Réttur - 01.07.1930, Side 70

286
BYLTINGARHREYFINGIN í KÍNA [Rjettur
ar — hershöfðingjaklíkanna, sem hafa gengið yfir til
imperíalismans og svikið sjálfstæðismál þjóðarinnar á
hinn herfilegasta hátt.
Kína er ennþá að mestu landbúnaðarland, þar sem
framleiðsluhættir ljensveldisins eru ríkjandi. Stórjarð-
eignavaldið hefir hnept landbúnaðinn í þá fjötra, að
hann er kominn í mestu niðurníðslu, vaxtarbroddur
hans er höggvinn af til þess að viðhalda framleiðslu-
háttum, sem eru í þann veginn að reka meginþorra
þjóðarinnar á vergang. Skattar og álögur á bændum
eru svo miklar, að þeir fá ekki risið undir þeim. Allur
afraksturinn fer í vasa stórjarðeigenda og auðvaldsins,
en bændur flosna upp af jörðum sínum og þeirra bíður
ekkert annað en vesæll hungurdauði. Sameinað vald
borgarastjettarinnar og stórjarðeigendanna kínversku
gerir ekkert til að ljetta byrðar bænda, þvert á móti
eykur það álögurnar sí og æ. Þetta heíir orðið til þess,
að uppskeran fer hríðminkandi, hungursneyðin geisar
í hjeruðum Kína og nú er áætlað að 30 miljónir manna
verði hungurdauðanum að bráð. í hvert skifti, sem
bændur hafa risið upp til að berja fram kröfur sínar
með valdi, hafa hersveitir stjórnarinnar verið kallað-
ar til »hjálpar« stórjarðeigöndum, og þær hafa barið
uppreisnir bænda niður með blóðugri grimd. Bændur
heimta brauð og jörð, en þeim er synjað um hvort-
tveggja af hendi hinna innlendu og erlendu arðræn-
ingja í Kína.
Kjör verkalýðsins í bæjunum eru ekki betri en kjör
bænda, þar fer fram hið svívirðilegasta og ómannúð-
legasta arðrán, er menn þekkja. Börn og konur eru
arðnýtt miskunnarlaust. Engin tryggingarlöggjöf er
til, vinnutími og vinnuskilyrði er ekki undir neinu eft-
irliti. Atvinnuleysið er voðalegt, nærri því helmingur
allra silkiverksmiðja starfar ekki, því að heimskrepp-
an hefir lamað mikinn hluta alls iðnaðar í landinu.
Upp úr þessu voða-ástandi hefir ný byltingaralda