Réttur - 01.01.1933, Qupperneq 31

Vissirðu hvað Frakkinn fékk til hlutar?
Fleytan er of smá, sá grái er utar.
Hve skal lengi
dorga, drengir,
dáðlaus uppi’ við sand.
Þegar menn bera þetta saman við það, sem síðam
hefir gerzt, er eins og þjóðin hafi í hvívetna kapp-
kostað að verða við áeggjan Einars Benediktssonar.
En með þeim skilningi væri einstaklingnum gert
of hátt undir höfði. Ilinsvegar bar skáldið í sér lög-
mál þess tíma, er í hönd fór, og vissi, hvert stefndi
og hvaða alda var risin. Og rétt eins og Einar sagði
fyrir, tóku bændurnir að ryðja þúfunum úr vegi, fá
sér plóga, rífa gömlu bæina og reisa nýja. Og sjó-
mennirnir létu ekki lengi ögra sér með Frakkanum,
og fengu sér stærri fleytur en áður, togarana. Reynd-
ar gengu kröfur skáldsins ennþá lengra, og bíða
margir enn úrlausnar. Má þar minna á virkjun foss-
anna. En atvinnulíf þjóðarinnar tók stórfeldum vexti.
Velmegun landsmanna óx. Reykjavík varð til. Lang-
þráðar óskir blossuðu upp. Þjóð, sem öldum saman
hafði orðið að neita sér um öll þægindi, komst í áln-
ir. Hún vill njóta lífsins, eignast fín föt, fagrar í-
búðir og berast mikið á. Hún vaknar til vitundar um
sjálfa sig, vill ganga í augun á öðrum þjóðum, dreym-
ir um gull og græna skóga og eignast þrá út yfir
sjálfa sig. Hún gleymir því, sem var, lokar augunum
fyrir því, sem er, en horfir leiftrandi sjónum á það,
sem verða muni. Gaman er að sjá, hvernig þessi
breyting speglast í ljóðum Einars Benediktssonar.
Þau höfðu fram að þessu, skáldið og þjóðin, verið
veruleiki hvort fyrir annað, nú verða þau hvors ann-
ars ósk. Eins og þjóðin þráir Einar út fyrir sjálfan
sig og eignast drauma um skáldfrægð. Hversdags-
baráttan, veruleikinn og Island, verða of þröngt svið
fyrir skáldið. Það þráir út í heimsmenninguna, hrífst
af andanum og vill eignast „þegnrétt í ljóssins ríki“.
31