Réttur - 01.01.1933, Síða 33

legan hagnað, til drottnunar mannsandans yfir öll-
um öflum náttúrunnar, til ráðningar hans á dýpstu
leyndarmálum lífsins:
Eg þykist skynja hér sem djúpt í draum,
við dagsbrún tímans nýja magnsins straum.
Þá aflið, sem í heilans þráðum þýtur,
af þekking æðri verður lagt í taum.
— Er hugarvaldsins voldug öld oss nær,
þá veröld deyr ei er hún guð sinn lítur,
þá auga manns sér allri fjarlægð fjær,
þá framsýn andans Ijósi á eilífð slær
og mustarðskorn af vilja björgin brýtur.
'Og þessa sýn eignast skáldið innblásið af anda tím-
anna. í ,,Hljóðaklettum“ er merkilegt að sjá, hvernig
frelsisþrá þjóðarinnar og vizkuþrá aldarinnar streyma
saman og knýja skáldið, sem annars er svo hógvært
frammi fyrir þögninni, til að heimta svar við því ýtr-
asta. En hér er komið út á yztu þröm þess sviðs, er
þessari grein var markað, þangað, er menn af öllum
þjóðum mætast í bróðurlegri einingu. Og við skulum
snúa við og athuga nánar, hvemig skáldið og þjóð-
in sigla út á draumhafið.
Um leið og fslendingar veruleikans gerast skáldinu
of fáir og smáir, hefst íburður þess í þjóðarhugtakið,
óskmynd Einars af þjóðinni, sem fellur síðan að mestu
leyti saman við drauma 20. aldar fslendinga um sjálfa
sig. Þetta hugtak óx og þróaðist í sál skáldsins, vai’ð
því fegurra og glæsilegra því lengur sem Einar ól það
sér við hjarta og því meira sem þjóðin sjálf dýrkaði
það. Liti og drætti fær óskmyndin víða að, fyrst og
fremst frá náttúru landsins. Af landinu hefir jafnan
stafað Ijómi yfir á þjóðina. Og Sóley Einars er glæsi-
feg:
—Þar rís hún vor drottning, djúpsins mær
með drifbjart men yfir göfugum hvarmi
og framtíma daginn ungan á armi,
eins og guðs þanki hrein og skær.
33