Réttur - 01.01.1933, Page 41

TVÖ KVÆÐI
Eftir Stein Steinar.
HIN HLJÓÐTJ TÁR.
Ecj hef’ hlustað svo oft á hin hljóðu tár,
hin hljóðu tár, sem í myrkrinu falla,
svo harmþrungin, vonlaus og veik og þjáð
eins og veiks manns stuna, sem heyrist varla.
Gegnum áranna þyt, gegnum aldanna nið,
frá upphafi heyrðist sá vonlausi rómur.
Eins og bölvuna/r orð fyrir breyskum lýð,
eins og bannfæring guðs eða skapadómur.
Þau falla svo hægt þessi hljóðu tár,
þessi hljóðu tár, út’ í myrkrinu svarta.
Samt tákna þau þjáning hins þrautpínda lýðs
og þjáning og kvalir í mannlegu hjarta.
Samt boða þau hefnd fyrir böl og skort
og bölvun og dauða yfir heimsbyggð alla.
Þau brenna af hatri hin hljóðu tár,
hin hljóðu tár, sem í myrkrinu fdlla.
Þau streyma, þau streyma svo brennandi beisk
með brimsins gný gegnum rúm og tíma.
Hvort kúg\arinn lifir eða kúgarinn deyr,
hún kemur nú bráðum sú úrslita glíma.
Þau falla, þau falla hin hljóðu tár,
eins og fórnir til lífsins í myrkrinu svarta,
og þau boða hefnd fyrir bölvun og kvöl,
sem var brennd, sem var brennd inn í mannlegt hjarta..
41