Réttur - 01.01.1933, Blaðsíða 50

ing gagnbyltingaraflanna í Þýzkalandi, varð möguleg..
7 fyrsta lagi er ástæðan sú, að landið var gjörsigrað.
og mergsogið í heimsstyrjöldinni 1914—’18, svo að þjóð-
ernistilfinning þýzka fólksins er særð, er það finnur,
að Þýzkaland nýtur ekki jafnréttis við hinar stórþjóð-
irnar, og að það er ofurselt tvöföldu arðráni, sem sé
bæði af hendi hinna innlendu auðkýfinga og erlenda auð-
valdsins. Þessi sérstaða landsins var nú notuð út í æsar.
Af þessum orsökum gátu hinar dýrslegu þjóðernisæs-
ingar og siðlaus þjóðarhroki orðið að óstjórn-
legu valdi, sem fyrst og fremst var beint gegn hinum al-
þjóðlegu frelsishugsjónum verkalýðsins, og gegn þeim
eina flokki, sem tengir hina raunverulegu þjóðfrelsis-
baráttu Þýzkalands við hið alþjóðlega hlutverk öreiga-
lýðsbyltingarinnar. Ennfremur er þessu valdi beint gegn
þeim stjórnmúlafloklcum, sem undanfarin 1U ár hafa
fylgt þeirri ákveðnu stefnu, að beygja sig skilyrðislaust
undir Versalafriðarsamningana og allar skuldbindingar
þeirra. Sívaxandi örbirgð meðal fjöldans og efnalegt
hrun smáborgara- og bændastéttarinnar, gerði það mögu-
legt, að leiða hinar mörgu miljónir vanþroskaðra, stétt-
villtra alþýðu- og millistéttarmanna undir merki þjóð-
ernisofstækisins, fólk, sem þráir ekkert heitar, en lausn-
ina undan oki auðvaldsins, en sem er hulið í hjúp þeirra
örlagaþrungnu blekkinga, að leiðin til þess séu styrjaldir,
séu tortíming hinnar alþjóðlegu frelsisstefnu verkalýðs-
ins, upplausn verklýðshreyfingarinnar og kommúnista-
flokksins.
1 öðru lagi er ástæðan sú, að þýzku auðmannastétt-
inni heppnaðist að kæfa í fæðingunni verklýðsbylting-
una eftir hrun keisaraveldisins 1918 með stuðningi sósíal-
demokrata, enda þótt borgarastéttin gæti ekki þegar í
stað þröngvað fjöldanum til þess að sætta sig við sama
fyrirkomulagið og verið hafði fyrir stríðið. Þeir voru
knúðir til að auka atvinnulöggjöfina og taka sósíaldemo-
kratana, sem voru þjóðfélagsleg höfuðstoð þeirra, inn í
sjálfa ríkisstjórnina. Junkararnir (stórjarðeigendurn-
50