Réttur - 01.08.1979, Síða 2

verði til einkaaðila, þar á meðal Áburðarverksmiðjuna, Sementsverksmiðj-
una, Landsmiðjuna, Slippstöðina á Akureyri, auk þess sem selja á hluta-
bréf ríkisins í ýmsum öðrum fyrirtækjum m.a. Flugleiðum. Þá hafa heyrst
raddir um að leggja eigi niður Tryggingastofnun ríkisins og talið er að allt
of miklu fé sé varið til heilbrigðis- og skólamála. Á því sviði megi spara tugi
milljarða og væntaniega i anda frjálshyggjunnar verður boðin út umönnun
sjúkra, aldraðra, fatlaðra og umsjá annarra er standa höllum fæti I lifsbar-
áttunni. Fái þessi öfgaöfl innan Sjálfstæðisflokksins og í samtökum atvinnu-
rekenda að ráða ferðinni á næsta kjörtímabili er ógnað þeirri velferðarhug-
sjón er byggir á náungakærleika kristninnar og verkalýðshreyfingin hefur
knúið fram.
En þessi öfgaöfl munu þó fyrst og fremst beina skeytum sínum að verka-
lýðshreyfingunni eins og á sér þessa dagana stað í Bretlandi hjá M. Tats-
cher. íhaldið boðar endurskoðun vinnulöggjafarinnar, draga á vígtennurn-
ar úr verkalýðshreyfingunni, skerða verkfallsréttinn, afnema vísitölubætur
á laun að vissu marki og ógilda ýmis þau ákvæði eða réttindi sem náðst
hafa fram í kjarabaráttu liðinna ára. Sjálfstæðisflokkurinn og samtök kaup-
sýslumanna og atvinnurekenda ætla að Jeysa verðbólguvandann“ með því
að koma á ,,hæfilegu atvinnuleysi“. Til þess mun þá ekki skorta banda-
menn í Alþýðuflokknum og Framsókn, þvi það hefur verið hlutskipti Alþýðu-
bandalagsins i síðustu stjórn að hindra slikar aðgerðir, því viljann til slikra
aðgerða hefur ekki skort. Alþýðubandalagið hefur kynnst því að Framsókn
og kratar hafa þverneitað öllum niðurskurði á yfirbyggingu auðstéttarinnar
og þeir herrar sjá aldrei neitt nema kjaraskerðingu í glímunni við efna-
hagsvandann.
í komandi kosningum stendur því Alþýðubandalagið ásamt verkalýðs-
hreyfingunni í glimunni við þríeint íhald, sem nú brynjar sig með markaðs-
hyggju upphafsára iðnbyltingarinnar. Það er mikið í húfi fyrir íslenska al-
þýðu. Nú er mikið hyldýpi afturhalds og auðhyggju framundan með tilheyr-
andi kjaraskerðingum ef alþýðan bregst ekki rétt við og eflir einingarflokk
sinn Alþýðubandalagið.
Það er eins líklegt að ránfugl íhaldsins muni launa ofstækis-krötunum
þann „vinar“-greiða að fella vinstri stjórnina með því að „plokka" af þeim
fylgið, sem þeir fengu 1978, eftir mætti, — en mynda svo eftir kosningar
harðvítugustu afturhaldsstjórn með Reykjavíkurvaldi Framsóknar, her-
náms- og gróðaklíku „loðnu loppunnar“, sem alltaf eyðileggur vinstri stjórnir
með afturhaldssemi sinni, þegar að því kemur að láta auðvald landsins borga
en ekki alþýðuna.
Það eina afl, sem dugar gegn slíku sameinuðu íhaldi, er miklu sterkara
Alþýðubandalag, stórsigur þess í kosningunum. Það er það afl alþýðu, sem
allt íhald óttast.
138