Réttur - 01.08.1979, Síða 47

En nú reið heill og hamingja íslenskra
alþýðuheimila á að þessir tveir flokkar,
sem alþýðan veitti traust sitt, ynnu frá
upphafi markvisst að því að hnekkja of-
urvaldi afturhaldsins, — að létta af al-
þýðu því heljarbákni, sem hún stynur
undir: brjóta heildsalavaldið á bak aftur,
þurrka burt hernáms- og olíu-mafíuna,
hreinsa til í kraðaki ríkisbáknsins, þjóð-
nýta olíuna. tryggingarnar eða koma þar
á annarri skipan alþýðu í hag. — Og ef
Reykjavíkurvald Framsóknarflokksins,
hernáms- og olíu-mafía þess, neitaði að
vera með í því að létta oki og bákni auð-
braskara af herðum alþýðu, þá áttu
verklýðsflokkarnir með öll samtök launa-
fólks að baki að efla til nýrra alþingis-
kosninga, til að tryggja þeim tveim meiri-
hluta og skora á sanna samvinnumenn
og vinnandi bændur að fylkja liði með
verklýðshreyfingunni til þessa stórvirkis.
Með rýtinginn í erminni
En það fór á annan veg en vonast var
eftir hér í „Rétti“ — og vafalaust hjá <)11-
um þorra alþýðu.
Frá upphafi stjórnarmyndunarinnar
var ljóst að viss öfl í Alþýðuflokknum,
— hægri kratabroddar, sem meta meir
þjónustu við íhaldið og undirgefni undir
Nato, — vildu enga atlögu að forríkri yf-
irstétt og bröskurum þessa lands. Það
sýndi sig strax, er Alþýðuflokkurinn neit-
aði Alþýðubandalaginu um forsætisráð-
herraembættið, sem hann átti kröfu á,
sem stærsti flokkurinn — og það þó Fram-
sókn samþykkti það. — Og þannig gekk
það allan tímann, jafnvel frekar gengið
inn á samvinnu víð Framsókn um lög
gegn hagsmunum verkalýðs, en að taka
upp heilsteypta baráttu með Alþýðu-
bandalaginu.
Það var sorgarleikur Alþýðuliokksins
eftir nær 30 ára undirgefni undir Fram-
sókn og 20 ára undirgefni undir íhaldið
(frá 1959) að hafa ekki getað mannað sig
upp í trausta og sjálfstæða samvinnu við
Alþýðubandalagið, el'tir að alþýðan bjarg-
aði Alþýðuliokknum frá því hruni, sem
liann varð fyrir 1974 (9% kjósenda, 5
þm.) sem refsingu fyrir íhaldsþjónkun
sína, — og veitti honum 22% atkvæða og
14 þingmenn til baráttu gegn kaupráns-
öflum afturhaldsins í landinu.
En það er auðséð að vissir broddar í
þessum ógæfusama flokki, hafa lalið rýt-
inginn í erminni allan tímann og stung-
ið honum nú í bak verkalýðssamvinnu og
vinstri stjórn 5. október, — hlaupið síðan
til íhaldsins, beðið um bráðabirgða-
stuðning þess, til þess að koma síðan
hreinni eða óhreinni íhaldsstjóm á eftir
kosningar.
Þessi rýtingsstunga verstu brodda krat-
anna eyðileggur ekki aðeins glæsilegasta
tækifærið, sem íslensk alþýða hefur feng-
ið á þessari öld til að efla völd sín og bæta
kjör á kostnað yfirstéttarinnar, heldur er
hún um leið herfilegustu svik við verka-
lýð þann, sem hingað til helur treyst Al-
þýðuflokknum, — og svo talað sé með
máli Talleyrands1 — það vitlausasta, sem
Alþýðuflokkurinn hefur gert á öllum
lífsferli sínum — og skorti þar samt
hvorki skyssurnar né skakkaföllin.
En verst er að þessi rýtingsstunga verð-
ur ekki aðeins Alþýðuflokknum, heldur
og allri alþýðu landsins dýr, — nema all-
ur verkalýður og launastéttir landsins
noti þann skamma tíma til kosninga sem
183