Réttur - 01.04.1982, Síða 33

— Segðu bara til, sagði sá gamli og hafði
gefist upp.
Hinn sveiflaði sér uppá pallinn og lét
fallast niður á baklausan stól
— Ég er bróðir Naranjo sáluga.
Gamli maðurinn hopaði og rakst utan i
konu sína en sá ókunni bætti við:
— Ja, ljótt er að heyra, ha?
— Það er nú undir ýmsu komið, vinur.
Hvaða góð kona sem er getur átt stigamann
fyrir son;
Gamla konan hnippti i mann sinn og hann
hélt áfram flaumósa:
— Mikið rétt, svona er það. Sumir eru
fæddir stigamenn, fjandinn sjálfur ræður
ekki við þá, hvað þá aðrir. Ég átti lika frænda
sem var svo slæmur að við urðum þeim degi
fegnust þegar hann var hengdur. Því segi ég
það, þegar menn missa sómatilfinninguna ...
En ókunni maðurinn greip frammi fyrir
honum :
— Mér er sagt að bróðir minn hafi verið
drepinn hér um slóðir.
Matias hristi höfuðið og horfði á skóna
sina meðan hann svaraði:
— Eitthvað kann nú að vera missagt i því.
— Ég var að tala við Magencio, vin þinn.
Gamla konan leit upp og tróð sér milli
manns síns og dyrastafnsins til að spyrja:
— Hittir þú Magencio í dag?
— Nei, í gær. Ég borðaði kvöldmat hjá
honum.
— Veistu um Teresu?
— Henni liður vel.
— Þá.. Er hún laus við það?
— Já, það var vist á laugardaginn. Það
var drengur.
Gamla konan leit glaðlega á Matías og þau
þögðu öll þrjú eitt augnablik meðan múl-
asnahjörð var rekin hjá neðst í hlíðinni og
vindurinn bar þeim slitur af hrópum
rekstrarmannanna og hljómi bjallanna.
Skyndilega og óvænt sló gamli maðurinn á
læri sér og sagði:
— Úr því þú minnist á Magencio get ég
svosem sagt þér að bróðir þinn var drepinn
hér í grenndinni.
— Þú ert sá eini sem veit það með vissu.
— Ég og enginn annar.
— Þú og sveitalögreglan.
Vicente Matías reyndi að lesa eitthvað úr
augum ókunna mannsins, en sá ekkert.
— Mér er sama um bróðir minn. Það er
ekki nema eðlilegt að stigamaður fái kúlu i
hausinn.
— Til hvers komstu þá? spurði sá gamli.
— Bróðir minn var með í fórum sínum
einu myndina sem til var af móður okkar og
ég fékk hana ekki með dótinu hans.
— Kannski hefur hann týnt henni.
— Hver veit. Ef til vill hefur hann misst
hana i bardaganum.
Gamli maðurinn leit upp og fór að horfa á
sedrustré langt í burtu — tveir hanar stóðu hjá
trénu og brýndu gogg. Síðan sagði hann
ákveðinn:
— Nei, ekki í bardaganum.
Ókunni maðurinn rétti úr krosslögðum
fótleggjum, þreifaði á vasa sínum og dró upp
tvo vindla,fleygði öðrum til gamla mannsins
sem greip hann á lofti. Síðan kveikti hann í
vindlinum og sagði:
— Það var betra. Miklu betra.
Hinum megin vegarins, á að giska
hundrað fet frá húsinu, reis fjallstindurinn.
Matías horfði uppeftir honum þartil hann sá
nokkra hrægamma á flugi, efst uppi.
— Sérðu þennan dökka blett þarna uppi?
— Já, auðvitað.
— Þar gerðist það.
97