Réttur - 01.10.1982, Síða 38

Orðinn bankastjóri Landsbankans? Feng-
ið Nóbelsverðlaun? Pabbi leit með van-
þóknun á hana og sagði allt í einu
hátíðlega:
— Verkfræðingurinn spurði mig hvort
ég vildi vera með í hópnum sem fer í kvöld
til að gera við ofninn í göngunum í
múrsteinsverksmiðjunni. Þetta þarf að
gera í nótt til þess að hægt sé að halda
vinnu áfram á morgun. Hann valdi þrjá
iðnnema og svo mig. Við fáum tvöfalt
kaupa.
— Oh, Jesper, það var að vísu . . .
Mamma brosti og brosti en hikandi svo
auðséð var að þetta veitti henni ekki
sérstaka gleði.
— Þá hlýtur það að vera ofsahættu-
legt, sagði Metta.
— Hættulegt, hvað áttu við með því?
Heitt auðvitað.
— Er ekki slökkt á ofninum?
— Jú, þeir slökkva á honum núna og
síðan förum við inn í kvöld. Við fáum as-
besthanska og annað sem til þarf.
— Hvernig fengu þeir þig til þess að
gleypa við þessu? spurði Metta þrætu-
gjörn.
Mamma reyndi hikandi að þagga niður
í henni.
— Þeir völdu mig af því að þeir vita að
þeir geta treyst mér.
— Sagði verkfræðingurinn það?
— Já. Þetta er svei mér þá í fyrsta sinn
sem hann beinlínis hefur hælt mér.
Þar sem andlit hans Ijómaði sem sól
fékk Metta ekki leyfi til að koma með
fleiri athugasemdir. Móðir hennar tók af
skarið og stakk upp á því að þau fengju
eitthvað betra að borða en fiskstöppuna
sem hún hafði ætlað að matreiða og síðan
létu þær hendur standa fram úr ermum
meðan pabbi reiknaði út á dagblaðs-
spássíur hve mikið hann gæti fengið í aðra
hönd fyrir heillar nætur vinnu. Hann
birtist í eldhúsdyrunum með niðurstöður
sínar.
— Veistu hversu mikið það gefur mér
í aðra hönd að fara inn í ofngöngin?
spurði hann án þess að búast við ágiskun.
— Ásamt því sem við höfum lagt til
hliðar er ég næstum búir.n að fá meira en
helming upp í útborgun.
— Nei, heldurðu það? sagði hún.
— Að göngin bjargi okkur eða hvað?
sagði Metta og reyndi að segja þetta
glaðlega svo ekki drægi úr gleði hans á ný.
— Já, svaraði pabbi. Eitthvað lærir þú
hvað sem öðru líður þarna í skólanum eða
hvað?
Kvöldverðurinn varð ekki eins ánægju-
legur og fyrirhugað var því að pabbi var
á nálum um að hann næði ekki nógu
snemma til verksmiðjunnar ásamt hinum.
Þeir ætluðu raunar að sækja liann í bíl
fyrirtækisins en hann vildi ekki láta neinn
bíða eftir sér.
— Maður þyrfti sannarlega að fá fleiri
slík tækifæri, sagði pabbi, þá kæmi íbúðin
brátt upp í hendurnar á manni.
— Já, svaraði mamma niðurdregin.
— Hálf milljón og allt frítt, eins og afi
sagði, þá skyldi ég ekki kvarta.
Klukkustundu eftir miðnætti var dyra-
bjöllunni hringt. Mamma heyrði ekkert
en Metta hafði legið og lesið og fór strax
til dyra. Þar stóð pabbi, studdur af vinnu-
klæddum manni. Pabbi kúgaðist og hinn
spurði strax um klósettið. Metta stökk til
hliðar og opnaði dyrnar að herbergi sem
pabbi hafði sjálfur innréttað. Maðurinn
hjálpaði Jesper þangað inn og studdi hann
meðan hann kastaði upp í klósettskálina.
Metta fór inn til að vekja mömmu sína
en það var ekki auðvelt. Hún hafði aldrei
vitað til þess að móðir hennar svæfi svo
þungt og þegar hún var yngri hafði
230