Réttur - 01.01.1975, Síða 58

Þau hjónin Helga Þorsteins-
dóttir og Þorbjörn Guðjónsson
relstu bæ sinn Kirkjubæ og
urðu að sjá hann fara undir
hraunið strax í upphafi eld-
gossins í Eyjum 1973.
um þrengingum var það sem Þorbjörn fékk
bróður sinn Guðjón O. Guðjónsson, prentara,
nú bókaútgefanda hér í Reykjavík til þess að
koma til Eyja og starfrækja þar prentsmiðju,
sem ynni fyrir alla.
I þessari prentsmiðju, sem gekk undir
nafninu „Guðjónsbræður” var svo prentað
fyrsta málgagn kommúnista þar í bæ „Eyja-
blaðið” eldra. Þannig var Þorbjörn allstaðar
þar kominn, sem þörfin var mest fyrir lið-
sinni góðra manna, alltaf jafn tillögugóður
og gjörhugull.
Af hinu gamla, harðskeytta baráttuliði var,
þegar eldgosið braust út í Eyjum, enginn
orðinn eftir nema Kirkjubæjarbóndinn. Hinir
höfðu ýmist verið kvaddir til starfa annars-
staðar á vegum hreyfingarinnar svo sem þeir
Isleifur, Jón, Haukur Björnsson, Haraldur
Bjarnason og Guðmundur Gíslason, eða þeir
voru fluttir burt af öðrum ástæðum. Að vísu
höfðu margir ágætir menn komið í skarðið,
svo sem jafnan verður.
Þegar svo eldgosið brýst út rétt austan við
húsvegginn hjá Þorbirni leysir þessi æðru-
lausi maður út búpening sinn og rekur hann
niður að höfn til slátrunar. Þarna standa þau
svo hin aldurhnignu, samhentu hjón Þor-
björn og konan hans, Helga Þorsteinsdóttir,
sem um langa ævi hefur varla fallið verk
úr hendi, og horfa á bæinn sinn, hið víð-
áttumikla tún — ævistarfið, brenna upp og
síðar sökkva þrjátíu metra undir yfirborð
jarðar, engum til nota um alla framtíð. Það
þarf sterk bein til að þola slíkt.
Sjálfsagt munu margir segja, að hin rót-
tæka verkalýðshreyfing standi í mikilli þakk-
arskuld við Þorbjörn, sem nú er dáinn. Lík-
legt þykir mér þó að bæði hann og helstu
samherjar hans, sem horfnir eru til feðra
sinna hefðu afþakkað allt slíkt þakklæti því
hinir ágætustu menn gera það eitt, sem þeir
telja sannast og réttast án nokkurrar kröfu
um endurgjald eða þakkir. Slíkt er eðli hins
heilsteypta manns,
58