Réttur - 01.10.1975, Blaðsíða 4

I Reykjavík hafði verið háð þrotlaust starf
hinna ýmsu kvennasamtaka og einstaklinga.
Konur í nágrenni höfuðstaðarins fjölmenntu
og til fundarins: frá Akranesi og Selfossi, frá
Hafnarfirði og Kópavogi, — hvaðanæva
streymdu konur að. Hafi einhver efast um
undirstöðuþátt þeirra í atvinnu- og viðskipta-
lífi landsins, þá sannfærðist hann, er vinna
þeirra féll niður og hver stofnunin á fætur
annarri lokaði — og sumar höfðu opið mest
til gamans. Og ekki þurfti að spyrja að á-
hrifunum á heimilunum.
I samræmi við hina gífurlegu vinnustöðv-
un var hið iðandi fjör og þróttur í kröfu-
göngunum. Það voru ekki aðeins róttæk víg-
orð á rauðum borðum, djarfar kröfur og
vægðarlaus gagnrýni. Hljómsveit kvenna lék
hinn forna hersöng „suffragettanna” og kon-
urnar, ungu stúlkurnar ekki síst, sungu bar-
áttusöngva allan tímann, — og slíkt hefur
ekki heyrst um langt árabil í kröfugöngum
í Reykjavík. Verkalýðssamtökin — undir
karlaforustunni — þurfa vissulega að fara að
dusta rykið af 1. maí.
En hámarki sínu náði dagurinn á hinum
stórfenglega útifundi, sem sprengdi Lækjar-
torg. 20.000 til 25.000: fjöldinn gerði dag-
inn að sigurdegi með nærveru sinni. Hljóm-
sveit kvenna (úr Kópavogi), kór, konurnar
tvær af Alþingi, Sigurlaug og Svava, Rauð-
sokkarnir og fleiri voru allar í stíl við stór-
fengleik dagsins.
En reisn þessa dags, hin mesta og besta,
varð ræða Aðalheiðar Bjarnfreðsdóttur,
verkakonu, sem talaði yfir mttugu þúsund-
unum eins og sá sem valdið hefur og veit
hvað fólkið dreymir um. Þessi ræðunillingur
talaði blaðalaust og hiklaust, náði slíku sam-
hreimi við mannfjöldann, af því hann snart
hjörtu þeirra, klappið dundi við hvað eftir
annað í ræðunni. Ræðan túlkaði vilja og
kröfu hinna vinnandi kvenna af þeim kyngi-
212