Réttur - 01.10.1975, Side 53

KRISTJÁN J. JÓNSSON:
SAGA
Það kom enginn á umsömdum tíma frek-
ar en vant var. Einn af öðrum tíndust menn
að, heilsuðu dálítið tilgerðarlegir, settust í
mjúkan hægindastól eða sófa og börðust við
að fitja upp á umræðuefni en gekk illa. A
bílastæðinu fyrir framan húsið stóðu bílarnir
fjórir hlið við hlið og þögðu líka því að
þeir höfðu heldur ekki neitt sérstakt að segja.
Það var hrollkalt, regnýringur og nóvember.
— Ekki skil ég hvernig það fólk fer að
fyrir jólin sem á ekki frystikistur, sagði kona
Jóns og stundi glaðlega. Það er aldeilis ótrú-
legt hvað þær taka mikið.
Það var helst að sjá að það hefði snuggað
eilítið í konu Sigurðar við þetta enda var á
allra vitorði að hún átti enga frystikistu. Þau
höfðu ekki ennþá haft efni á að kaupa hana.
— Geturðu sagt mér hvað ég græði á að
eiga frystikistu?
Þessi hnitmiðaða spurning hefur sjálfsagt
á einn eða annan hátt komið konu Jóns í
opna skjöldu því eina andartaksstund varð
henni fátt um svör. Hún náði sér þó furðu
fljótt og áttaði sig á aðstæðum. Oneitanlega
hafði hún kastað hanskanum og nú var að
standa sig.
— Elsku vina. Það er svo margt, svo
margt, sagði hún og hinar kinkuðu kolli.
Maður getur keypt svo mikið meira inn í
einu og við það sparast öll þessi miklu og
erfiðu búðarhlaup og svo ef maður vill vera
hagsýnn, getur maður keypt allt upp í hálfa
skrokka sem er miklu ódýrara. Svo getur
maður farið með þá út í búð og látið saga
þetta og sneiða alla vega eftir því sem mað-
ur vill.
— Frystikista sparar konunni sporin og
manninum innkaupin, sagði Karl eins og útí
bláinn enda nýbúinn að borga fúlgu fyrir
eina slíka kistu.
—- Rafmagn, þær eyða rafmagni, sagði
kona Sigurðar heiftúðug og virtist af ein-
hverjum ástæðum ekki geta unnt frystikist-
unum sannmælis. Sigurður leit aðvarandi til
hennar en hún tók ekki eftir því.
— Pétur, sagði Jón sem kom rétt í þessu
innúr eldhúsinu frá því að blanda uppáhalds-
kokkteilinn sinn, var að fá sér einn nýjan
í gær. Hann hafði hugsað sig vel um á með-
an hann var að blanda og fundist þessar
fréttir einna líklegastar til þes sað vekja á-
huga og umræður. Á eftir honum kom hús-
hjálpin með glös á bakka og bar fyrir gestina.
— Hvernig í djöflinum fer hann Pétur
að þessu, sagði Gunnar undrandi. Það bara
hlýmr að vera mikið uppúr þessum bransa
að hafa. Allan tímann sem hann var að
byggja húsin hefur hann endurnýjað inn-
kaupabíl konunnar á tveggja ára fresti og
sinn árlega.
— Hann hefur kommisjón úti hjá þessum
bílaframleiðanda sem hann er með umboð
fyrir og telur hana auðvitað ekki alla fram.
■— Já, ég veit það allt saman, sagði Gunn-
ar, en hvernig mixar hann þetta — svona
andskoti stórar fúlgur? Það er spurningin.
Jón leit í kringum sig, Gunnar beit á vör
og var hugsi, Sigurður horfði spenntur á þá
261