Réttur - 01.10.1975, Blaðsíða 9

Aðalheiður Bjarnfreðsdóttir
Við viljum jafnrétti
Kæru baráttusystur!
Fyrsta fundarsamþykkt sem ég veit um
að gerð hafi verið um að konur leggðu
niður vinnu einn dag var gerð á ráð-
stefnu rauðsokka og láglaunakvenna í
Lindarbæ í vetur og önnur á Neskaup-
stað í sumarbyrjun. Á stóru Loftleiðaráð-
stefnunni í júní skeði undrið: Konur úr
öllum stéttum og flokkum mynduðu hóp
og báru fram tillögu um að allar konur á
landinu tækju sér frí á degi Sameinuðu
þjóðanna, kæmu saman og ræddu sín
vandamál. Þær gerðu meira þessar kon-
ur. Þær héldu hópinn, unnu að hugmynd-
inni og höfðu samband við félög og ein-
staklinga. Fyrsti fundur um framkvæmdir
var haldinn í Hamragörðum í haust og
annar í Norræna húsinu. Áhugi reyndist
ótrúlegur. Alltaf þéttist hópurinn og hér
erum við svona margar.
Hvað veldur þessum mikla áhuga á
deginum? Án efa það óréttlæti sem
mætir konum á vinnumarkaði og vanmat
á störfum þeirra yfirleitt. Ég tala hér sem
verkakona og mín sjónarmið eru þessi:
Lág laun kvenna og annarra láglauna-
hópa tel ég stafa af því að síðustu tvo
áratugi hefur samningagerð milli vinnu-
veitenda og verkalýðshreyfingarinnar
verið hagað þannig að raunverulega er
samið um yfirvinnuna. Þó hefur keyrt um
þverbak á seinni árum. Á borðinu liggur
útreiknað af ríkisstofnun hvað venjuleg
fjölskylda þarf til að lifa, hins vegar upp-
lýsingar um svokallaðar rauntekjur. En
svo er samið um kaup sem er fjórðungi
eða 1/3 lægra en sannað er að þurfi til
lífsviðurværis, sem sagt samið um þenn-
an langa vinnudag sem gerir fólk óvirkt
í stéttarfélögunum og félagslífi yfirleitt.
217