Réttur - 01.10.1975, Síða 54

til skiptis en Karl fitlaði drjúgur á svip við
öskubakka á borðinu.
Karl vissi hvað hann söng, hugsaði Jón
og fann til óblandinnar virðingar fyrir Pétri,
Karli og yfirleitt öllum mönnum sem voru
menn. Mönnum sem voru nógu duglegir og
vel gefnir til þess að koma sér áfram í lífinu
og láta ekki troða sig undir. Sýndu mér vini
þína og ég skal segja þér hver þú ert, sagði
víst einhver spekingurinn og það var einmitt
þetta sem hann meinti. Vinir finna oft ein-
hvern styrk í því að vita hver af öðrum. Verst
að konurnar skyldu ekki vera heima þar sem
þær áttu að vera. Þá hefðu þeir getað hist
hjá Geir sem var ógiftur, tekið símann úr
sambandi, farið á ball og spáð í smáskvísur
eins og stundum áður en það yrði ekkert af
því úr þessu. Konurnar sætu yfir þeim þang-
að til farið yrði heim. Við því væri ekkert
að gera.
— Hann gerir þetta einfaldlega svoleiðis,
sagði hann og leit á Gunnar, að hann kaupir
gamla bíla úti á nafni einhvers stráksins sem
vinnur hjá honum, sendir síðan sama strákinn
út með flugvél og lætur hann flytja bílinn
með sér á skipi heim aftur og og segjast
hafa notað hann úti. Svo lætur hann strák-
ana á verkstæðinu sprauta þetta og pússa,
selur þá sem nýja bíla en tekur sjálfur nýjan
bíl í staðinn úr umboðinu.
— Tollurinn? sagði Gunnar.
— Sambönd, sagði Jón.
— Helvíti, maður, sagði Sigurður í að-
dáunartón. Hann Pétur er nú hreinn hryli-
ingur.
Þau sátu öll þögul. Menn setur oft hljóða
þegar talað hefur verið um snillinga.
Regnhryðjurnar komu þéttar á rúðurnar í
stofuglugganum. Það blikaði af bílljósum
öðru hvoru og það var yndislegt að sitja inni
í svona hlýju og notalegu húsi, vita ekki aí
neinu nema sér og vinum sínum og þessu
yndislega húsi sem hlífði þeim fyrir kulda
og dimmu. Kona Jóns dró fyrir gluggann.
— Viljið þið hlusta á plötu á meðan ég
læt koma með snitturnar?
Hún gekk liðugum skrefum að grammo-
fónsborðinu, tók út nokkrar plötur ok kall-
aði til hinna.
— Mahavisnú? Savage Rose? Osí Bissa?
Ha? How do you like that?
Það sáust engin svipbrigði. Þau vissu öll
að þau voru á hálum ís á þessu andartaki.
Karl leit íhugandi upp í loftið.
— Áttu ekki fimmlandíu eða Níundu sin-
fóníuna? sagði hann virðulega.
— Við höfum ekki haft áhuga á að kaupa
neitt með þeim, sagði kona Jóns, svolítið
háðsk. Þú verður víst að vera án þess. Hún
vissi að nú hafði hún hent spjótið á lofti,
sent það aftur og ekkert þeirra kæmist nokk-
urntíma að því að hún vissi ekki hvaða hljóm-
sveitir þetta voru. Viljið þið kannski heldur
hlusta á gamlar Bítlaplötur eða bara dinner-
músikk — In der Bar Internationale?
— Já, spilaðu hana bara, sagði kona Karls
og allir kinkuðu kolli.
Kokkteillinn var búinn og kona Jóns sveif
fram til að láta koma með snitturnar, In der
Bar Internationale fyllti stofurnar, snitturn-
ar komu, áttatíu talsins, stungnar í gegn með
beittum plastsverðum og rauðvín í háum
glösum. Þá gerðist það þegar þau voru ný-
byrjuð að borða.
Það var barið og öskrað. Bjöllunni ekki
hringt heldur barið ofsalega á útidyrnar og
öskrað.
Gunnari svelgdist á rauðvíninu, það fruss-
aðist yfir snitturnar fyrir framan hann og
litaði eins og blóð allt sem fyrir varð. Karl
var að borða rækjusnittu. Hann hætti að
tyggja með opinn munn. Rækjurnar skriðu
milli tannanna og á tungunni í sjó af mayon-
262