Réttur - 01.10.1975, Blaðsíða 56

þaðan er korters gangur. Við voru alltaf
þremur kortérum of seinir og þá drógu þeir
klukkutíma af kaupinu okkar. Svoleiðis byrj-
aði þetta allt saman því að þetta er ekki rétt-
látt — það þarf enginn að segja manni það.
Enginn og ekki menn sem eru svo fínir að
þeir þurfa ekki að vinna neitt. Þeir létu líka
alltaf þá sömu fá alla nætur- og helgarvinnu
og það fannst okkur hinum ekki sniðugt og
jx;gar við fengum fyrsta vikukaupið kvört-
uðum við og var sagt að halda kjafti og við
kvörtuðum aftur og var aftur sagt að halda
kjafti og þá sagði ég við strákana að við skyld-
um eyðileggja einhver dýr tæki fyrir Jxdm
og fara svo allir úr vinnunni. Það væri mátu-
legt á séffana fyrir að stela af kaupinu okk-
ar ofan á allt annað, sagði ég.
— Djöfulsins skítseiði!
Maðurinn kippti sér ekki upp við þetta
ávarp Jóns. Hann sat ekki lengur hokinn á
kollinum. Hann hafði rétt úr sér á meðan
hann rifjaði upp óréttlætið sem hann hafði
verið beittur. Ljóskastarinn yfir grammofón-
inum skein hallt á toginleitt andlitið. Það var
hans réttur sem um var að ræða og hann vissi
það.
— Jæja, svo þér finnst það. Mér finnst
það ekki. Ég hef aldrei verið ríkur og langar
ekki til þess, kæri mig ekki um það. Ég held
að enginn verði ríkur nema hann sé þjófur,
steli af kaupinu manns. Eg gerði það — ég
setti sykur í olíuna á stærsta steypubílnum
í Húsabyssunni.
Vinirnir stóðu með kreppta hnefa. Það var
j^eirra réttur sem um var að ræða og þeir
vissu það. Þeir voru rjóðir og sveittir, allir
nema Karl, fölur og titrandi með örlitla froðu
í munnvikum.
— Þú ert trúlega kommúnisti, sagði Gunn-
ar og reyndi að vera háðskur. Þú ert kannski
dópisti ha? Elestir kommar / eru dópistar /
og hommar — ekki satt? Menn sem nenna
ekki að vinna — vilja ekki verða ríkir —
nenna ekki að koma sér áfram í lífinu —
vilja bara lifa á okkur — lifa eins og sníkju-
dýr á þeim sem hafa unnið sig upp með
hörðum höndum. Þið kærið ykkur víst ekki
um að verða ríkir sjálfir ha? Þið bara getið
það ekki. Það er það. Og þú ert bara ræfill
og djöfuls ræfill.
— Þú mátt kalla mig hvað sem Jm vilt,
sagði maðurinn og leit ögrandi á Gunnar.
Ég er bara verkamaður en ég er farinn að
skilja það betur og betur að þegar ég drep
mig á vinnu verður engum arfi skipt því að
hann er allur hér, fjárfesmr í þessu húsi og
þessu ógeðslega drasli ykkar. Eg veit ekki
hver ykkar býr hér — kannski þetta feita
svín — mér er skít sama hvort eð er. Tvuuh.
Hann hrækti út fyrir Morgunblaðsblettinn
á gullbrúnt rýjateppið og það var þá sem J>að
gerðist. Titringurinn í feitu andliti Karls
jókst. Hendurnar kipptust til stjórnlitlar.
Hann kastaði sér á manninn og læsti fingr-
unum um kverkar hans. Þeir skullu á gólfið,
Karl ofan á og herti að. Undarleg hryglu-
hljóð heyrðust í manninum, þungar smnur
frá Karli, svo heyrðist ekkert nema sogandi
andardráttur Karls.
— Hann er dauður, sagði Jón skelfingu
lostinn.
— Nei, sagði Karl með áreynslu og brölti
á fæmr. Stattu upp, öskraði hann og spark-
aði í manninn.
Maðurinn hreyfði sig ekki. Þau horfðu
hrædd á hann nokkra stund og vissu öll að
hann stæði aldrei upp. Svo horfðust þau í
augu. Svitinn perlaði á andliti Jóns.
— Frystikistan, sagði hann lágt.
Þau kinkuðu kolli. Kona Jóns fór fram í
eldhús til að taka fram hakkavélina. Það var
J^eirra réttur sem var í veði — og þau vissu
það.
Janúar 1974.
264