Morgunblaðið - 05.01.2006, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 2006 37
MINNINGAR
✝ Friðfinnur Páls-son fæddist í
Skriðu í Hörgárdal
21. maí 1919. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð 27. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Páll Þorlákur Guð-
mundsson, f. 12.
nóv. 1892, d. 8. mars
1929, og Pálína Sig-
ríður Friðfinnsdótt-
ir, f. 2. ágúst 1895,
d. 8. nóv. 1926. Þau
voru búandi í
Skriðu. Friðfinnur var einbirni.
Foreldrar Friðfinns voru náskyld,
barnabarnabörn Friðfinns Þor-
lákssonar, Hallgrímssonar bónda
í Skriðu, í báðar ættir. Páll Þor-
lákur var sonur Guðmundar Júl-
íusar Jónssonar, f. 1866, d. 1938,
og Pálínu Pálsdóttur, f. 1867, d.
1929, sem bjuggu í Þríhyrningi í
Hörgárdal. Foreldrar Pálínu Sig-
ríðar voru Friðfinn-
ur Pálsson, f. 1863,
d. 1917, og Steinunn
Jónsdóttir, f. 1864,
d. 1932, en þau
bjuggu í Skriðu. Eft-
ir lát foreldra sinna
var Friðfinnur hjá
Steinunni ömmu
sinni í Skriðu, en
þegar hún lést flutt-
ist hann um ferm-
ingaraldur í Þrí-
hyrning til Guð-
mundar afa síns og
barna hans Stein-
dórs og Sigríðar. Þar átti hann
heima alla tíð síðan og vann að
mestu að búinu í Þríhyrningi.
Hann dvaldist síðustu tólf æviárin
á dvalarheimilum aldraðra, fyrst í
Skjaldarvík, síðan í Kjarnalundi
og að lokum í Hlíð. Útför Frið-
finns fer fram frá Möðruvalla-
kirkju í Hörgárdal í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elskulegur frændi minn Friðfinnur
Pálsson, Finni í Þríhyrningi Hörgár-
dal, er látinn á 87. aldursári. Minn-
ingin um Finna er samofin öllum mín-
um bernskuminningum, enda bjó
hann í Þríhyrningi allan þann tíma
sem ég bjó þar og raunar mun lengur.
Síðustu árin bjó hann þó í Skjaldar-
vík, þá í Kjarnalundi, heimili aldraðra
og nú síðast á dvalar- og hjúkrunar-
heimilinu Hlíð á Akureyri. Finni var
ókvæntur og barnlaus.
Finni bjó í kjallaraherberginu í
ömmuhúsi og man ég eftir hvað mér
fannst spennandi að koma þangað
þegar ég var krakki. Fyrir ofan rúmið
hans var mynd af Finna og mömmu
hans, en Finni missti móður sína
barnungur og man ég eftir því að
hann talaði um móður sína með mikl-
um söknuði. Í herberginu hjá Finna
var líka gamalt orgel sem gaman var
að fá að glamra á og svo átti hann líka
harmóníku sem var mjög áhugaverð-
ur gripur fyrir ungar hendur.
Annað sem ég man eftir að hafi ver-
ið í eigu Finna og var merkilegt í mín-
um augum voru bílarnir hans. Fyrst
þegar ég man eftir mér átti Finni gul-
an Willys-jeppa sem var alveg frá-
bær. Síðar átti hann Ford Cortinu,
árg. ’72 minnir mig, og var sérlega
gott að leita til Finna með að fá bílinn
lánaðan ef maður þurfti á að halda.
Ég eignaðist þennan bíl um tíma á
menntaskólaárunum og kom sér vel.
Síðasti bíllinn sem Finni átti var hvít-
ur Ford Taunus og var það mikill eð-
albíll sem átti sér langa lífdaga.
Finni var sérlega góður við okkur
krakkana og mér hefur verið sagt að
hann hafi verið einkar duglegur við að
sitja með okkur sem smábörn og iðinn
við að hafa ofan af fyrir okkur. Eftir
að við urðum eldri vorum við alltaf
eitthvað að sniglast í kringum Finna,
hvort sem það var við fjósverkin, að
gera við girðingar, tína grjót eða ann-
að. Alltaf var hann til í að hafa okkur
með sér, þótt við værum frekar til
trafala en gagns. Aldrei man ég eftir
því að hann hafi skipt skapi, skammað
okkur eða hækkað róminn. Hann var
með alveg einstakt jafnaðargeð.
Hann hafði þó þann ávana að tvinna
saman blótsyrðum, en aldrei í illsku,
svo þeim sem á hlýddu þótti nóg um.
Ég veit að mamma er mjög fegin því
að við krakkarnir skyldum ekki taka
þetta upp eftir honum.
Enn eitt sem kemur upp í hugann
þegar Finna er minnst eru jólagjaf-
irnar sem hann færði okkur krökk-
unum. Það var alveg merkilegt hvað
hann var naskur að finna handa okkur
skemmtilegar gjafir og man ég ennþá
að okkur þótti alltaf mjög spennandi
að opna pakkana frá Finna.
Alltaf nennti hann að tala við okkur
krakkana og hafði gaman af því að
segja sögur af ýmsu sem hann upp-
lifði á sínum yngri árum. Eftir að ég
varð fullorðin og flutti að heiman
hafði hann mjög gaman af því að
segja frá gangi mála í sveitinni. Eitt
var það þó sem hann minntist á í nán-
ast hverju einasta samtali okkar.
Þannig var að í ágúst 1992 fluttum við
Þorgils frá Fáskrúðsfirði til Dalvíkur
með allt okkar hafurtask. Kristján
frændi minn Gunnþórsson sendibíl-
stjóri á Akureyri kom austur til að ná
í dótið okkar og bauð Finna að koma
með sér. Þetta fannst Finna hið
mesta ævintýri og talaði löngum
stundum um þetta ferðalag þeirra
Kristjáns.
Elsku Finni minn, það var gott og
gaman að alast upp í návist þinni.
Megi guð geyma þig að eilífu.
Helga Steinunn Hauksdóttir.
Það var að kvöldi hins þriðja dags í
jólum að okkur hjónunum barst sú
fregn að Friðfinnur Pálsson frá Þrí-
hyrningi hefði andast síðdegis þann
dag á Dvalarheimilinu Hlíð á Akur-
eyri. Eins og oft vill verða komu þessi
umskipti mér nokkuð á óvart, e.t.v.
vegna þess að er ég sat hjá honum
stundarkorn fáum dögum fyrir jól
virtist hann nokkuð hress, mun betur
á sig kominn en fyrr í vetur er ég þá
leit inn til hans. Heilsa hans var þó
þannig orðin að við þessu mátti búast
og allir hljóta raunar að fagna um-
skiptunum, ekki síst vegna þess að
sjálfur hafði hann fyrir löngu gert sér
grein fyrir því að um bata var ekki að
ræða og framundan aðeins bið eftir
endalokunum. Þeim kveið hann ekki,
vænti þeirra og því fyrr því betra.
Finna í Þríhyrningi, en þannig var
hann gjarna nefndur af vinum og ná-
grönnum, hef ég þekkt næstum því
jafnlengi og minni mitt nær. Hann
missti barnungur báða foreldra sína
og átti sjálfur á þeim árum við mikil
og þrálát veikindi að stríða. Mun hann
aldrei hafa náð fullri heilsu eftir það.
En fyrir fermingaraldur fluttist hann
frá Skriðu í Þríhyrning til afa síns og
föðursystkina. Þar ólst hann upp síð-
an sem einn af fjölskyldunni og átti
heima alla tíð. Að eigin frumkvæði
flutti hann á Dvalarheimilið í Skjald-
arvík er árin færðust yfir og þrekið
dvínaði, þá nokkuð kominn á áttræð-
isaldur. Það má því ljóst vera að ég
sem bjó á næsta bæ við Þríhyrning
allan þennan tíma þekkti Finna vel og
átti með honum margar samveru-
stundir bæði í starfi og leik. Minnist
ég þess nú hlýjum huga.
Finni var ekki áberandi maður í
samfélaginu og fjarri var það honum
að sækjast eftir forystu eða öðrum
vegtyllum í félagsmálum. En víst er
að þau störf sem honum voru falin á
þeim vettvangi hefur hann rækt af
trúmennsku og heilindum. Hann
gerðist ungur félagi í Ungmenna-
félagi Skriðuhrepps, starfaði þar ára-
tugum saman og varð heiðursfélagi
þess fyrir mörgum árum. Finni hafði
alla tíð yndi af tónlist og söng. Ungur
átti hann harmoniku, lék á hana og
einnig orgel, bæði heimafyrir og á
samkomum ásamt öðrum. Oft vann
hann tíma og tíma utan heimilis, þá
aðallega við vegagerð eins og algengt
var á þeim árum. En aðalstarf hans
um ævina var við búskapinn í Þrí-
hyrningi. Þar var hugur hans allur.
Þó að hann væri ekki rekstraraðili að
búinu átti hann ætíð nokkrar kindur
sjálfur sér til ánægju. En umhyggjan
fyrir velferð og velgengni búskapar-
ins á bænum var einstök og einlæg
enda sparaði hann ekki krafta sína við
það að verða þar að liði meðan hann
mátti. Minnisstætt er mér hve mikill
dýravinur hann var og lét sér annt um
þær skepnur sem hann umgekkst.
Sum dýr hændust líka meira að hon-
um en algengt er. Hann talaði stund-
um við kettina og hundana eins og við
menn væri. Veit ég fyrir víst að held-
ur hefði hann viljað vera svangur
sjálfur en að þeir hefðu ekki nóg að
éta. Þetta segir sína sögu og þarf ekki
að orðlengja frekar.
Eftir að Finni flutti að heiman
fylgdist hann ótrúlega vel með því
sem gerðist í sveitinni. Gat jafnvel
frætt mig um eitt og annað sem ég
ekki vissi þá. Stundum gátum við
brosað að einhverju eða einhverjum.
En aldrei lagði Finni neinum illt til.
Það var ekki hans háttur. Einnig
fylgdist hann vel með búskapnum
heima í Þríhyrningi. Veitti það honum
ánægju og lífsfyllingu að vita þar allt í
góðu gengi.
Síðustu árin urðu Finna erfið. Sjón-
inni tók að hraka verulega og tókst
ekki að ráða þar bót á. Varð hann að
lokum alblindur. Þarf ekki að eyða um
það orðum hversu mikil raun það
hlýtur að vera hverjum og einum að
sjá ekki umhverfi sitt. Áður hefur í
þessu greinarkorni verið minnst á það
hve Finni hafði mikla ánægju af því að
hlusta á tónlist og söng. Vona ég að
það hafi getað stytt honum stundirn-
ar er svona var komið. Þessi fáu minn-
ingarorð verða ekki fleiri. Auðvitað
gæti ég haldið áfram og rakið ýmsar
minningar og atvik sem við hafa borið
á langri vegferð. Það verður þó ekki
gert hér, enda býður mér í grun að
minn gamli vinur hefði tæpast talið
ástæðu til að gera svo. Að leiðarlokum
þakka ég samfylgdina af heilum hug
og bið Guð að geyma góðan dreng.
Arnsteinn Stefánsson.
Það var sannkallað hrífulandslið á
túnunum í Þríhyrningi á sumrin með
Finna í fararbroddi. Þær voru ófáar
ferðirnar sem farnar voru á Taunus
eftir skrykkjóttum vegaslóðum með
hrífurnar út um gluggann, seinna
meir átti kagginn sá eftir að þjóna
stóru hlutverki í lífi okkar systra á
rúntinum á Ráðhústorgi. Þegar við
hugsum um Finna dettur okkur ým-
islegt í hug; sérstöku gúmmístígvélin,
uppstoppaði krumminn, köflótti jakk-
inn, mögnuðu spariskórnir, risastóru
hnífapörin, gervigæsirnar, húmorinn
og síðast en ekki síst glottið hans.
Margar góðar stundir áttum við í
sveitinni með Finna en ekki síður góð-
ar er hann fluttist í Skjaldarvík þar
sem við unnum við sumarafleysingar.
Þá gafst oft góður tími til að rifja upp
gamlar stundir sem voru skemmtileg-
ar og ekki síður fræðandi. Ein sú eft-
irminnilegasta er þegar Finni notaði
stóran, svartan kött sem harmonikku
þegar hann var lítill pjakkur í Skriðu.
Seinna meir fékk hann sér alvöru
harmonikku og spilaði á böllum í
sveitinni.
Elsku Finni okkar, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur og með
okkur. Hvíl þú í friði.
Þínar
Sigríður og Rannveig.
Hann Finni er farinn.
Ég kynntist Finna þegar ég fór að
venja komur mínar í Þríhyrning með
verðandi konu minni árið 1988. Finni
var mikill sveitakall enda verið í
Hörgárdalnum alla sína tíð Hann
hafði gaman af því að segja manni
sögur af mannskapnum úr sveitinni
hér áður fyrr, og voru þær oft
skondnar. Á meðan Finni var í Þrí-
hyrningi voru sveitin og skepnurnar
honum afskaplega hugleiknar, hann
gat dundað lengi við að snyrta kýrnar
þegar þær voru inni á veturna og
hafði gaman af að stjana í kringum
þær. Eftir að hann fór frá Þríhyrningi
þótti honum vænt um að fá fréttir úr
sveitinni, af kúm og kindum, t.d. vildi
hann fylgjast vel með á haustin
hvernig fé skilaði sér af fjalli og í
hvernig holdum það væri. Hann
reyndi eins lengi og hann gat að koma
eins oft og mögulegt var í Þríhyrning
og kom þá oft í kringum sauðburð eða
réttir og þótti það afskaplega
skemmtilegt.
Finni kom einu sinni til Reykjavík-
ur eftir að ég kynntist honum og þótti
honum það alveg nóg og vildi bara
halda sig í sveitinni. Eftir að Finni fór
í Skjaldarvík og síðan Kjarnalund og
Hlíð þá var oft helsta umkvörtunar-
efnið um dvalarheimilin það að hann
fengi ekki nógu feitt kjöt, annað var
yfirleitt í lagi. Við reyndum að heim-
sækja hann reglulega þegar við vor-
um fyrir norðan og þá var alltaf auð-
velt að grínast með honum og spyrja
hvort hann væri ekki að atast í hjúkk-
unum og alltaf tók hann létt í það.
Eins þótti stelpunum okkar voða gott
að koma til Finna því þá var klárt að
þær fengju konfektmola eða annað
góðgæti. Þær minnast Finna sem
gamla góða frænda sem gott var að
heimsækja.
Þess sama geri ég, Finni, það var
gaman að kynnast þér.
Megi góður Guð varðveita þig
Felix.
FRIÐFINNUR
PÁLSSON
✝ Þórnýr HeiðarÞórðarson
fæddist í Reykjavík
13. nóvember 1937.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 26. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þórður Ág. Þórðar-
son, f. 7.8. 1907, d.
6.8. 1985, og Aðal-
heiður Þorsteins-
dóttir, f. 2.11. 1917.
Systkin hans voru
Þórný, f. 24.3. 1935,
d. 29.5. 1935; Guðrún Jóhanna, f.
7.4. 1940, gift Ingvari Ásmunds-
syni, þau eiga þrjá syni, Þorstein
Víði, f. 6.8. 1943, kvæntur Kristínu
Tryggvadóttur, þau eiga tvö börn,
og Hlyn Smára, f. 5.10. 1946, í
sambúð með Ágústu Árnadóttur,
hann á þrjú börn.
Heiðar kvæntist Elínu Þórarins-
dóttur og ættleiddu
þau soninn Trausta
Má, f. 18.7. 1966,
hann á tvær dætur,
Elínu Rós, f. 23.10.
1989, og Mónu, f.
6.2. 1995. Heiðar og
Elín skildu.
Síðar kvæntist
Heiðar Huldu Guð-
mundsdóttur, d.
1999.
Vinkona Heiðars
hin síðari ár er Sig-
ríður Gunnarsdótt-
ir.
Heiðar starfaði hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur og Bílaleigunni
Fal fyrr á árum. Meginhluta ævi
sinnar starfaði hann við akstur
eigin leigubifreiða og rekstur
þeirra.
Útför Heiðars fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Í dag kveð ég sambýlismann minn
og vin Þórný Heiðar Þórðarson, eða
Dodda, eins og hans nánustu nefndu
hann. Við Heiðar kynntumst fyrir
nokkrum árum í tengslum við sam-
eiginlegt áhugamál, bridgespila-
mennsku. Við spiluðum mikið og þá
sérstaklega bridge með eldri borgur-
um á höfuðborgarsvæðinu. Heiðar
var auk þess ágætur skákmaður og
tefldi skák um árabil m.a. fyrir
Hreyfil og Sjálfsbjörg bæði hérlendis
og erlendis. Heiðar var vel gefinn,
trygglyndur og mörgum góðum kost-
um búinn. Hann var nægjusamur,
skipulagður og snyrtilegur og sýndi
öðru fólki oft mikla hjálpsemi. Heiðar
keyrði leigubíl um áratugabil. Mér
finnst vel við eiga að geta þess að við-
skiptavinur sem hann hjálpaði eitt
sinn svo vel sá ástæðu til að senda
honum þakkarskeyti með vísu þess-
ari eftir Bólu-Hjálmar:
Víða til þess vott ég fann,
þótt venjist oftar hinu,
að guð á margan gimstein þann,
sem glóir í mannsorpinu.
Ég sakna góðs vinar og félaga.
Sigríður Halldóra
Gunnarsdóttir.
Nú er hann Doddi farinn. Kannske
of snemma, en kannske var hann orð-
inn þreyttur. Þreyttur á veikindum
og ósigrum í lífinu. Hann fékk löm-
unarveiki sem ungur drengur og bar
þess aldrei bætur. Hjartað gaf sig hjá
honum 68 ára gömlum.
Ekki hár aldur hjá fullfrísku fólki,
en hans þrek var minna en margra
annarra.
Heiðar Þórðarson var vel gefinn
maður, en því miður fór hann ekki til
náms.
Tölur voru honum leikandi léttar.
Hann var góður skákmaður og
bridge-spilari, en líkamlegar íþróttir
voru honum ofraun. Skopskyn hafði
hann mjög gott og hlýr í viðmóti og
sinnti öllum sem áttu erfitt. Mátti
ekkert aumt sjá.
Móður sinni aldraðri sinnti hann
eftir bestu getu meðan heilsa hans
sjálfs leyfði.
Það skiptust á skin og skúrir í lífi
hans, eins og okkar allra. Það gustaði
stundum á milli okkar, en það var
auðvelt að sættast. Hann var á ýmsan
hátt veikari fyrir umhverfinu en aðr-
ir. En vinmargur. Átti þó einn slæm-
an óvin, vínið. En svo var nú komið
undir það síðasta, að það truflaði
hann ekki. Heilsan leyfði það ekki.
Vinkonu Heiðars, Sigríði Gunnars-
dóttur, er þökkuð umhyggjan og vin-
semdin í hans garð á síðustu árum.
Kveðja, með þökk fyrir 45 ára
gömul kynni, sjáumst, þín Stína mág-
kona,
Kristín Tryggvadóttir.
Mágur minn Heiðar Þórðarson er
látinn á 69. aldursári. Hann hafði
lengi átt við vanheilsu að stríða.
Á barnsaldri varð hann illa úti í
lömunarveiki, sem þá geisaði hér í
borginni. Síðan þá gekk hann ekki
heill til skógar.
Heiðar byrjaði snemma að vinna
fyrir sér. Fyrsti varanlegi vinnustað-
urinn var birgðastöð Rafmagnsveitu
Reykjavíkur við Barónsstíg. Hann
tók virkan þátt í félagslífi starfs-
manna Rafmagnsveitunnar, meðal
annars í skáklífi, sem þar blómstraði
á þessum árum. Heiðar varð fljótlega
allsterkur skákmaður. Á Rafmagns-
veitunni kynntist hann verðandi
tengdaföður sínum Þórarni Árna-
syni. Þórarinn var sonur séra Árna
Þórarinssonar á Stóra-Hrauni. Þór-
arinn var mikill húmoristi og áttu
þeir Heiðar skap saman þótt aldurs-
munur væri mikill. Skömmu eftir að
Heiðar kvæntist Elínu Þórarinsdótt-
ur fór hann að vinna á Bílaleigunni
Fal hjá Stefáni Gíslasyni svila sínum.
Þau Elín tóku kjörbarn, Trausta Má,
sem nú starfar sem leigubílsjóri.
Heiðar og Elín skildu.
Kvæntist hann síðar Huldu Guð-
mundsdóttur en hún er látin fyrir
nokkrum árum. Hulda átti við alvar-
leg veikindi að stríða í áratugi og
reyndist Heiðar henni einkar vel í
veikindunum.
Hann lauk starfsævinni sem leigu-
bílstjóri á Hreyfli. Þar var hann virk-
ur í félagslífi, einkum í skáklífi og
tefldi oft í sveitakeppni sem Hreyfill
tók þátt í meðal starfsfélaga í öðrum
löndum. Heiðar var glaðsinna að eðl-
isfari og hafði yndi af skemmtilegum
sögum. Hann hafði þann eiginleika að
geta spunnið upp skemmtisögu úr
litlu eða engu um leið og hann sagði
hana. Nokkrar slíkar sögur eru enn í
minnum hafðar áratugum eftir að
þær voru sagðar.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Heiðari samfylgdina og skemmt-
unina. Blessuð sé minning hans.
Ingvar Ásmundsson.
HEIÐAR
ÞÓRÐARSON