Morgunblaðið - 05.01.2006, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hulda, vinkona, frænka og
„amma“ er burt kölluð.
Eftir sitjum við hnípin og
harmi slegin.
Hún var frændrækin og
hún var vinur.
Lyon, París, Marbakki,
alls staðar gleðigjafi.
Frá borg ljósanna sendum
við hinstu kveðju.
Góða ferð mín kæra.
Þórunn Hreggviðsdóttir
(Tóta Hregg).
HINSTA KVEÐJA
✝ Hulda Finn-bogadóttir
fæddist 13. mars
1948. Hún lést á
heimili sínu 28.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Finn-
bogi Rútur Valde-
marsson, f. 24.9.
1906, d. 19.3. 1989,
og Hulda Dóra Jak-
obsdóttir, f. 21.10.
1911, d. 31.10.
1998. Systkini
hennar eru: Auður
Rútsdóttir, f. 12.3. 1928, Elín, f.
12.1. 1937, d. 17.6. 2001, Gunn-
ar, f. 15.6. 1938, d. 22.2. 1993,
Guðrún, f. 21.9. 1940, og Sigrún,
f. 22.4. 1943.
Hulda giftist Smára Sigurðs-
syni 18. nóvember 1966. Þau
skildu. Börn þeirra eru: 1)
Gunnar, f. 22.5. 1967, sambýlis-
kona hans er Christine Vinum.
Sonur þeirra er Oscar, f. 2005.
Fyrir á hann Snæfríði, f. 1999.
2) Elín, f. 24.7. 1968, eiginmaður
hennar er Hjalti Nielsen. Börn
þeirra eru Hrafnhildur Arna, f.
1996, Hjalti Þór, f. 1999, og
Hilmir Örn, f. 2005. 3) Hrafn-
hildur Huld, f. 27.3. 1975, sam-
býlismaður hennar er Alexander
Wiik og eiga þau soninn Vilja, f.
2005. Seinni maður Huldu var
Pétur Þórsson. Hann lést 1. nóv-
ember 2004. Hulda var alin upp
á Marbakka í Kópavogi og bjó
þar með hléum til ársins 2005. Í
æsku dvaldi hún
mörg sumur á
Kleifum í Skötu-
firði hjá hjónunum
Ingibjörgu Björns-
dóttur og Bjarna
Helgasyni. Hulda
var umboðsmaður
Brunabótafélags
Íslands í Kópavogi
um árabil og var
bæjarfulltrúi í
Kópavogi frá 1986–
1989. Hún gegndi
þá formennsku fé-
lagsmálaráðs
Kópavogs. Hulda varð stúdent
frá Fjölbrautaskólanum í Breið-
holti árið 1985 og nam hótel-
stjórnun við Hosta í Leysin í
Sviss árið 1989–1990. Hulda bjó
í Frakklandi á árunum 1989–
1992. Árið 1997 opnaði Hulda
kaffihúsið Rive Gauche í Kópa-
vogi og rak það til ársins 2001.
Hún öðlaðist skipstjórnarrétt-
indi árið 2000. Hulda útskrif-
aðist úr markaðs- og útflutn-
ingsfræðum frá Endurmenntun-
arstofnun HÍ árið 1997 og
verkefnastjórnun – leiðtoga-
þjálfun frá sama skóla vorið
2005. Árin 2001 til 2003 vann
Hulda að ýmsum verkefnum,
m.a. fyrir félagsmálaráðuneytið
og Kópavogsbæ. Hún vann hjá
Tryggingastofnun ríkisins frá
árinu 2003 til dauðadags.
Útför Huldu verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Hulda Finnbogadóttir, sem jarð-
sungin verður frá Kópavogskirkju í
dag, var yngst barna þeirra hjóna
Huldu Jakobsdóttur og Finnboga
Rúts Valdemarssonar. Þau áttu
fimm börn og eru þrjú þeirra nú lát-
in.
Segja má, að tengsl fjölskyldna
okkar hafi hafizt við fæðingu Huldu.
Mæður okkar lágu saman á fæðing-
arstofu Guðrúnar Valdemarsdóttur
í marzmánuði 1948. Þremur dögum
eftir fæðingu Huldu kom bróðir
minn í þennan heim.
Ég kynntist henni, þegar hún var
16 ára gömul, fyrir rúmlega 40 ár-
um.
Umsvif foreldra hennar í opinber-
um málum voru umtalsverð í Kópa-
vogi og á landsvísu, þegar hún var
barn. Hún var aðeins 9 ára gömul,
þegar móðir hennar varð fyrsta
konan á Íslandi til að verða bæj-
arstjóri og faðir hennar hafði þá
verið alþingismaður frá því að hún
var eins árs. Sennilega hafa opinber
afskipti foreldra hennar snert hana
meira en önnur börn þeirra hjóna.
Þegar hún var á barnsaldri var
vinnukona á heimilinu til þess að sjá
að hluta til um heimilishald og það
sem að börnunum sneri.
Nágrannar þeirra Marbakka-
hjóna höfðu tekið sig upp og flutt að
Kleifum í Skötufirði og hafið þar bú-
skap. Það voru Ingibjörg Björns-
dóttir, sem býr nú á Ísafirði og mað-
ur hennar Bjarni Helgason, sem er
látinn.
Þessi góðu hjón tóku að sér að
hafa tvær yngstu systurnar hjá sér
á sumrin og urðu þau sumur fleiri
hjá Huldu en systur hennar. Raun-
ar var bróðir þeirra eitt sinn vinnu-
maður á Kleifum í heilt ár. Tengslin
við Skötufjörðinn urðu sterk. Það
hlýtur að hafa verið lærdómsríkt
fyrir þessi börn að dveljast þar í
sveit. Á sjötta áratug síðustu aldar
var hægt að kynnast því þar að ein-
hverju leyti hvernig lífið var á Ís-
landi á síðari hluta 19. aldarinnar.
Þau Ingibjörg og Bjarni á Kleifum
áttu þátt í að færa Skötufjörðinn inn
í nútímann. Marbakkasystkinum
leið vel á Kleifum og ræktuðu
tengslin við fólkið þar alla ævi –
Hulda ekki sízt.
Systkinin áttu þeim Ingibjörgu
og Bjarna mikið að þakka.
Ung gekk hún að eiga Smára Sig-
urðsson, sem nú veitir alþjóðadeild
Ríkislögreglustjóra forstöðu. Eins
og flest ungt fólk á þeim tíma hófu
þau búskap með ekkert á milli
handanna en unnu sig upp af mikl-
um dugnaði. Þau komu upp þremur
börnum, Gunnari, Elínu Björgu og
Hrafnhildi Huld.
Svo kom í ljós, að metnaður
Huldu til náms var meiri en kannski
virtist við fyrstu sýn. Hún hafði
hætt snemma í skóla en tók nú til
við framhaldsskólanám og lauk
stúdentsprófi 37 ára gömul frá Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti. Ári
seinna fylgdi hún í fótspor foreldra
sinna, ein barna þeirra og tók sæti í
bæjarstjórn Kópavogs fyrir Alþýðu-
flokkinn. Þar fylgdi hún hefðum
fjölskyldu sinnar. Þótt faðir hennar
hefði setið á Alþingi fyrir Samein-
ingarflokk alþýðu – Sósíalistaflokk-
inn og síðar Alþýðubandalagið voru
hann og kona hans alltaf jafnaðar-
menn. Hitt voru gárur á yfirborðinu
eins og Hannibal Valdemarsson,
föðurbróðir Huldu, lýsti hliðar-
stökkum sínum á löngum stjórn-
málaferli.
Ég reyndi á þessum árum og síð-
ar nokkrum sinnum að efna til póli-
tískra deilna og umræðna við þessa
yngstu mágkonu mína en tókst aldr-
ei. Hún horfði góðlátlega á mig,
brosti blítt en gaf engan kost á slík-
um viðræðum.
Faðir hennar var maður póli-
tískra hugmynda. Móðir hennar var
meira fyrir það að láta verkin tala.
Ég held, að Hulda hafi líkst móður
sinni meira að þessu leyti. Hún hafi
líka viljað láta verkin tala í pólitísk-
um afskiptum sínum.
Það urðu þáttaskil í lífi Huldu og
Smára, þegar hann tók við starfi hjá
Interpol í Lyon í Frakklandi. Fjöl-
skylda Huldu hafði alla tíð verið
mjög tengd Frakklandi. Faðir henn-
ar var við nám í París á sínum yngri
árum og móðir hennar hafði mikinn
áhuga á frönsku og franskri menn-
ingu. Á þeim árum, sem þau bjuggu
í Lyon var stundum hátt á annan
tug meðlima fjölskyldu hennar við
nám og störf í Frakklandi. Hún sat
ekki auðum höndum og stundaði
nám í hótelstjórnun í Leysin í Sviss.
Hún var ánægð með að koma
heim. Jók við menntun sína, opnaði
kaffihús í Hamraborg í Kópavogi og
sinnti ýmsum öðrum störfum.
Hulda var tengd móður sinni
sterkum tilfinningaböndum eins og
reyndar systkinin meira og minna
öll. Þegar Hulda Jakobsdóttir var
orðin öldruð flutti hún um hríð að
Sunnuhlíð í Kópavogi. Hulda dóttir
hennar gat ekki hugsað sér að móð-
ir hennar væri á heimili fyrir aldr-
aða og tók hana heim til sín á Mar-
bakka, þar sem Hulda Jakobsdóttir
dvaldi til æviloka í því umhverfi,
sem hún hafði skapað sjálf með
manni sínum.
Fyrir nokkrum árum skildu þau
Hulda og Smári.
Hún eignaðist nýjan lífsförunaut,
Pétur Þórsson, Péturssonar útgerð-
armanns á Húsavík. Í fyrsta sinn í
áratugi var farið að róa til fiskjar
frá Marbakka og fiskverkun tekin
upp á staðnum. Hulda tók virkan
þátt í því með Pétri og barnabörn-
um sínum.
Fyrir rúmu ári vorum við, kona
mín og ég, og Fríða móðir Péturs
viðstödd hjónavígslu á Marbakka.
Það var í senn áhrifamikil og átak-
anleg athöfn. Við vissum öll að Pét-
ur var að deyja.
Hulda var harmi slegin. Sorg
hennar var djúp. Söknuður hennar
var mikill.
Hún vildi flytja og greiddi fyrir
því á allan hátt að æskuheimili
þeirra systkina gæti haldizt í fjöl-
skyldu þeirra, sem og varð.
Það tók mig mörg ár ef ekki ára-
tugi að kynnast mágkonu minni.
Hún var dul. Hún virtist hörð – eins
og mamma hennar. En þegar kom-
izt var inn fyrir þá skel var hún blíð,
undurblíð – eins og mamma hennar.
Hún skilur eftir sig þrjú þrótt-
mikil börn og sex barnabörn, Hrafn-
hildi Örnu, Snæfríði, Hjalta Þór,
Vilja, Oscar og Hilmi Örn.
Síðast bar fundum okkar saman á
Þorláksmessu. Hún var falleg, glöð
og kát. Blómstraði.
Styrmir Gunnarsson.
Ömmur segja börnum sögur lon og don
en mín talar mest um Harley Davidson.
Á hjóli sínu hún brokkar niður Laugaveg
og krakkarnir þeir segja að hún sé ekki
ömmuleg.
En hún er amma mín!
(Ísak Harðarson.)
Þessi vísa átti vel við ömmu okk-
ar.
Amma Hulda hjálpaði okkur þeg-
ar við þörfnuðumst þess, var góð við
okkur og hún kenndi okkur margt.
Við munum aldrei gleyma ömmu
og hversu góð hún var við okkur.
Guð, taktu vel á móti ömmu í
himnaríki, passaðu hana og varð-
veittu.
Hrafnhildur Arna og Hjalti Þór.
Hún var rjóð og frískleg þegar
hún kom til okkar á Freyjugötuna
síðdegis á jóladag eftir göngutúr að
heiman. Hún var ánægð með sig og
öll að koma til eftir erfiðan tíma frá
því að Pétur dó fyrir rúmu ári. Hún
var flott til fara, með nýju augun,
fannst lúxus að vera laus við gler-
augun í rigningunni. Áttum nota-
lega kvöldstund í góðum hópi, mikið
hlegið og gamalkunnur húmor
Huldu á sínum stað. Hlustuðum á
tónlist, perlukafarana í öllum út-
gáfum, gömlum og nýjum. Upp úr
miðnætti ákvað hún að ganga aftur
heim, tók ekki annað í mál, í hennar
sveit þótti þetta ekki löng leið á
milli bæja. Mér fannst ónotalegt að
vita af henni einni á gangi í myrkr-
inu og var ekki róleg fyrr en ég
heyrði að hún hefði skilað sér heil
heim. Viðurkenndi að vera pínu
pons þreytt í fótunum, henti sér
smástund í sófann, þakkaði enn og
aftur fyrir sig og bauð góða nótt.
Lygndi aftur augunum. – Dáin.
Hún bar þess engin merki að
„hennar tími væri kominn“. Þvert á
móti, var hún að braggast. Hún var
á leið til Noregs á gamlársdag og
ætlaði að koma til baka með
Hröbbu sína og Vilja litla í stutta
heimsókn. Hún var með hugmyndir
um breytingar á íbúðinni og bað
Hjört um að spá í þau spil með sér
þegar hún kæmi til baka. Var með
plön um veisluhöld og gestalistinn
klár. Þessi veisla verður örugglega
haldin, bara seinna, bara annars
staðar.
Ég veit að hún trúði því að eitt-
hvað tæki við eftir dauðann. Og það
er huggun harmi gegn að vita af því
að Pétur hefur beðið við hliðið með
útbreiddan faðminn.
Vinkona mín var litríkur persónu-
leiki og að mörgu leyti einstök. Hún
var áræðin og hörkudugleg og í
raun ótrúlegt hve miklu hún áorkaði
í gegnum tíðina. Oft gekk hún á
varaforðann, átti það til að láta vaða
áður en séð var fyrir endann á verk-
efninu. Það kom niður á þrekinu en
hún var alltaf fljót að rífa sig upp.
Hún lét marga drauma sína rætast í
seinni tíð. Tók mótorhjólapróf og
eignaðist Harley og var áður búin
að ná sér í skipstjórnarréttindi, en
átti eftir að eignast skip. Einu sinni
lærði hún að reka kaffihús og opn-
aði eitt í Hamraborginni sem hún
rak í fimm ár. Síðan var hún búin að
vera í háskólanum að mennta sig
enn meira – alltaf að bæta sig.
Hulda var sannur vinur vina
sinna og átti auðvelt með að deila
gleði og sorgum með öðrum. Hún
var opin og tilfinningarík, jafnaðar-
maður í húð og hár og lét til sín taka
ef einhver var órétti beittur.
Minningar um óteljandi samveru-
stundir í gegnum áratugina hrann-
ast upp. Allir fjallatúrarnir og utan-
landsferðirnar með Huldu og
Smára. Stórveislurnar á heimili
þeirra. Höfðinglegar móttökur í
Lyon þegar þau bjuggu þar og
menningarreisan um vínræktarhér-
uð Frakklands. Og fyrir nokkrum
árum yndisleg ferð til Prag og Vín-
ar.
Í ágúst síðastliðnum fórum við
Hjörtur og nafna mín Páls um vest-
firðina með Huldu. Hún var „leader
of the small group“. Í fyrsta skipti
sýndi hún okkur fjörðinn sinn –
Skötufjörð. Fjörðinn sem hún heim-
sótti svo oft, stundum alein, til að
finna frið í sálinni og hlaða batt-
eríin, sem oft voru við það að tæm-
ast. Til Ingibjargar fóstru sinnar á
Kleifum var hún send í sveit í mörg
sumur til 12 ára aldurs. Við sem
aldrei höfðum verið í sveit áttum
bágt með að skilja hvernig hægt var
að senda barn á svona einangraðan
stað í þröngum firði með svört þver-
hnípt fjöllin niður í stórgrýtta fjör-
una. Takmarkað láglendi og kynja-
myndir um allt í götóttum skrýtnum
björgum og steinum. Þennan stað
elskaði Hulda og leið hvergi betur.
Hún lýsti fyrir okkur dásemdinni í
smáatriðum, fólkinu sem henni þótti
svo vænt um, hafði aldrei leiðst
þarna, alltaf nóg að stússa. Ég sé
það nú hve þessi tími og þetta um-
hverfi hefur haft sterk mótandi
áhrif á Huldu.
Síðan lá leiðin í Aðalvík á slóðir
forfeðra okkar allra. Nutum ósnort-
innar náttúrunnar og áttum stund í
kirkjunni með Huldu, en nákvæm-
lega ár var liðið frá því hún var
þarna á ferð með Pétri. Okkur
fannst sem þarna væri hún að
kveðja hann. Gáfum svo fyrirheit
um að koma aftur að ári og ganga á
fjöllin.
Það eiga margir um sárt að binda
núna. Elsku Elín, Gunnar, Hrafn-
hildur og fjölskyldur. Þið voruð ríki-
dæmi Huldu. Hún var vakin og sof-
in yfir velferð ykkar og
barnabarnanna sinna sem hún lifði
fyrir.
Péturs börnum og ömmu Fríðu,
sem hún bar svo mikla umhyggju
fyrir, votta ég dýpstu samúð sem og
öllum öðrum aðstandendum og vin-
um.
Það hjálpar okkur í sorginni að
eiga dýrmætan sjóð minninga um
Huldu. Við Hjörtur kveðjum hana
nú með þakklæti fyrir allt og allt.
Guðrún Einarsdóttir.
Mig langar með fátæklegum orð-
um að minnast Huldu Finnboga-
dóttur.
Við fráfall hennar hefur hugurinn
reikað mörg ár aftur í tímann, rifjað
upp góðar stundir og um leið mótað
skýrari mynd af persónunni Huldu.
Við upphaf skólagöngu fyrir 24 ár-
um hófust yndisleg kynni mín af
yngstu dóttur hennar, Hrafnhildi
Huld, og æ síðan höfum við verið
samferða í skóla lífsins sem kærar
vinkonur. Strax frá upphafi vin-
skapar okkar var mér tekið opnum
örmum af Huldu og fjölskyldu með
gestrisni og velvild ásamt djúpri
væntumþykju. Vinátta og kunnings-
skapur minn og fjölskyldu Huldu
hefur þróast og dýpkað með árun-
um en allar minningar eru kærari
en nokkru sinni á deginum þegar
Hulda er borin til grafar. Sem barni
fannst mér Hulda ákaflega merkileg
kona, enda alltaf á fundum sem
snerust bara um Kópavog að mér
fannst. Eitthvað sem ég skildi ekki
þá, enda ekki á færi barna að vita
hvað nefndarstörf og önnur störf
fyrir Alþýðuflokkinn í Kópavogi
þýddu en þeim sinnti Hulda allt til
dauðadags. Í æsku fannst mér líka
eitthvað framandi við Huldu, hún
var dóttir fyrstu konunnar sem
gegndi bæjarstjórastöðu á landinu
og faðir hennar fyrrum alþingis-
maður og bæjarstjóri. Enda umlék
Huldu alla tíð stolt og einhver reisn
sem ég áttaði mig ekki á fyrr en fyr-
ir nokkrum árum. Þá uppgötvaði ég
að Hulda var Marbakkakona en
konur sem þaðan koma fengu allar í
vöggugjöf sama stolta og reisnar-
lega yfirbragðið og hún. Hulda var
glæsileg kona en yfir henni var líka
frískleiki reglulegrar hreyfingar og
útiveru. Og brosið hennar Huldu og
mjúka faðmlagið var einstakt.
Hulda var mikil fjölskyldukona og
ég átti því láni að fagna að tengjast
henni alvöru fjölskylduböndum þeg-
ar litla dóttir mín fæddist fyrir
tveimur árum. Hulda er ömmusyst-
ir litla barnsins míns og þrátt fyrir
að brátt hafi borið að kynni okkar
foreldranna og fæðingu barnsins,
var eins og ekkert væri eðlilegra í
huga Huldu. Umhyggju hennar og
elsku til dóttur minnar mun ég aldr-
ei gleyma og ávallt vera henni þakk-
lát fyrir. Hulda var líka fjölskyldu-
manneskja og ást hennar og
umhyggja fyrir börnum sínum og
barnabörnum var einstök og hafði
hún ævinlega sterkt samband við
þau.
Hulda var óhrædd við að fylgja
eftir löngunum sínum og þrám. Hún
var tilfinningarík kona og þegar
hamingjan lék við hana sem aldrei
áður fyrir nokkrum árum, ljómaði
hún af innri gleði, vellíðan og sátt.
Þannig minnist ég Huldu Finnboga-
dóttur og þakka Guði fyrir sam-
fylgdina með henni sem var alltof
stutt.
Elsku Hrabba mín, Ditta, Gunni
og aðrir aðstandendur, Guð gefi
ykkur styrk á erfiðum sorgartímum.
Rósa Björk Brynjólfsdóttir.
Nýtt ár er gengið í garð. Ár fyr-
irheita og vonar hjá þeim sem hafa
átt um sárt að binda. Ég átti þá ósk
til handa vinkonu minni Huldu
Finnbogadóttur að þetta ár yrði
henni gott og væntingar hennar
gengju eftir en nú sit ég hér með
minningarnar einar eftir og reyni að
festa þær á blað.
Hvað ætli sé það fyrsta sem kem-
ur upp í huga þeirra sem þekktu
Huldu þegar á að lýsa henni? At-
hafnakonan, stjórnmálamaðurinn,
vinnuþjarkurinn, ævintýramaður-
inn, femínistinn, eldhuginn eða það
mikilvægasta: góði trausti vinurinn?
Hulda óx úr grasi á frumbyggja-
heimili foreldra sinna að Marbakka
í Kópavogi. Foreldrar hennar Finn-
bogi Rútur Valdimarsson og frú
Hulda Jakobsdóttir voru heiðurs-
borgarar Kópavogs enda bæði í
pólitískum forystuhlutverkum á
frumbýlisárum Kópavogs og Hulda
Jakobsdóttir fyrsta konan hérlendis
til að verða bæjarstjóri. Hulda
Finnbogadóttir bar þess glögg
merki að hafa alist upp á pólitísku
menningarheimili, hún var meðvituð
um arfleifð sína og bar mikinn kær-
leik í brjósti til bæjarins síns ekki
síst til alls þess sem átti uppruna í
HULDA
FINNBOGADÓTTIR