Morgunblaðið - 07.02.2006, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 7. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þóra Stefáns-dóttir fæddist í
Reykjavík 10. júlí
1924. Hún andaðist
á Landspítalanum í
Fossvogi 26. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Stefán Ingimar
Dagfinnsson skip-
stjóri, f. 10. júlí
1895, d. 31. ágúst
1959, og Júníana
Stefánsdóttir hús-
móðir, f. 14. júní
1891, d. 5. október
1982. Systkini Þóru eru: Sigríð-
ur, f. 15. september 1922, d. 28.
júní 1923, Dagfinnur, f. 22. nóv-
ember 1925, Sigrún, f. 18. desem-
Jónsdóttir, f. 4. september 1959.
Sonur þeirra er Haraldur, f. 30.
janúar 1995. 3) Anna Sigríður, f.
5. september 1959, maki Sigurð-
ur Snorrason, f. 8. mars 1953.
Börn þeirra eru Þóra, f. 21. des-
ember 1989, og Snorri, f. 24.
febrúar 1994.
Þóra ólst upp hjá foreldrum
sínum á heimili þeirra á Hring-
braut 32 í Reykjavík. Hún út-
skrifaðist frá Húsmæðraskólan-
um í Reykjavík árið 1945. Þóra
var í fimleikaflokki Ármanns
sem sýndi víða um land og á
Norðurlöndum, undir stjórn Jóns
Þorsteinssonar. Að námi loknu
stundaði hún verslunarstörf en
helgaði sig húsmóðurstörfum eft-
ir að þau Haraldur giftust. Heim-
ili þeirra var lengst af í Skild-
inganesi 34 en þau færðu sig um
set að Þorragötu 9 árið 1995.
Þóra verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
ber 1926, og Áslaug,
f. 27. nóvember
1929.
Þóra giftist 9. júní
1951 Haraldi Björns-
syni framkvæmda-
stjóra, f. 2. október
1924. Foreldrar
hans voru Björn
Jónsson, skipstjóri
frá Ánanaustum, f.
6. júlí 1880, d. 9.
ágúst 1946, og Anna
Pálsdóttir húsmóðir,
f. 17. september
1888, d. 6. desember
1961. Börn Þóru og Haraldar
eru: 1) Stefán Haraldsson, f. 4.
júlí 1952. 2) Guðjón Björn, f. 12.
desember 1956, maki Karólína M.
Tengdamóðir mín, Þóra Stefáns-
dóttir, var eftirtektarverð kona.
Það fyrsta, sem ég tók eftir þegar
ég kynntist henni, var hvað hún
leit alltaf vel út, var virðuleg og
jafnan glæsileg til fara. Hún lagði
metnað sinn í að hafa fallegt í
kringum sig og það sást vel á
heimili þeirra Haraldar. Tjarnar-
laut, sumarbústaður þeirra við
Þingvallavatn, bar smekkvísi henn-
ar ekki síður gott vitni, bæði utan
húss og innan.
Pallurinn umhverfis húsið var
prýddur blómum sem hún hafði
komið fyrir í smekklegum kerum.
Þar naut hún vistarinnar í ríkum
mæli og þar sé ég hana best fyrir
mér þar sem hún situr við aust-
urgluggann í stofunni og virðir fyr-
ir sér útsýnið yfir Þingvallavatn.
Þar áttu bæði hún og fjölskyldan
sínar bestu stundir og Þóra taldi
ekki eftir sér að snúast í kringum
barnabörnin þrjú sem þótti ekkert
betra en grillaða brauðið hennar
ömmu. Þau sóttust eftir félagsskap
hennar og hún sinnti þeim af mik-
illi natni og umhyggjusemi.
Þau hjónin höfðu jafnan haft
yndi af að ferðast og héldu árlega
suður á bóginn þegar kólna tók á
heimaslóðum. Það stytti biðina eft-
ir sumrinu og hægt væri að fara að
fara í Grafninginn.
Þau voru að búa sig undir slíka
ferð þegar kallið kom.
Þóra var sannarlega miðpunktur
fjölskyldunnar sem hún unni svo
mjög. Þótt við vissum að hún gengi
ekki heil til skógar var ekkert okk-
ar undir það búið að hún færi svo
snögglega sem raun ber vitni.
Ég þakka Þóru góða samfylgd
frá okkar fyrstu kynnum og bið
Haraldi og öðrum ástvinum hugg-
unar. Veri hún kært kvödd.
Karólína M. Jónsdóttir.
Tilfinningar skiptast oft í sorg
og gleði, sorg yfir að hafa misst og
gleði yfir góðum minningum. Er ég
minnist tengdamóður minnar,
Þóru Stefánsdóttur, kemur fyrst
upp í huga minn hversu glæsileg
hún var og hve gott var að vera í
návist hennar.
Meðal margra minninga sem eru
mér ofarlega í huga eru sumarbú-
staðarferðirnar.
Þóra og Haraldur, tengdafaðir
minn, áttu sér sælureit austur í
Grafningi þar sem þau höfðu byggt
sér glæsilegt sumarhús. Oft hefur
öll fjölskyldan dvalið þar saman og
eins og gefur að skilja þá þarf að
bæta og breyta þegar fjölskyldan
stækkar. Þótt hægt færi vissi Þóra
nákvæmlega hvernig hún vildi hafa
hlutina. Hún sagði sem svo: „Siggi
minn, við höfum þetta bara einfalt
og svo ræður þú þessu,“ en svo var
þó ekki. Hún var búin að rissa upp
breytingarnar og að sjálfsögðu var
það gert eins og hún lagði til. Þóra
hafði gott auga fyrir því hvernig
hlutirnir ættu að vera í kringum
sig og ber heimili hennar og sum-
arhús þess glöggt merki þar sem
glæsileiki og smekkvísi ræður ríkj-
um með uppáhaldslitum hennar,
hvítum, bláum og gylltum hlutum.
Þóra kunni vel að halda veislur
og voru þær margar haldnar á
heimili hennar. Hún var frábær
kokkur og var allur matur góður
þegar hún var búin að fara hönd-
um um hann. Sérstaklega minnist
ég jólarjúpunnar sem hvergi var
betri en hjá henni. Ófá voru sím-
tölin frá öðrum í fjölskyldunni um
hvernig hinn eða þessi réttur ætti
að bragðast. Stundum var erfitt að
fara eftir leiðbeiningum hennar
þar sem hún notaði ekki uppskrift-
ir eins og aðrir meistarakokkar,
heldur sagði gjarnan dulítið af
þessu og smávegis af hinu krydd-
inu og smakkaðu svo.
Þóra var heimakær, þótti gaman
að horfa á góðar myndir í sjón-
varpinu og hafði gaman af að horfa
á leiki í enska boltanum og átti sér
uppáhaldslið, Liverpool, og missti
helst ekki af leikjum þess. Var hún
þá gjarnan með saumnál í hendi að
bródera jólakort eða kúlur og var
handbragð hennar hrein snilld.
Mjög sterkar minningar á ég um
afar fallegan jóladúk sem hún
saumaði fyrir um 20 árum þegar
Anna dóttir hennar var búsett í
Brussel og ætluðum við að halda
þar okkar fyrstu jól saman. Þóra
hafði lagt nótt við dag í margar
vikur til að klára dúkinn svo við
gætum haft hann á jólaborðinu
okkar.
Það var stór stund í lífi Þóru
þegar fyrsta barnabarnið og nafna
hennar fæddist, en þau eru nú orð-
in þrjú, Þóra, Snorri og Haraldur.
Var það henni mikil ánægja þegar
nafna hennar hóf ballettnám og
fylgdist hún mjög náið með fram-
förum hennar. Einnig fylgdist hún
vel með afrekum drengjanna á
knattspyrnuvellinum.
Þóra hafði mjög gaman af að
ferðast og höfðu þau hjónin farið
víða. Sérstaklega fannst henni gott
að láta sólargeislana leika um sig,
enda ætluðu þau hjónin að vera á
Kanaríeyjum um þessar mundir og
það er ég viss um að geislar sólar
og söngur fugla ylja henni þar sem
hún dvelur nú.
Stórt skarð er nú höggvið í litlu
fjölskylduna, en minning um ynd-
islega tengdamóður lifir.
Þinn tengdasonur
Sigurður Snorrason.
Elsku amma mín. Þú talaðir um
það fyrir jól að þú vonaðir svo inni-
lega að þú yrðir ennþá með okkur
þegar ég yrði stúdent. Ég var nú
fljót að þagga niður í þér, ég var
viss um að þú yrðir þarna með
mér. En lífið kemur manni sífellt á
óvart, og eitt kvöldið þá varst þú
farin.
Öllu sem ég gerði sýndir þú mik-
inn áhuga, sérstaklega þó ballett-
inum. Frá því ég byrjaði fjögurra
ára hefur þú alltaf fylgst með öllu
sem gerðist og mætt á hverja ein-
ustu sýningu. Þegar ég stóð á svið-
inu í Borgarleikhúsinu gat ég alltaf
séð þig þótt allur salurinn væri
myrkvaður. Ég leitaði bara fram-
arlega í miðjunni að fallega silf-
urgráa hárinu þínu sem stirndi á í
ljósunum af sviðinu. Eftir sýningu
þegar ég hitti þig fékk ég alltaf
risablómvönd meðan hinar stelp-
urnar fengu bara eins og eina rós.
Svo sagðir þú alltaf við mig: „Þú
varst sko langflottust af öllum,
barst alveg af,“ enda sástu aldrei
neina aðra, þú horfðir alltaf bara á
mig. Ég mun sakna þess að sjá fal-
lega hárið þitt en ég veit að þú
verður þarna með mér. Svo þegar
ég meiddist í bakinu í haust fannst
þér svo hrikalegt að ég gæti ekki
æft. Síðustu daga hef ég þó verið
góð í bakinu og getað æft. Þú hef-
ur örugglega beðið um smágreiða
þarna uppi.
Þú varst mikil smekkmanneskja.
Allt sem var gyllt var í uppáhaldi
og alls konar pallíettum og glingri
áttir þú nóg af. Nína vinkona sagði
einu sinni við mömmu sína eftir að
hafa komið með mér í heimsókn til
þín, að íbúðin væri eins og kon-
ungshöll. Enda ekki langt frá því.
Þú vildir alltaf hafa allt svo fallegt
í kringum þig.
Alltaf leistu líka vel út. Einhver
spurði þegar hann sá myndina af
þér síðan þú varst ung hver þetta
væri, þessi kona liti út eins og
kvikmyndastjarna. Það var alveg
rétt. Þótt þú værir komin á níræð-
isaldurinn varstu alveg jafn falleg.
Þú sagðir mér líka einu sinni sögu
þegar ég var lítil að einhver hefði
kallað ykkur systurnar „fallegu
systurnar á Hringbrautinni“. Þér
þótti það nú ekki amalegt. Þér datt
heldur ekki í hug að fara út úr húsi
án þess a.m.k. að láta á þig varalit
og laga hárið. Ég líkist þér á svo
margan hátt.
Ég var ekki há í loftinu þegar ég
byrjaði að skröltast um í allt of
stórum háhæluðum skóm og í ein-
um af silkináttkjólunum þínum,
helst þessum hvíta með blúndunni.
Þótt hann væri alltof síður var það
allt í lagi, þú bast hann bara upp í
mittið fyrir mig. Þegar þú fluttir
úr Skildinganesinu og við fluttum
þangað varð fullt af skóm og dóti
eftir. Núna passa ég loksins í
skóna og geng stolt um í þeim við
hvert tækifæri og er öfunduð af
því að eiga ömmu sem átti svona
mikið af flottu dóti. Ég fór líka
stundum til þín og fékk að gramsa
í skápunum og upp komu alls kon-
ar flottir hlutir og m.a. pallíett-
ubolirnir sem hafa slegið í gegn.
Sérstaklega þykir mér þó vænt
um kjólinn sem þú fékkst árið 1950
frá New York. Ófáar frænkur hafa
fengið hann lánaðan og í haust fór
ég í honum á fyrstu árshátíðina
mína í MR. Ég mun passa hann
vel.
Í haust þegar ég byrjaði í MR
var eins og öll fjölskyldan væri
byrjuð þar. Þið sýnduð náminu
mínu mikinn áhuga og þá sérstak-
lega þú, sem vildir alltaf vita
hvernig gekk í öllum prófum og
hvað ég væri að gera í félagslífinu.
Eftir rúmlega þrjú ár mun hvíta
húfan vera á kollinum á mér, bara
fyrir þig.
Ég sakna þín svo mikið, elsku
amma mín. Betri ömmu væri ekki
hægt að hugsa sér. Ég horfi á
demantshringinn á fingrinum á
mér sem þið afi gáfuð mér í ferm-
ingargjöf. Hann mun vera þarna
framvegis til minningar um þig. Þú
munt alltaf eiga stóran hlut í hjart-
anu mínu og ég mun aldrei gleyma
öllum góðu stundunum sem við átt-
um saman. En núna ert þú komin
á betri stað og ég veit að það hefur
verið tekið vel á móti þér. Við hitt-
umst þarna seinna.
Ég elska þig, amma mín.
Þín
Þóra.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku amma, takk fyrir allar
góðu stundirnar.
Snorri.
Mín góða skólasystir, Þóra Stef-
ánsdóttir, úr Húsmæðraskóla
Reykjavíkur, er farin í ferðina
löngu. Aldrei hvarflaði það að mér,
þegar við unnum verkin okkar
saman, að hún yrði seinna mág-
kona mín. Við vorum í sama núm-
eri, það er saman í hóp sem vann
sömu verkin. Við náðum strax vel
saman og urðum kærar hvor ann-
arri. Vinátta okkar hélst sterk og
góð lengi eftir að skólanum lauk.
Við æfðum báðar fimleika meðan
við vorum ungar, hún í Ármanni og
ég í KR.
Sumardagurinn fyrsti árið 1945
mun seint gleymast. Við vinkon-
urnar fórum að fylgjast með víða-
vangshlaupi ÍR. Ég var mjög
spennt því hann Halli bróðir minn
ætlaði að keppa en hann var í KR.
Hann gerði sér lítið fyrir og vann
hlaupið. Svo liðu nokkur ár.
Einn daginn frétti ég það að
Halli bróðir væri farinn að slá sér
upp með fallegri svarthærðri
stúlku sem héti Þóra. Ég komst
svo að því að þetta væri vinkona
mín úr Húsmæðraskólanum. Mikið
varð ég bæði glöð og hissa. Þóra
sagði mér seinna að af öllum hefði
hún verið feimnust við að segja
mér frá þessum samdrætti þeirra.
Oft átti ég eftir að segja við mína
kæru vinkonu: ,,Alveg er ég viss
um að þú hefur orðið hrifin af hon-
um Halla, þegar hann vann hlaupið
hér forðum.“ En ég var alveg him-
inlifandi yfir þessu því ég vissi að
þar fóru góðar sálir saman.
Þau giftu sig og bjuggu sér fal-
legt, glæsilegt heimili. Hjá þeim
áttum við systkinin og makar okk-
ar margar ánægjustundir í gegn-
um árin, bæði í Skerjafirði og í
sumarbústaðnum við Þingvalla-
vatn. Þóra var snillingur í mat-
argerð og að hafa alla umgjörð
sem glæsilegasta. Þetta voru
ógleymanlegar stundir.
Alla tíð hefur vinskapur okkar
haldið, traustur og góður. Þóra
sýndi það best með því að fylgjast
vel með mér, þegar ég þurfti á
styrk að halda. Hún hafði stöðugt
samband og hvatti mig til dáða.
Halli minn, við Guðmundur
sendum þér, börnum og þeirra
fjölskyldum samúðarkveðjur.
Guð verndi ykkur.
Auðbjörg Björnsdóttir.
Ég var svo heppin að alast upp
hjá ömmu minni og afa á Hring-
braut 32. Systkini mömmu, Þóra,
Sirra og Daddi, voru enn í heima-
húsum þegar ég fæddist. Ég eign-
aðist því marga uppalendur og var
Þóra frænka þar fremst í flokki og
hélt því hlutverki áfram alla tíð.
Þóra er okkur öllum mikill
harmdauði. Sérstaklega þar sem
enginn var aðdragandinn og kom
skyndilegt fráfall hennar okkur í
opna skjöldu. Þóra var mér og
minni fjölskyldu sérstaklega kær
og fékk ég leyfi hennar til að nefna
yngstu dóttur mína í höfuðið á
henni. Væntumþykja okkar var
gagnkvæm og fundum við fyrir því
í orði og á borði.
Alltaf var hún fyrst til að
hringja ef eitthvað amaði að eða til
að samgleðjast. Alltaf var hún
tilbúin til að leggja hönd á plóginn
ef fermingar- eða stúdentsveislur
voru framundan en þá voru þær
systur gjarnan í essinu sínu. Mér
er minnisstæð ferming elstu dóttur
minnar, við nýflutt og heimilið
hálfkarað, þegar stærsti sendi-
ferðabíll landsins rann að og út
komu þær systur með húsgögn,
leirtau og fleira til að gera ferm-
inguna hennar Evu mannsæmandi.
Þóra var eins og drottning, hún
var falleg, fáguð og alltaf vel til
höfð og er okkur minnisstætt þeg-
ar dóttir mín, Ásthildur, var spurð
að því hvað hún ætlaði að verða
þegar hún yrði stór, þá var svarið:
„Fín frú eins og Þóra frænka.“
Þóra elskaði sína nánustu af öllu
sínu hjarta. Hún lifði fyrir börnin
sín og barnabörn og var stolt yfir
velgengni þeirra. Þóra var ekki
tilbúin til að yfirgefa okkur og veit
ég að hún hlakkaði til að verða við-
stödd stúdentspróf nöfnu sinnar og
barnabarns eftir þrjú ár og fleiri
viðburði í lífi barnabarna sinna.
Halli og Þóra voru sérstaklega
samhent hjón og voru sífellt á
ferðinni saman og voru þau búin
að áætla Kanaríeyjaferð þegar
andlát hennar bar að. Nú er elsku
frænka mín farin ein í sína hinstu
ferð og eftir sitjum við öll hnípin
og full trega.
Elsku Halli, Anna Sigga, Stefán,
Guðjón og fjölskylda, við munum
varðveita allar góðu minningarnar
í hjörtum okkar og vonandi verða
þær til að létta sorgina.
Hildur.
Það er mikil gæfa að fæðast inn
í góða og samhenta fjölskyldu þar
sem maður finnur frá fyrstu tíð að
fólki þykir vænt hvað um annað og
gleðst við að hittast.
Þóra Stefánsdóttir móðursystir
okkar var næstelst í hópi fimm
barna móðurforeldra okkar, þeirra
Júníönu Stefánsdóttur og Stefáns
Dagfinnssonar skipstjóra. Elsta
barn þeirra, Sigríður, dó á barns-
aldri. Þau systkinin Þóra, Dagfinn-
ur, Sigrún móðir okkar og Áslaug,
ólust upp á Hringbrautinni í
Reykjavík við mikið ástríki sem
þau hafa miðlað til afkomenda
sinna. Öll hlutu þau í vöggugjöf
glaðværð og jafnaðargeð og milli
þeirra hefur alla tíð verið afar
kært. Þess höfum við börnin þeirra
öll notið. Milli okkar frændsystk-
inanna er góð vinátta.
Við fráfall Þóru móðursystur
okkar minnumst við þess hversu
góð frænka hún var sem sýndi
okkur mikla væntumþykju og
ræktarsemi. Hún var sérstaklega
falleg og glæsileg kona. Það var
gott að heimsækja Þóru og Harald.
Heimili þeirra var glæsilegt en það
sem var mest um vert var sú um-
hyggja og hlýja sem þar tók á móti
okkur. Þóra og Haraldur voru afar
samrýnd hjón og er missir hans og
fjölskyldunnar allrar mikill.
Það er þungbært að upplifa svo
skyndilegt fráfall ástvinar. Við
systkinin sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð um að halda vernd-
arhendi sinni yfir fjölskyldu Þóru.
Blessuð sé minning hennar.
Stefán Jón, Þórunn Júníana,
Sigrún Soffía, Hildur Björg og
Hannes Júlíus Hafstein.
Á kveðjustund elskulegrar vin-
konu streyma minningarnar frá
löngu liðnum æskudögum fram í
hugann.
Kynni okkar Þóru hófust á árum
seinni heimsstyrjaldarinnar í
Glímufélaginu Ármanni, þar sem
við æfðum fimleika. Áhugi okkar
var mikill og skilaði okkur í sýn-
ingarflokk undir stjórn hins frá-
bæra íþróttakennara, Jóns Þor-
steinssonar.
Með þessum flokki fórum við
víðs vegar um landið til sýning-
arhalds. Við kynntumst því mörg-
um afskekktum stöðum og sýning-
arnar fóru fram við ólíklegustu
aðstæður, t.d. sátu áhorfendur á
leiksviði samkomuhúsa, á meðan
við lékum listir okkar í aðalsalnum,
enda fylgdi okkur tvöföld tveggja
metra há jafnvægisslá. Einnig fóru
margar sýningar fram utandyra, á
missléttum túnblettum.
Í styrjaldarlok barst boð frá
ÞÓRA
STEFÁNSDÓTTIR