Morgunblaðið - 24.02.2006, Page 32

32 FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigríður Fann-ey Björnsdóttir
fæddist á Skógum í
Þorskafirði 8. júní
1921. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi
aðfaranótt sunnu-
dagsins 19. febrúar
síðastliðins. For-
eldrar hennar voru
Björn Jónsson, f. á
Kinnarstöðum í
Reykhólasveit 3.
janúar 1877, d. 21.
september 1938, og
Ketilríður Gísladóttir, f. á Brunn-
gili í Bitru í Strandasýslu 1.
október 1897, d. 12. desember
1932. Alsystkini Sigríðar voru
Jóhanna Fanney, f. 1918, d. 1924,
Guðrún Aðalheiður, f. 1920, d.
1925, og Aðalheiður Jóhanna, f.
1928, d. 1996. Hálfsystkini sam-
feðra Kristín Guðrún, f. 1904, d.
1980, og Jón Hákon, f. 1908, d.
1960.
Sambýlismaður Sigríðar var
Vilberg Jónsson, f. á Fagurhóli á
Miðnesi í Gullbringusýslu 30. maí
1891, d. 17. júlí 1982. Börn
þeirra eru: 1) Erna, f. 22. októ-
ber 1942, maki Haukur Heiðdal.
Börn þeirra eru Vilberg, d. 2000,
og Anna Fanney. Þau skildu.
Erna giftist Guðjóni Má Jónssyni
og er sonur þeirra Jón Ingiberg.
Þau skildu. 2) Hafsteinn, f. 13.
febrúar 1944, d. 12. apríl 1975.
Maki Hansína Kolbrún Jónsdótt-
ir. Börn þeirra Jón Fannar,
Kristín og Hafrún Ásta. 3) Að-
alsteinn Valgarður, f. 21. maí
1945, maki Erla Katrín Kjart-
ansdóttir, d. 23.12.
2004. Börn þeirra
eru Kjartan Ágúst,
Sigurður Vilberg
og Sólrún Ósk.
Sambýliskona Aðal-
steins er Ingibjörg
Ingólfsdóttir. 4)
Brimrún, f. 24. des-
ember 1947. Maki
Helgi E. Kristjáns-
son. Börn þeirra
Óðinn Burkni og
Sylvía Rós. Þau
skildu. Brimrún
giftist síðar Jóni
Hjartarsyni og er sonur þeirra
Vilberg Hafsteinn. 5) Björn, f. 7.
maí 1951, maki Hervör Poulsen,
dóttir þeirra er María Fjóla. Þau
skildu. Sonur Björns og Ingi-
bjargar Ólafsdóttur er Ólafur. 6)
Ketill, f. 12. janúar 1954, maki
Ingibjörg Erna Helgadóttir.
Börn þeirra Benedikt, Lilja
Björk og Berglind. 7) Már, f. 8.
desemer 1956, maki Margrét
Arnfinnsdóttir. Dætur þeirra eru
Maren Lind og Helena. 8) Jón
Hákon, f. 5. september 1960.
Sambýliskona Guðrún Kristófers-
dóttir. Sonur þeirra er Kristófer.
Þau slitu sambúð. Jón Hákon
kvæntist síðar Guðrúnu Vignis-
dóttur. Börn þeirra eru Vignir
Már, Sigríður Hlín og Margrét
Anna. Barnabarnabörn Sigríðar
og Vilbergs eru 24.
Sigríður og Vilberg bjuggu á
Patreksfirði til ársins 1972, þá
fluttu þau á Akranes.
Útför Sigríðar fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku amma. Það er svo erfitt að
skrifa niður allar minningarnar um
þær stundir sem við áttum saman.
Mér fannst svo gaman að koma á
Vitateiginn til að heimsækja þig og
Frosta. Þér þótti afar vænt um
hann. Ég gleymi aldrei hversu mikið
við töluðum um dýrin, enda miklir
dýravinir. Við horfðum saman á
Hundalíf og aðrar dýramyndir. Þú
saumaðir út fallegar myndir. Um
tíma málaðir þú líka mikið styttur.
Við vorum mjög nánar og góðar vin-
konur og ég sakna þín alveg ótrú-
lega mikið að orð mín fá því ekki
lýst. En núna ertu alltaf hjá mér og
það er notalegt að hugsa um það því
þá veit ég að ég er í öruggum hönd-
um. Svo fluttir þú á Vallarbraut og
gast því miður ekki átt Frosta leng-
ur. Við lituðum myndir saman. Þú
kenndir mér að lita fallegar myndir
og vanda mig. Það var svo gaman að
koma til þín eftir skóla eða sundæf-
ingar og þá hjálpaði ég þér stundum
við að gefa fuglunum, það hafðir þú
gert alla tíð. Ég man þegar þú
fannst vængbrotinn skógarþröst og
fórst með hann inn og annaðist hann
vel. Við gátum setið tímunum saman
og dundað okkur. Svo þegar þú
fórst að verða veikburða, fórstu á
Dvalarheimilið Höfða. En lífið gekk
sinn vanagang og alltaf varst þú
jafn góð. Hvar sem þú varst var allt-
af gott að koma í heimsókn og þegar
ég fór heim kvaddir þú mig með
þessum orðum „bless elskan, guð
blessi þig“. Þessi fallegu orð munu
alltaf sitja efst í huga mér. Þú pass-
aðir svo vel uppá mig og gerir það
enn. Núna vakir þú yfir mér dag
sem nótt.
Síðan afi fór hefur þú alltaf þráð
að hitta hann. Þú saknaðir hans svo
mikið í öll þessi ár. Núna hefur sá
draumur ræst og megi Guð geyma
þig. Nú hefur þú fengið hvíldina
sem þú þráðir á meðan þú varst
veik. Ég sakna þín svo sárt en ég
veit að þú ert í góðum höndum. Þótt
líf þitt hér endi, rís það upp í drott-
ins hendi. Ástin er tákn, sem guð
gefur, hún blómstrar, líkt og út-
sprungin rós.
Ástin getur brugðist, líkt og rósin
dáið, tárin falla, af hamingju eða
sorg. Hvíldu í friði elsku amma og
mundu að ég elska þig.
Þín
Helena.
Elsku amma. Á svona stundu er
svo margt sem maður hugsar um.
Nú er gott að eiga allar þessar
minningar. Þú hefur haft svo mikil
áhrif á mig.
Þú minntir mig stöðugt á að fjöl-
skyldan væri það dýrmætasta sem
maður ætti og að ég ætti að meta
það. Ég ætti að hugsa um það ef
upp kæmi ágreiningur milli mín og
foreldra minna. Þú komst þá oftast
til mín og sagðir mér frá þinni
æsku, því þú varst svo ung þegar þú
misstir þína foreldra. Þú sagðir mér
alltaf að gera mitt besta og þannig
yrði maður að betri manneskju.
Það var alltaf gott að koma á
Vitateiginn, þar leið þér vel. Þá áttir
þú hundinn Frosta sem þér þótti
svo ofboðslega vænt um. Þú varst
mikill dýravinur og þú hafðir gaman
af öllum dýramyndum, hvort sem
það voru teiknimyndir eða dýralífs-
myndir. Þegar þú fluttir á Vallar-
brautina gat Frosti ekki verið leng-
ur hjá þér. Þá hugsaðirðu enn meira
um litlu fuglana. Þú gafst þeim allt-
af að eta.
Það var svo þægilegt að vera hjá
þér. Við gátum setið tímunum sam-
an og spjallað, litað, skoðað myndir
og svo margt fleira. Þú hafðir mik-
inn áhuga á tónlist og þér fannst
alltaf gaman að hlusta á mig og Hel-
enu spila á hljóðfærin okkar. Þó svo
að þú værir veik þá sástu alltaf
spaugilegu hliðarnar á málunum
sem við vorum að ræða um. Það var
alltaf gott að vera í návist þinni, mér
leið alltaf vel hjá þér. Ég sakna þín
alveg ótrúlega mikið en ég veit að
nú ertu komin á betri stað, núna
ertu komin til afa og þangað vildir
þú fara.
Þó að þú sért ekki lengur hérna
hjá okkur þá veit ég að þú vakir yfir
mér og verndar. Engin orð geta lýst
því hvað ég elska þig mikið.
Hvíldu í friði.
Þín
Maren Lind.
Snemma á sunnudagsmorgni
hringdi mamma í mig og lét mig vita
að amma væri farin í langþráða
ferðalagið sitt, mér brá en svo varð
ég ánægð fyrir hennar hönd því hún
var búin að vera svo veik. Nú þegar
ég ætla að skrifa þá veit ég ekki
hvar á að byrja. Það rifjast upp allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an.
Mér er minnistætt þegar þú
komst upp á spítala þegar ég átti
Fanney, þá varðstu bara að koma og
skoða litlu dúlluna, og svo þegar var
verið að skíra hana, þá varstu nú
voða ánægð með nafnið þó svo að þú
vildir ekki viðurkenna það strax.
Það er svo margt annað sem mig
langar að segja en kem ekki orðum
að, svo ég vil bara láta þig vita hvað
mér þykir vænt um þig og ég veit að
þér líður vel núna hjá afa. Takk fyr-
ir allan þann tíma sem við áttum
saman, elsku amma mín.
Elsku Alli, Kalli, Jón, Mássi,
Bjössi, Brimrún, Edda, og fjölskyld-
ur, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og Guð veri með ykkur.
Kveðja,
Sylvía Rós.
Elsku amma, eins erfitt og það er
að sjá á eftir þér, þá veit ég að nú
hefurðu fengið þann frið sem þú
þráðir lengi. Minningar mínar um
þig eru svo margar og góðar. Ég
man alltaf að sama hvað ég reyndi
að passa að þú vissir ekki að ég væri
að koma tókstu alltaf til kökur, kaffi
og gos þegar ég leit inn. Og þegar
ég sagði þér að þú ættir ekki að
vera að hafa svona mikið fyrir okkur
þá sagðirðu alltaf: „Hvað, ég hafði
ekkert fyrir þessu.“ Einnig áttum
við margar góðar stundir þegar ég
var lítil stelpa.
En svona þær nýjustu eru þær
hvað þú varðst glöð þegar frum-
burður okkar Sigga fæddist og fékk
nafnið hans pabba og ekki fannst
þér verra að hann héti báðum nöfn-
unum hans, Hafsteinn Vilbergs.
Alltaf þótti honum svo gaman að
heimsækja þig og skoða hann
Frosta litla hundabangsann. Því
miður náði Heiðmar Máni ekki að
kynnast þér á sama hátt.
Nú veit ég að pabbi, afi og Frosti
taka á móti þér kátir í bragði og það
verða fagnaðarfundir.
Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni eg dey,
þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti eg segi.
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Amma, þú munt lifa í hjörtum
okkar og minning okkar um þig er
björt.
Takk fyrir allt og allt,
Hafrún Ásta.
„Hringdu í mig, stelpa, ef þú
lendir í vandræðum með skötuna!“
kallaði hún á eftir mér þegar ég
kvaddi hana á Höfða rétt fyrir síð-
ustu jól. Við brostum hvor til ann-
arrar og veifuðum í síðasta sinn.
Kynni okkar Sigríðar hófust
haustið 1986 þegar hún réð sig sem
húshjálp til okkar á Vesturgötuna.
Starfið fólst í því að gæta aldraðrar
konu á heimilinu og taka á móti
börnunum þegar þau kæmu heim úr
skólanum meðan foreldrarnir voru
úti að vinna. Hvort tveggja gerði
Sigríður af sömu alúð og er
skemmst frá því að segja að ekki
voru liðnar margar vikur þegar hún
var orðin eins og einn af heima-
mönnum. Hún annaðist gömlu kon-
una af hlýju og umhyggju, var glett-
in við krakkana, ákveðin ef svo bar
undir en alltaf spjallsöm og skiln-
ingsrík. Hennar var sárt saknað
þegar hún hætti nokkrum árum síð-
ar vegna eigin vanheilsu.Vinskapur-
inn hélst órofinn til hinsta dags.
Sigríður kenndi mér að sjóða
skötu. Ég var ein um að vilja borða
hana á heimilinu og nánast á flótta
með skötuna þegar Sigríður bauð
mér að koma til sín. Eftir það borð-
uðum saman á Þorláksmessu hvert
ár. Stundum líka „sumarskötu“. Nú
brá svo við að heimilismenn eltu í
fjörið og skötuna hjá Sigríði. Þegar
hún flutti inn á Höfða og ég var
komin til Reykjavíkur stjórnaði hún
skötuveislu á Flókagötunni símleið-
is.
Þó að ég hugsi um Sigríði og
gömlu dagana með trega get ég ekki
varist því að brosa líka. Tilhugsunin
um sumt fólk veldur einfaldlega vel-
líðan sem fæðir af sér bros. Svo er
um Sigríði. Lífið var þó ekki bara
hlátur og seinni árin sátum við oft
með myndaalbúmin og skoðuðum
gamlar myndir. Frosti var henni of-
arlega í huga, hundurinn sem henni
þótti svo einlæglega vænt um en lét
lóga þegar hún flutti í blokkina.
Og nú er komið að kveðjustund.
Um leið og ég er forsjóninni þakklát
fyrir að hafa leitt okkur Sigríði sam-
an bið ég þessari vinkonu minni vel-
farnaðar á nýjum slóðum. Víst er að
minningin um góðan vin yljar.
Kristín Steinsdóttir.
Einu sinni var Akranes mið-
punktur tilverunnar, Reykjavík
fjarlægur staður og útlönd langt í
burtu. Það var á þeim tíma sem Sig-
ríður Fanney Björnsdóttir kom inn
á heimilið okkar á Skaga. Fyrst
flutti Sigga amma í húsið á Vest-
urgötunni og síðan kom Sigríður
Björns til að passa ömmu á daginn
og líta eftir okkur.
Breytingarnar voru umtalsverðar
fyrir lítil börn en Sigríður Björns
varð fljótt vinur okkar og félagi.
Hún hafði hlýja nærveru og sýndi
einskæran áhuga á því sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Við fundum
hvað henni þótti vænt um okkur og
sú væntumþykja var gagnkvæm.
Að geta gengið að því vísu að Sig-
ríður tæki á móti okkur þegar við
kæmum heim veitti okkur örygg-
iskennd, enda var hún ævinlega til í
að ræða málin og hlusta ef eitthvað
var að. Í gleði og sorg var gott að
tylla sér hjá Sigríðunum tveimur og
spjalla. Stundum sátu þær við eld-
húsborðið og þá setti Sigríður
Björns ef til vill pönnukökur með sí-
trónudropum á disk.
Við systkinin vorum uppátækja-
söm og gátum verið fyrirferðarmik-
il, en Sigríður sýndi okkur mikla
þolinmæði. Fjörugum leikjum og
matreiðslutilraunum úr Matreiðslu-
bók Mínu og Mikka, með tilheyr-
andi sóðaskap í eldhúsinu, tók hún
með jafnaðargeði. Henni tókst að
feta þann undraverða milliveg að
vera ákveðin við okkur án þess að
byrja að ráðskast. Hún tók þannig
ekki fram fyrir hendurnar á okkur
en var hins vegar alltaf til staðar,
líka þegar við reiddum fram frum-
lega rétti á borð við eggjasnaps
bjarnarins Balú! Og ef fjölskyldunni
var smalað saman til að hlusta á
okkur „freta“ í lúður eða berja á pí-
anóið lét Sigríður sig ekki vanta.
Þótt það væri ekki lengi sem
Siggurnar voru þrjár á Vesturgöt-
unni, var í hugum barna eins og Sig-
ríður Björns hefði alltaf verið hluti
af fjölskyldunni. Sambandið hélst
áfram eftir að hún hætti og þegar
við hittumst urðu ævinlega fagnað-
arfundir.
Lítil börn sem orðin eru stór í dag
eru innilega þakklát fyrir að hafa
kynnst Sigríði og fyrir að hafa orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá hana
inn á heimilið.
Sigríður Víðis, Eiríkur
og Steinn Arnar.
SIGRÍÐUR FANNEY
BJÖRNSDÓTTIR
Þú mikli, eilífi andi,
sem í öllu og alls staðar býrð,
þinn er mátturinn, þitt er valdið,
þín er öll heimsins dýrð.
(D. Stef.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Með Sigríði Fanneyju
Björnsdóttur er góð kona
gengin.
Jóhanna.
HINSTA KVEÐJA
Elskuleg móðir okkar,
KRISTBJÖRG PÉTURSDÓTTIR
fv. kennari,
Holtagerði 84,
Kópavogi,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð þriðju-
daginn 21. febrúar.
Útför hennar verður gerð frá Kópavogskirkju
föstudaginn 3. mars kl. 15.00. Þeim sem vilja minnast hennar er vinsam-
lega bent á hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð.
Fyrir hönd vandamanna,
Þórir Hjálmarsson.
Magni Hjálmarsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GRÓA BJARNEY HELGADÓTTIR,
Skúlagötu 20,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
miðvikudaginn 22. febrúar.
Útför verður auglýst síðar.
Sigrún Þorláksdóttir,
María Þorláksdóttir, Þór Jóhannsson,
Sigurjón Þorláksson, Svanfríður Magnúsdóttir,
Gunnar Þorláksson, Kristín Eyjólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og stuðning
við fráfall og útför ástkærs eiginmanns míns,
GUÐMUNDAR KRISTJÁNS
HÁKONARSONAR.
Sérstakar þakkir eru færðar Herjólfsbræðrum í
Vestmannaeyjum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Halldóra K. Björnsdóttir.