Morgunblaðið - 11.03.2006, Blaðsíða 50

Morgunblaðið - 11.03.2006, Blaðsíða 50
50 LAUGARDAGUR 11. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Sigríður Hall-grímsdóttir fæddist í Reykhús- um í Hrafnagils- hreppi 5. júlí 1907. Hún lést á Kristnes- spítala 4. mars síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru María Jónsdóttir hús- freyja, f. 18. ágúst 1874, d. 2. júní 1954, og Hallgrímur Kristinsson, for- stjóri Sambands ís- lenskra samvinnu- félaga, f. 6. júlí 1876, d. 30. janúar 1923. Systkini Sigríðar voru Jón, f. 1903, d. 1993, Kristinn, f. 1905, d. 1997, og Páll, f. 1912, d. 2005. Sigríður giftist Ingvari Guðna Brynjólfssyni menntaskólakenn- ara, f. 8. mars 1914, d. 28. janúar 1979. Börn þeirra eru 1) Hallgrím- ur, fyrrv. loftskeytamaður, f. 9. okt. 1940, býr í Gautaborg í Sví- þjóð í sambúð með Lisbet Karlson. 2) Brynjólfur, læknir, f. 27. okt. 1941, kvæntur Rósu Aðalsteins- dóttur meinatækni. Þau eiga fimm syni. a) Ingvar Guðni, húsasmíða- meistari, f. 1966. b) Jón Aðal- steinn, kennari, f. 1968. c) Davíð, f. 1970. d) Brynjólfur, kennari, f. 1971. e) Hjálmar Stefán, lög- fræðinemi, f. 1981. 3) Páll, bóndi í Reyk- húsum, f. 22. sept. 1946, kvæntur Önnu Guðmundsdóttur skólastjóra. Þau eiga fjórar dætur. a) Valdís Eyja, sál- fræðinemi, f. 1968. b) María, leikkona, f. 1970. c) Sigríður Hrefna, kerfisfræðingur, f. 1976. d) Kristín Inga, sjúkraþjálfari, f. 1979. 4) Guðrún María, dagmóðir, f. 15. des. 1948. Hún var gift Páli Þ. Jóhannssyni mjólkurfræðingi. Þau eiga tvo syni. a) Sigurður Kristinn, bifvélavirki, f. 1977. b) Jóhann Ás- grímur, sölumaður, f. 1981. Sigríður var í Samvinnuskólan- um og Húsmæðraskólanum á Stað- arfelli. Hún var húsmóðir og lengst af bjó hún með fjölskyldu sinni á Miklubraut 58 Reykjavík. Útför Sigríðar verður verð frá Grundarkirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. Móðir okkar fæddist í Reykhús- um 5. júlí 1907 og var þriðja barn hjónanna Hallgríms Kristinssonar og Maríu Jónsdóttur. Elstur var Jón, þá Kristinn og yngstur Páll. Hún ólst upp á fjölmennu sveita- heimili þar sem rúm var fyrir alla nánustu, unga sem gamla. Aðal- leiksvæðið var við stóra steininn á Reykhúsahólnum og þar söfnuðust saman til leikja systkinin í Reyk- húsum og systurnar í Kristnesi. Hún átti eingöngu góðar minningar um bernskuna í Reykhúsum. 1918 flytur fjölskyldan sig um set og sest að í Þingholtsstræti 27 í Reykjavík, þegar Hallgrímur tekur við forstjórastarfi í SÍS. Móðir okkar fór í Landakotsskóla og voru það mikil viðbrigði. Nunnurnar voru strangar og töluðu dönsku í þokkabót. Henni leið ekki alltaf vel þar. Mikill gestagangur var hjá fjölskyldunni því húsbóndinn var þjóðkunnur og landsbyggðarfólk átti ýmis erindi þangað eða kom bara til að heilsa upp á fólkið. Eftir að hafa átt heima í Þing- holtsstræti í 5 farsæl ár deyr Hall- grímur úr botnlangabólgu aðeins 46 ára. Þá tekur María sig upp og flytur aftur norður í Reykhús og tekur við búi þar. Allt er breytt og nú reynir á fjölskylduna. Ekkjan býr í Reykhúsum til 1931 með börnum sínum en tekur sig þá aft- ur upp og flytur suður til Reykja- víkur. Áður en þau fluttust suður hafði Sigríður kynnst ástinni. Ingvar Guðni Brynjólfsson hét ungur mað- ur, ættaður úr Skagafirði, er tek- inn var í fóstur 11 ára gamall af systkinunum á Stokkahlöðum, þeim Rósu, Aldísi og Bjarna, sem voru ógift og barnlaus. Ingvar þótti einn myndarlegasti pilturinn í sveitinni og hún féll algjörlega fyr- ir honum. Þau hjóluðu saman á síð- kvöldum og þótti sumu ráðsettu fólki að hún tæki niður fyrir sig eða jafnvel að hún afvegaleiddi hann en hún var sjö árum eldri. Ástin spyr ekki um slíkt. Eftir að faðir okkar hafði lokið námi í Þýskalandi giftu þau sig 1940 og settust að í Reykjavík. Börnin fæddust eitt af öðru og var fjölskyldan í húsnæðishraki eins og margar aðrar á þessum árum. Þau leigðu fyrstu árin og eitt árið flutti fjölskyldan þrisvar. Langþráðum áfanga var náð þegar þau keyptu íbúð á Miklubraut 58. Loksins komin í eigin íbúð. Þar áttum við heima. Krakkaskari í öllum húsum og allir úti að leika sér eftir skóla. Fótbolti á Klambratúni og leikir í sumum görðum. Heimilið var opið fyrir áhuga- málum okkar og var mamma klett- urinn sem hélt fjölskyldunni sam- an. Gestagangur var töluverður og ættingjar og vinir að norðan litu oft inn og eitt sinn gisti húsfreyja úr Eyjafirði hjá okkur í þrjár vik- ur, því dætur hennar höfðu lent í slysi og lágu á Landspítalanum. Hún var skólasystir pabba frá Laugaskóla og þótti þetta bara sjálfsagt mál. Móðir okkar var mjög hrifnæm og vinur vina sinna – trölltrygg og mátti ekkert aumt sjá. Hún var einnig mjög handlagin og listfeng og gerði marga fallega hluti úr tág- um sem hún gaf ættingjum og vin- um. Einnig var hún afar flink við laufabrauðsgerð og skar listilega í laufabrauðskökur ásamt vinkonu sinni Guðrúnu í Holtinu. Faðir okkar átti Volkswagen- bjöllu en mamma tók aldrei bílpróf en þegar sprakk á bílnum var það samt hún sem skipti um dekk en karl faðir okkar stóð hjá og fékk sér reyk á meðan. (Hann hafði fengið berkla í vinstri handlegg, ungur drengur, og átti erfitt með að beita honum). Stundum var umræðuefnið heima hvort Eyfirðingar eða Skag- firðingar væru betri. Þegar Skúli systursonur pabba hélt til hjá okk- ur meðan hann var í flugnámi, átti hann góða spretti í þessari um- ræðu og hló hátt og innilega um leið og hann benti á það að Skag- firðingar væru að minnsta kosti miklu betri hestamenn. Svo liðu árin og faðir okkar dó 1979, langt fyrir aldur fram. Skömmu seinna flutti móðir okkar til Akureyrar til að vera nær börn- um sínum. Eftir nokkur ár þar flutti hún í öldrunaríbúð í Reyk- húsum 4, komin heim aftur. Síð- ustu árin dvaldi hún á Kristnes- spítala og hlaut þar einstaklega góða umönnun. Við þökkum fyrir allt sem þú kenndir okkur og þá fyrirmynd sem þú varst okkur. Páll, Hallgrímur, Guðrún María og Brynjólfur Ingv- arsbörn. Í minningunni er dimmt alla leið- ina í bílnum suður til Siggu leik- ömmu og spurningin: „Hvenær er- um við komin?“ ómar stöðugt. Þetta er notaleg minning milli svefns og vöku eftir langa keyrslu norðan úr Eyjafirði og mikil eft- irvænting í loftinu. Sigga leikamma bíður eftir okkur í dyrunum á Miklubrautinni, lítil, kringlótt kona með gleðibros á vör. Mér fannst svo fínt að koma til hennar, frönsku gluggarnir í skrifstofuhurð afa, gyllta fína sófasettið sem var svo freistandi að klifra í og gott ef amma bannaði það nokkurn tíma, forstofuherbergið sem var stútfullt upp undir loft af tágum í öllum stærðum og gerðum, amma var snillingur í að flétta úr tágum og gerði m.a. flestar ljósakrónur stór- fjölskyldunnar – en það sem bar þó af var gestaherbergið; þar var heill veggur sem við barnabörnin mátt- um myndskreyta! Þarna voru Ólar prik og alls kyns fínirí, makalaust skrýtið að krassa á vegg og mega það. Þetta lýsir því hvað amma var skemmtileg kona og óvenjuleg. Hún sá ekki sólina fyrir barna- börnunum sínum. Engan hef ég heyrt segja „litla hjartað mitt“ jafn oft og af jafn mikilli væntumþykju og hana. Þegar afi dó flutti amma til Akureyrar, nær börnunum og barnabörnunum sem bjuggu í Reykhúsum. Mesta gleði hennar í ellinni held ég hafi verið þegar íbúðir fyrir aldraða voru byggðar í Reykhúsalandi og hún fékk eina þeirra. Þar með var hún komin aft- ur heim í Reykhús en eins og allir vita er Eyjafjörðurinn himnaríki á jörð. Það var hennar skoðun og hún lá ekki á henni! Ekki sakaði heldur að út um stofugluggann hafði hún útsýni yfir alla Reyk- húsabæina. Síðustu árin gat hún ekkert talað en hún var samt sí- spaugandi, fékk alla viðstadda til að hlæja að geiflum sínum og grettum og hló svo hæst sjálf. Á Kristnesspítala fékk hún fyrirtaks aðhlynningu og starfsfólkið þar fór ekki varhluta af húmornum henn- ar; einhverju sinni þegar hún mætti yfirlækninum, sem hún mat ákaflega mikils, skellti sú gamla sér niður á hnén og bugtaði sig og beygði, komin á tíræðisaldur – allt upp á grínið! Ég vildi ég hefði þekkt hana þegar hún var ung, uppátækin voru þvílík. Einu sinni vildi hún gleðja vinkonu sína og bauð henni með sér til Reykjavíkur – í leigubíl! Þetta var í kringum 1930 og vegirnir ekki fljótfarnir. Til eru myndir af henni í sveitinni um svipað leyti þar sem hún og vinkonan sitja fyrir í karlmanns- SIGRÍÐUR HALLGRÍMSDÓTTIR „Raggi minn, Klemmi er dáinn. Get- urðu komið?“ Systir mín Ragn- heiður hringir og segir mér frá láti maka síns síðastliðinn föstudag. Allt frýs, tíminn stoppar, hugsanir hrannast upp. Klemenz Halldórsson hefur verið mágur minn síðastliðna tæpa þrjá áratugi, fór þar traustur maður, yf- irvegaður, heilsteyptur og skynsam- ur. Farsæll í öllu sem að hann tók sér fyrir hendur, traustur mágur. Hafa þau Ragnheiður samhent rekið Dýra- staðabúið með miklum myndarskap síðan 1978 að þau tóku við ættarjörð Klemma. Hefur þeim lánast að ná miklum árangri með sitt bú og oftar en ekki verið með afurðahæstu kýr landsins. Afkoma búsins er eins og best verður á kostið og fjárhagsstað- an sterk. Undanfarna mánuði hefur heilsu Klemenzar farið hrakandi, en fyrir rúmum tíu árum verður sjúkdómsins fyrst vart, sjúkdóms, sem að almennt er mikil viðkvæmni fyrir, en hann vildi gjarna ræða um sinn heilsubrest opinskátt og miðla af sinni reynslu. Fyrst í stað lánaðist að velja lyf sem hélt hans þunglyndi í skefjum, og var hann mjög samviskusamur að taka lyfin. Um mitt síðasta ár þá hætta lyf- in að virka, ný lyf eru valin, en virknin ekki ásættanleg, endurtekning og vonbrigði. Hinn 12. febrúar síðastliðinn er KLEMENZ HALLDÓRSSON ✝ Klemenz Hall-dórsson fæddist á Dýrastöðum 12. apríl 1953. Hann lést á heimili sínu föstudaginn 3. mars síðastliðinn og var útför Klemenzar gerð frá Borgarnes- kirkju 10. mars. hann síðan lagður inn á sjúkrahús, þar sem ítrekað er reynt að stilla lyfin að sjúk- dómnum, allt kemur fyrir ekki. Hann fer síðan heim að Dýra- stöðum, en á að koma aftur til áframhaldandi lækninga. Föstudagsmorgun varð uppgjöfin algjör, er öruggt að sú ákvörð- un hefur verið Klem- enzi mjög erfið, að kveðja eiginkonu og syni sína fyrir fullt og allt, þá Hlyn og Heimi. Þau stóðu ávallt mjög þétt við bakið á honum gegnum alla erfiðleik- ana. Á svona stundu þurfum við að skilja og sættast við þessa ákvörðun og geyma þær jákvæðu minningar sem við eigum um Klemenz. Elsku Ragnheiður, Hlynur, Anja og Heimir, við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur. Ragnar Hjörleifsson. Fyrstu kynni mín af Klemma og Ragnheiði á Dýrastöðum urðu sum- arið 1985, þegar ég dvaldi þar í þrjá mánuði í verknámi frá Bændaskólan- um á Hvanneyri. Alls konar trölla- sögur gengu um verknámsdvöl nem- enda. Spenna og kvíði ríkti meðal þeirra þegar að verknáminu kom, hvar þeir lentu og jafnvel í hverju þeir gætu lent. Ég hafði engar sögur heyrt af Dýrastöðum aðrar en að þar væri mikill fyrirmyndarbúskapur. Ég steig út úr Norðurleiðarútu með kvíðahnút í maganum á fyrsta degi. Stóð í rykmekkinum niðri við af- leggjara, tilbúin að mæta örlögum mínum. Mér fannst ég vera komin langt frá hinu byggilega! Jú, takk fyr- ir, bóndinn kom á traktor með hey- vagn aftan í til að sækja verknáms- nemann og töskuna. Klemmi vatt sér snaggaralega niður út traktornum og heilsaði mér með þéttingsföstu hand- taki. Kvíðahnúturinn leystist upp. Ég þurfti ekki lengri viðkynningu til þess að átta mig á því að heppnin var með mér. Það er skemmst frá því að segja að dvöl mín á Dýrastöðum var dýr- mæt og yndisleg lífsreynsla sem ég hefði aldrei viljað missa af. Þar var og er rekið hið mesta fyrirmyndarbú, þar sem natnin og snyrtimennskan ræður ríkjum. En heppni mín og hin- ir góðu dagar sem ég átti á Dýrastöð- um helguðust fyrst og fremst af hinu fámenna, en góða mannlífi sem þar var. Mér var tekið opnum örmum af þeim hjónum. Við nánari kynni fann ég að Klemmi var alveg einstakur maður. Hann var hæglátur og prúður, en um- fram allt hafði hann alveg sérlega gott hjartalag. Hann hafði hlýja og góða nærveru og samvinna okkar gekk vel. Hann tók hlutverk sitt sem verknámsbóndi alvarlega og var al- veg sérlega jákvæður og góður leið- beinandi, enda góður verkmaður sjálfur. Jákvæðni hans er kannski best lýst þegar ég varð fyrir því óhappi að slasast á fæti og þurfti að vera sex vikur í gifsi. Ekki leist mér á að ég gæti lokið verknámi á tilskild- um tíma og í huga mér runnu áform mín um skóladvöl á Hvanneyri út í sandinn. Ekki bætti úr skák að verk- námskennarinn var á sömu skoðun. En Klemmi sá aumur á verknáms- nemanum og þótti synd að gefast upp. Hann rölti með mér út í nýlegan Zetor og gekk úr skugga um að ég gæti keyrt hann svona á mig komin. Það kom því í minn hlut að slá og binda allt það hey sem hirt var á Dýrastöðum það sumar og skólavist- inni var borgið. Klemmi var lítillátur og eignaði Ragnheiði og góðu búi frá föður sín- um velgengni búskaparins á Dýra- stöðum. Jú, víst er að hvort tveggja var rétt, en sjálfur lagði hann sitt á vogarskálarnar. Klemmi var óþreyt- andi að fræða mann um allt sem sneri að búskapnum og sveitinni. Hann gaf sér tíma frá amstri dagsins og keyrði mig um sveitir Borgarfjarðar. Við fórum gjarnan á aðra bæi, þar sem voru nýjar vélar og tæki, til þess að skoða og fræðast. Á þessum árum hóf rúllumenningin innreið sína og hey- verkun tók stakkaskiptum. Klemmi var í essinu sínu í þessum fræðslu- ferðum, fróðleiksfús og skemmtileg- ur ferðafélagi. Ég réð mig til vinnu hjá þeim sum- arið eftir og hjónin notuðu tækifærið og fóru í ferðalag. Alltaf hefur haldist gott samband við þau hjón, þó það hafi minnkað með árunum. Klemmi kom einstaka sinnum við hjá mér til að sjá hvernig gengi. Nú eru rúm tuttugu ár liðin frá dvöl minni á Dýrastöðum og verður mér oft hugsað til þessara góðu daga sem eru mér enn í fersku minni. Sú reynsla og þekking sem ég öðlaðist þar hefur reynst mér gott veganesti út í lífið, en upp úr standa kynni mín af þeim hjónunum. Eftir erfið veikindi kveður Klemmi þennan heim og eftir lifir minning um góðan mann. Ekki gafst tóm til að kveðja né þakka ærlega góð kynni, faðma og segja hve vænt mér þótti um hann. Elsku Ragnheiður, Hlynur og Heimir, við hjónin sendum okkar innilegustu samúðarkveðjur á erfið- um tímum. Kristín Sverrisdóttir. Mig langar að minnast vinar míns í fáeinum orðum. Mér finnst að ég hafi alltaf þekkt Klemma og líklega er það rétt, hann var í sveitinni þegar ég flutti í hana og var vinur foreldra minna og varð ég þeirrar gæfu að- njótandi að vera hjá honum og Ragn- heiði í sveit í fimm sumur. Það var margt brallað í sveitinni og á góðum degi var jafnvel farinn sveitarrúntur og var toppurinn þegar farið var í Staðarskála að fá sér snarl. Ég lærði að vinna og ríða út á Dýrastöðum og að því bý ég enn og mun alltaf gera. Það eru ekki allir svo heppnir að fá að fara í sveitina og læra það. Klemmi var alltaf til í að keyra mig á íþrótta- æfingar í Varmalandi enda var hann mikill áhugamaður um íþróttir og átt- um við til að laumast inn í stofu til að horfa á Ólympíuleikana eftir bagga- tínslu dagsins. Í sveitinni var Klemmi allra manna blíðastur, það var gott að vinna með honum og fyrir hann. Hann spjallaði mikið og sagði frá mörgu úr sveitinni enda fæddur þar og uppalinn. Klemmi var alltaf að gera eitthvað. Ef hann var inni sátu þau Ragnheiður yfir skrám um kýr og kindur og þeg- ar hann var úti voru verkefnin óþrjót- andi. Eitt sinn sagði Klemmi við mig og Ragnheiði: „Ég nenni ekki að segja alltaf Ragnheiður og Ragnhild- ur ég kalla ykkur bara Heiðutedd og Hilditedd,“ og svo glotti hann þessu glotti sem enginn átti nema hann. Eitt sumarið sem ég mætti í sveit- ina var fæddur gulldrengurinn hann Hlynur, mikið fannst mér hann merkilegur og flottur strákur sem og hann er. Hann fékk ég að passa og knúsast með. Það er kannski þess vegna sem ég er leikskólakennari í dag? Seinna kynntist ég Heimi þegar þeir feðgarnir komu í Hreðavatns- skála, þar sem ég vann, og fengu sér ís á meðan við Klemmi ræddum heimsmálin. Að setjast niður og minnast allra þeirra góðu stunda sem ég átti heima í sveitinni hjá Klemma og Ragnheiði er gott en svo óendanlega erfitt á þessum tímamótum. Elsku Ragnheiður, Hlynur, Heim- ir, systkini, ættingjar og vinir, Guð gefi ykkur styrk í sorg ykkar og Guð blessi hann Klemma minn og minn- inguna um góðan mann. Ragnhildur Ösp. Vér þráum svar, sem þörf vors hjarta fyllir, vér þráum svar, sem angist vora stillir, vér þurfum ljós, sem heljarskuggann hræðir og heilagt orð, er sálu vora fræðir. Þessi vísa eftir sr. Matthías Joch- umsson lýsir vel hverju við þurfum á að halda, þegar sorgaratburðir dynja yfir. Er ég frétti um sviplegt fráfall vin- ar míns Klemenzar Halldórssonar frá
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.