Morgunblaðið - 11.03.2006, Blaðsíða 49

Morgunblaðið - 11.03.2006, Blaðsíða 49
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MARS 2006 49 MINNINGAR ✝ Jóhann KristinnGunnarsson fæddist í Garðshorni í Flatey á Skjálfanda 28. apríl 1925. Hann lést á Heilbrigðis- stofnun Þingeyinga á Húsavík 3. mars síðastliðinn. For- eldrar hans voru hjónin Kristín Gísla- dóttir, f. á Brekku í Hvalvatnsfirði 29. mars 1902, d. 12. desember 1997, og Gunnar Guðnason, f. í Nýjabæ í Flatey 24. ágúst 1899, d. 13. nóv. 1940. Systkini Jóhanns; Jóhann Sig- urður, f. 16. janúar 1919, d. 22. jan- úar 1919, Eysteinn, f. 15. október 1921, d. 30. apríl 1995, Þorgerður, f. 8. júlí 1923, Þráinn, f. 18. ágúst 1926, d. 30. janúar 1942, Halldór Sigurður, f. 27. september 1928, Guðrún, f. 29. mars 1930, Lára, f. 17. júní 1934, d. 3. mars 1994, Kristmann, f. 26. október 1936, og Áslaug, f. 26. desember 1938. Jóhann Kristinn kvæntist 28. desember 1952 Kristínu Jónu Kristjánsdóttur frá Hrísey á Eyja- firði, f. 17. desember 1931. For- eldrar hennar voru hjónin Guðrún Jónsdóttir frá Hauganesi á Ár- skógsströnd, f. 30. október 1893, d. 10. maí 1975, og Kristján Jónasson frá Höfðahverfi við Grenivík, f. 27. nóvember 1891, d. 9. sept. 1979. Börn Jóhanns og Kristínar eru tvö: 1) Guðrún Kristín, verkefnastjóri fullorðinsfræðslu hjá Þekkingar- setri Þingeyinga á Húsavík, f. 28. maí 1953. Var gift Ibrahim Özcan frá Konya í Tyrk- landi, f. 20. mars 1955. Synir þeirra eru: a) Ómar Özcan, viðskiptafræðinemi við Háskólann í Reykjavík, f. 29. nóvember 1980, og b) Jakob Özcan, húsasmíðanemi í Reykjavík, f. 12. október 1984. 2) Gunnar, málara- meistari og kenn- aranemi við Kenn- araháskóla Íslands, f. 7. maí 1959. Var kvæntur Frið- riku Baldvinsdóttur frá Rangá í Ljósavatnshreppi, f. 2. febrúar 1961. Synir þeirra eru: a) Jóhann Kristinn, nemi og leiðbeinandi á Húsavík, f. 22. nóvember 1979, sambýliskona Ágústa Tryggva- dóttir hjúkrunarfræðingur, f. 4. ágúst 1978. Börn þeirra eru: Berg- dís Björk, f. 15. júní 2001, og Tryggvi Grani, f. 11. október 2004. b) Hilmar Valur, nemi á Húsavík, f. 11. júlí 1984. Jóhann Kristinn ólst upp í Flat- ey á Skjálfanda og bjó þar allt þar til hann kvæntist Kristínu Jónu og þau settust að á Húsavík. Sjó- mennska var hans starfsvettvang- ur allt til ársins 1969 er hann hóf störf hjá Kaupfélagi Þingeyinga á Húsavík, þar sem hann var m.a. við afgreiðslu skipa og bíla í tæp tuttugu ár. Síðustu starfsárunum varði hann hjá Fiskiðjusamlagi Húsavíkur. Jóhann Kristinn verður jarð- sunginn frá Húsavíkurkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Kveðjustundir liðinna ára hafa verið allmargar. Þú fórst á vertíðar þegar ég var lítil og síðar var það ég sem var á faraldsfæti. En nú er þetta allt öðruvísi. Kveðjustundin svo ótrú- lega endanleg. Ég var ekki há í loft- inu þegar ég felldi tár við að hlusta á lagið um litlu stúlkuna sem stóð ein eftir við hliðið þegar pabbi þurfti að fara. Alla tíð síðan finnst mér þetta segja allt um mínar tilfinningar á þeim kveðjustundum sem við höfum átt. Ég fór ung að heiman til að fara í nám. Alla leið til Reykjavíkur, þang- að sem ég aldrei hafði fyrr komið. Síðar til útlanda og til annarrar heimsálfu til búsetu um hríð. Ég veit að þér var ekki alltaf rótt þótt þú treystir mér fullkomlega. Þínar uppeldisaðferðir byggðust ekki á boðum og bönnum eða hávaða og látum. Heiðarleiki og virðing fyrir öðru fólki og skoðunum þeirra var vega- nestið sem ég fékk út í lífið. Þú sýndir þessa eiginleika svo augljóslega með þínu eigin lífi og framkomu. Þegar ég stóð mig vel í skólanum eða í hverju öðru sem ég tók mér fyr- ir hendur sýndir þú mér stolt þitt á þinn eigin sérstaka hátt og oft án þess að hafa um það mörg orð. Gleði og sorgir í einkalífinu voru ekki bornar á torg. Það skrifaði ég á áhrif frá uppeldi þínu þar sem veru- lega reyndi á þig, og örlögin gerðu þig fullorðinn og ábyrgan strax á unglingsárum. Aldrei hvarf sú ábyrgð og umhyggja sem þú hafðir fyrir velferð ömmu og systkina þinna. Hópurinn bara stækkaði sem í kringum þig var og alltaf var nægi- legt hjartarúm fyrir alla. Afastrákarnir báru virðingu fyrir þér og kepptust um hylli þína og langafabörnin fengu sinn stað líka. Við þessa síðustu kveðjustund bið ég þér góðrar ferðar, elsku pabbi minn. Ég veit að minningin sem ég geymi með mér er sú sama og litla stúlkan við hliðið hafði; Og þá er gaman hlegið hátt og hjalað margt um stórt og smátt. Og hoppað sungið svalað þrá uns svefninn lokar brá. (Freymóður Jóhannsson.) Þín dóttir, Guðrún Kristín. Mig langar til að skrifa nokkur orð um þig, afi minn. Sennilega eru mínar fyrstu minn- ingar af mér og þér syngjandi saman í sjónvarpsherberginu í Lönguvit- leysu. Ég man nú ekki alveg hvaða lög það voru en starfsfólkið á leik- skólanum spurði mömmu hver það væri eiginlega sem syngi með barninu, vegna þess að hann syngi bara karlakórslög. Alltaf höfðum við gaman og vorum mikið að spekúlera í hlutunum sam- an. Eins og þegar við vorum á göngu í fjörunni og ég fór að velta því fyrir mér hvað væri eiginlega langt eftir af henni. Við stóðum þarna og spáðum aðeins, og ákváðum svo að mæla það bara. Og við töldum skrefin þín alveg út fjöruna. Já, við höfðum mikið gam- an og þú hafðir alveg einstakt lag á mér. Því mikið var maður á ferðinni og átti erfitt með að vera kyrr, en við gátum alltaf verið einhvers staðar í rólegheitunum og sungið eða spáð í hlutina. Flateyjarferðirnar okkar fjöl- mörgu eru minningar sem ég á alltaf eftir að geyma í hjartanu. Þegar við vorum að fara í kríuegg. Og ég svona hræddur við að verða goggaður í höf- uðið og hugsaði meira um það sem var að gerast fyrir ofan mig heldur en að leita að eggjum. Ógleymanlegt er mér þegar þú labbaðir út á eyju og komst svo til baka og kríurnar höfðu náð að gogga þig og þér fannst það ekkert tiltöku- mál þótt það blæddi. Hvað mér fannst þú mikil hetja. Eins var með ferðina sem við fór- um ég, þú og Siggarnir. Mér fannst ég svo fullorðinn að fá að fara með í þá ferð. Hvað ég gat alltaf skemmt mér með þér eins og við værum bara jafn- aldrar. Yndislegt fannst mér að sjá hvernig það var þegar við vorum í Flatey. Það var alltaf eins og eitthvað aukaþrek kæmi yfir þig og maður sá hvað þér leið vel þar. Sjóferðirnar á milli lands og eyja voru líka skemmtilegar. Ég man sér- staklega eftir því þegar ég, þú og Siggi vorum að koma heim á Voninni og ákváðum að sigla með Kinnarfjöll- unum til að athuga hvort við gætum ekki lagt net á leiðinni. Við sigldum þarna alveg við fjöllin í frábæru veðri og höfðum gaman af og töluðum um margt. Seinasta ferðin þín í Flatey er mér sérstaklega minnisstæð. Það er á þriðja ár síðan hún var farin. Það var þá þegar við bræður máluðum þakið á kirkjunni. Það var svo skemmtileg ferð og við vorum svo montnir þegar við sáum hvað þú varst stoltur af okk- ur fyrir þetta. Alltaf var stutt í húmorinn hjá þér og fannst þér oft gaman að lauma inn einhverju sem fékk alla til að hlæja. Alltaf fannst mér þú vera besti vin- ur minn. Elsku afi, ég mun ávallt minnast þín og þakka fyrir að hafa kynnst þér. Þú kenndir mér ótalmargt sem ég mun aldrei gleyma. Sárt finnst mér að kveðja þig en ég veit að þér líður vel þar sem þú ert. Hvíl í friði, elsku afi. Jakob Özcan. Um leið og ég sendi þér mína hinstu kveðju afi minn þá langar mig að rifja upp smá brot af öllum þeim góðu minningum um þig sem greypt- ar eru kyrfilega í huga mér. Fyrst ber að nefna allar ferðirnar okkar út í Flatey. Klyfjaður töskum, fötum og pokum gekkstu hröðum skrefum upp af bryggjunni í átt að Garðshorni og pínulítill patti hljóp á eftir alveg að sligast með litla bak- pokann sinn en reyndi að feta í fót- spor afa og halda í við hann. Í kríueggjatínslu í góðu veðri sitjandi á þúfu út á eyju skimandi í allar áttir fylgdumst við með kríunum og þú kenndir mér að sjá hvenær þær sett- ust á egg og hvenær þær væru bara að stríða okkur, eða láta okkur hlaupa að óþörfu eins og þú orðaðir það. Þú kenndir mér, og raunar okk- ur frændum öllum barnabörnum þín- um að gæta alltaf hófs og ganga um náttúruna af virðingu. Það gekk held- ur illa hjá okkur að skilja það framan af en ég held nú að það hafi tekist á endanum. Báturinn þinn hann Gassi var notaður til að ferja okkur milli lands og eyjar en hann var líka mikið notaður í að veiða á sjóstöng. Margar góðar minningar á ég úr þeim ferðum og þar lærði ég margt af þér eins og alltaf. Þú virtist óþreytandi við að svara spurningaflóðinu sem bunaði stundum án afláts. Lítill labbakútur heimsótti þig oft í vinnuna til að grípa í smá leik með gúmmíhringina eða bara til að spjalla um allt og ekkert. Aldrei neitaðirðu mér um tíma fyrir slíkar samverustundir og eru þær mér ómetanlegar í seinni tíð. Stund- um þurfti óþolinmóður lítill strákur að bíða meðan þú sinntir vinnunni en við náðum alltaf á endanum að rúlla gúmmíhringnum nokkrum sinnum þvert yfir stóra gólfið í smiðjunni. Við áttum marga leiki sem við fór- um í saman. Í garðinum fyrir utan Lönguvitleysu kenndirðu mér fót- bolta með brúnum gúmmíbolta. Ég átti að passa mig á að sparka aldrei hærra en fjölin náði sem var utan um blómabeðið hennar ömmu. Þá yrði ég betri í fótbolta og gluggarnir væru ekki í hættu. Ungur og misjafnlega námsfús reyndist mér erfitt að fara eftir þessum reglum í fótboltanum en þolinmæði þín átti sér aldrei nein takmörk. Þetta lærðist og þrátt fyrir óteljandi klukkutíma fótboltaiðkun í garðinum brotnaði aldrei neinn gluggi og aðeins eitt og eitt blóm féll í valinn fyrir boltanum. Við spiluðum oft og lengi í einu bara við tveir. Allt- af sagði ég stoltur frá því að afi minn kenndi mér fótbolta og hann spilaði oft við mig. Ég var alltaf Völsungur þegar við háðum kappleiki. Ég man ekki hvaða lið þú varst en ég man eft- ir einu atviki eins og það hafi gerst í gær þegar kappleikur hafði staðið lengi yfir. Mér varð brátt í brók og hljóp inn en kallaði yfir öxlina á mér eitthvað á þá leið að nú þyrfti Völ- sungur að fara á klósettið. Þegar ég kom út aftur nokkru seinna öllu létt- ari á mér sast þú bara á grasinu tár- votur og skellihlóst. Við rifjuðum þetta upp óteljandi sinnum í gegnum tíðina og alltaf hlógum við jafn mikið. Þú kenndir mér líka að tefla á eldhús- gólfinu í Löngu. Þar var gólfið í svona reitum eins og á taflborði og þar gat ég loksins lært hvernig bannsettur hesturinn færðist úr stað. Við tefld- um oft en skák kostar þolinmæði og þar hafðir þú mikla yfirburði. Þess vegna var of augljóst að brögð væru í tafli þegar ég stóð uppi sem sigur- vegari. Þá færðist lymskuglott yfir andlit þitt og svo greinilegur upp- gerðar undrunarsvipur. Ég var ekki hár í loftinu þegar ég fór að koma reglulega til ykkar ömmu í Lönguvit- leysu til að spila manna. Við spiluðum óteljandi mörg spil og stundum hljóp ég til ykkar þegar þið amma voruð heima í hádegismat til að grípa í nokkur spil. Þegar ég var í pössun hjá ykkur ömmu var oft spilað klukkutímunum saman og yfirleitt alltaf spiluðum við manna. Þegar þú lentir í slysinu í vinnunni og gast ekki unnið þá skiptumst við bræður á að spila við þig núll og aldr- ei sagðirðu nei þó annar bróðirinn væri búinn að spila lengi vel þegar hinn vildi taka við. Annað slagið stóðstu þó upp og sagðist þurfa að fara og æfa þig. Þá fórstu inn í sjón- varpsherbergi og tókst upp pennann og byrjaðir að æfa skrift með vinstri. Ekki gekk að vera með ónýta hægri hönd og geta ekki skrifað. Með þess- ari endalausu þolinmæði sem ein- kenndi þig alla tíð æfðirðu upp fín- ustu rithönd með þeirri vinstri þrátt fyrir að vera rétthentur. Við komumst svo að því fyrir tíu árum að þú værir kominn með þenn- an sjúkdóm sem vann vinnuna sína svo skipulega og felldi að lokum tjald- ið. Aldrei var að heyra á þér né sjá að þetta myndi draga úr lífsviljanum og glaðværðinni. Við héldum áfram að fara í Flateyjarferðir og gripum jafn- vel stöku sinnum í spil þó ekki væri það eins oft og áður. Þegar ég varð eldri varð það mér meira virði að sigla með þér út í eyjuna þína. Þegar við nálguðumst Flatey stóðstu graf- kyrr uppá dekki og horfðir á hana nálgast. Maður gat alveg séð friðinn og ánægjuna sem færðist yfir andlit- ið á þér á þessum stundum. Hefð er fyrir graut í hádeginu á laugardögum í Lönguvitleysu og þar er oft kátt á hjalla. Margt er rætt og oft mikið hlegið. Þá áttir þú oftar en ekki hlut í máli með lúmskum inn- skotum á hárréttum tíma sem fékk gjarnan tárin til að renna af hlátri. Allt fram á kveðjustund hélstu í hnyttin tilsvör og leiftrandi húmor- inn sem mér fannst svo skemmtileg- ur. Mér fannst þú alltaf fyndnasti maðurinn í heiminum og finnst reyndar enn. Ég fór að búa og eign- aðist fjölskyldu sem þú hafðir svo miklar mætur á. Það var algjör unun að fylgjast með því hvernig lifnaði yf- ir þér þegar þú varst innan um börn- in mín. Svo mikið unnirðu þeim að þau heimsóttu þig oft í draumum þín- um síðustu misserin. Svo mikið er víst að þau munu alltaf fá að vita hversu heppinn pabbi þeirra er að hafa átt þig fyrir afa. Þær eru svo margar minningarnar sem ég á um þig en ég læt þetta gott heita núna. Nú er fargi af þér létt og ég veit að þú fylgist með okkur sæll og ánægður frá þeim stað sem þú ert á núna. Ég mun alltaf fylgja fordæmi þínu og reyna að halda í heiðri öll heilræðin sem þú hefur gefið mér á lífsleiðinni. Minninguna um þig geymi ég næst hjarta mínu alla tíð. Elsku afi Jói, megi Guð geyma þig og hvíldu alltaf í friði. Jóhann Kristinn Gunnarsson. Afi Jói er dáinn, hann dó í svefni í nótt. Sonur minn vekur mig með þessum orðum að morgni 3. mars sl. Afi Jói eins og hann var alltaf kall- aður á mínu heimili var fyrrverandi tengdafaðir minn. Ég kynntist hon- um fyrst þegar ég kom ung, aðeins 16 ára og feimin, inn á heimili þeirra Stínu og Jóa. Hlýjar móttökur fékk ég og gott viðmót. Hæverska og traust einkenndi fyrstu kynni okkar. Síðar þegar „nafni“ kom í heiminn þá var hann stoltur afi og var óþreytandi að hafa ofan af fyrir þeim stutta. Það voru óteljandi fjöruferðirnar eða fót- bolta- og handboltaleikirnir sem fram fóru milli þeirra nafna og síðar þegar Hilmar Valur fæddist þá varð enn meira fjör og kepptust þeir litlu um athygli afa. Þolinmæðin var mikil og sá elsti hafði óskaplega gaman af þessum leikjum og hafði á lofti fleyg- ar setningar sem fuku í hita leiksins á misjafnlega bjöguðu barnamáli. Ekki er langt síðan hann vitnaði einmitt í eina slíka er við töluðum saman. Afi Jói fæddist í Flatey og unni eyjunni sinni. Til Flateyjar fór hann oft með okkur og það var yndislegt að upp- lifa. Drengirnir upplifðu ævintýri með afa Jóa í Flatey. Afi Jói fór ekki með hávaða eða lát- um og hann var ekki margmáll en fastur á skoðunum sínum. Hann unni tónlist, hafði gaman af að syngja og sagði skemmtilegar sögur. Sá um að þrífa gólfin á heimilinu á laugardög- um og var reyndar alltaf að dytta að og lagfæra, féll sjaldnast verk úr hendi. Þegar tengdir okkar breyttust þá hélst vinátta okkar óbreytt þó ef- laust hafi hann ekki verið sáttur. Þá sá ég og fann hversu traustur afi Jói var og samskipti okkar héldu áfram og oftar en ekki er við hittumst eftir að Ófeigur Óskar var fæddur þá spurði hann mig hvort ég ætlaði ekki að fara að koma með litla manninn í heimsókn. Hann átti líka afa Jóa. Ekki minnkaði stoltið og gleðin við langafabörnin tvö sem hann hafði yndi af. Afi Jói var mikill barnakall. Fyrir þetta allt og miklu meira vil ég þakka þér Jói minn nú þegar kom- ið er að leiðarlokum. Ég er þess full- viss að þú varst í rauninni ferðbúinn og fórst sáttur. Við sjáum að dýrð á djúpið slær, þó degi sé tekið að halla. Það er eins og festingin færist nær, og faðmi jörðina alla. Svo djúp er þögnin við þína sæng, að þar heyrast englar tala, og einn þeirra blakar bleikum væng, svo brjóst þitt fái svala. Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt, svo blaktir síðasti loginn. En svo kemur dagur og sumarnótt, og svanur á bláan voginn. (Davíð Stefánsson.) Elsku Stína, Gunna Stína, Gunni og afastrákarnir allir, mínar innileg- ustu samúðarkveðjur. Megi minning- in um góðan eiginmann, föður og afa veita ykkur styrk. Friðrika Baldvinsdóttir. Leiðir okkar Jóa Gunn skárust fyrst síðsumars 72. Hann á leið til Þýskalands, ég að koma úr Hafnar- firði. Þegar að var gáð reyndumst við eiga margt annað sameiginlegt en vera af Gunn ættinni. Báðir höfðu verið til sjós, komnir í land, og lásu Sjómannablaðið. Það sem skildi á milli var að Jói batt sín inn og átti í hillu en ég týndi mínum. Vegna þess- arar reglusemi og ráðvendni var Jói orðinn innanbúðarmaður hjá KÞ en ég úti í kuldanum. Vegna búsetu á sitthvoru landshorni hittumst við í sumarfríum og gátum sagt hvor öðr- um sjóferðarsögur og voru Jóa sögur alltaf betri en mínar. Svo kunni hann líka vegavinnusögur, best af þeim var sagan af vegavinnuverkstjóranum sem fór í sólbað og fór að dreyma svo vel, hrökk upp við það að kálfur sem átti leið um veginn hafði fundið mömmu sína. Sumarið ’84 bauð Jói mér í heim- sókn á æskuheimili sitt í Flatey á Skjálfanda. Séð eftirá virðist þessi helgi hafa verið upphafið að endur- landnámi margra þarna í eynni. Mál- ið var bara að vönduð hús skemmast ekkert að ráði við að standa auð í nokkur ár, það þurfti einhvern til að segja frá því, ég hafði verið valinn í það hlutverk af fyrsta sögumanni. Flateyingar fóru að fara út í ey og fundu flestir húsin sín heil að mestu. Líka samkomuhúsið, kirkjuna og salthúsið. Nýja bryggjan var óslitin eftir tæp tuttugu ár, bryggjunni sem kláraðist þrem vikum eftir að þeir þrjóskustu fluttu á fastalandið. Alltaf fór maður ríkari heim er maður hafði heimsótt Jóa. Fyrir tæp- um 30 árum keypti ég af honum þýska Grohe-galdrafeiti til að smyrja með vatnskrana, sú er nú búinn að lengja líf margra blöndunartækjanna og er enn til. Einhvern tímann ætlaði ég að skoða eina Sjómannablaðabókina, hún opnaðist eins og fyrir tilviljun á grein um strand m.s. Eyfirðings, fimmtíu ára vélarvana tréskips, sem átti að sigla hlaðið brotajárni til Belg- íu en fórst við Orkneyjar og áhöfnin með. Var það tilviljun að bókin opn- aðist þarna? Að lokum vil ég og mitt fólk þakka þér og þínum góða sam- fylgd í aldarþriðjung. Gestur. JÓHANN KRISTINN GUNNARSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.