Morgunblaðið - 11.03.2006, Blaðsíða 52

Morgunblaðið - 11.03.2006, Blaðsíða 52
52 LAUGARDAGUR 11. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR Það var sorgarfregn sem barst síðla kvölds hinn 2. mars sl. er mér var sagt að Hjálmur S. Sigurðsson, fyrrver- andi skrifstofustjóri Miðfells hf., væri látinn. Minningarnar hrönnuð- ust upp í huga mér frá því á skrif- stofu Miðfells um hásumar á blóma- tíma fyrirtækisins, „Siggurnar“ á skrifstofunni að störfum, þær Sigga Jóhanns og Sigga Stefáns, og síðar „Sigga hans Hjálms“. Bókhaldsvélin gamla tifaði, síminn hringdi, teleföx biðu, vinnuskýrslur um allt og launaútreikningur í full- um gangi, flest handvirkt í þá daga og ólíku saman að jafna við nútíma- tækni. Við og við birtist einhver starfsmanna við skenkinn í erinda- gjörðum, málið var afgreitt, slegið á létta strengi og hláturinn ómaði um allt áður en kvatt var. Hjálmur sat sallarólegur í næstu skrifstofu, um- vafinn möppum, pappírum og fylgi- skjölum í bókhaldið. Endalaus verk- efni lágu fyrir, ekki síst hjá Hjálmi, sem bar mikla ábyrgð. Hann var ungur, efnilegur viðskiptafræðingur, kvæntur og faðir ungra barna, glímukappi í fremstu röð og mikill keppnismaður. Það þótti tíðindum sæta að svo ungur maður væri ráð- inn sem skrifstofustjóri Miðfells á þeim tíma en strax varð ljóst að Hjálmur var vandanum vaxinn enda vel metinn af eigendum, starfsmönn- um sem og viðskiptavinum fyrirtæk- isins alla tíð. Hjálmur var nánast eins og einn af fjölskyldu stjórnenda Miðfells hf., þegar ekki náðist í þá vegna tafa við framkvæmdir, óveður geisaði, seinkun eða missir varð á flugi. Ég man þá tíð að móðir mín varð ávallt rólegri eftir að hafa hringt upp á skrifstofu í Hjálm sem sannfærði hana um að allt væri í fína lagi og faðir minn eflaust á leiðinni heim. Oftast var nú reynt að koma skilaboðum í síma, gegnum talstöðv- ar eða annað, en það var þó ekki á tæknina að stóla eins og í dag og HJÁLMUR SIGURJÓN SIGURÐSSON ✝ Hjálmur Sigur-jón Sigurðsson fæddist í Reykjavík 17. ágúst 1949. Hann lést á heimili sínu 2. mars síðast- liðinn og var útför hans gerð frá Bú- staðakirkju 10. mars. maður undrast hrein- lega þegar litið er til baka þau þrekvirki sem voru unnin á þessum tíma af starfs- mönnum Miðfells. Það er svo margs góðs að minnast frá þessum árum sem voru ævintýri líkust. Hjálmur var þátttak- andi af lífi og sál í starfsemi fyrirtækis- ins eins og allir aðrir sannir Miðfellsmenn. Uppbygging var mikil og stórframkvæmdir víða um land og oftar en ekki átti Miðfell hlut að máli enda hafði fyrirtækið einstak- lega góða starfsmenn sem unnu allir eins og einn maður þegar mikið lá við. Oft var glatt á hjalla inn á milli, líf og fjör, árshátíðir, ferðalög og fagnaðir þar sem glaðværðin og hlát- urinn var aðalsmerki viðstaddra. En því miður dró sorgarský fyrir sólu Miðfells sem skinið hafði skært um tíma, alvarleg áföll, dauðsföll og heilsubrestur urðu á meðal eigenda, róðurinn þyngdist og erfiðleikar urðu í starfsemi fyrirtækisins sem að lokum varð ekki bjargað. Hjálmur var farinn til annarra starfa þegar mest hallaði undan fæti í rekstrinum en kom þó aftur til starfa um tíma. Ekki er ólíklegt að meðal annars þessi áföll hafi sett mark sitt á Hjálm alla tíð síðan þar sem stór hluti af hans lífi sem ungs manns var á þess- um vettvangi, sem síðan fór forgörð- um. Síðastliðið vor komu fyrrverandi starfsmenn Miðfells aftur saman eft- ir langt hlé og áttu saman afar ánægjulega kvöldstund þar sem m.a. var tekin ákvörðum um að hittast aftur að ári. Nokkru fyrir hófið talaði ég við Hjálm í hinsta sinn, hann var þá fyrir norðan og lét ágætlega af sér, kvaðst þó síður reikna með að geta komið til endurfundanna en bað fyrir góðar kveðjur til allra. Það er sárt að hugsa til þess að Hjálmur muni ekki heldur verða með okkur „gömlum Miðfellingum“ í vor eins og vonir voru bundnar við. Lífið er hverfult, fátt er dýrmætara en ætt- ingjar, vinir og góðir samferðamenn. Minningin um Hjálm lifir í huga okk- ar allra sem honum kynntumst. Votta syrgjendum öllum mína dýpstu samúð. Þórdís Leifsdóttir. Enginn bjóst við að Hjálmur hyrfi sjónum okkar með svo skjótum hætti. Við hefðum mjög gjarnan vilj- að hafa samverustundirnar fleiri og ekki síður segja honum betur hver gott starf hann væri að vinna og hefði unnið. Hjálmur hafði verið nokkuð sýni- legur í samfélagi okkar hér á Skaga- strönd um tíma. Hann kom til Skaga- strandar til þess að sinna stöðu Íþrótta- og æskulýðsfulltrúa, jafn- framt því að vera framkvæmdastjóri UMF Fram. Í fyrstu komu hug- myndir hans okkur undarlega fyrir sjónir og eflaust höfum við og okkar sjónarmið ekki verið minna undarleg í hans augum. Lítil samfélög eins og okkar geta nefnilega verið nokkuð lokuð við fyrstu kynni og ekki síst ef menn eru að reyna breyta hlutum. En Hjálmur gafst ekki upp. Kynnin urðu með tímanum góð, Hjálmur kenndi okkur og við kenndum Hjálmi. Breytingarnar urðu áþreif- anlegar. Hann fann hjá okkur Evr- ópumeistara í íþróttagrein sem við höfðum ekki einu sinni heyrt talað um. Eldri borgarar prufuðu leikfimi og stunduðu reglubundið „ættfræ- ðigrúsk“ undir stjórn hans. Þannig var hann sífellt að leita nýrra leiða, nýta einhverja möguleika. Meira líf færðist smám saman í félags- og íþróttalíf unga fólksins á Skaga- strönd. Farið var í margar keppn- isferðir og við fengum í heimsókn marga góða gesti, allt fyrir tilstuðlan og tengsl Hjálms innan íþróttahreyf- ingarinnar. Fyrir allt þetta viljum við þakka. Hjálmur opnaði fyrir okkur margar dyr innan íþróttanna og við öðluðumst nýja sýn á hvernig á að standa að málum. Það eiga allir er- indi, allir eiga að taka þátt. Þú átt fyrst og fremst að keppa við sjálfan þig en ekki aðra við að ná árangri. Þannig var Hjálmur, sífellt að reyna að kenna okkur og opna okkur nýja sýn, draga okkur inn á rétta braut í hugsun íþróttanna. Hér á Skagaströnd er það ung- dómurinn sem mest hefur misst. Fyrir þeirra hönd vil ég þakka ánægjuleg kynni og samverustundir. Aðstandendum vottum við okkar dýpstu samúð. F.h. UMF. Fram, Skagaströnd Halldór G. Ólafsson. Ég kynntist Hjálmi haustið 1996 þegar hann tók að þjálfa mig í glímu. Hann tók mér fagnandi og kom alltaf fram við mig eins og börnin sín. Þeg- ar ég sagði við hann 1997 að mig langaði að verða glímukóngur ákvað hann að hjálpa mér að komast þang- að. Mig óraði ekki fyrir hversu mikil vinna væri þar fyrir höndum en það vissi hann og 7 árum síðar náðum við takmarkinu. Hann hafði trú á mér þegar fáir aðrir höfðu það. Hjálmur hélt mér við efnið öll þessi ár, jafnvel þau ár sem ekkert virtist ganga. Hjálmur hafði einstakan hæfileika þegar kom að skilningi á glímu og íþróttum. Ég á honum mikið að þakka, greiða sem ég náði aldrei að borga til baka. Daginn eftir að ég varð glímukóngur tók Hjálmur mig tali og sagði mér að nú væri ég út- skrifaður úr hans námi, væri stúdent en að allt háskólanámið væri eftir. Hann gaf mér ómetanlega þekkingu um glímu sem ég mun geta byggt á það sem eftir er. Ég mun alltaf hugsa til hans með mikilli hlýju og þakk- læti. Ég skal ekki ljóða í líking, ljóst er málið eins og rós. Burt með alla sálarsýking, svo að kvikni meira ljós. Meira afl og meiri spenning, meiri æfing, fegurð, list! Til að þróa þessa menning, þá er glíman okkar fyrst. Glíman, eins og á að glíma, íþrótt sönn að hæfi manns, snögg, í líking loftsins bríma, létt og heit sem andi hans. Glíman var á vegum mínum von og gleði marga nótt; blámann undan augum þínum íslensk glíma rekur skjótt. (Jón Þorsteinsson.) Ég votta fjölskyldu Hjálms og nánustu aðstandendum hans mína fyllstu samúð. Pétur Eyþórsson. Verkefnin eru greinilega misstór sem eru lögð fyrir okkur í lífinu. Hjálm Sigurðsson er ég einfaldlega ekki tilbúinn að kveðja svona fljótt, en ekki er spurt að því hvenær tími okkar er á enda eða hversu margar stundir maður fær að njóta með góðu fólki eins og Hjálmi Sigurðssyni. Ég hef svo margt gott að segja um sam- skipti okkar Hjálms í gegnum tíðina og langar til að segja frá því að Hjálmur var mér sem faðir, hann leiddi mig í gegnum ótrúlegustu hluti og alltaf gat maður leitað til hans með margskonar hluti. Það sem við áttum algjörlega sameiginlegt var hvernig íslenska glíman ætti að vera og hvað þyrfti til að vera góður glímumaður. Ég hringdi í Hjálm fyrripart síðustu viku og áttum við gott spjall og að sjálfsögðu töluðum við um glímu og hvernig maður ætti að bera sig að ef maður færi til keppni á ný, svarið var einfalt hjá Hjálmi, gefðu þér góðan tíma og þjálfaðu þig vel, hann mælti ekki með að maður færi í Íslandsglímuna í ár heldur á næsta ári til að geta verið glímunni til sóma, mæta vel þjálfaður og hafa fullt vald á því sem ætti að fara fram á vellinum. Hjálmur kenndi glímu af list og þekkti íþrótt- ina út og inn. Okkar samstarf var einstakt hvað glímu varðar og vil ég þakka honum fyrir þann tíma sem hann eyddi með mér í gegnum tíðina og okkar árangri sem við náðum saman í glímu. Það er mér mikill heiður að hafa fengið að kynnast Hjálmi og starfa svona lengi með honum, maður sér nú hverskonar maður var á ferð og ætla ég að halda minningu hans á lofti meðan ég lifi. Hjálmur kenndi mér meira, Hjálmur var góður fjölskyldumaður frá mínum bæjardyrum séð og talaði alltaf fallega um fjölskylduna sína og bar mikla virðingu fyrir henni. Hjálmur var góð fyrirmynd og þótti mér og þykir ofboðslega vænt um hann, hann var prinsipp maður og maður orða sinna. Hans verður sárt saknað. Hjálmur var góður maður, takk fyrir mig. Ég vil senda fjölskyldu hans Hjálms allan minn stuðning og styrk til að komast í gegnum þennan mikla missi sem þau hafa orðið fyrir. Ingibergur Sigurðsson. Hjálmur, mig langar til að fá að kveðja þig og þakka þér um leið fyrir okkar samverustundir. Þakka þér fyrir glímukennsluna. Þakka þér fyrir rjúpna- og gæsa- túrana. Þakka þér fyrir að kenna mér að reyta og svíða gæsir. Þakka þér fyrir allar skattaskýrsl- urnar. Þú ert góður maður og átt allt gott skilið fyrir það sem þú hefur gert. Þú verður alltaf þekktur fyrir að glíma drengilega við andstæðinga þína jafnt inni á velli sem utan. Sigurður S. Nikulásson. Vinur minn Hjálmur er búinn að vera partur af mínu lífi frá því við byrjuðum í barnaskóla. Hann var alltaf sá sterki og rólegi; það var eng- in hætta á stríðni ef Hjálmur var nærri. Hjálmur las á barnaskólaárunum flestar Íslendingasögurnar og hann minnti mann oft á hetju úr þeim. Hann var mikið í íþróttum og náði lengst í glímu. Hann varð t.d. glímu- kóngur Íslands 1974. Pabba heitnum fannst Hjálmur allaf bera af í prúð- mennsku þegar hann glímdi, var beinn og bolaðist ekki. Á vef Glímu- sambandsins má líka lesa: „Hjálmur glímdi manna drengilegast og best en hirti minna um sigur“. Snemma kynntumst við skáta- hreyfingunni og vorum saman í flokki. Seinna var skátasveitin Herkúles stofnuð með öðrum skátum úr Sturlungadeild. Hjálmur var þar einn af máttarstólpunum og setti sinn svip á starfið. Jafnvel þótt við höfum verið frekar baldnir, þá hefur fyrirmynd Hjálms e.t.v. haft þau áhrif á hópinn að farið var á „manna- siðanámskeið“. Það var ósjaldan að ég heimsótti Hjálm og Siggu í Austurbergið og við eyddum heilu kvöldunum við að spila „manna“. Aldrei fann ég annað en ég væri velkominn enda þótt ég kæmi nokkuð oft. Á skátaárunum fórum við Hjálmur að spila bridge, sem varð seinna að vikulegum fundum með öðrum æskuvinum úr Bústaðahverfinu. Við höfðum varla misst úr skipti í ein 35 ár þegar Hjálmur hélt til starfa á Skagaströnd haustið 2004. Eftir það lá spilamennskan niðri nema þegar Hjálmur kom. Við höfðum ætlað að fá einhvern í staðinn fyrir Hjálm en okkur fannst, þegar á reyndi, að eng- inn annar kæmi til greina. Hjálmur var sama prúðmennið við spilaborðið sem annars staðar; við hinir gátum átt það til að missa stjórn á okkur en ekki hann. Hjálmur stóð hins vegar fast á sínu og við fórum ekkert með hann. Það er gott að hafa átt Hjálm að vini, enda þótt hann hafi ekki, frekar en hetjurnar forðum, borið tilfinn- ingar sínar á torg. Hjálms verður sárt saknað og eng- inn kemur í hans stað. Ég votta Siggu, börnum hans og öðrum aðstandendum innilega hlut- tekningu. Sigurður Guðjóns. Fyrstu kynni okkar Hjálms voru á glímuæfingu fyrir 34 árum þar sem við glímdum saman eina kvöldstund. Ég var byrjandi en hann var þá og lengi síðan einn af fremstu glímu- mönnum landsins. Slíkan fimleik og jafnvægi sem hann sýndi hafði ég hvergi fundið áður. Þá áttaði ég mig í fyrsta sinn á því að sé glíman rétt leikin er hún list. Brögð hans og tök voru öðruvísi og yfir þeim sérstakur glæsileiki sem mér hefur aldrei síðan liðið úr minni. Hjálmur var listamaður sem glímumaður og þjálfari og að öllum öðrum ólöstuðum var hann sá maður á Íslandi sem ég tel hafa haft mestan skilning á eðli glímunnar og kunnað hana til hlítar. Hjálmur vann til æðstu verðlauna glímunnar en hann var þannig gerður að honum var meira virði að glíma vel en að sigra. Hjálmur átti sér þá hugsjón að all- ir iðkendur glímunnar glímdu vel og drengilega í sátt og samlyndi. Hann þjálfaði glímumenn Umf. Víkverja í 15 ár með frábærum árangri og lagði áherslu á léttleika, tækni og dreng- skap en var á móti níði og krafta- glímu. Fyrir þessu barðist hann. Honum líkaði ekki að sjá til glímu- manna sem sóttust eftir sigri á kostnað góðrar glímu. Vonbrigði hans á seinni árum yfir áhugaleysi forráðamanna á gæðum glímunnar urðu til þess að hann hætti afskiptum af glímu. Hjálmur starfaði næstum tvo ára- tugi í stjórn GLÍ og þar áttum við mikið og gott samstarf. Hann skipu- lagði fjölda utanlandsferða fyrir glímumenn og var fararstjóri í mörg- um þeirra. Hann stjórnaði glímusýn- ingum heima og erlendis af röggsemi og fjölmennust var sýning 145 glímu- manna við opnun Smáþjóðaleika 1997. Hjálmur hafði ákveðnar skoð- anir á hlutunum en hafði lag á því að sætta ólík sjónarmið og sá oft lengra en við hinir hvað betur mætti fara. Hann var lengi kjölfestan í starfi GLÍ og framtak hans við að afla glímunni viðurkenningar og fjár á íþróttaþingi 1988 tryggði tilveru hennar til þessa dags. Með Hjálmi Sigurðssyni er góður maður genginn. Ótímabært andlát hans er harmsefni okkur vinum hans og ég sendi öllum aðstandendum samúðarkveðjur. Jón M. Ívarsson. Í síðustu viku hringdi ég til Hjálms að vanda en fékk ekkert svar. Þess í stað hringdi Pétur Yngvason vinur okkar og sagði mér andlátsfregn Hjálms. Ég hitti Hjálm Sigurðsson fyrst á Landsflokkaglímu 1967 í Háloga- landi en þar kepptum við báðir í ung- lingaflokki, enda jafnaldrar. Fljót- lega tókust með okkur kynni og síðar góð vinátta. Hann var fæddur íþróttamaður og hefði getað verið í fremstu röð í hvaða grein sem var en glíman var hans íþrótt. Eftir sjón- varpsmót á árum áður heyrði maður oft fólk dást að þessum Hjálmi sem ÚTFARARSTOFA KIRKJUGARÐANNA Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST Önnumst alla þætti útfararinnar Þegar andlát ber að höndum Arnór L. Pálsson framkvæmdastjóri Ísleifur Jónsson útfararstjóri Frímann Andrésson útfararþjónusta Svafar Magnússon útfararþjónusta Hugrún Jónsdóttir útfararþjónusta Guðmundur Baldvinsson útfararþjónusta Halldór Ólafsson útfararþjónusta Ellert Ingason útfararþjónusta
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.