Morgunblaðið - 25.03.2006, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. MARS 2006 45
MINNINGAR
Aðalheiður amma mín var dug-
legasta manneskja sem ég hef
þekkt. Engum verður betur lýst en
henni með því að segja að honum
hafi aldrei fallið verk úr hendi.
Hvort sem það var við verkin í
Litlu-Tungu, að hjálpa ættingjun-
um eða ferðast, prjóna undir sagna-
lestri og taka á móti gestum á
seinni árum eftir að hún flutti á Sel-
foss.
Ég var í sveit á hverju ári hjá
henni og afa í Litlu-Tungu frá fjög-
urra til sautján ára aldurs. Var ekki
í rónni þegar tók að vora fyrr en ég
fór til þeirra og komst glettilega oft
í burtu áður en skólanum lauk. Á
þeim tíma varði ég miklum tíma
með ömmu í verkunum úti en var
ekki eins hjálplegur þegar kom að
inniverkunum sem hún annaðist
eftir að öðrum verkum lauk. Ég tel
að ég hafi lært mikið af þessari
veru minni hjá ömmu og afa og er
þeim afar þakklátur fyrir að hafa
fengið tækifæri til að njóta hennar.
Amma átti einkar auðvelt með að
kynnast fólki. Ég gat aldrei skilið
hvernig henni tókst að kynnast öllu
þessu fólki sem kom í heimsókn,
fyrst til hennar, afa og Siggu að
Litlu-Tungu og seinna á Selfoss
þegar hún var flutt þangað. Henni
fannst það ekki vera merkilegur
dagur ef ekki komu allavega eitt
eða tvö holl af gestum. Enda var
hún ávallt við því búin og tók á móti
öllum með veglegum veitingum en
meðal annars var henni það til lista
lagt að baka landsins bestu flatkök-
ur.
Ömmu þótti óskaplega gaman að
ferðast og skoða landið. Á seinni ár-
um fór hún einnig að ferðast er-
lendis eftir því sem tækifæri gáfust.
Á hverju sumri fór hún í skipulagð-
ar ferðir með eldri borgurum sem
voru flestar þannig að ég varð
þreyttur við það eitt að heyra
ferðasögurnar, svo mikil var yfir-
ferðin.
Elsku amma, það er með miklum
söknuði að ég minnist þín. Það hafa
ekki liðið margar vikur frá því að
ég man fyrst eftir mér að við sæj-
umst ekki eða töluðum saman í
síma. Mig langaði til að hafa þig hjá
mér þegar fyrsta barnið okkar
Dóru væri skírt. Mig langaði til að
þú gætir séð frumburðinn okkar.
Mig langaði til að þú værir hluti af
lífi okkar allra áfram. Ég veit að ég
á ekki kost á því lengur. Ég veit að
þú verður alltaf með okkur í gegn-
um þær góðu minningar sem við
eigum um þig og þann hlýhug sem
þú sýndir okkur. Ég veit að þú vak-
ir yfir okkur þó að þú sért ekki
lengur á meðal okkar.
Grétar Mar Steinarsson.
Hér eru nokkrar línur til að
minnast ömmu minnar. Ég er ekki
viss um að hún hafi viljað fara alveg
strax á þann stað sem hún er núna
komin á, en þannig er það nú samt.
Veikindin voru alvarleg og höfðu
betur. Það voru bara nokkur atriði
sem mér fannst eins og hana lang-
aði til að klára áður en ferðalagið
byrjaði. Ekki stór atriði, en hún
vildi alltaf gera hlutina vel. Ég held
samt að hún hafi verið sátt við Guð
og menn, því að hún var fyrir margt
löngu búin að ákveða ferðafötin og
fleira áður en hún lagði upp í ferða-
lagið, og sennilega búin að skoða
kort af leiðinni líka.
Það er sérstakt til þess að hugsa
að ekki förum við aftur austur fyrir
fjall í læri til ömmu, og einmitt
núna sé ég eftir því að hafa ekki
komist um síðustu jól, og þykir
miður að hafa ekki komið því í verk
að skjótast austur í afganga.
Mig langar að þakka fyrir allar
góðu stundirnar, lambalærin, lopa-
peysurnar, brosin og hlýhuginn.
Verst að lopapeysurnar skuli ekki
vaxa með börnunum. Ég hef minni
áhyggjur af þeim sem eru á full-
orðna fólkið, lopapeysur elta mann
einhvern veginn betur á þverveginn
en langveginn. En það fá eflaust
önnur börn að njóta þeirra seinna.
Ég skal passa uppá að það fylgi
sögunni hvaðan peysurnar eru
komnar. Hún var höfðingi heim að
sækja og eru margar góðar minn-
ingar til frá heimsóknum til ömmu.
Það var ávísun á kökusneið og
mjólkurglas að koma við hjá ömmu
á leiðinni austur í bústað, eða úr
bústaðnum í bæinn. Börnunum
þótti það gaman, og svo fengu þau
líka að leika við leikföngin, bæði
gömul og ný, sem amma geymdi
inni í gestaherbergi. Dóttirin ákvað
líka að nota stólinn hennar lang-
ömmu sinnar til að hjálpa sér við að
standa upp sjálf í fyrsta skipti í
einni svona heimsókn. Mér sýndist
þær hafa verið báðar mjög montnar
af því á sínum tíma, dóttirin að hafa
afrekað að standa sjálf upp, og
langamman að atburðurinn hafi átt
sér stað heima hjá henni.
Mig grunaði ekki að knúsið okkar
í Hlíðunum þarna um daginn yrði
okkar síðasta, en svona er víst
gangur lífsins. Ef ég man rétt þá
gaf dóttirin langömmu sinni spari-
knús þennan dag. Sonurinn sagði
bless, bless og vinkaði, enda ekki
búinn að læra listina við spariknús,
en þau eru yfirleitt beggja vegna og
mikið í þau lagt, enda átti
langamma það skilið.
Grétar Þórarinn.
Elsku amma mín.
Það var mér mikið áfall þegar ég
frétti að þú værir komin á spítala.
En áföllin gera ekki boð á undan
sér, það er alveg víst. Því er nú
komið að kveðjustund hjá okkur.
Þegar ég hugsa til baka koma
upp margar minningar um tíma
okkar saman. Það var alltaf svo
gott að koma til þín og Siggu
frænku í Litló og síðan til þín á Sel-
foss og á ég margar góðar minn-
ingar frá þeim heimsóknum. Hús
þitt var alltaf opið og varstu alltaf
boðin og búin til að aðstoða ef eitt-
hvað var. Þú varst svo óeigingjörn
og uppfull af ástúð og kærleik. Þeg-
ar við systkinin vorum yngri komst
þú stundum til Reykjavíkur og
varst hjá okkur þegar mamma og
pabbi voru erlendis og var ýmislegt
brallað þá.
Það er ekki hægt að hugsa til þín
án þess að flatkökur komi upp í
huga minn. Það voru alltaf nýjar
flatkökur á borðum hjá þér og var
ekki boð eða ferðalag innanlands í
fjölskyldunni án þess að hafa flat-
kökur frá ömmu á borðum. Ég
minnist þess einu sinni þegar ég
var að fara í hestaferðalag og
skrapp austur í Litló til þín að
sækja flatkökur. Vinir mínir áttu
ekki orð yfir að ég væri að fara
austur bara til að sækja flatkökur
en þau voru fljót að skipta um skoð-
un þegar þau smökkuðu á þeim
daginn eftir því þau höfðu aldrei
fengið betri flatkökur en þínar.
Þær eru ófáar lopapeysurnar sem
þú hefur prjónað á vini og vanda-
menn í gegnum tíðina og er mér í
fersku minni þegar þú varst hjá
mér fyrir ekki svo löngu og við sát-
um saman um kvöldið og spjöll-
uðum um gamla tíma, þú yfir prjón-
um og ég með bók mér við hönd.
Ég mun seint gleyma ferðinni
sem við mamma fórum með þér og
eldri borgurum í Rangárþingi til
Kaupmannahafnar haustið 2004. Til
að þú þyrftir ekki að ganga um
borgina keyrði ég þig um í hjólastól
sem við fengum lánaðan á hótelinu
og reyndist hann vera á hálfloft-
lausum dekkjum. Þú hafðir oft orð
á því hvort þú værir ekki að gera
útaf við mig með því að láta mig
vera að keyra þig en þvert á móti,
ég hafði mikla ánægju af þessum
torfæruleik okkar. Elsku amma, ég
kveð þig með trega en minningin
um allar þær góðu stundir sem við
áttum saman hvílir áfram í hjarta
mér. Megir þú hvíla í friði.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Þín
Maríanna.
Mig langar með þessum línum að
minnast elskulegrar vinkonu minn-
ar og frænku, Aðalheiðar Þor-
steinsdóttur frá Litlu-Tungu sem
lést 10. mars sl.
Kynni okkar hófust er ég gaf mig
á tal við þær frænkur Aðalheiði og
Sigríði Tyrfingsdóttur við útför enn
annarrar elskulegrar frænku árið
1990. Eftir það urðu heimsóknir
milli okkar margar þar sem ég og
fjölskylda mín komum við í Litlu-
Tungu eða að þær frænkur tóku sér
far með lítilli flugvél frá Bakka-
flugvelli og út í Eyjar. Heimsóknir
mínar til Aðalheiðar, eftir að Sig-
ríður var fallin frá og hún sest að á
Selfossi, urðu tíðar og skemmst er
að minnast þess er ég kom við hjá
henni 24. febrúar sl. Aðalheiður tók
á móti mér með hlýju faðmlagi og
alúð sem henni var einni lagið. Það
er gott að minnast hennar frá þeim
fundi því hún var þá nýkomin heim
úr skemmtilegri ferð með eldri
borgurum, einstaklega frískleg og
fín og greinilega glöð og ánægð
með ferðina.
Slík ferðalög voru hennar líf og
yndi og það gleður að vita að hún
naut lífsins og tók þátt í því fram til
þess síðasta þó svo að heilsan væri
farin að gefa sig. Ég er þakklát fyr-
ir að hafa átt vináttu Aðalheiðar og
geymi góðar minningar um mæta
konu.
Ég og fjölskylda mín sendum
ættingjum og vinum Aðalheiðar
samúðarkveðjur.
Erna Jóhannesdóttir,
Vestmannaeyjum.
Enn er höggvið eitt ótímabært
skarð í hóp ferðafélaga okkar. Við
sem eftir sitjum viljum hér aðeins
minnast og þakka okkar duglega
ferðafélaga, henni Öllu, eins og hún
var alltaf kölluð, fyrir samveru-
stundirnar og félagsskapinn sem
var okkur öllum svo mikilvægur.
Við ferðuðumst víða um landið
okkar, svo sem austur með Suður-
landi, á Austfirðina, norður um
Hellisheiði til Melrakkasléttu,
Húsavíkur, Akureyrar, í Borgar-
fjörð, norður á Strandir, um Snæ-
fjallaströnd og Reykhólasveit. Með
árunum tókum við heldur að stytta
ferðirnar og fórum um nágrenni
okkar heimabyggðar; ókum Fjalla-
baksleiðir báðar og í Laka. Seinasta
ferðin okkar var á Landmannaaf-
rétt, í Veiðivötn og Þóristungur.
Þó ég nefni hér helstu staði var
víða stansað og margt skoðað og
veðrið alltaf eins og best verður á
kosið. Alltaf varst þú tilbúin að
koma með okkur hvert sem við fór-
um og hvar sem við gistum, þó það
væri stundum erfitt fyrir þig að
okkar áliti, en þú kvartaðir aldrei,
það var ekki þín aðferð, heldur
gerðir gott úr öllu. Þó var það einu
sinni þegar þér leist ekki á aðstæð-
ur og sagðir: „Hér förum við ekki
yfir! Hér snúum við til baka!“ Að
sjálfsögðu var farið að þínu ráði og
allt gekk vel. Það er ómetanlegt að
eiga svo trausta og góða ferða-
félaga. Ekki má gleyma kvöld-
stundunum okkar við spilamennsku
eða bara rabb við eldhúsborðið á
gististöðunum, því í eldhúsinu áttir
þú alltaf fast pláss í öllum ferðum.
Ferðahópurinn var oftast með sam-
eiginlega máltíð þar sem gist var og
unnu allir saman við að finna til
matinn, leggja á borð og ganga frá
á eftir. Þessar stundir voru félög-
unum öllum mjög mikilvægar.
Þú bjóst í Litlu-Tungu þegar
ferðirnar okkar hófust, síðan flutt-
ist þú að Selfossi en þrátt fyrir það
slitnaði sambandið ekki. Sérstak-
lega viljum við þakka þér heimboð-
ið til þín í Álftarimann síðastliðið
vor með myndakvöldið okkar,
þarna áttum við hópurinn og bíl-
stjórarnir okkar ómetanlega stund
sem lengi verður minnst að
ógleymdum veitingunum, sem voru
einsog þér einni var lagið, alveg
einstaklega góðar.
Elsku Alla. Með þessari litlu
kveðju viljum við sýna þakklæti
okkar.
Margt er ónefnt en minningarnar
lifa meðal félaganna og þín verður
sárlega saknað. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Aðstandendum öllum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum ykkur guðs blessunar.
Ferðafélagarnir í
Litla ferðahópnum.
Mig langar til að
minnast elsku frænku
minnar, föðursystur og
nöfnu með nokkrum
orðum.
Þegar við systur vorum litlar og
fórum til pabba á Nesið var mikið
sport að fara til Eddu frænku. Það
var líka svo stutt að trítla til hennar,
hvort sem maður fór yfir Valhúsa-
hæðina eða labbaði eftir göngustígn-
um. Að koma á Látraströndina var
mikill ævintýraheimur fyrir litla
manneskju. Þrjár hæðir af alls kyns
dóti sem vakti forvitni. Píanóið. Upp-
stoppuðu dýrin. Fléttan af hárinu
þínu. Rifsber í garðinum. Og auðvitað
Kátur hlaupandi um allt. Það var
aldrei leiðinlegt að vera að bardúsa
eitthvað með Eddu. Alltaf tók hún á
móti manni með opinn faðm, óbilandi
þolinmæði og hlátri.
Þegar við vorum litlar fórum við oft
með pabba í sveitina. Að fara í sveit-
ina á hverju sumri og stundum á vet-
urna var mikilvægur þáttur í lífi
manns þá. Tilhlökkunin að komast í
sauðburðinn og réttirnar, telja upp
heitin á fjöllunum í kring, fá sér soda-
stream með appelsínudjúsi, að rúnta
á bílnum hennar að sækja ölkeldu-
vatnið eða maula súkkulaðibrjóstsyk-
urinn. Vissan um að Edda frænka
væri í sveitinni. Ómissandi. Hún
sýndi mér líka með sinni einstöku þol-
inmæði að það væri ekkert að óttast
við dýrin. Ég var nefnilega bara lítil
og hrædd manneskja í sveitinni innan
um alls kyns dýr, sem gátu nú stund-
um virkað svolítið ógnvekjandi. Þá
var nú bara betra að fela sig á bak við
frænku og pabba, eða standa örugg
uppi í jötu. Þetta var oft skrautlegt og
skondið, enda hló hún líka bara
stundum að kjánaskapnum í mér.
Ég man þegar Edda frænka fylgdi
okkur í flugvélinni austur á Höfn í
Hornafirði til mömmu. Ég man þegar
við fórum bara tvær saman að kaupa
bleika jogginggallann. Ég man þegar
hún „læknaði“ blóðnasirnar. Ég man
þegar maður vissi alltaf að hún væri á
svæðinu út af eilítið rámu, glaðværu
röddinni hennar. Ég man hvað hún
hló dátt. Ég man þegar hún kenndi
mér stjörnukapalinn. Ég man þegar
hún kenndi mér að spila Gamla Nóa á
píanóið. Ég man eftir majónessam-
ÁLFRÚN EDDA
ÁGÚSTSDÓTTIR
✝ Álfrún EddaSæm Ágústs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 20. jan-
úar 1942. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 20. febr-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
lokunum með kálinu og
ostinum. Ég man hvað
hún fylgdist vel með
manni og hafði áhuga á
því sem var að gerast í
lífi manns. Ég man.
Það vill svo vera að
þegar manni líður illa
leitar hugurinn oft aft-
ur til fortíðar í gamlar
og góðar stundir. Góð-
ar minningar sem ylja
manni um hjartarætur
og vekja bros á vör.
Minningarnar sem ég
á um elsku frænku á
Nesinu, í sveitinni, hvar sem er, eru
oftar en ekki þær sem hugurinn leitar
til er eitthvað bjátar á. Mér hefur allt-
af fundist það huggun gegn harmi að
heita í höfuðið á henni, fremur en „út í
loftið“, þegar manni þótti nafnið helst
til of steikt á viðkvæmum uppvaxtar-
og unglingsárunum. Ég tilkynnti það
líka alltaf stolt að ég héti í höfuðið á
henni. Við áttum okkar eigin sögu um
nafnið og heilan klett líka. Ég man
þegar við fórum í sérleiðangur á
söguslóðir. Að heimsækja Álfrúnar-
klett. Og láta taka nöfnumynd á klett-
inum.
Tíminn leið. Samverustundunum
fækkaði hin síðari ár. Við hittumst
svo til bara þegar fjölskyldunni var
hóað saman í veislu. Einhverra hluta
vegna. Svo kom fréttin. Hún var orð-
in alvarlega veik. Og kallið kom
nokkrum mánuðum síðar.
Vegir minninganna mætast,
myndir fortíðar mér birtast.
Þegar ég þögul um öxl horfi
og sé þig brosandi veifa hendi.
Tíminn tifar áfram hratt.
Hjartað slær taktinn sært.
Söknuður slævir huga minn.
Sölt tárin renna á kinn.
Myrkrið þrengir sér að mér,
ég teygi mig í átt að þér.
Þú stendur í stað og veifar,
brosandi þú sjónum hverfur.
Eftir sit ég í myrkrinu ein
með þér hvarf ljósið er skein.
Minningin um þig lifir æ tær.
Þú fórst frá mér að eilífu í gær.
(Á.H.)
Elsku Edda mín, þakka þér fyrir
allar stundirnar. Þakka þér fyrir að
hafa verið mér alltaf svo góð. Þakka
þér fyrir allt sem þú kenndir mér.
Þakka þér fyrir að hafa opnað augu
mín fyrir því hvað tíminn er dýrmæt-
ur. Að það sé betra að nýta hann vel,
því maður veit aldrei hvenær það er
orðið of seint. Við hittumst aftur þeg-
ar minn tími kemur.
Álfrún.
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur sa-
múð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar ei-
ginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður, öm-
mu og langömmu,
DAGBJARTAR Á. SIEMSEN,
Skaftahlíð 34,
Reykjavík.
Gústav Magnús Siemsen,
Kristín Siemsen, Ásbjörn Sigurgeirsson,
Vera Siemsen,
Ólöf Guðfinna Siemsen, Baldur Bjartmarsson,
ömmubörn og langömmubarn.
GUÐRÚN ÓLAFÍA HALLGRÍMSDÓTTIR
frá Háreksstöðum,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Fellsenda sunnudaginn 19. mars, verður
jarðsungin frá Kvennabrekkukirkju í Dölum þriðjudaginn 28. mars
kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
hjúkrunarheimilið Fellsenda.