Morgunblaðið - 22.04.2006, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 22. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kolbrún RutGunnarsdóttir
fæddist á Krossi í
Innri-Akranes-
hreppi 1. nóvember
1951. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
5. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Guðbjörg Svan-
hildur Jónsdóttir, f.
27.11. 1930, og
Gunnar Jón Sig-
tryggsson, f. 3.2.
1928, d. 10.1. 2002.
Systkini Rutar eru: 1) Kristján
Sigtryggur, f. 14.6. 1949, maki
Ásta G. Sigurðardóttir, f. 22.6.
1951, þau eiga þrjú börn og þrjú
barnabörn. 2) Valur Ármann, f.
21.8. 1953, maki Þóra Aradóttir,
f. 25.1. 1954, þau eiga þrjú börn
og eitt barnabarn. 3) Rakel Krist-
ín, f. 17.8. 1957, maki Jóhann
Guðbjörn Guðjónsson, f. 18.8.
1954, þau eiga þrjá syni og tvö
barnabörn. 4) Jón Ragnar, f. 9.3.
1964, fyrrverandi maki Hrefna
Gunnarsdóttir, f. 11.4. 1962, þau
eiga þrjú börn. 5) Aðalheiður
Ósk, f. 19.12. 1967, maki Ingvi
Þór Hjörleifsson, þau eiga tvö
börn.
Rut giftist Einari Helgasyni, f.
15.8. 1944, í nóvember 1971. Þau
slitu samvistum árið 1999. Börn
Rutar og Einars eru: 1) Helgi Val-
ur, f. 20.9. 1969, sambýliskona
Þórunn Gunnarsdóttir, f. 3.2.
1975. Börn þeirra eru Einar Dan,
f. 18.4. 1996, og Sigurbjörg Eva,
f. 4.2. 1998. 2) Gunnar Svanur, f.
2.10. 1972, sambýliskona Áslaug
Björnsdóttir, f. 21.11. 1974. Dóttir
þeirra er Kolbrún Rósa, f. 2.6.
2003, fyrir átti Áslaug dótturina
Kristínu Láru Hauksdóttur, f. 2.5.
1998. 3) Rúna, f. 15.3. 1974, maki
Þorsteinn Ingi Ómarsson, f.
20.12. 1972. Sonur þeirra er
Gunnar Ingi, f. 16.6. 1996.
Rut ólst upp á
Krossi og Fögru-
brekku í Innri-
Akraneshreppi.
Hún hóf búskap
með Einari árið
1969 í Bræðraborg
á Stokkseyri. Þau
bjuggu mestalla
sína búskapartíð á
Stokkseyri, en auk
þess um tíma á
Ragnheiðarstöðum í
Gaulverjabæjar-
hreppi og á Selfossi.
Á þessum tíma var
Rut heimavinnandi framan af, en
starfaði síðan lengi í Landsbank-
anum og við verslunarstörf. Hún
opnaði veitingastaðinn Við fjöru-
borðið á Stokkseyri árið 1994, og
einnig stofnaði hún ferðaþjón-
ustuna Kajakaferðir á Stokkseyri
ásamt börnum sínum árið 1995.
Rut starfaði auk þess á Sólheim-
um í Grímsnesi um tíma. Eftir að
hún seldi veitingastaðinn flutti
hún til Keflavíkur þar sem hún
bjó í fjögur ár. Þar starfaði hún í
Fríhöfninni og síðan sem mat-
ráðskona hjá Tækniþjónustunni á
Keflavíkurflugvelli. Hún flutti
síðan til Hveragerðis og starfaði
þar sem Bowentæknir, við heima-
aðhlynningu og á fasteignasölu.
Rut kom víða við í félagsstörf-
um, m.a. söng hún með kirkjukór-
um frá 12 ára aldri og starfaði
lengi með Leikfélagi Selfoss. Hún
kom að stjórnmálum, m.a. sem
kosningastjóri Alþýðubandalags-
ins á Suðurlandi. Allt frá ung-
lingsaldri fékkst Rut við að yrkja
ljóð og semja lög og gaf út ljóða-
bókina „Orðin sem liggja í loft-
inu“ árið 2004 og tók þátt í mörg-
um ljóðaupplestrum. Hún gaf
einnig út geisladiskinn „Lífsþrá“
með eigin lögum og ljóðum.
Útför Rutar verður gerð frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elskulega dóttir mín. Það er svo
erfitt að trúa því að þú sért horfin
héðan, svona dugleg og kraftmikil
eins og þú varst, þú sem vildir öll-
um hjálpa og varst alltaf reiðubúin
til að ræða við fólk ef það átti eitt-
hvað erfitt. Þú lærðir Bowen, því
það var þinn draumur að geta gert
eitthvað til að láta öðrum líða betur.
Það var svo margt sem þér var
gefið. Þú hafðir yndi af söng, þú
settist oft með gítarinn þinn og
söngst svo ljúf og falleg lög, það var
svo yndislegt að hlusta á þig. Iðu-
lega ortir þú falleg ljóð og samdir
stundum lög við þau. Stundum
bauðstu mér í bíltúr með þér og þá
sungum við saman.
Þú varst svo mikið fyrir að vera
úti í náttúrunni, fara í gönguferðir
og athuga allt sem fyrir augun bar
eins og kemur vel fram í ljóðabók-
inni sem þú ert fyrir stuttu búin að
gefa út. Þú gast séð út úr öllu, fugl-
unum, blómunum, klettaskorum og
svona gæti ég lengi talið upp. Mig
langar að láta þetta fallega ljóð um
regnbogann fylgja þessum línum:
Líttu gjafir náttúrunnar
til okkar mannanna barna
þegar morgunninn heilsar okkur
með geislaflóði sólarinnar
sem glitrar í daggarperlum næturinnar
svo blómin geta engan veginn
varist brosi.
Dagurinn sýnir okkur
sjónarspil regnbogans
sem lýsir
í öllu litrófi sínu.
Og fuglarnir í andakt
syngja fegurðinni lof
söngur gleðinnar
hljómkviða hamingjunnar
af því þeir sjá
af því þeir heyra..
Og þegar sólin
sígur í hafið
að kvöldi
með litadýrð
svo undursamlegri
að orð fá ekki lýst
líttu þá alla þessa fegurð
opnaðu síðan sál þína
með lyklinum
sem er falinn
undir regnboganum
og þar muntu sjá
spegilmynd alls þessa.
(Rut Gunnarsdóttir)
Elsku Rut mín, þú varst svo ótrú-
lega sterk í gegnum þessi erfiðu
veikindi þín. Þú taldir kjark í alla
sem voru í kringum þig, þú sagðir:
„Þið megið ekki syrgja mig, en þið
megið sakna mín.“ Þú varst umvafin
miklum kærleika frá börnum þín-
um, tengdabörnum, barnabörnum
og fyrrverandi eiginmanni, systk-
inum, skyldfólki og öllum vinum
þínum sem voru margir og góðir.
Guð blessi og styrki ykkur öll.
Þín
mamma.
Það kemur oft yfir mig þessi til-
finning að þetta geti ekki verið
raunverulegt, Rut systir getur ekki
verið dáin. En samt veit ég að þann-
ig er það, hún sem ég gat alltaf leit-
að til ef eitthvað bjátaði á er farin í
annan heim og ég sakna hennar svo
mikið. Hún var til staðar þegar ég
var frekar langt niðri á tímabili, þá
gat ég leitað til hennar og hún
hjálpaði mér að ná mér upp úr því.
Ég á yfirleitt ekkert mjög auðvelt
með að tala um tilfinningamál við
aðra, en það var eitthvað svo auð-
velt að tala við Rut. Ég veit að það
á við um fleiri en mig. Hún hefur
verið mörgum stoð og stytta í erf-
iðleikum og ég veit líka um þó
nokkra sem hún hjálpaði með Bo-
wentækninni. Hún var líka ótrúlega
sterk í veikindum sínum, hún smit-
aði alla í kringum sig með jákvæðn-
inni og stappaði stálinu í okkur öll
þegar við áttum erfitt með að sætta
okkur við það sem við vissum að
væri í vændum. Hún sagði við okk-
ur að við ættum ekki að syrgja hana
en það væri allt í lagi að sakna
hennar, hún var viss um að hún
væri að fara á góðan stað og að
henni mundi líða vel þar sem hún
yrði. Ég reyni að fara eftir þessu og
muna orð hennar, „sorgin býr ekki í
dauðanum, heldur í lífinu sem er lif-
að í neikvæðni án kærleika“. Hún
skilur okkur eftir með margar góð-
ar og fallegar minningar sem við
getum yljað okkur við, og ljóðin
hennar og lögin sem eru svo falleg.
Ég fékk oft að fara til Rutar og
Einars á sumrin sem krakki og ég á
margar góðar minningar frá þeim
tíma. Ég reyndi að hjálpa til við
heyskapinn og fleiri störf sem til
féllu, og svo fékk maður oft að
skreppa á bak, og nokkrum sinnum
fór ég í lengri reiðferðir með þeim.
En þessi tími varð líka til þess að
við systurnar urðum nánari, Rut
bar kannski svolítið móðurlegar til-
finningar til mín þar sem töluverður
aldursmunur var á okkur, en hún
var líka góð og traust vinkona. Við
áttum það sameiginlegt að elska
náttúru Íslands og fórum nokkrum
sinnum saman í gönguferðir, en hún
gerði þó miklu meira af slíku en ég,
hún var alltaf mikið náttúrubarn.
Betri stóru systur er ekki hægt að
hugsa sér.
Elsku Rut mín, þakka þér fyrir
allt. Ég mun alltaf minnast þín með
ást og kærleika, en líka með sökn-
uði. Ég er viss um að pabbi hefur
tekið á móti þér með opnum örm-
um, ásamt fleiri ástvinum sem voru
farnir á undan þér, og ég efast ekki
um að þér líði vel þar sem þú ert
núna. Við sjáumst örugglega ein-
hvern tíma seinna. Megi ljós eilífð-
arinnar lýsa þér.
Elsku Helgi Valur, Gunnar Svan-
ur, Rúna og fjölskyldur, mamma og
allir aðrir ástvinir Rutar, Guð gefi
ykkur styrk og sendi ljós sitt til
ykkar allra.
Þín litla systir,
Aðalheiður Ósk.
Það er erfitt að sætta sig við
ótímabært fráfall tengdamóður
minnar sem var kraftmikil og góð
kona, sem hafði svo margt að lifa
fyrir og átti svo mikið að gefa öðr-
um.
Rut tók okkur mæðgum opnum
örmum þegar við komum í fjöl-
skylduna. Strax varð Rut „amma
Rut“ hjá litlu hnátunni. Hún kom
oft til okkar til Danmerkur þar sem
við áttum góðar stundir saman.
Hún var óspör á að hvetja okkur og
gefa okkur góð ráð. Það er sárt til
þess að hugsa að stelpurnar njóta
hennar ekki lengur.
Rut lifði hratt og kom miklu í
framkvæmd. Það var eins og hún
vissi að tíminn hér á jörðu yrði ekki
langur. Ljóðin hennar lýsa svo vel
hvað hún hugsaði djúpt um lífið og
tilveruna. Vonandi á ég eftir að
skilja þau enn betur síðar.
Við stöndum þétt saman og minn-
umst þessarar brosmildu og sterku
konu.
Standið ekki við gröf mína og fellið tár.
Ég er þar ekki.
Ég sef ekki.
Ég er vindurinn sem blæs.
Ég er demanturinn sem glitrar á fönn.
Ég er sólskin á frjósaman akur.
Ég er hin milda vorrigning.
Þegar þú vaknar í morgunkyrrð,
er ég vængjaþytur fuglanna.
Ég er stjarnan sem lýsir á nóttu.
Standið ekki við gröf mína og fellið tár.
Ég er þar ekki, ég lifi.
(Höf. ók.)
Samúðarkveðjur til ástvina.
Áslaug Björnsdóttir.
Frá því á barnsaldri varst þú ein
sjálfstæðasta persóna sem við sam-
ferðafólk þitt höfum umgengist, frá
því að þú lærðir að lesa næstum
upp á eigin spýtur eða með því einu
að fylgjast með eldri bróður þínum
stauta sig áfram í lestrarnámi
fórstu þínar leiðir í lífinu og varst
oftar en ekki í forustuhlutverki og
aldrei rög við að takast á við alls-
kyns verkefni.
Jafnvel eftir að þú greindist með
þennan erfiða sjúkdóm og vissir að
tíminn var að renna út nýttir þú
hann til að skipuleggja brottförina
og styrkja þitt fólk.
Við munum minnast orða þinna á
sjúkrabeðinum: „Það eru forréttindi
að fá að kveðja þennan heim vitandi
það að allt mitt fólk er sjálfbjarga.“
Þessi orð þín, kæra systir og mág-
kona, lýsa best umhyggju þinni fyr-
ir öllum þínum vinum og vanda-
mönnum og einnig því sem skipti
þig mestu máli í gegnum tíðina, þ.e.
að byggja fólk upp og gera það hæf-
ara til að takast á við aðstæður.
Við minnumst mörgu góðu stund-
anna þegar stórfjölskyldan samein-
aðist í söng með gítarundirleik þar
sem þú varst sannarlega á heima-
velli. Oftar en ekki röbbuðum við
um þjóðmálin, það fór ekki á milli
mála að þér stóð ekki alltaf á sama
um það sem var að gerast í þjóð-
félaginu og hafðir skoðanir á
mörgu, óheiðarleiki og spilling og
sjálftaka launa í okkar annars litla
yndislega samfélagi var meðal þess
sem þú áttir erfitt með að sætta þig
við.
Þú áttir marga trygga og góða
vini, því fengum við að kynnast þeg-
ar okkur var boðið að taka þátt í
samverustundunum í Mosfellsdaln-
um þar sem þetta yndislega fólk
mætti öll þriðjudagskvöld hvernig
sem viðraði til að senda þér alla þá
orku sem hugurinn leyfði og vinir
þínir voru ekki bara í Dalnum, þessi
fjölhæfi hópur kom víða að og lagði
sitt af mörkum til að gera þér og
okkur tilveruna bærilegri.
Kæra Rut, við höfum margs að
minnast í framtíðinni, „orðanna sem
liggja í loftinu“, ekki bara orðanna í
ljóðunum þínum, líka hinna sem
vöktu okkur til umhugsunar um lífið
og tilveruna.
Guð veri með þér og þínum alla
tíð.
Blessuð sé minnig þín.
Kristján, Ásta og fjölskylda.
Það er sárt að kveðja góða vini og
vita ekki hvenær endurfundir verða
aftur, en jarðneskt líf er fallvalt og
okkur hér á jörðinni gefinn mis-
langur tími.
Hún Rut vinkona mín fékk ekki
úthlutað langri ævi, en hún fékk
góða, skemmtilega og hæfileikaríka
ævi sem hún nýtti vel. Hún var búin
að gera miklu meira um dagana en
margur henni miklu eldri hefur gert
á heilli ævi. Hún lifði hratt og hún
lifði vel. Hún var ákaflega frjó í
hugsun og var ekki að tefja lengi við
hlutina þegar henni datt eitthvað í
hug heldur hrinti hugmyndinni í
framkvæmd, hvort sem það var til
að setja á fót humarveitingastað,
kajaka-ferðaþjónustu, læra að
dansa salsa eða bara að gefa út
ljóðabók – já það vafðist ekki heldur
fyrir henni, eða eins og hún sagði
við mig: „Hver hefði trúað að bullið
sem vall upp úr mér þegar ég fór í
göngutúra eftir Stokkseyrarfjör-
unni ætti eftir að lenda í ljóðabók.“
Hún kunni að meta allt það sem
henni var gefið í vöggugjöf og það
var margt. Hún var góður félagi,
hún var falleg, skemmtileg og vel
gefin, hún var þroskuð sál með
þægilega nærveru.
Fótunum var kippt undan henni
síðastliðið haust þegar hún fékk úr-
skurð um þann illvíga sjúkdóm sem
nú hefur fellt hana langt um aldur
fram. Hún gerði sér fulla grein fyrir
því að það þyrfti kraftaverk til að
snúa því blaði við, en hún varð ekki
beisk heldur þakklát fyrir þann að-
lögunartíma sem hún fékk. Hún
fékk tíma til að kveðja og tíma til að
ganga frá sínum málum.
Samúðarkveðjur sendi ég börn-
um, barnabörnum, tengdabörnum
og móður ásamt öllum öðrum ætt-
ingjum og vinum Rutar.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Rut mín, þetta var ótíma-
bært, það hefði verið svo gott og
gaman að hafa þig lengur hér á
meðal okkar, heyra hlátur þinn og
sjá glettnina í augum þínum og
hlusta á rökræður þínar sem voru
svo skynsamlegar og gefandi.
Ég er viss um að þegar minn tími
kemur, þá tekur þú vel á móti mér
og við getum örugglega tekið upp
þráðinn þar sem við skildum. Farðu
vel vina og góða ferð heim.
Þín vinkona,
Sigríður Guðmunds.
Páskar, tákn upprisu og vonar.
Vorið ber að dyrum.
Loftið fyllist af margradda
söng fuglanna, allt verður sem nýtt.
Frá hverfur þú sjónum okkar
úr þessari veröld,
hverfur inn í landið ókunna
þar sem ríkir eilíft sumar.
Við uxum úr grasi
uppi á Skaga, hlið við hlið,
tvær litlar hnátur
eins og systur,
hlupum um gróin tún
í gáskafullum leik
eða fórum í heimsókn í fjöruna
og horfðum yfir sundið bláa.
Alltaf saman,
Þú varst svo glöð
og geislandi af krafti.
Kunnir að leysa
endalausar gátur lífsins,
takast á við ólík
verkefni dagsins.
Þannig varstu sem barn
og sem fullorðin kona,
sama kjarkmikla, klára Rut,
gafst aldrei upp,
sást ætíð von um ljós
þótt dimm ský hrönnuðust að.
Sannur vinur frá upphafi
til endaloka göngu þinnar.
Þökk fyrir samfylgdina,
elsku fallega, góða Rut,
þú ert frjáls sem fuglinn
og reiðubúin í ferðina miklu
því Guð hefur snert þig fingri sínum.
Ég veit að nú reikar þú
um götur eilífðarinnar
og ný störf leita þig uppi.
Þú yrkir ljóðin þín í skýin
og þegar sumarsólin vermir vanga
þá er hlýja brosið þitt í geislunum.
Ég vil senda fjölskyldu þinni inni-
legar samúðarkveðjur. Guð veri
með ykkur.
Þín vinkona
Elín Kolbeinsdóttir.
„Horfðu alltaf nógu hátt upp, vin-
ur, þá sérðu bara ljósið,“ voru
kveðjuorð Rutar til mín þegar ég
heimsótti hana í síðasta skiptið. Þá
á líknardeildina í Kópavogi skömmu
fyrir andlátið. Þetta fallega heilræði
rammaði vel inn þá sérstöku og
góðu persónu sem ég var svo gæfu-
samur að eignast að vini fyrir
nokkrum árum. Sú vinátta er mér
ómetanleg og fyrir hana verð ég
Rut alltaf þakklátur, enda skipti
hún mig miklu máli og hafði mikil
áhrif á mig.
Alltaf horfði Rut upp á við og sá
ljós og fegurð í öllum hlutum og öll-
um aðstæðum. Sama hvað gekk á.
Þannig tók hún líka válegum tíð-
indum af sínum miklu veikindum í
haust. Af aðdáunarverðu æðruleysi
og yfirvegun.
Hún var sterk persóna Rut og ein
minnisstæðasta manneskja sem ég
hef kynnst. Minning hennar mun
alltaf lifa með mér og vísa veginn
upp og fram á við. Eins og hún
sagði þegar við kvöddumst í Kópa-
vogi á dögunum.
Af hverju Rut í blóma lífsins?
Manneskja sem bar af í heilbrigði
og hreysti. Engin svör og ekkert
réttlætir ranglætið í því.
Fólkinu hennar Rutar sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Það var einkar aðdáunarvert að
fylgjast með því hve vel og þétt þau
stóðu við bak Rutar þessa síðustu
mánuði.
Fyrir okkur sem eftir stöndum og
höldum áfram er ekki annað en að
fara að orðum Rutar. Horfa upp og
í ljósið. Þá gengur allt betur. Það
vissi hún og lagði ekkert nema gott
til annarra. Sá alltaf birtuna.
Björgvin G. Sigurðsson.
Kæra vinkona, okkar leiðir lágu
fyrst saman þegar þú byrjaðir að
vinna í eldhúsinu hjá Tækniþjónust-
unni á Keflavíkurflugvelli. Við náð-
um strax vel saman og manni leið
alltaf vel nálægt þér, því þú geisl-
KOLBRÚN RUT
GUNNARSDÓTTIR