Morgunblaðið - 09.05.2006, Síða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 9. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Margrét VallýJóhannsdóttir
fæddist á Akureyri
21. september 1948.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut í Reykjavík 1.
maí 2006. Hún var
dóttir Friðrikku
Elísabetar Óskars-
dóttur frá Kóngs-
stöðum í Skíðadal, f.
25. júní 1925 og Jó-
hanns Björgvins
Jónssonar frá Dal-
vík, f. 13. júlí 1914,
d. 29. febr. 1988. Systur Margrétar
Vallýjar eru Þuríður Jóna f. 12.
febr. 1952, búsett í Reykjavík, maki
Þórólfur H. Hafstað og Valgerður
María, f. 22. febr. 1964, búsett á
Dalvík, gift Guðmundi Frey Hans-
syni.
Fyrri maður Margrétar Vallýjar
var Sigursveinn Friðriksson, f. 18.
júní 1940. Börn þeirra eru: 1) Hlyn-
ur, f. 16. apríl 1968, búsettur í
Reykjavík. Hann giftist Írisi Hall-
varðsdóttur en þau skildu. Sonur
þeirra er Hinrik Tumi, f. 20. sept.
1992.
2) Elísabet, f. 28. sept. 1970, bú-
sett á Árskógsströnd, maki: Elías
Þór Höskuldsson, f. 25. apríl 1959.
Börn þeirra eru: Jóhann Björgvin,
f. 30. mars 1990, Margrét Ósk, f. 22.
mars 1992 og Birkir Páll, f. 13.
Barnaspítala Hringsins. Árin
1982–1986 var hún leikskólastjóri í
leikskólanum Hamraborg í Reykja-
vík og 1987–1988 leikskólastjóri á
Birkiborg við Borgarspítalann.
Veturinn 1983–84 stundaði hún
framhaldsnám í leikskólafræðum
og stjórnun við Fósturskóla Ís-
lands. Árið 1988 hóf hún störf við
fagdeild Leikskóla Reykjavíkur,
fyrsta árið sem leikskólaráðgjafi
og frá 1990–2000 sem deildarstjóri
fagdeildar og síðar leikskóladeild-
ar. Veturinn 1996–1997 fékk hún
námsleyfi frá Reykjavíkurborg og
stundaði framhaldsnám við
Høgskolen i Oslo með áherslu á
stjórnun og uppeldisfræðilega
handleiðslu. Frá 2000–2005 var
hún forstöðumaður fagsviðs Leik-
skóla Reykjavíkur.
Vallý gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum á sviði uppeldismála. Hún
var formaður Barnaverndarnefnd-
ar á Dalvík 1978–1980, sat í stjórn
Fósturfélags Íslands 1987–1990, í
stjórn Málræktarátaks mennta-
málaráðuneytisins 1989, í undir-
búningshópi lagasetningar um
leikskóla 1990 og í ráðgjafahópi
menntamálaráðuneytis vegna und-
irbúnings sérkennslureglugerða
1994. Hún var formaður Félags
leikskólafulltrúa 1999–2003 og
starfaði í dómnefndum fyrir hönd
Leikskóla Reykjavíkur vegna vals
á nýjum leikskólabyggingum frá
1989.
Útför Margrétar Vallýjar verður
gerð frá Hallgrímskirkju í Reykja-
vík í dag, 9. maí. og hefst athöfnin
klukkan 13. Jarðsett verður í Dal-
víkurkirkjugarði 10. maí.
mars 1999. 3) Bjarki,
f. 21. okt. 1971, bú-
settur í Aabenraa í
Danmörku, eigin-
kona: Betina Car-
stens, f. 22. nóv. 1963.
Sonur þeirra er Bald-
ur, f. 29. des. 2000 og
dóttir hennar er
Tanja, f. 28. apríl
1994.
Eftirlifandi eigin-
maður Vallýjar er
Páll Magnússon sál-
fræðingur, f. 26. okt.
1952. Hann er sonur
Önnu Sigríðar Gunnarsdóttir f. 31.
okt. 1929 og Magnúsar Pálssonar,
f. 25. des. 1929. Systkini Páls eru:
Tumi, f. 22. mars 1957, Pétur, f. 7.
nóv. 1958, Guttormur, f. 26. nóv.
1960 og Anna Sigurveig, f. 24. okt.
1967.
Margrét Vallý ólst upp á Dalvík
og hjá ömmu sinni og afa, Snjó-
laugu Aðalsteinsdóttur og Óskari
K. Júlíussyni á Kóngsstöðum, á
sumrin. Hún lauk fóstrunámi frá
Fóstruskóla Sumargjafar 1969.
Hún starfaði síðan á Dalvík þar
sem hún starfrækti leikskóla á eig-
in vegum á árunum 1972–1975 en
var síðan leikskólastjóri við fyrsta
leikskóla sem Dalvíkurbær rak á
árunum 1975–1980. Árið 1980
flutti hún til Reykjavíkur með börn
sín og starfaði í tvö ár við Geðdeild
Ó, Vallý, ó, Vallý,
ó, Vallý mín,
ég sakna þín.
Ár og síð og alla tíð.
Ó, Vallý mín.
(Þórunn Dís.)
Svona byrjar lítil 8 ára stúlka á ljóði
til Vallýjar vinkonu sinnar. Hún skil-
ur ekki frekar en við hin, hvers vegna
Vallý var tekin frá okkur, sem þótti
svo vænt um hana. En þessar einlægu
línur barnsins segja raunar allt sem
er okkur efst í huga.
Tengdadóttir mín, Margrét Vallý
Jóhannsdóttir og sonur minn Páll
bjuggu í sama húsi og ég, á efri hæð-
inni og voru hæg heimatökin fyrir
unga sem aldna að hlaupa upp á loft
og fá góð ráð og hjálp hjá Vallý. Allt
lék í höndunum á henni og fyrstu
handtökin í heklukúnstinni eða
prjónaskapnum voru fúslega veitt.
Ég veit að aðrir verða til að tíunda
kosti Vallýjar, hennar stórkostlega
persónuleika, reisn og glæsileika,
festu og vel grunduðu úrræði ásamt
ferli hennar á atvinnusviðinu og að
síðustu ótrúlegt þrek í erfiðum veik-
indum.
Mig langar því til að minnast á
hversu gaman var að ferðast með
þeim hjónum hvort sem var innan-
lands eða utan og vorum við glöð og
kát bæði á Kóngsstöðum í Skíðadal,
(ættaróðali Vallýjar) eða í Haukadals-
skarði í litlu sumarhúsi langt frá al-
farabyggð. Þá er mér einnig minnis-
stætt ferðalag til Taílands sem við
fórum þrjú saman og langar mig að
segja örlitla sögu um hvernig Vallý
leysti ágreiningsmál sem upp komu í
þessu landi sem tungumálið var
hindrun. Hún leysti það, ef ekki með
rökum á sinni yndislegu norðlensku,
þá bara með hlátri. Við vorum komin í
rútu sem átti að fara með okkur til
gististaðarins og veifuðum þremur
rútumiðum upp á það. Lítil, örmjó taí-
lensk stúlka, sem stjórnaði sætaröð-
inni, ætlaði að reka okkur út til að
bíða eftir næsta bíl en við vorum ekki
á því og héldum áfram að veifa mið-
unum af auknum krafti og neituðum
að fara neitt. Litla mjóa stúlkan, var
gráti nær yfir þessum freku túristum
og við Páll þöndum okkur með „three
tickets for three people“ ásamt al-
þjóðlegu handapati og blésum okkur
út af heilagri vandlætingu yfir þessari
ósvífni. Allt í einu fékk Vallý óstöðv-
andi hláturskast, en hún sat í eins
manns sæti við aðra gluggaröðina en
við í tveggja manna sæti hinum megin
við gangveginn. Varð okkur mæðgin-
um ekki rótt og ansi kindarleg – hvað
meinti manneskjan að hlæja svona að
okkur? – en við gátum ekki staðið í
þessu þjarki lengur við þá mjóu og
snautuðum öll úr rútuskömminni og
viti menn, fyrir aftan okkur var okkar
farkostur, merktur B á miðunum en
við höfðum troðið okkur í rútu A.
Svo fórum við að ganga á Vallý
hvað væri svona fyndið. Hún trúði
okkur þá fyrir því að við hefðum bæði
verið orðin eldrauð og uppblásin og
hreint út sagt hlægileg og Vallý sá
sem var að hér dygði ekkert nema létt
sjokk, en málið var leyst, úr okkur all-
ur vindur, og gátum við öll skemmt
okkur og hlegið með Vallý lengi á eft-
ir.
En eins og lítil stúlka segir:
Ó Vallý, ó Vallý, ó Vallý mín, ég sakna þín.
Anna Sigríður Gunnarsdóttir.
Langt af fjöllum hríslast lækirnir
og laða þig margir til fylgdar.
En vegurinn er einn, vegurinn velur þig,
hvert spor þitt er stigið.
Og frá upphafi allra vega
fór enginn þá leið nema þú.
(Snorri Hjartarson.)
Okkur langar að minnast góðs vin-
ar og samstarfskonu Margrétar
Vallý. Hún kom að norðan, það heyrð-
ist á framburðinum og oft sagði hún
okkur frá dvöl sinni með ömmu og afa
norður í Skíðadal. Hún var glæsileg
kona og framkoma hennar einkennd-
ist alltaf af hlýju og jafnaðargeði, en
jafnframt hafði hún gott auga fyrir
því spaugilega í lífinu. Hún hafði líka
góðan smekk fyrir fallegum hlutum
og fáir báru fallega skartgripi betur.
Margrét Vallý var leikskólakennari
og trú því starfi alla tíð. Á lífsleiðinni
vann hún margskonar störf á því sviði
en lengst af sem yfirmaður á leik-
skóladeild Leikskóla Reykjavíkur.
Þar átti hún stóran þátt í þeim breyt-
ingum sem urðu á skipulagi leikskóla
m.a. á árunum kring um 1990. Hjá
Leikskólum Reykjavíkur var Mar-
grét Vallý mikill áhrifavaldur í þróun
leikskólabygginga og þar var hún
óhrædd að skoða nýjar leiðir. Þess má
nú víða sjá merki á leikskólabygging-
um í Reykjavík.
Fyrir réttu ári fórum við starfsfólk
Leikskóla Reykjavíkur til Madrid þar
sem við vorum að kveðjast sem starfs-
hópur, framundan biðu nýir tímar á
nýjum slóðum. En vegurinn sem vel-
ur okkur endar stundum allt of fljótt
og fyrir ári hefðum við ekki trúað því
að Margréti Vallý væri gefinn svo
stuttur tími til að feta með okkur
þessar nýju slóðir.
Við samstarfskonur hennar á
gömlu leikskóladeildinni eigum
margs að minnast, hún var ekki bara
góður yfirmaður og vinnufélagi, hún
var líka góður vinur sem gott var að
leita til.
Við þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, Margréti Vallý, og
minningin um þig mun lifa með okk-
ur.
Við vottum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Hildur Skarphéðinsdóttir.
Ingveldur Hrönn Björnsdóttir.
Kolbrún Vigfúsdóttir.
Sigrún Einarsdóttir.
Til minningar um elskulega vin-
konu.
Lífið er ef til vill eins og ljós. Við
upphafið verður ljós og við endalokin
deyr það út. Ljósið hennar Vallýjar
fjaraði út á þessu vori og slokknaði
hinn 1. maí síðastliðinn, verulega
mörgum árum of snemma.
Fyrir einhverjum áratugum síðan
urðu hin fyrstu kynni mín af Vallý,
þegar hún tók upp vinskap við vin
minn Pál Magnússon. Vinskapur
þeirra þróaðist í sambúð og svo
seinna í hjónaband. Þau voru einatt
dásamlegir vinir, samhent og sam-
taka í sínum ákvörðunum og fyrirætl-
unum. Þau skipulögðu margt og mik-
ið um sína framtíð og gerðu
ráðstafanir um innihaldsríkt og gef-
andi líf á efri árum. Þeirra framtíð var
samofin giftu og gæfu barna og
barnabarna, bræðra, systra og vina
og vandamanna. Nú er skyndilega
klippt á. Í bili er dimmt.
Ég vil þakka Vallý vinskapinn og
velvildina þá áratugi sem ég var svo
heppinn að njóta vinskaparins, hlýj-
unnar, kímninnar, velvildarinnar og
alls hins besta sem sannir vinir gefa af
sér á hinni löngu og stundum grýttu
leið, sem lífið er. Við Fríða nutum vin-
áttu ykkar. Góðar minningar eigum
við frá ferðalögum, veiðiferðum og
matarboðum þar sem Vallý var oftar
en ekki glaðasti félaginn í glöðum
hópi. Vallý var mikil félagsvera og átti
auðvelt með að gefa af sér. Þess nut-
um við ríkulega ásamt með svo mörg-
um öðrum samferðamönnum Vallýj-
ar.
Við Fríða sendum Páli og öðrum
aðstandendum Vallýjar okkar ein-
lægustu samúðarkveðju.
Kristinn Dagsson.
Snörp veikindi Vallýjar komu okk-
ur í opna skjöldu. Eftir uppskurð í lok
síðasta árs var útlitið ekki slæmt og
við horfðum bjartsýn fram á veginn.
Svo snerist skyndilega allt á ógæfu-
hliðina og varla farið að tala um vikur
þegar það voru bara einhverjir dagar
eftir og komið að kveðjustund. Þó það
sé erfitt að kveðja vini sína í hinsta
sinn, þá eru þessar örfáu mínútur afar
dýrmætar. Sterk, sem Vallý vinkona
okkar var, tók hún í höndina á okkur
og nefndi þær stundir sem henni
fundust dýrmætastar með okkur og
þær eru okkur efst í huga þegar við
minnumst hennar nú.
Fátt er það sem tengir fólk trygg-
ari böndum en tjaldbúskapur í Mý-
vatnssveit. Þar verður til verkaskipt-
ing og samhjálp sem væntanlega er
náskyld háttum forfeðra okkar sunn-
ar í álfunni fyrir þúsundum ára. Vallý
var þarna kjölfesta skipulags og tíma-
setninga, magna mater, hvatti von-
glaða veiðimenn og huggaði sára,
milli þess sem hún gaukaði einhverju
að okkur í mat eða drykk. Einu sinni
fór hún lasin í svona ferð, vildi greini-
lega frekar hrista af sér pestina í
tjaldi við rysjótta tíð en hanga heima.
Það getur verið misminni, en okkur
finnst hún þá hafa verið með prjóna á
lofti, en á því sviði var hún mikill lista-
maður. Útilegur með Palla voru
hennar líf og yndi og Vallý tók það
öðrum fremur nærri sér þegar tjald-
stæðinu við Laxá var lokað og allir
þurftu að gista í húsi. Þá var mikið
happ að uppgötva Veiðivötn, en í
litlum kofa, Dvergasteini við Langa-
vatn, fundum við aftur þessa útilegu-
stemmningu sem við söknuðum svo
að norðan.
Það voru forréttindi að fá að heim-
sækja Vallý og Palla í Skíðadal. Þá
sagði Vallý okkur sögur frá því hún
var lítil stelpa í sveit hjá afa og ömmu
á Kóngsstöðum. Við blátæra Skíða-
dalsána áttum við einn fallegasta dag
sem við höfum upplifað. Hann þökk-
um við Vallý.
Okkar innilegustu samúðarkveðjur
til fjölskyldu og ástvina.
Sigríður Hauksdóttir
og Evald Sæmundsen.
Kveðja frá leikskólastjórum
Þegar vetrar fjötrar falla
og ferskur verður sunnanblær.
Allt of fljótt þá á þig kalla
alvalds englanna ómur skær.
(h.p.)
Margrét Vallý gegndi til margra
ára stöðu deildarstjóra leikskóla-
deildar hjá Leikskólum Reykjavíkur.
Við minnumst hennar með virðingu
og þökk. Margrét Vallý var hógvær
kona sem gekk ekki um ganga með
pilsaþyt né hávaða heldur sínu dömu-
lega yfirbragði. Fas hennar ein-
kenndist frekar af fallegu málfari, lát-
leysi, hógværð og virðingu fyrir
náunganum. Með framkomu sinni
ávann hún sér virðingu samferða-
manna sinna.
Margrét Vallý var mikill fagmaður
og hélt ávallt á lofti merki leikskólans.
Þegar gengið var inn ganginn í
Hafnarhúsinu var oft opið inn til
hennar og mætti manni þá hlýlegt
bros og spurning eins og hvað segir
þú gott, hvernig gengur. Það var
notaleg að finna að hún gaf sér tíma til
að fylgjast með.
Það hefur örugglega oft verið mikið
áreiti í starfi Margrétar Vallýjar en
þrátt fyrir að gustaði stundum af öðr-
um í kringum hana hélt hún jafnan ró
sinni.
Veifum þín til með virðingu og þökk
vinir og samstarfsmenn.
Þína faglegu sýn við flytjum klökk
til farsældar börnum enn.
(h.p.)
Við viljum þakka Margréti Vallýju
samfylgdina og um leið votta fjöl-
skyldu hennar innilega samúð okkar.
Helga Alexandersdóttir,
Inga Dóra Jónsdóttir,
Ólöf Helga Pálmadóttir.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Það var fróðleiksfús hópur leik-
skólakennara, sem hóf nám við fyrstu
framhaldsdeild Fósturskóla Íslands
haustið 1983.
Það var mikill baráttuhugur í okk-
ur, að þetta langþráða nám yrði að
veruleika og vel tækist til.
Í þessum hópi var Vallý, sem við
kveðjum hér í dag.
Þetta er í annað sinn sem sláttu-
maðurinn mikli heggur skarð í hóp-
inn.
Vallý var hæglát og hafði sig ekki í
frammi, en allt sem hún sagði og gerði
var vel hugsað og rökfast.
Hún vann ábyrgðarmikið starf hjá
Leikskólum Reykjavíkur sem deild-
arstjóri fagdeildar og sýnir það vel
hennar hæfileika og það traust sem
hún naut.
Við skólasysturnar kveðjum Vallý
með virðingu og þökk og sendum fjöl-
skyldu hennar innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. skólasystranna,
Guðbjörg og Sólveig.
Margrét Vallý Jóhannsdóttir starf-
aði hjá Dagvist barna í Reykjavík, síð-
ar Leikskólum Reykjavíkur, frá árinu
MARGRÉT VALLÝ
JÓHANNSDÓTTIR
Elskuleg systir okkar,
DAGBJÖRT DAVÍÐSDÓTTIR
frá Borgarlandi,
andaðist á Grund, við Hringbraut 50, laugar-
daginn 6. maí.
Halldóra Davíðsdóttir
Kristín Davíðsdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
EVA MAGNÚSDÓTTIR
frá Drangsnesi,
leigubifreiðarstjóri í Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
aðfaranótt laugardagsins 29. apríl.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á að láta líknardeildina í Kópa-
vogi njóta þess.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug.
Dætur, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.