Morgunblaðið - 21.05.2006, Blaðsíða 70

70 SUNNUDAGUR 21. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhann Sigurðs-son fæddist á
Svínárnesi við Látra-
strönd 3. ágúst 1934.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut mánudaginn 1.
maí síðastliðinn.
Móðir hans var Ingi-
björg Jóhannsdóttir,
f. 11.4. 1913, d. 20.10.
2000, og fósturfaðir
Eiríkur Benedikts-
son, f. 1903, d. 1968.
Hinn 25. desember
árið 1955 kvæntist
Jóhann Svanfríði Jónasdóttur, f.
28.7. 1937. Dóttir þeirra er Fanný
María Clausen, f. 27.4. 1955, gift
Guðbirni Jónssyni, f. 19.4. 1951.
Börn þeirra eru: 1) andvana dreng-
Eiríksson, f. 24.10. 1956, kvæntur
Guðrúnu Jónsdóttur, f. 22.12. 1959.
Þau eiga tvíburana Margréti og
Þórð, f. 30.1. 1996.
Jóhann fluttist ásamt fjölskyldu
sinni til Hríseyjar árið 1940 en flutt-
ist þaðan til Akureyrar um átján ára
aldur. Hann lærði rafvirkjun og
starfaði við þá iðn í tíu ár og átti í
nokkur ár hlut í fyrirtækinu Raf-
orku. Þá hóf hann störf í Útvegs-
bankanum en stofnaði einnig raf-
virkjafyrirtækið Rafljós ásamt
félögum sínum og sá um bókhaldið
þar til hann seldi hlut sinn. Árið
1984 flytja þau hjónin til Reykjavík-
ur og hóf Jóhann störf í Útvegs-
bankanum sem síðar varð Íslands-
banki. Innan bankageirans starfaði
hann í 35 ár. Árið 2000 hóf hann
störf hjá Sigurði Ársælssyni við raf-
virkjun og vann hann við það til árs-
loka 2003, er hann þurfti að hætta
vegna veikinda sinna.
Jóhann var jarðsunginn frá
Hjallakirkju föstudaginn 12. maí, í
kyrrþey að ósk hins látna.
ur, f. 10.6. 1977. 2)
Svanfríður Inga, f.
30.4. 1979, sambýlis-
maður Svavar Ólafur
Pétursson, f. 26.6.
1981. Dóttir þeirra er
Freyja Björt, f. 20.10.
2005. 3) Guðbjörg
Anna, f. 15.3. 1983,
kærasti Gunnar Berg-
mann Gunnarsson, f.
14.7. 1985. 4) Jóhanna
Þóra, f. 27.8. 1991.
Dóttir Guðbjörns er
Elva Dögg, f. 25.3.
1976, sambýlismaður
Benjamín Jónsson Wheat, f. 19.4.
1977. Systir Jóhanns var Margrét
Ingimarsdóttir, f. 26.7. 1931, var gift
Erni Sævari Daníelssyni, f. 27.11.
1942. Sonur hennar er Eiríkur Ingi
Að setjast niður og skrifa minning-
argreinina þína er eitthvað sem ég
trúði einhvern veginn aldrei að ég ætti
eftir að gera. Þú hefur alltaf verið
trausti kletturinn minn sem alltaf hef-
ur verið til staðar og hjálpað mér með
allt sem var mér aðeins ofviða. Hvort
sem það var að reima skóna mína,
landa fyrsta laxinum mínum eða festa
kaup á fyrsta bílnum mínum, alltaf
var leitað til afa. Þegar eitthvað þurfti
að tala um fyrir mér þýddi það ekki
fyrir neinn annan en afa og það var í
rauninni gagnkvæmt. Við gátum
endalaust rökrætt hina ýmsu hluti og
þó við hefðum ekki alltaf verið sam-
mála endaði það alltaf með sömu orð-
unum hans afa, jæja Guggan mín.
Ég á eftir að sakna svo mikið allra
samverustundanna, spilakvöldanna,
veiðiferðanna og útlandaferðanna
okkar. Þú skipulagðir alltaf allt saman
og sást til þess að allt færi vel. Þegar
við sátum svo uppi á spítala ætlaði ég
ekki að trúa þeim fréttum að þú værir
kominn með hvítblæði, að þú yrðir
veikur var bara eitthvað sem átti ekki
að geta gerst. Jafnvel þó í ljós væri
komið að nú stæðum við í baráttu við
mjög alvarlegan og erfiðan sjúkdóm
hegðaðir þú þér aldrei eins og þú vær-
ir veikur. Þú fórst með okkur að veiða,
til útlanda, fórst út að labba og reynd-
ir af fremsta megni að halda áfram líf-
inu með hjartanu þínu henni ömmu
eins og ekkert hefði í skorist. Af því að
þú barðist í gegnum veikindin eins og
það kæmi aldrei neitt annað til greina
en að þú myndir vinna þá er ég eig-
inlega ekki ennþá búin að játa það fyr-
ir sjálfri mér að nú sértu farinn. Sigr-
aður af þessum hræðilega sjúkdómi
sem tekur til sín þá sem veikjast
hversu sterkir sem þeir eru. Þegar
læknarnir settu þig í meðferðir var al-
veg sama hvaða útkomu læknarnir
sögðu okkur að búast við, þér tókst
alltaf að öðlast bata að meira leyti en
þeir bjuggust við.
Mig langar ekki að tala meira um
þessa síðustu erfiðu tíma. Ég ætla að
hugsa um allar okkar yndislegu
ánægjustundir. Ég ætla að reyna að
þakka fyrir það að hafa fengið að eiga
og njóta besta afa sem nokkur getur
hugsað sér að eiga og ég hlakka til að
hitta þig aftur því ég veit að það er það
sem þú vilt að ég geri. Ástarkveðjur
elsku afinn minn með þessum síðustu
orðum að sinni.
Þakklætið til þín elsku afi
ég aldrei fæ að nægju tjáð
af öllum mætti þó ég hafi
fræjum þeim í hjartað sáð
sem féllu af þínum viskugreinum
ekkert verður samt á ný
af fremsta megni þó við reynum
að finna sólu bak við ský.
Fræ þau munu stýra stafni
mínum eftir lífsins braut
ásamt styrkum anda þínum
ég tekst nú á við þunga þraut
en þakka fyrir friðinn ljúfa
sem umlauk þig vorn hinsta fund
aldrei skal ég heitin rjúfa
sem strengdi ég á þeirri stund.
Ævilangt ég leitast við
að allt mitt besta gera
aðeins um það eitt ég bið
að fái ég að vera
með þér á ný er sól mín sest
og í þeim faðmi dvelja
sem alla tíð ég unni mest
og einan myndi velja.
Guðbjörg Anna Guðbjörnsdóttir.
Elsku afi minn.
Þín verður sko sárt saknað. Ég trúi
því eiginlega ekki að þú sért farinn,
eða ég vil ekki trúa því. En það er fyr-
ir bestu, eftir öll veikindin sem þú hef-
ur þurft að ganga í gegnum. Ég á ekki
nógu góð orð til að lýsa því hversu frá-
bær þú varst, varst alltaf til staðar og
góður við mig. Svo eigum við saman
óteljandi minningar sem ég mun aldr-
ei aldrei gleyma. Það var svo gaman
að veiða með þér, fara á Kirkjubæj-
arklaustur í grenjandi rigningu og
fara í Andakílsá og sumarbústaðinn.
Ég mun alltaf hugsa um þig þegar ég
fer að veiða, og mun bara hugsa um
þig alla daga og allar nætur. Ég man
þegar þið áttuð heima á Álfaheiðinni,
þá var ég alltaf að fela mig og faldi
mig alltaf á sömu stöðunum, en alltaf
þóttist þú ekki finna mig. Það var svo
gaman að fara upp á háaloft og ná í
jólakassa með þér, skreyta jólatréð á
hverju ári. Einu mun ég aldrei
gleyma, þegar ég gisti á föstudags-
kvöldum, þið vilduð alltaf fara með
mig út að borða og leigja spólur, alls
ekki má gleyma fiskisögunni gömlu
góðu, við verðum nú að segja Freyju
Björt hana, því ekki má hún deyja út.
Þú vildir alltaf allt fyrir mig gera,
hrósaðir mér þegar mér gekk vel í
prófunum, varst alltaf að spyrja
hvernig mér gengi í handboltanum.
Svo tókum við alltaf myndir daginn
fyrir og daginn eftir afmælið mitt.
Þetta eru svo óteljandi góðar minn-
ingar sem varðveitast. Ég verð að
minnast á þegar við fórum alltaf í
heimsókn til Unnu frænku og Palla á
Reykhólum og Kidda frænka kom
með. Þá var sko hlegið dátt og dansað,
og spilað af fullum krafti 9 eller 10.
Allar útlandaferðirnar, Mallorca,
Portúgal, Danmörk. Ég skemmti mér
sko frábærlega í þeim, við fórum að
versla saman og út í sundlaugina.
Manstu eftir því þegar ég, þú og
Gugga fórum í borðtennis. Núna hef
ég engan til að spila kasínu við og eng-
an til að mala mig í ólsen ólsen. Það
var svo gott að fá sér köku og kalda
mjólk áður en við fórum að sofa á
föstudagskvöldum, svo báðum við allt-
af saman bænirnar okkar.
Já, það er skrítið að núna er engin
bumba til að faðma lengur og enginn
til að syngja dirinnidirinn og dansa við
ömmu.
Hvítblæði er erfiður sjúkdómur,
samt var eins og það væri ekkert að,
svo duglegur og fórst alltaf að labba,
jafnvel fimm ferðir fram og til baka á
ganginum á sjúkrahúsinu, þú barst
þig alltaf svo vel. En núna ertu laus
við þetta allt saman, og þarft ekki að
þjást lengur og það er það sem skiptir
mestu máli.
Það er svo erfitt að tjá sig á einu
litlu blaði, þá er bara um að gera að
tala við þig á hverju kvöldi í bænunum
mínum.
Ég veit að þú fylgist með mér þarna
uppi og ég ætla að reyna eftir minni
bestu getu að gera þig stoltan af mér.
Ég gæti skrifað sko heila bók um
hversu frábær, yndislegur, góður og
besti afi í heimi þú varst. Nú verð ég
víst að kveðja þig. Mundu að ég elska
þig og mun aldrei gleyma þér og
hugsa um þig á hverjum degi og allar
minningarnar.
Ástarkveðja, þín afastelpa,
Jóhanna Þóra.
Nú hefur hann elsku afi fengið
hvíldina. Þó okkur finnist það ósann-
gjarnt að hann hafi þurft að fara þá
vitum við að honum líður mun betur
þar sem hann er nú og alltaf mun
hann fylgja okkur. Afi var ekki bara
afi heldur einnig góður vinur og félagi
og var hann algjört gull af manni.
Hann vildi allt fyrir okkur gera, mað-
ur þurfti varla að lyfta litla fingri því
afi var alltaf mættur á staðinn og bú-
inn að finna eitthvað nýtt til að gera
fyrir okkur.
Afi Jói hafði barist af hörku við
sjúkdóm sinn eins og honum einum
var lagið. Trúin og viljinn voru svo
sterk að hann talaði um það hvað hann
myndi gera þegar hann væri orðin
hress og myndi ná sér betur.
Afi var mikill veiðiáhugamaður og
voru veiðiferðirnar með honum alltaf
vinsælar. Þar áttum við yndislegar
stundir sem aldrei munu gleymast.
Auðvitað stóð afi alltaf við sitt þó um
væri að ræða veiðiheppni hjá 9 ára
gamalli stúlku. Seint mun gleymast
þegar hann sagði ,,Ef þú hættir að
gráta og slakar aðeins á Fríða mín, er
ég viss um að guð gefur þér fisk í
næsta kasti“. Afi virðist hafa haft
sambönd þar því í næsta kasti beit
þessi myndarlegi lax á.
Spilamennska var eitt af því sem afi
hafði mikið gaman af. Þessi venja hef-
ur haldist í fjölskyldunni því í dag er
mörgum kvöldum eytt í það að spila
og eru þá allir liðtækir.
Afi átti að fara í meðferð síðasta
haust en sagði læknum sínum að hann
vildi fyrst fá að ,,skreppa“ til Köben
með barnabörnunum. Í þessa ferð fór
hann þó mjög slappur væri og hvít-
blæðið mikið farið að segja til sín.
Okkur er það ómetanlegt að afi Jói
gat haldið á Freyju Björt, litlu dóttur
okkar, undir skírn. Þegar hann fékk
fréttirnar um að hann fengi þetta
hlutverk brutust tár fram á hvarma
hans og varð hann stoltasti langafi
sem um getur. Þetta hlutverk tók
hann mjög alvarlega. Hann lá inni á
spítalanum skömmu fyrir skírnina, en
hífði sig reglulega upp á ránni fyrir of-
an rúmið til þess að eigin sögn að æfa
sig áður en hann fengi að halda á
Freyju Björt undir skírninni. Þrátt
fyrir að skírnina hafi borið upp á með-
an hann barðist við veikindi sín mætti
hann til þess að halda á Freyjunni
sinni en þá hafði úthaldi og heilsu
hans mikið hrakað. Þessi stund sem
við áttum með Jóa afa þann 26. mars
síðastliðin gleymist aldrei.
Afi Jói ætlaði sér margt í sumar
með ömmu, en því miður varð tíminn
skemmri en hann bjóst við. En við vit-
um þó að afi kemur alltaf til með að
fylgja ömmu og okkur hinum í gegn-
um lífið.
Við vorum mjög náin afa og mörg
kvöld fóru í að sitja í Kórsölum eða
heima á Álftanesinu þar sem rædd
voru öll heimsins vandamál og þau
jafnvel leyst. Það er erfitt að átta sig á
að Jói afi sé farinn og komi ekki til
með að heimsækja okkur framar.
Við þökkum fyrir samverustund-
irnar og vitum að afi Jói kemur til með
að fylgjast með ömmu, mömmu, okk-
ur systrunum og litla gullinu okkar
henni Freyju Björt.
Svanfríður Inga og Svavar.
Mamma og pabbi hjálpuðu mér að
skrifa smá grein um langafa minn
hann Jóa.
Ég á margar góðar minningar um
hann Jóa langafa. Við áttum yndisleg-
ar stundir saman þó við höfum ekki
haft langan tíma. Ég reyndi þó fyrir
hann langafa og bara fyrir hann að
flýta mér svolítið í heiminn til að við
fengjum meiri tíma saman, sá tími var
óborganlegur.
Mömmu og pabba fannst svo dýr-
mætt þegar langafi kom beint úr með-
ferð upp á spítala til mín. Langafi
hafði þá verið lengi í meðferðinni og
ég lengi á vökudeildinni og mátti hann
ekki koma til mín. Þegar hann loksins
kom var hann með maska til þess að
vera öruggur um að litla gullið hans
fengi enga sýkingu.
Langafi var strax byrjaður að segja
mér fiskasöguna þó ég væri aðeins
nokkurra mánaða. Ætla mamma og
pabbi að halda áfram að segja mér þá
sögu svo hún falli ekki í gleymskunnar
dá eins og Jói langafi kemur aldrei til
með að gera. Þessi saga er eina sagan
sem ég hef þolinmæði til að hlusta á.
Við langafi áttum hörkusamræður um
þessa sögu sem enduðu alltaf á einn
veg, með hlátri að beggja hálfu.
Þó hann væri orðinn mikið veikur
gat hann ekki misst af því að halda á
mér undir skírn. Þessi stund mun
aldrei renna okkur mömmu og pabba
úr minni. Við vissum þá öll hvað beið.
En langafi mætti galvaskur til að
sinna sínu hlutverki. Þetta verður mín
dýrmætasta minning um langafa Jóa.
Ég verð alltaf litla gullið hans lang-
afa eins og hann sagði alltaf og kem til
með að sakna þess að fara í heimsókn
til hans. Ég kem oft til með að horfa á
myndbandið sem tekið var af okkur
langafa uppi á spítala aðeins nokkrum
dögum áður en langafi fékk hvíldina
sína.
Langamma Fríða og amma Fanný,
þið vitið að þið fáið alltaf brosið mitt
þegar mest bjátar á.
Þín
Freyja Björt.
Elsku Jói frændi, þrátt fyrir sorg-
ina og eftirsjána erum við svo lánsöm
að eftir situr fullt af góðum minning-
um, skemmtilegum uppákomum og
broslegum atvikum sem verða til þess
að þú hverfur ekki úr lífi okkar þrátt
fyrir að þú sért ekki í líkamanum hjá
okkur.
Þú munt fylgja okkur allan þann
tíma sem við eigum eftir hér, við erum
sannfærð um að þú sleppir ekki hend-
inni af okkur.
Við vonum að góður Guð styrki
Fríðu, Fanný og börnin í sorg þeirra.
Eiríkur Ingi, Guðrún,
Margrét og Þórður.
Þegar ég kveð Jóhann Sigurðsson
þá rifjast upp margar ljúfar minning-
ar. Jóhann gekk alltaf undir nafninu
stóri Jói í minni fjölskyldu, vegna þess
að bróðir minn hét í höfuðið á Jóhanni
og því varð að sundurgreina þá tvo.
Stóri Jói var alltaf stór í mínum
huga, allt sem hann framkvæmdi var
svo stórt og merkilegt og aldrei logn-
molla þar sem hann var.
Þegar ég bjó enn í foreldrahúsum
fór ég að sjálfsögðu með í öll ferðalög
og oft var farið með Fríðu frænku og
stóra Jóa. Þetta voru sumarbústaða-
ferðir, Reykjavíkurferðir, utanlands-
ferð og allt voru þetta sannkallaðar
ævintýraferðir því að Jóhann var æv-
intýramaður. Hann sagði mér ævin-
týralegar sögur sem voru vel stórar
og skreyttar, brandara og söng jafn-
vel með mér á löngum bílferðum á
milli ævintýrastaðanna. Í Beykilund,
þar sem Fríða og Jói bjuggu á mínum
æskuárum, var alltaf gaman að koma.
Jói var ótrúlega natinn við okkur
krakkana og sérstaklega við okkur
nöfnurnar, mest fannst okkur gaman
að fá að suða eins og flugur við eyrun
á honum og ógleymanlegur er jóla-
sveinninn sem átti ekki nein rauð föt,
var í öfugum náttslopp og með vasa-
klút fyrir skegg. Þar var Jói besti jóla-
sveinn sem ég hef séð.
Þegar ég var komin með mína eigin
fjölskyldu og Fríða og Jói flutt suður,
heimsótti ég þau er leið lá til borg-
arinnar og alltaf var gott að sitja og
spjalla saman. Ávallt hitti ég þau í
ferðum þeirra hingað norður. Síðustu
ár hef ég upplifað það sama í gegnum
strákana mína og ég gerði í æsku,
hvað Jói er áhugasamur um allt sem
þeir eru að sýsla og auðvitað koma
góðir og vel skreyttir brandarar með.
Hávaðaseggur nágranni minn. Takk
fyrir að auðga líf okkar allra með glað-
værð og með þínu stóra hjarta.
Blessuð sé minning þín.
Elsku Fríða, Fanný, Bubbi og dæt-
ur, vinir og vandamenn, megi Guð
veita ykkur styrk í komandi framtíð.
Kveðja,
Fanný María Brynjarsdóttir.
Hinn hugljúfi heimilisvinur okkar
Jóhann Sigurðsson, rafvirki og
bankamaður, er látinn. Jóhann og
Fríða voru bestu vinir pabba og
mömmu. Í æsku minni var Jói hluti af
lífinu í Klettaborginni á Akureyri,
þannig kom hann reglulega og þeir
pabbi brölluðu margt saman. Ég
minnist fjölda ferðalaga á þessum ár-
um með þeim Jóa og Fríðu og stendur
þá ferðin um Vestfirði sumarið 1970
upp úr, ógleymanleg ferð í alla staði.
Pabbi og Jói höfðu gaman af því að
veiða og fóru m.a. á hverju sumri í
mörg ár og veiddu í Selá í Vopnafirði.
Þar þótti þeim gott að vera, ég fékk
stundum að fara með þeim þangað og
þar veiddi ég minn fyrsta lax. Stund-
irnar með Jóa og Fríðu suður á Mal-
lorca sumarið 1974 eru líka ógleyman-
legar en þá hélt Jóhann upp á
fertugsafmæli sitt. Þau pabbi og
mamma og Jói og Fríða gripu oft í spil
um helgar og þá gat orðið mjög glatt á
hjalla. Ég man eftir því að hafa á slík-
um kvöldum sofnað út frá dillandi
hlátrinum í Jóa frammi í stofu. Þeir
pabbi gengu saman í frímúrararegl-
una sem varð þeim báðum mjög kær
og þar störfuðu þeir saman um árabil.
Jói og Fríða studdu okkur við fráfall
pabba og hafa sýnt mömmu mikla
ræktarsemi í baráttu hennar við sinn
erfiða sjúkdóm.
Ég var ekki hár í loftinu þegar ég
laðaðist að Jóa og mér hefur þótt
ákaflega vænt um hann frá fyrstu tíð.
Jói var einstaklega skemmtilegur
maður, hláturmildur gleðigjafi sem
allt vildi gera fyrir þá sem næst hon-
um stóðu. Snemma fór ég að segja
honum alla þá brandara sem ég komst
yfir og ég hlakkaði til heimsókna hans
þegar ég hafði heyrt gamansögu sem
ég þurfti endilega að segja honum.
Fílabrandarar voru í mestu uppáhaldi
og við áttum okkur þann draum að
fara saman til Afríku að skoða fíla.
Þegar fram liðu stundir reyndist Jói
mér ákaflega vel. Meðan hann var
skrifstofustjóri hjá Útvegsbankanum
á Akureyri útvegaði hann mér sum-
arvinnu sem gjaldkeri í þrjú sumur
um það leyti sem ég var að hleypa
heimdraganum og setjast að hér fyrir
sunnan. Ekki löngu síðar fluttu þau
Jói og Fríða suður og eftir það var
alltaf samgangur á milli okkar. Ég
leitaði iðulega ráða hjá Jóa varðandi
ýmislegt og væri eitthvað sem þurfti
að gera varðandi rafmagn var hann
mættur á staðinn. Nú síðast fyrir
tveimur árum lagði hann fyrir mig allt
rafmagn í nýuppgert risið á Bröttuk-
inn. Þau Jói og Fríða fylgdust með
þegar dætur okkar Selmu komu í
heiminn og voru viðstödd skírnir
þeirra beggja. Börn voru Jóa kær, ég
veit að afabörnin nutu góðs af því og
að gleði hans var mikil þegar litla
langafastelpan fæddist í vetur. Eftir
að Jói greindist með þann sjúkdóm
sem að lokum dró hann til dauða
hringdum við reglulega hvor í annan
og spjölluðum oft lengi um lífið og til-
veruna. Þar bar margt á góma sem ég
mun búa að alla tíð. Það er gott að
hafa verið samferðamaður Jóa og
fengið að kynnast þeim góða dreng
sem hann hafði að geyma.
Megi hinn hæsti höfuðsmiður him-
ins og jarðar gæta þín, Jói minn, á
þeirri vegferð sem nú bíður þín.
Elsku Fríða, Fanný, Bubbi og börn,
við Selma og dætur sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur og
óskum ykkur guðs blessunar.
Símon Jón Jóhannsson.
JÓHANN
SIGURÐSSON