Morgunblaðið - 09.06.2006, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bergur Vern-harðsson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 4. janúar 1944.
Hann lést á heimili
sínu í Keflavík 31.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Vernharður
Bjarnason, f. á
Húsavík 16. júní
1917, d. 1. mars
2001, og Birna
Guðný Björnsdótt-
ir, f. í Vestmanna-
eyjum 9. maí 1922,
d. 5. mars 2002. Systkini Bergs
eru Soffía, f. 23. júlí 1946, Bjarni
Jóhann, f. 3. maí 1949, Björn
Óskar, f. 3. ágúst 1954, og Alda
Ólöf, f. 9. júlí 1959.
Bergur kvæntist 16. júní 1963
Margreti Birnu Sigurðardóttur,
f. 10. apríl 1942. Heimili Bergs
og Margretar er í Keflavík. Börn
þeirra eru: 1) Birnir Sigurður, f.
18. apríl 1961, kvæntur Vigdísi
Vilhjálmsdóttur, f. 19. nóvember
1962, saman eiga þau þrjá syni,
a) Sigurð Má, unnusta Anika
Rós, sonur þeirra er Eiður Daði,
b) Vilhjálm Cross
og c) Birni. 2)
María, f. 15. júní
1964, sambýlismað-
ur Einar Árnason,
f. 6. maí 1955, sam-
an eiga þau Ing-
unni Birnu. Fyrir
átti María Berg
Frosta. 3) Vern-
harður, f. 23. sept-
ember 1968, sam-
býliskona Klara
Björg, f. 4. ágúst
1972, dætur þeirra
eru Bertmarí Ýr og
Katja Nikole.
Bergur fluttist á fyrsta ári til
Húsavíkur og ólst þar upp. Ung-
ur byrjaði hann til sjós og flutt-
ist til Keflavíkur 1967. Sama ár
byrjaði hann í Slökkviliðinu á
Keflavíkurflugvelli og vann þar í
37 ár.
Árið 1980 keypti hann sinn
fyrsta bát og stundaði sjó-
mennsku með slökkviliðsstörf-
unum alla tíð eftir það.
Útför Bergs verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku besti pabbi minn.
Hvernig má það vera að þú sért
tekinn frá mér svona fljótt, við sem
áttum eftir að gera svo mikið sam-
an.
Þú varst einn besti vinur minn,
og alltaf tilbúinn fyrir mig. Ég
gleymi því aldrei, þegar ég var á
Reykjalundi, þá komstu til mín í
hvaða veðri sem var. Einu sinni var
ófært fyrir fólksbíla, þá komstu
bara á jeppanum í biluðu veðri, því
þú þurftir bara aðeins að kíkja á
mig. Þetta er svo lýsandi fyrir þig
hvað hlutirnir voru lítið mál. Á
þeim tíma fannst þér líka ómögu-
legt að geta ekki náð í mig í síma,
eða að ég gæti hringt í þig þegar
mér liði illa, svo þú gafst mér gsm-
síma, þannig að við gætum verið í
sambandi hvenær sem var.
Alltaf ef mér leið illa varstu kom-
inn til mín um leið til að athuga
hvað þú gætir gert fyrir mig. Allt
sem þú hefur gefið mér hefur
styrkt mig svo mikið og gert mig
að betri og hamingjuríkari mann-
eskju, að þú áttir skilið að fá ridd-
arakross.
Það var langur listi hjá okkur
framundan sem við ætluðum að
gera.
Það var svo mikil tilhlökkun fyrir
þig að ganga með mér upp að alt-
arinu hinn 16. júní næstkomandi, á
brúðkaupsdegi ykkar mömmu fyrir
43 árum.
Við vorum búin að panta sumar-
bústað og þú ætlaðir að passa upp
á það að taka veiðistangirnar fyrir
stelpurnar því þú ætlaðir að kenna
þeim að veiða. Það mátti ekki taka
það í mál að kaupa veiðistöng, því
þú áttir nóg af þeim. Þú varst ein-
staklega kátur, hress og jákvæður
undanfarið. Þú varst búinn að biðja
mig að fara með mömmu og skoða
eldhúsinnréttingar, því þú varst að
fara að moka út og það átti að
breyta miklu meir en fyrst var tal-
að um.
Ef þú vissir að ég væri að gera
eitthvað heima, þá varstu kominn
eins og hendi væri veifað til að
hjálpa ef það var eitthvað sem
þurfti að laga eða bæta. Bara ef ég
fór að þvo bílinn, hvort sem var
minn eða bara fyrir frændur eða
frænkur, þá varstu kominn um leið
og alltaf að kenna mér að gera bet-
ur, því það var ekki sama hvernig
hlutirnir voru gerðir, allt þurfti að
vera í réttri röð. Það gaf mér svo
mikið hvað þið mamma tókuð vel á
móti honum Einari mínum inn í
fjölskylduna, og hefur Einar mikið
talað um það hvað honum leið vel í
návist ykkar.
Þú varst svo góður vinur minn.
Þær stundir sem ég var í athvarf-
inu þínu, eins og verkstæðið þitt
var kallað, voru einstakar. Þér
þótti svo vænt um það, að ef ég var
að skapa eitthvað, föndra eða búa
eitthvað til, þá varstu alltaf mættur
til að segja þitt álit á því sem ég
var að gera og finna auðveldu leið-
ina fyrir mig að vinna við hlutina,
alltaf að kenna mér.
Þú varst einstakur við börnin
mín, nafni þinn leit svo upp til þín,
að þú varst ekki bara afi, heldur
pabbi líka, það er svo gaman þegar
fólk segir hversu líkir þið voruð.
Bergur minn var nýbúinn að segja
við mig: Af hverju biður afi mig
ekki oftar að hjálpa sér að landa?
Honum fannst það einstök stund að
vera með þér.
Svo er það litli sólargeislinn
þinn, hún Ingunn Birna, það var
ótrúlegt hvað hún gaf þér, og þú
henni. Þið voruð svo miklir vinir.
Ef ég bað þig að sækja hana á leik-
skólann eða passa hana fyrir mig
þá var eins og þú værir að vinna í
lottó. Og alltaf varstu með þrjú
hlaup á þér ef von var á henni. Svo
klappaðir þú alltaf saman lófunum
fyrir framan hana, það var alltaf
gaman hjá ykkur.
Það er svo gott að vita til þess að
nú eiga börnin, og við öll, fallegan
verndarengil sem mun vaka yfir
okkur og styrkja í minningunni um
þig.
Á bænanna vængjum
burtu hann fer
er englarnir komu
með himnanna her.
Kvaddi ég kæran föður.
Tárin þau voru dýr,
frá okkur er hann farinn.
Því nú á himnum hann býr.
(Elínbjört Halldórsdóttir.)
Þín dóttir,
María.
Hann pabbi minn, og besti vinur
minn er farinn. Það er svo ótrúlega
erfitt að sætta sig við það. Ég hélt
virkilega að við ættum eftir að vera
saman í tuttugu ár í viðbót. En
svona er þetta, lífið er ekki alltaf
sanngjarnt, reyndar stundum mjög
ósanngjarnt.
Það eru svo ótrúlega margar
minningar sem ég á, sem þú og
mamma hafið gefið mér. Ég man
fyrst eftir ferðalögum okkar, sem
þú hafðir svo gaman af, við fórum
um allt land og þekktir þú nánast
alla staði sem við fórum á, og enn í
dag skil ég ekki hvernig þú gast
munað nöfnin á öllum þeim stöðum
sem við ferðuðumst um.
Þú varst einn af frumkvöðlum
tjaldvagna hér á landi, þar sem þú
og vinir þínir smíðuðuð vagnana
sjálfir og man ég eftir mömmu
sauma tjaldið. Um landið þeytt-
umst við á gamla skátinum með
vagninn aftan í, helgi eftir helgi, og
var alltaf gaman, og alltaf eitthvað
nýtt að sjá. Ég hef margoft sagt að
ég vildi óska að ég hefði þennan
kraft sem þú hefur alltaf haft. Þú
hefur aldrei getað setið kyrr í svo
sem eina mínútu. Það þurfti alltaf
að gera eitthvað. Þú hefur alltaf
verið dellukarl fram í fingurgóma,
við fórum saman á fjöll, þar sem þú
varst oftar en ekki kallaður flug-
stjórinn á jeppunum þínum, þó svo
minnisstæðastur sé sá guli, eða
Tweety eins og yngsta afabarnið,
hún Ingunn Birna kallaði hann. Ég
er nokkuð viss um að fjallaferð-
irnar verða ekki eins án þín.
Sjómennskan átti stóran þátt í
þínu lífi og varstu ótrúlega fiskinn,
rétt eins og tveim dögum áður en
þú kveður, þá komstu í land með
fullan bát, mér þótti gaman að
koma og hjálpa þér að landa, það
gaf mér svo mikið, að geta gefið að-
eins til baka.
Þú hafðir óbilandi áhuga á forn-
bílum og ætluðum við að endur-
smíða gamla thunderbirdinn hans
afa, það verður ekki eins að vinna
við hann án þín. En ég mun gera
mitt besta til að halda verkefnum
okkar lifandi. Þó við höfum ekki
alltaf verið sammála um hvernig
við vildum hafa hlutina, þá kom-
umst við alltaf að niðurstöðu sem
við vorum báðir sáttir við, og hef
ég lært svo ótrúlega mikið af þér
sem er ómetanlegt.
Mér finnst það hafa verið for-
réttindi að hafa átt þig að, og hafa
átt mikinn tíma með þér, þó hefði
ég viljað geta klárað miklu meira
með þér, því við áttum eftir að gera
helling saman, en ég veit að þú
munt vera með mér í að vinna úr
þeim verkefnum.
Þú hefur alltaf stutt mig í þeim
hlutum sem ég hef tekið mér fyrir
hendur, og oftar en ekki ýtt mér
áfram. Ég er svo þakklátur fyrir
allan þann stuðning og styrk sem
þú hefur gefið mér.
Þú varst í slökkviliðinu í 37 ár og
man ég hversu stoltur ég var af
því, en það stolt hvarf út í bláinn
þegar samdrátturinn fór að segja
til sín og þú misstir vinnuna. Þó ég
geti sagt að ég hafi aldrei séð þig
þunglyndan, þá dró uppsögnin svo-
lítið úr þér og lífsgleðin minnkaði.
En það átti nú aldeilis eftir að
breytast, og ef eitthvað, þá efldi
þetta þig, og get ég sagt með sanni
að síðasta árið þitt var örugglega
með þínum betri og hamingjurík-
ustu.
Það er svo sárt að þú skyldir fara
svona rétt fyrir brúðkaup systur
minnar, þar sem allt hjá þér snerist
um það síðustu dagana þína, þú
hlakkaðir svo til, og varst svo stolt-
ur og montinn. En ég veit að þú
munt standa við hlið hennar og
styrkja hana á brúðkaupsdaginn
hennar.
Mér finnst gott að vita hvað þú
varst sáttur við lífið og bjartsýnn á
framtíðina, við vorum búin að
ákveða að fara saman í sumarbú-
stað eftir brúðkaupið og eiga góðar
stundir, þar sem þú ætlaðir að
kenna stelpunum mínum að veiða.
Svo var planið að fara til Filipps-
eyja öll saman og það er svo lýs-
andi fyrir þig að þó að við vildum
fara á næsta ári, þá vildir þú bara
flýta þessu og fara bara í haust,
ekkert hangs.
Fyrir svo stuttu síðan, þá spurðir
þú hana Klöru mína hvort þú værir
nú ekki góður tengdapabbi, og því
var auðsvarað, þú varst sko lang-
bestur, og hún gat varla beðið eftir
því að þú hittir pabba hennar og
skálaðir við hann.
Ég er svo þakklátur að þú vildir
koma með mér og Klöru til Kína á
síðasta ári, þar sem við áttum svo
góðar stundir saman. Það er alveg
ótrúlegt hvað þú hafðir gaman af,
og það var eins og það hefði kveikt
aðeins í þér og gefið þér ástæðu til
að halda áfram að njóta lífsins.
Barngóður varstu með eindæmum,
og man ég, er ég og Klara byrj-
uðum saman, þá tókstu stelpunum
hennar eins og þær væru okkar, og
varst besti afi í heimi. Þú vildir allt
fyrir afabörnin þín gera, það er
gott fyrir þau að geta átt svona
góðar minningar um þig. Þú varst
svo ríkur, af vinum.
Það er alveg ótrúlegt hvað það
hafa margir haft samband við mig
eftir andlát þitt og boðist til að
gera hvað sem er, því þú varst
besti vinur þeirra, og kann ég þeim
bestu þakkir fyrir.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er verr.
Ef værir þú hjá mér vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Horfið er nú sumarið og sólin,
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin;
nú einn ég sit um vetrarkvöld.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er, það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Ég sakna þín svo mikið, pabbi
minn, að mig verkjar í hjartað, en
viltu vaka yfir henni mömmu minni
og okkur öllum uns við hittumst á
ný.
Þinn
Vernharður.
Elsku afi minn.
Hann var ekki bara afi minn.
Hann gaf mér föðurímynd með.
Hann kenndi mér að greina rétt frá
röngu og hugsa ég að fáir hafi haft
jafn sterkt samband við afa sinn og
ég.
Ég verð að segja að ég var og er
ekki tilbúinn til að missa afa minn.
Gleði hans um áramót vil ég ekki
missa og ekki heldur návist hans
sem hann gerði bæði þægilega og
eftirminnilega.
Ég á eftir að sakna reiði hans og
ákafa, þörf hans til að hafa alltaf
rétt fyrir sér og alls sem í fari hans
var.
Hvernig hann var með systur
minni var ólýsanlegt og svipbrigði
hans og klapp þegar þau voru sam-
an er eitthvað sem ég mun aldrei
gleyma. Að einn maður gat gefið
svona mikið af sér er eitthvað sem
ég hef aldrei getað skilið. Því miður
þarf eitthvað svona að gerast svo
maður taki eftir því. Fólk á erfitt
með að sjá góðu hlutina í lífinu fyrr
en það sér þá vondu. Það á allavega
við um mig. Undanfarnir dagar
hafa verið upprifjun um líf mitt og
afa og af einhverjum óskiljanlegum
ástæðum rifjast bara það góða upp.
Þótt ég viti vel að við áttum okkar
slæmu tíma þá gleymast þeir sjálf-
krafa og góðu hlutirnir verða eftir.
Þetta er ég þakklátur fyrir, því það
eina sem ég vil vita og muna núna
eru góðu hlutirnir. Þú munt alltaf
eiga stað í hjarta mínu og ég kveð
þig með miklum söknuði.
Bergur Frosti.
Elsku bróðir, burtkallaður svo
fljótt og óvænt. Myndskotin birtast
mér eitt af öðru hröð og sundurlaus
frá æsku okkar og síðar, svo ótal-
margs er að minnast.
Samanburðurinn við þig í æsku
var mér alltaf heldur óhagstæður
þar sem þú varst tveimur árum
eldri og máttir því alltaf meira,
gast meira o.s.frv., en þótt þú
stríddir mér iðulega var þér ekkert
um að aðrir gerðu það og hélst allt-
af verndarhendi yfir mér og yngri
systkinunum.
Hvað þú varst glaður 10 ára
gutti þegar þú komst frá Vest-
mannaeyjum eftir sumarið þar og
gafst mömmu líka þetta flotta
strauborð sem þú keyptir fyrir
hýruna, borð sem hún notaði alla
tíð þar eftir eða í 46 ár, og það var
sko engin ástæða til að endurnýja
því valið hafði verið vandað.
Hvað þú varst glaður þegar þú í
jólafríi frá skólanum fékkst að
leysa af háseta á millilandaskipi,
fljótur að grípa tækifærið og bjóð-
ast til að fara í hans stað svo háset-
inn gæti verið heima um jól með
konu og börnum. Ekki var hægt að
skaffa þér gjaldeyri til ferðarinnar
með svo stuttum fyrirvara, en þú
fórst til Finnlands og Rússlands,
seldir bara fötin þín, gallabuxurn-
ar, nælonskyrturnar og mjóu bind-
in, færðir okkur síðan öllum góðar
gjafir þegar þú komst aftur heim.
Hvað þú varst glaður þegar Mar-
grét kom með Birni litla norður til
Húsavíkur þar sem þið bjugguð
ykkar fyrstu hjúskaparár, á neðstu
hæðinni í húsi foreldra okkar.
Gleðin þegar Mæja síðan fæddist,
þessi líka sæta dúlla sem átti erfitt
með að vera kyrr – alltaf á ferðinni.
Þið fluttust þaðan til Ólafsvíkur
og svo vænt þótti mér um ykkur að
ég fór oft á löngu helgunum með
vöruflutningabílnum á föstudögum
til að vera samvistum við ykkur og
til baka á mánudögum.
Síðan lá leiðin til Keflavíkur,
heimabæjar Margrétar. Þú ákvaðst
að sækja um starf hjá Slökkviliðinu
á Vellinum og til undirbúnings fyr-
ir inntökuprófið þá keyptirðu bara
Webster-orðabókina, last hana og
prófið stóðstu, hvílíkt sjónminni
sem þú hafðir, þér var bara nóg að
lesa einu sinni til að kunna. Í Kefla-
vík bættist Venni við litlu fjölskyld-
una og fullkomnaði myndina, þessi
fallegi peyi. Oft ók ég til Keflavíkur
dvaldi kvöldstund eða eyddi heilli
helgi með ykkur, alltaf var gaman
og alltaf tókuð þið vel á móti mér.
Ég minnist með gleði þegar ég
fékk að fara með þér á handfæra-
veiðar við Vestmannaeyjar, og svo
vetrarferðirnar skemmtilegu á
fjallajeppanum með þínum góðu
ferðafélögum, alveg hreint ógleym-
anlegur er aksturinn niður af
Skálafellsjökli á bremsulausum
jeppanum. Ég mun ætíð muna
svipinn sem á þig kom þegar þú
fattaðir að bremsurnar voru farn-
ar, við rétt komin í fyrstu beygjuna
og þú með símann í hendinni, ætl-
aðir að fara að hringja í hana Mar-
gréti þína, viðbrögðin hjá okkur
báðum var hlátur, ekki annað
hægt, þú varst svo öruggur, en
okkur var nú samt létt þegar niður
var komið heil á húfi.
Ljósanæturnar í Keflavík síðast-
liðin ár – það var sko gaman að
vera með ykkur, fórst með okkur
Öldu systur að skoða flottu bátana
í höfninni eftir flugeldasýninguna,
síðan á Duus þar sem við döns-
uðum og tjúttuðum á fullu, ekkert
gefið eftir.
Greiðasemi þína nú í vetur þakka
ég kærlega og mun minnast lengi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Margrét, Birnir, Mæja og
Venni, Guð blessi og gefi ykkur
styrk til að takast á við sorgina,
sagt er að hann leggi aldrei meiri
byrðar á herðar okkar en við get-
um borið.
Soffía.
Bergur, Baddi, Baldur, Bjössi!
Það var ekki óalgengt að faðir
minn kallaði þannig þegar hann hó-
aði á mig til að gera fyrir sig eitt-
hvert viðvik, sérstaklega þegar
mikið lá við. Fannst mér þetta allt-
af jafn fyndið, en ekki lengur því ég
er farinn að þylja mína eigin þulu.
Bergur var jafnan framarlega í
huga okkar allra, ekki bara af því
hann var elstur, heldur ekki síður
að hann hafði sterka viðveru sem
einkenndist af hlýju og einstaklega
mikilli lífsgleði.
Mínar fyrstu sterku æskuminn-
ingar tengdar Bergi eru þegar
hann var háseti á MS Helga Fló-
vents á síldveiðum. Þá var farið
snemma á fætur og fylgst með síld-
artölum sem voru hengdar upp á
gluggann á síldarradíoinu eftir
nóttina. Síðan beðið eftir síldartöl-
unum sem lesnar voru upp í út-
varpinu í hádeginu og ekki þurfti
að bíða lengi eftir að Helgi Fló
væri lesinn upp í heildaraflatölun-
um sem lesnar voru upp einu sinni í
BERGUR
VERNHARÐSSON