Morgunblaðið - 09.06.2006, Síða 48

48 FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Unnur Agnars-dóttir fæddist á
Akureyri 10. júní
1935. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 3. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Sigrún
Pétursdóttir, f. 28.
ágúst 1911, d. 27.
mars 1998, og Agn-
ar Guðlaugsson, f. 9.
október 1903, d. 25.
desember 1939.
Unnur giftist 3.
maí 1958 Óskari H.
Gunnarssyni, fyrrverandi for-
stjóra Osta- og smjörsölunnar, f. í
Stykkishólmi 31. október 1932.
Foreldrar hans voru hjónin Hild-
ur Vigfúsdóttir Hjaltalín, f. 20.
maí 1898, d. 22. desember 1985,
og Gunnar Jónatansson, f. 12. júlí
1901, d. 19. apríl 1980. Börn Unn-
ar og Óskars eru: 1) Gunnhildur,
lektor við Kennaraháskóla Ís-
lands, f. 25. október 1959, gift dr.
Arnóri Þ. Sigfússyni
fuglafræðingi, f. 7.
nóvember 1958, og
eiga þau þrjú börn,
Óskar Örn, f. 9.
mars 1982, Ragn-
hildi Ernu, f. 23.
ágúst 1986, og
Snorra Má, f. 10.
mars 1993. 2) Agn-
ar, forstöðumaður
hjá VÍS, f. 12. maí
1963, kvæntur Mar-
gréti Ásgeirsdóttur
kennara, f. 15. nóv-
ember 1966, og eiga
þau þrjú börn, Gunnar Smára, f.
29. júlí 1992, Eirík Orra, f. 1. júní
1996, og Unni Maríu, f. 18. júlí
2001.
Unnur vann lengst af í Seðla-
banka Íslands. Síðustu æviárin
dvaldist hún á Hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni þar sem hún lést.
Útför Unnar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Mín elskulega tengdamóðir er
látin. Hún hefði orðið 71 árs á
morgun en sjúkdómurinn varð
þess valdandi að ævi hennar varð
ekki lengri. Sjúkdómur sem hún
varð aldrei sátt við. Hún náði aldr-
ei að komast í það ástand að
gleyma stund og stað. Þess í stað
varð þessi tími henni afar erfiður
sem okkur aðstandendum hennar
þótti óskaplega erfitt að horfa upp
á.
Þegar ég kynntist Agnari syni
hennar tók hún mér opnum örmum
og náðum við Unnur fljótt vel sam-
an. Við hófum okkar sambúð í
kjallaranum í Birkigrundinni og
bjuggum við í skjóli tengdafor-
eldra minna í ein tíu ár. Á þessu
tímabili giftum við okkur og eign-
uðumst strákana okkar tvo. Þeim
þótti mjög notalegt að geta leitað
til ömmu og afa og oft var það að
þeir læddust upp og voru þá yf-
irleitt komnir með eitthvað gott í
höndina frá ömmu þegar þeir fund-
ust.
Unnur var mikil áhugamann-
eskja um handbolta og ef landsliðið
var að keppa mátti finna hana fyrir
framan sjónvarpið að hvetja sína
menn. Spenningurinn var slíkur að
hún þurfti að setja á sig hanska til
að klára ekki neglurnar upp í
kviku. Leikmennirnir hefðu orðið
stoltir að heyra fagnaðarópin sem
ómuðu í Birkigrundinni á slíkum
stundum.
Annað sem einkenndi Unni var
garðurinn. Hún lagði mikla rækt
við beðin sín og gat nefnt allar
plöntur með nafni. Þarna var einn-
ig að finna jarðarberjabeð, rabar-
bara og rifs sem öllum barnabörn-
unum þótti gott að seilast í. Unnur
eyddi öllum stundum í garðinum ef
veður leyfði og átti allar mögu-
legar græjur til starfans. Hún
reyndi mikið að vekja í mér græna
genið en allt kom fyrir ekki. Hún
varð að sætta sig við að áhugasvið
tengdadótturinnar lá annars stað-
ar.
Henni þótti gaman að fallegri
tónlist og var Hamrahlíðarkórinn í
sérstöku uppáhaldi hjá henni. Það
kom nú til af því að bæði Gunn-
hildur og Agnar voru í kórnum
sem og bæði tengdabörnin, við
Addi. Síðan hafa tvö elstu barna-
börnin, Óskar og Ragnhildur, fetað
í okkar fótspor og er Ragnhildur
enn að syngja.
Unnur var mjög falleg kona og
myndarleg í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur, hvort sem það tengd-
ist mat, hannyrðum, garði eða
börnum. Hún var afar stolt af
börnunum þeirra tveimur og ennþá
stoltari af barnabörnunum sex.
Yngsta barnabarnið er dóttir okk-
ar sem fékk nafnið Unnur María
og var amma mjög montin með al-
nöfnu sína. Það létti yfir ömmu
Unni þegar Unnur María kom í
heimsókn í Sóltún þar sem hún bjó
undir það síðasta. Þá brosti hún og
hló með litlu nöfnu sinni þar sem
hún söng og dansaði fyrir ömmu
sína. Þetta voru góðar stundir sem
lifa í minningunni um yndislega
konu.
Við hugsum til Unnar með mikl-
um söknuði en við huggum okkur
við að núna hefur hún öðlast þann
frið sem hún þurfti svo mikið á að
halda.
Elsku Óskar, Gunnhildur og
Agnar, sorgin er mikil en ég veit
að hún horfir til okkar með gleði-
bros á vör. Blessuð sé minning
hennar.
Kær kveðja,
Margrét.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar sem nú hefur fengið
hvíld eftir erfiða baráttu við hinn
óvinnandi og illvíga sjúkdóm alz-
heimer.
Það er með söknuði að ég kveð
þessa góðu konu, góðu móður,
góðu ömmu og góðu tengdamóður.
Þetta orð góð kemur einmitt fyrst
upp í hugann þegar hann hvarflar
til Unnar því góðmennska, glað-
værð og jafnaðargeð einkenndi
hana. Alveg frá fyrstu stundu þeg-
ar ég var að stíga í vænginn við
dóttur hennar þá tók hún mér opn-
um örmum og bauð mig velkominn
í fjölskylduna. Þessi umhyggja
Unnar fylgdi okkur Gunnhildi svo
eftir að við fórum að búa, stofna
fjölskyldu, fórum út í nám og heim
aftur. Unnur og Óskar heimsóttu
okkur oft til Skotlands og það voru
gleðistundir sem þau áttu með
okkur þar, það var stjanað við okk-
ur og ekki síst við barnabörnin
sem voru umvafin ást hennar og
umhyggju. Við eigum þeim Unni
og Óskari einnig mikið að þakka
fyrir allan þann stuðning og hvatn-
ingu sem við höfum ávallt notið.
Unnur var mikil garðyrkjukona
og barn vorsins og sumarsins. Hún
elskaði að krjúpa við beðin þar
sem hún hlúði að blómunum og
upprætti illgresið og hún átti svo
sannarlega skilið verðlaunin fyrir
fegursta garðinn í Kópavogi. Aðra
paradís áttu þau hjón í Grímsnes-
inu þar sem þau eyddu mörgum
góðum stundum saman. En garð-
urinn í Birkigrund og gróðurvinin í
Grímsnesinu voru ekki einu garð-
arnir sem Unnur hlúði að af um-
hyggju, kærasti garðurinn og sá
sem hún hlúði best að var fjöl-
skyldan.
Þegar horft er um öxl á lífshlaup
Unnar þá er ekki laust við að
manni þyki lífið oft hræðilega
ósanngjarnt. Að þessi góða kona
sem gaf svo margt af sér skyldi
ekki fá að njóta þess lengur en
raun bar vitni.Hún var rétt að
byrja að njóta ávaxtanna af ævinni
þegar þessi hræðilegi sjúkdómur
náði á henni tökunum. Hún hefði
átt að eiga svo mörg góð ár með
barnabörnunum sínum sem hún
elskaði svo. Hún hefði átt að fá að
njóta fleiri stunda í bústaðnum sín-
um þar sem hún undi sér svo vel
umvafin ástvinum. Og loksins þeg-
ar þau Óskar voru að ljúka ævi-
störfunum og við blasti tími til að
ferðast, skoða heiminn og njóta
alls sem þau áttu svo sannarlega
skilið þá sviptir þessi óvinnandi
sjúkdómur hana þessu. Það er erf-
itt að horfa á ástvin sinn verða
honum að bráð og sjá vanlíðanina
sem hann olli með því að svipta
þessa góðu konu gleðinni. Og erf-
iðast hefur það verið fyrir Óskar
sem hefur reynst Unni aðdáunar-
lega vel í veikindum hennar. En
gleðin er þó sterk og alltaf var
stutt í brosið og gleðiglampann ef
maður minntist á eitthvað sem
henni var kært svo sem barna-
börnin eða Svarfaðardalinn þar
sem hún átti góðar minningar úr
æsku.
Vor mitt, það er blæösp,
og það var á sínum stað
veturinn langa,
þar sem fönnin settist að,
ósýnilegt,
unz í allri sinni dýrð
aftur það birtist
sem hríslan, geislum skírð
(Þorsteinn Valdimarsson)
Ég minnist nú Unnar eins og
hún var á sínum bestu stundum,
glaðvær í sumrinu eins og blæösp
geislum skírð og ég er þakklátur
fyrir að hafa kynnst henni og vona
að ég hafi borið gæfu til að læra af
henni að vera góður.
Arnór.
Þegar ég var lítill bjuggum við
fjölskyldan í Skotlandi en komum
stundum heim í frí um sumar eða
jól. Þá bjuggum við alltaf hjá
ömmu og afa í Birkigrundinni og
nutum þar ómældrar ástar og um-
hyggju. Það var fastur liður þegar
ég kom heim til ömmu og afa að
snúa bakinu að veggnum við hlið-
ina á dyrakarminum inni í eldhúsi,
eins beinn í baki og mögulegt var,
og dró amma strik með blýanti þar
sem höfuðið bar við vegginn. Und-
antekningarlaust hafði ég vaxið um
nokkra sentimetra. Það þurfti ekki
meira til að gleðja ungan mann en
að gera honum ljóst að hann væri
ögn stærri í dag en hann var í gær.
Það er langt síðan ég hef verið
mældur, og þó er ég ennþá alltaf
að koma heim frá útlöndum. Ég
held að það sé þó ekki síst vegna
þess að ég hef lítið hækkað hin síð-
ari ár.
Ég mun minnast ömmu Unnar
sem glaðværrar konu sem var hlý
og góð og sinnti barnabörnunum
sínum af mikilli ást. Amma Unnur
naut sín vel í garðinum þeirra
stóra í Birkigrundinni. Í gegnum
tíðina vörðum við líklega mestum
tíma saman í garðinum í Birki-
grundinni. Þar reyttum við illgresi,
plöntuðum blómum, tíndum jarð-
arber og tókum upp kartöflur, en
afi sló grasið. Þessi garður virtist
einhvern veginn, svipað og ég
sjálfur, verða stærri og stærri með
hverju árinu sem leið. Þó minnir
mig að garðurinn hafi alltaf verið
fallegasti garðurinn í götunni, allt
fram að þeim degi sem amma og
afi fluttu úr Birkigrundinni. Ég
veit ekki hvernig hann lítur út í
dag, enda óviðeigandi að vera að
hnýsast inn í annarra manna
garða.
Það skiptir þó litlu máli því að
garðurinn lifir góðu lífi í minning-
unni um Unni Agnarsdóttur, kon-
una góðu sem ræktaði hann.
Óskar Örn Arnórsson.
Ég man að þegar ég var lítil þá
fannst mér amma Unnur svo fín
frú. Hún var alltaf svo falleg og
fín, með nýlagt hár og svo fallegt
skart.
Þegar ég kom í heimsókn til afa
og ömmu í Birkigrundina fannst
mér svo gaman að fara inn í her-
bergið hennar ömmu og skoða
skartgripina hennar með henni og
fá að máta þá. Ætli ég hafi það
ekki frá henni hversu gaman mér
finnst að punta mig.
Ég man að amma sat oft inni í
eldhúsinu í Birkigrundinni og var
að leggja kapal og oft spilaði hún
við okkur krakkana þegar við kom-
um í heimsókn og hún elskaði að
dekra við okkur barnabörnin sín.
Amma naut þess að ferðast og
ferðaðist um allan heim með afa og
keypti alltaf einhverja fallega
minjagripi handa okkur. Hún átti
líka stórt safn af litlum dúkkum
sem hún keypti í hverju landi og
raðaði upp inni í sjónvarpsher-
bergi.
Hún elskaði sólina og notaði
hverja lausa stund í garðinum fal-
lega í Birkigrundinni þar sem hún
undi sér best hvort sem var í sól-
baði eða að hlúa að plöntunum í
garðinum sem var stoltið hennar.
Hún var dugleg að virkja okkur
Óskar í að hjálpa sér og afa við að
raka grasið og að gera beðin fín en
hún og afi voru þekkt fyrir fal-
legan og vel hirtan garð þar sem
mikið var ræktað.
Amma Unnur var söngelsk og
eftir að hún veiktist af Alzheim-
ersjúkdómnum kunni hún samt
enn lögin og textana sem hún hafði
lært þegar hún var ung. Núna á
síðustu mánuðunum fannst henni
ekkert skemmtilegra en þegar við
sungum eða spiluðum fyrir hana
einhver lög sem hún þekkti. Þá
birti yfir henni og hún virtist njóta
stundarinnar.
Nú hefur elskulega amma mín
fengið frið og ég kveð hana þakklát
fyrir allar góðu stundirnar.
Ragnhildur Erna Arnórsdóttir.
Fyrstu kynnin af Unni voru af
móður unglingsstúlku sem var að
taka flugið út í lífið. Okkur til
happs lenti stúlkan í fjölskyldu
okkar og hefur verið mágkona okk-
ar og svilkona síðan. Gæfan vindur
sér oft að okkur án þess að við höf-
um nokkuð til hennar unnið og ein-
mitt þannig hafa kynnin af Unni og
hennar fjölskyldu verið til margra
ára.
Einkenni Unnar voru að setja
ávallt aðra en sjálfa sig í öndvegi.
Hún var ljúf og glöð kona og
glæsileg á góðri stundu. Henni
fylgdi góð nærvera og vildi hún öll-
um gott. Myndir sem renna í gegn-
um hugann eru af Unni með fal-
legu barnabörnin sín, Unni að
vinna í fallega garðinum sínum,
Unni að bera umhyggju fyrir ætt-
ingjunum og Unni með Óskari að
njóta líðandi stundar. Margir urðu
ríkari af kynnum sínum við Unni
og í þeim hópi er svo sannarlega
fjölskyldan okkar sem þakkar
henni af alhug fyrir samfylgdina í
gegnum árin. Innilegar samúðar-
kveðjur til Óskars, Gunnhildar,
Agnars, tengdabarna og barna-
barna.
Elín og Oddur.
Fetaðu slóð regnbogans,
slóð söngvanna,
þar sem fegurðin býr.
Út úr öllu þokumistri er leið
eftir slóð regnbogans.
(Úr söng Navajo-indíána.)
Ég hefði svo gjarnan viljað vera
með ykkur í dag – en hugurinn
mun hvarfla til ykkar úr fjarlægð-
inni og fylgja Unni eftir slóð regn-
bogans, þangað sem fegurðin býr í
eilífðinni.
Ég hef þekkt Unni síðan ég man
eftir mér. Hún kom með fjölskyldu
sína í heimsókn til Akureyrar á
hverju sumri á meðan Sigrún móð-
ir hennar bjó þar og ég var barn
og unglingur. Ég man eftir því
hvað hún var alltaf glöð að sjá mig
og faðmaði mig að sér þegar ég
kom upp stigann í Helgamagra-
stræti 5. Í minningunni er sólskin,
fjölskylduboð, umræður um stang-
veiðar hjá körlunum og um börn
og buru hjá mömmu og Unni. Á
meðan lékum við krakkarnir okkur
úti eða við Gunnhildur löbbuðum í
bæinn og litum inn í Amaró og
Kaupfélagið. Þegar haustaði var
stundum farið í berjamó, legið á
milli þúfna, tínt af kappi og rætt
um berjasprettu og hve margir
lítrar komu í föturnar.
Á unglingsárum var gaman að
bregða sér til Reykjavíkur og í
þeim ferðum átti ég vísan sama-
stað í Stóragerðinu hjá Unni og
Óskari. Alltaf byrjaði hún á því að
spyrja hvernig öllum liði fyrir
norðan. Hún fylgdist bæði með
okkur systrunum og frændsystk-
inum okkar og lagði sig fram um
að halda tengslum við fjölskyldur
okkar og uppruna sinn fyrir norð-
an. Þegar ég hóf nám í Reykjavík
eftir stúdentspróf hitti ég Unni
jafnvel á hverjum degi, enda leigði
ég hjá Sigrúnu móður hennar sem
þá var flutt suður. Varla leið sá
dagur að Unnur kæmi ekki við hjá
gömlu konunni á leið heim úr
vinnu. Oft sátum við saman við eld-
húsborðið og spjölluðum um allt
milli himins og jarðar. Unnur hafði
gaman af fallegum fötum og skóm
og ef eitthvað nýtt hafði verið
keypt var mátað og dáðst að nýrri
flík.
Þegar Unnur og Óskar höfðu
heimsótt fjarlæga staði sagði hún
okkur frá því sem á dagana hafði
drifið og alltaf var auðheyrt að hún
hafði notið ferðarinnar og alls þess
nýja sem hún sá og upplifði. Hún
hugsaði líka alltaf um þá sem
heima voru og kom færandi hendi
til baka.
Um helgar fórum við Sigrún oft í
mat í Birkigrundina. Vorum fyrst
sóttar og síðan keyrðar heim,
saddar og sælar – oft eftir eitt
sherrystaup eftir matinn.
Þetta eru ljúfar minningar um
góða, hlýja og glaða konu sem var
alltaf tilbúin til að hlúa að fjöl-
skyldu sinni og öðrum sem voru
nálægt henni. Við nutum öll góðs
af.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir.)
Kæri Óskar, Gunnhildur, Agnar
og fjölskyldur. Innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Helga Hauksdóttir.
Kær vinkona er fallin frá eftir
erfið veikindi. Við viljum kveðja
hana með þessum ljóðlínum eftir
Davíð Stefánsson og þakka henni
fyrir samfylgdina í meira en hálfa
öld.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumabláa júlínótt.
Nú sefur allt svo vel og vært,
sem var í dagsins stríði sært,
og jafnvel blóm með brunasár
þau brosa í svefni gegnum tár.
Ástvinum hennar vottum við
innilega samúð okkar.
Vinkonurnar í
saumaklúbbnum.
Kær vinkona mín og samstarfs-
maður er látin eftir erfið veikindi.
Við Unnur kynntumst fyrir þrjá-
tíu árum þegar við byrjuðum að
vinna saman í fjárhirslum Seðla-
banka Íslands. Mér er efst í huga
þakklæti fyrir góða vináttu og við-
kynningu sem auðgaði hverja sam-
verustund.
Sem samstarfsmaður Unnar í
hart nær þrjátíu ár kynntist ég
henni mjög vel, þar fór hógvær og
skemmtileg kona með marga
mannkosti, hún var dugleg, ósér-
hlífin og traust. Á deildum þar sem
ekki er um umferð utanaðkomandi
að ræða, eins og þeirri deild sem
við Unnur unnum saman á, mynd-
ast oft sérstakt andrúmsloft. Ná-
lægðin við annað starfsfólk er mik-
il og hjá okkur var mjög oft glatt á
hjalla, ekki síst fyrir kímnigáfu
Unnar, og er smitandi hlátur henn-
ar minnisstæður.
Unnur lauk störfum í Seðlabank-
anum 1. júní árið 2000, með sökn-
uði en einnig gleði í brjósti yfir
auknum tíma með fjölskyldu sinni.
Fyrir þau ár sem við þekktumst og
fyrir góða vináttu, langar mig að
þakka Unni af heilum hug, og
votta Óskari, Gunnhildi, Agnari og
fjölskyldum þeirra mína dýpstu
samúð.
Auður Gísladóttir.
UNNUR
AGNARSDÓTTIR