Morgunblaðið - 09.06.2006, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 2006 47
MINNINGAR
heiðursmaður, mikill fjölskyldumað-
ur og mjög samviskusamur. Hann
var sérlega góður verkstjóri, nokkuð
sem nýttist vel í sveitinni. Já, það eru
forréttindi að hafa alist upp í sveit.
Pabbi var ekki skorpumaður, en var
alltaf að. Allar framkvæmdir voru
gerðar að vel ígrunduðu máli og allt
gekk eins og vel smurð vél. Ég veit
varla hvar á að byrja, þar sem það er
svo margs að minnast. Sauðburður-
inn á vorin var alltaf besti tíminn,
þegar allt var að vakna til lífsins,
kindurnar fóru á túnið eftir að búið
var að fara vel yfir girðingarnar og
tókum við krakkarnir fullan þátt. Það
var sjálfsagt mál að allir hjálpuðu til,
þannig var það bara. Við vorum með
pabba í girðingunum, við að gá til
kinda, girða í lækinn og allt sem því
fylgdi. Þegar mamma var búin að
hjálpa mér og vinkonu minni við að
tjalda var stofnuð blómabúð og svo
kom pabbi og keypti blóm af okkur,
mætti í kaffi í gamla bæinn eða
boddíið þar sem kökurnar voru
drullukökur skreyttar með blómum
og hjálpaði mér að smíða kofa niðri
við rétt. Auðvitað þurfti hann að
hjálpa heilmikið til við smíðarnar, þá
kannski helst við að saga, en ein-
hvern veginn kom hann því þannig
fyrir að mér fannst eins og ég hefði
smíðað kofann alveg sjálf. Síðan
gerði hann girðingu í kring svo það
væri hægt að hafa alvöru garð og
rollurnar kæmust ekki inn. Á vet-
urna fór hann í bílaleik með okkur
krökkunum á stofugólfinu og eru
þær stundir sérlega minnisstæðar.
Síðan tók hann sig til öðru hvoru og
gerði armbeygjur á stofugólfinu, átti
dyggan aðdáendahóp sem taldi sam-
viskusamlega hvað hann gerði marg-
ar. Þegar fór að líða að vori var haldið
til Þorlákshafnar þar sem keyptur
var fiskur og þegar heim var komið
flatti hann fiskinn út og hengdi upp í
rjáfur á íbúðarhúsinu til þurrkunar.
Það var alltaf mikil tilhlökkun að fá
að smakka síðar meir til að athuga
hvort fiskurinn væri orðinn passlega
þurr, enda harðfiskurinn hans pabba
sá besti í heimi.
Pabbi passaði alltaf sérlega vel
upp á að við krakkarnir kæmum ekki
nálægt tækjum sem væru mjög
hættuleg, kenndi okkur vel á allar
vélar og vildi helst alltaf tengja drif-
skaftið sjálfur. Síðar meir fékk ég að
hjálpa honum við að smyrja vélarnar
og varð það eitt skemmtilegasta
verkið. Þegar átti t.d. að smyrja fjöl-
fætluna var kappsmálið alltaf að
finna alla smurkoppana, því síðan fór
pabbi yfir það með mér hvort ég
hefði gleymt einhverjum og þá varð
þetta hálfgerð áskorun. Verk sem
pabbi hafði lag á að gera spennandi,
eins og svo margt annað.
Árin liðu og þegar pabbi og
mamma hefðu átt að geta farið að
minnka við sig kom í ljós að maður á
aldrei að taka hlutunum sem sjálf-
sögðum. Pabbi greindist með Alz-
heimer-sjúkdóminn árið 2000 en þá
áttuðum við okkur á að hann var bú-
inn að vera með sjúkdóminn í nokk-
urn tíma. Það var mikil sorg að sjá
hann hreinlega hverfa á ótrúlega
skömmum tíma. Hræðilegur sjúk-
dómur.
En nú er komið að kveðjustund og
margar góðar stundir sem hægt er
að þakka fyrir að hafa átt. Hamingju-
söm æska sem aldrei verður frá
manni tekin. Pabbi var góður maður
sem vert er að minnast og sem án efa
fylgist með okkur fjölskyldunni um
ókomna tíð.
Hugrún.
Afi gaf sér alltaf tíma til að leika
við okkur barnabörnin. Mín skýrasta
minning er þegar hann leyfði mér að
fara inn í svínahúsið. Það fékk eng-
inn, á þeim tíma, að fara inn, en hann
gerði undanþágu með mig og bróður
minn.Hann hélt á mér inn, bara til að
leyfa mér að halda á litlum grís. Inni
voru skær ljós og frekar heitt. Þar
sem ég hélt á grísnum líkti ég honum
við kött án hára.
Afi leyfði mér oft að sitja á hest-
baki eða atast með honum í fénu. All-
ar minningarnar tengdar afa eru
einnig tengdar búskapnum og hvern-
ig hann hugsaði um dýrin í sveitinni.
Hann hugsaði vel um alla og gerði
allt til að gleðja okkur barnabörnin.
Erna Kristín.
Móðurbróðir minn Hannes Hann-
esson er látinn eftir langvinn veik-
indi. Hann er fimmti elstur níu systk-
ina og eru sex þeirra á lífi. Í stórum
systkinahóp þurfti hver og einn að
fara að vinna um leið og tækifæri
gafst. Hann fór ungur í sveit og var
m.a. á Fjalli á Skeiðum í fimm sumur
og einn vetur. Fimmtán ára gamall
fór hann að vinna hjá Rafmagnseft-
irliti ríkisins í línuflokki föður síns,
Hannesar Andréssonar, og vann þar
samfellt við lagningu háspennulína
frá Ljósafossvirkjun til ársins 1949,
en þá voru kauptúnin Selfoss, Eyr-
arbakki, Stokkseyri, Hella, Þykkvi-
bær, Hveragerði og Hvolsvöllur orð-
in tengd Ljósafossvirkjun. Á næstu
árum var minna um línulagnir og sér-
staklega yfir vetrarmánuðina og fór
Hannes þá á vetrarvertíð bæði í
Vestmannaeyjum og á Eyrarbakka.
Á Eyrarbakka reri hann á mótor-
bátnum Faxa undir skipstjórn Jó-
hanns Vilbergssonar. Hann var vel til
forystu fallinn enda voru honum
snemma fengin mannaforráð. Vorið
1954 var Hannes gerður að flokks-
stjóra hjá Rafmagnsveitum ríkisins
og honum falið að sjá um lagningu
háspennulínu frá Hrauni í Ölfusi og
niður í Þorlákshöfn. Sama ár var
hann skipaður verkstjóri, og hann
var síðan með vinnuflokk sinn við
línulagningar víðs vegar um land til
ársloka 1960, en eftir það fór hann að
vinna á skrifstofu RARIK í Reykja-
vík.
Árið 1967 urðu mikil umskipti í lífi
Hannesar, þegar þau Salvör fluttust
á æskuheimili Salvarar, Arnkötlu-
staði í Holtum, og hófu þar búskap,
aðallega með sauðfé og svín, en á
þeim árum voru ekki margir með
svínabúskap. Hannes naut þess frels-
is, sjálfstæðis og athafnasemi, sem
fólst í því að vera bóndi. Hann gekk
til þessa verks af sama áhuga, skipu-
lagningu og natni og annarra starfa
sem hann hafði tekið að sér. Þar
byggðu þau nýjan húsakost, bæði
íbúðarhús og útihús. Hann var yfir-
vegaður, framsýnn og mikill höfðingi
í sér. Hann var lengi forðagæslumað-
ur sveitarinnar og þar komu áður
nefndir kostir sér vel.
Hannes hafði mikinn áhuga á
mönnum og málefnum, var glettinn
og fólk laðaðist að honum. Hann var
frá unga aldri mjög söngelskur og
söng í kirkjukór Árbæjarkirkju í
Holtum í 27 ár og það gladdi hann
mjög að eldri sonur hans skyldi læra
söng. Honum þótti vænt um kirkjuna
sína og sem sóknarnefndarformaður
beitti hann sér m.a. fyrir byggingu
safnaðarheimilis.
Á Arnkötlustöðum er tekið vel á
móti gestum, þeim sinnt vel og þurfti
Hannes að ræða hin ýmsu mál.
Bændur eiga í rauninni aldrei frí og
hafði ég stundum áhyggjur af því,
hvað við gestirnir héldum heimilis-
fólkinu lengi frá verkum. Hannes lét
sig velferð allra varða og talaði jafnt
við börn, unglinga og fullorðna. Þeg-
ar ég kom í heimsókn að Arnkötlu-
stöðum fyrr á árum fór Hannes oft
með mig um útihúsin, sagði mér frá
búskapnum og áformum sínum. Um
sláttinn komum við alltaf við í hlöð-
unni, þefuðum af heyinu, könnuðum
hitastigið á því og Hannes sagði frá
hvernig tekist hefði til með þurrk-
unina á því og mat gæði þess. Á þess-
um árum voru margir Eyrbekkingar
með kýr og kindur og heyjuðu, og
vildi Hannes vita, hvernig heyskapur
gengi þar. Þó að ég hjálpaði til við
heyskap hjá föðurfólki mínu á ung-
lingsárum, þá talaði Hannes við mig
stráklinginn eins og ég væri reyndur
bóndi. Þegar ég kom í heimsókn vildi
Hannes vita, hvað bændur væru að
gera fyrir austan Selfoss og sérstak-
lega fyrir austan Þjórsá. Hvort þeir
hefðu verið að slá, hvað þeir væru
búnir að hirða mikið o.s.frv. Þetta
gerði það að verkum, að ég lagði mig í
líma við að læra nöfn þeirra bæja,
sem sást heim til frá veginum, þegar
keyrt er austur í Holt til þess að geta
gefið sem nákvæmastar upplýsingar.
Á þessum göngum okkar Hannesar
og einnig við önnur tækifæri reyndi
hann að kenna mér framsýni og fá
mig til að búa í haginn fyrir framtíð-
ina, sem ég er honum þakklátur fyrir.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
njóta leiðsagnar hans og samfylgdar
og votta fjölskyldu hans samúð mína.
Brynjólfur G. Brynjólfsson.
✝ GuðmundurKristján Finn-
bogason fæddist á
Eyri í Mjóafirði í
Norður-Ísafjarðar-
sýslu 21. júlí 1934.
Hann lést á líknar-
deild LSH 4. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Finnbogi
Björnsson bóndi, f.
1. maí 1898, d. 11.
mars 1978, og Sal-
vör Kristjánsdóttir,
f. 20. október 1903,
d. 9. ágúst 1989.
Systkini Guðmundar eru Ólöf, f. 7.
janúar 1932, d. 10. október 1988,
maki Guðmundur Ólason, f. 1.
september 1927, Björn Breiðfjörð,
f. 24. maí 1937, Kristján Ragnar, f.
3. júlí 1941, kvæntur Maríu Sonju
Hjálmarsdóttur, f. 9. júlí 1936, og
Arndís, f. 29. júlí 1948.
Guðmundur fluttist ásamt for-
eldrum sínum í Kirkjubæ í Skut-
ulsfirði árið 1946.
Árið 1974 hóf Guðmundur sam-
búð með Valdísi Jónsdóttur, f. 7.
júlí 1934. Foreldrar hennar voru
Jón Ólafsson, bóndi á Fífustöðum í
Arnarfirði, f. 1. júlí
1903, d. 29. maí
1987, og Guðrún
J.B. Guðjónsdóttir,
f. 25. júlí 1900, d. 18.
október 1967. Börn
Valdísar frá fyrra
hjónabandi eru Guð-
rún, f. 11. júlí 1954,
Þorgrímur, f. 14.
júní 1955, Dagný, f.
7. mars 1958, og Ás-
dís, f. 19. febrúar
1963.
Guðmundur gekk
í Héraðsskólann í
Reykjanesi og síðan barnaskólann
á Skeiði í Eyrarhreppi hinum
forna. Guðmundur var bílstjóri hjá
Þóri Bjarnasyni sérleyfishafa. Hóf
síðan vinnu á þungavinnuvélum
hjá Vegagerð ríkisins og síðar eig-
in fyrirtæki, Jarðýtum hf., sem
hann átti ásamt Gunnari Péturs-
syni og Ebeneser Þórarinssyni.
Flokksstjóri hjá Vegagerð ríkisins
frá 1974 til 1984, svo Pólnum hf.
og Póls hf. til 2003.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Garðakirkju á Álftanesi í dag
og hefst athöfnin klukkan 17.
Mig langar að minnast stjúpföður
míns Guðmundar Finnbogasonar
með nokkrum orðum. Fyrir um það
bil 3 árum greindist hann með
krabbamein sem að lokum dró hann
til dauða.
Okkar kynni hófust fyrir um það
bil 30 árum síðan þegar hann og
mamma rugluðu saman reytum sín-
um og við fluttumst til Ísafjarðar með
þeim, ég og yngri systir mín. Ekki
hefur það verið beint auðvelt fyrir
hann sem átti ekki börn sjálfur að
taka við tveim stelpuskottum og báð-
ar nokkuð ákveðnar en Guðmundur
tók öllu með ró og tók þá skynsam-
legu ákvörðun að vera ekki að skipta
sér of mikið af uppeldinu, þannig að
smám saman byggðist upp traust og
væntumþykja á milli okkar. Það var
helst að hvessti á Túngötunni þegar
pólitík bar á góma, því ekki vorum við
sammála á því sviði. Þá voru oft eld-
heitar umræður og höfðum við bæði
lúmskt gaman af.
Guðmundur var mjög hagur og
vandvirkur, hann hafði gaman af
smíðum og að gera upp húsgögn,
hann var einnig mikill búmaður. Það
voru ræktaðar kartöflur í stórum stíl,
sviðnir hausar, súrsað og tínd ber af
miklum móð. Ævistarfið lá þó ekki í
bústörfum því það má segja að vega-
vinna hafi verið hans ævistarf, fyrst á
ýtunni sem hann átti og seinna var
hann vegavinnuverkstjóri og flokkur-
inn hans fór um allt Ísafjarðardjúp og
upp á Steingrímsfjarðarheiði.
Frá árinu 1985 og þar til hann
veiktist vann Guðmundur hjá Póls á
Ísafirði. Var hann mjög ánægður þar
og hefði helst ekki viljað hætta að
vinna.
Elsku Guðmundur minn, við börn-
in mín vorum glöð yfir að hafa fengið
að kveðja þig á föstudaginn á meðan
þú gast talað svolítið við okkur og ég
kveð þig núna, þakklát fyrir allt.
Dagný.
Elsku Guðmundur, þegar við hitt-
umst fyrst var ég 9 ára gömul en þá
kynntist þú mömmu. Skömmu seinna
fluttum við til Ísafjarðar á Túngötuna
en þar átti ég mín bestu ár sem barn
og unglingur. Stebbabúð niðri, sjór-
inn og sjávarlyktin, yndisleg sumur
við lygnan Pollinn, snjóþungir vetur
og skíðaferðir upp á Dal og svo mætti
lengi telja.
Ísafjörður var fyrir þér besti stað-
ur á Íslandi og þar vildir þú helst vera
með fjöllin brött og blá beggja vegna
fjarðarins og sjóinn ólgandi við fjör-
una. Þar áttir þú þínar rætur sem
aldrei slitnuðu.
Sem verkstjóri í vegavinnunni og
mamma sem ráðskona eydduð þið
sumrum í að vinna við vegagerð inni í
Djúpi. Það var ekki leiðinlegt fyrir
stelpuskott að vera með ykkur þar í
náinni snertingu við náttúruna sem
er engu lík. Þar fylgdist maður með
uppbyggingu veganna sem í þá daga
voru nú ekki upp á marga fiska. Ég
man þegar við vorum að keyra í
Landrovernum heim í fríhelgar á
malarvegum í ryki sem smaug inn um
allan bíl. Mér verður alltaf hugsað til
þessa tíma þegar ég ek Djúpið í dag,
nánast allt malbikað, þú áttir þinn
þátt í að byggja þetta allt saman upp.
Þú varst mjög handlaginn og margar
stundir fóru hjá ykkur mömmu í að
byggja upp sumarbústaðinn inni í
firði. Í minningunni er alltaf sól og
gott veður og ótal skemmtilegar
stundir koma upp í hugann. Eftir að
bústaðurinn fór í snjóflóðinu saknaði
maður þess sárt að komast ekki
þangað og ég veit að þú saknaðir þess
líka.
Þegar þú hættir í vegagerðinni
fórstu að vinna hjá Pólnum og þar
gastu nýtt þína handlagni við smíðar,
enda afar vandvirkur maður.
Þú varst ekki allra og maður fárra
orða en maður sem maður gat treyst.
Þú varst ekkert mikið að ræða um þín
veikindi og vildir helst ekkert gera
mikið veður úr þeim, þetta var bara
gangur lífsins. Enda er bara tvennt
víst í þessum heimi, maður fæðist og
maður deyr. Að lokum vil ég þakka
þér fyrir samfylgdina og bið Guð um
að blessa þig.
Í faðmi fjalla blárra,
þar freyðir aldan köld,
í sölum hamra hárra
á huldan góða völd,
sem lætur blysin blika
um bládimm kletta-skörð,
er kvöldsins geislar kvika
og kyssa Ísafjörð.
(Guðmundur Guðmundsson.)
Kveðja,
Ásdís.
Fallinn er frá vinur, samstarfsmað-
ur og meðeigandi í rúma tvo áratugi
Guðmundur Finnbogason eða
Gummi á Kirkjubæ eins og hann var
kallaður hér í Skutulsfirði. Hann átti í
baráttu við illvígan sjúkdóm sem
hann varð að lokum að lúta í lægra
haldi fyrir, þrátt fyrir hetjulega og
harða baráttu um nokkurt skeið.
Guðmundur flutti að Kirkjubæ
með foreldrum sínum og systkinum
vorið 1946. Hófust kynni okkar og
Fjölskyldunnar á Kirkjubæ þá um
haustið, og hafa haldist óslitið síðan,
þó í seinni tíð hafi stundum verið vík
milli vina.
Á þessum árum var mikið félagslíf í
Skutulsfirði með starfi Íþrótta- og
málfundafélagsins Ármanns. Kirkju-
bæjarfjölskyldan var mjög félagslynd
og gekk öll til liðs við félagið fljótlega
eftir komu sína í fjörðinn. Bræðurnir
tóku strax virkan þátt í íþróttastarf-
inu og varð Guðmundur á sínum ung-
lingsárum einn besti göngumaður hér
um slóðir. Hann var meðal annars
með undirrituðum í skíðaskólanum
veturinn 1949 og tók þátt í mörgum
mótum hér heima og var talinn mjög
efnilegur og höfðu menn á orði að
hann Gummi væri þindarlaus. Ég
man sérstaklega eftir skíðamóti Ís-
lands 1951, þá tróð hann slóðina fyrir
mig þá 16 ára gamall, því ég hafði lent
framarlega í rásröð og slóðin ekki
sem best vegna skafrennings. Í þá
daga voru ekki komnir troðarar og
varð þetta til þess að ég náði öðrum
eða besta tíma í göngunni. Aðstæður
höguðu því þannig að Gummi kom
ekki til keppni í eldri flokkum og var
það miður.
Gummi hafði snemma mikinn
áhuga á vélum, sérstaklega bílum og
minnir mig að hann hafi keypt sér
vörubíl, Í-12 áður en hann var kominn
með bílpróf. Fljótlega kom í ljós
áhugi á vinnuvélum og varð það hans
aðalstarf frá tvítugsaldri að stjórna
þeim.
Leiðir okkar Gumma áttu eftir að
liggja víðar saman en í sambandi við
skíðin, því haustið 1959 gerist hann
jarðýtustjóri hjá mér og Ebenezer
Þórarinssyni og stofnaði með okkur
Jarðýtur h/f árið 1963 og var aðal-
ýtustjóri um langt árabil. Einnig
starfaði hann hjá okkur í sambandi
við vöruflutninga og viðgerðir á vetr-
um. Guðmundur var góður og útsjón-
arsamur ýtustjóri og bílstjóri, ósér-
hlífinn þannig að oft fannst manni
nóg um. Víða háði hann baráttu við
móður jörð við erfiðar aðstæður og
hafði oftast betur, sérstaklega eftir að
hann fékk í hendurnar 45 tonna ýtu
1971 sem var þá með stærstu ýtum
landsins. Kom hann víða við í nýbygg-
ingu vega, sérstaklega á Djúpvegi
(Skötufirði og Hestfirði) sem tekinn
var í notkun árið 1974 og vígður 1975.
Það er margs að minnast eftir rúm-
lega tveggja áratuga samstarf, oft við
óblíðar aðstæður og var þá giftu-
drjúgt að hafa Gumma sér við hlið.
Man ég sérstaklega eftir haustferð
yfir Þingmannaheiði 1963 eða ’64 á
leið til Ísafjarðar, þá gerði snjókomu
og skafrenning þannig að þegar upp á
heiðina var komið var skyggni orðið
svo lélegt að við urðum stopp. Þetta
fannst Gumma ekki gott og snaraðist
út úr bílnum og gekk við vinstra
framhornið á Bensanum þangað til
halla fór niður í Þingmannadal.
Haustið 1973 kynntist Gummi Val-
dísi Jónsdóttur frá Fífustöðum í Arn-
arfirði (henni Dísu sinni) og flutti hún
með honum vestur vorið 1974. Þá um
haustið gerist hann verkstjóri hjá
Vegagerðinni til 1985, aðallega í Ísa-
fjarðardjúpi og var Dísa matráðskona
hjá honum meðan hann starfaði við
það. Þá var þegar vel stóð á komið við
og drukkið kaffi.
Síðan vann Gummi hjá Pólnum h/f
og síðar Póls h/f meðan kraftar
leyfðu. Síðustu 2–3 árin hafa Gummi
og Dísa búið í Reykjavík.
Gummi var vinfastur og traustur
félagi, átti örugglega enga óvildar-
menn og kveður þessa tilveru í sátt
við alla. Ég heimsótti Gumma stuttu
fyrir leiðarlok, þá var auðséð að
hverju stefndi og vissum við báðir að
þetta væri sennilega kveðjustundin.
Að lokum kveð ég góðan dreng og
traustan vin með hryggð í huga, far
þú í friði.
Dísu og fjölskyldu, systkinum hans
og þeirra fjölskyldum óskum við Val-
gerður Guðs blessunar
Gunnar Pétursson.
GUÐMUNDUR
KRISTJÁN
FINNBOGASON