Morgunblaðið - 29.07.2006, Qupperneq 42

42 LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingibjörg Á.Johnsen fæddist
í Vestmannaeyjum
1. júlí 1922. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 21.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Margrét Jónsdóttir
og Árni J. Johnsen.
Alsystkini hennar
voru fimm og í ald-
ursröð: Svala, Gísli,
Hlöðver, Áslaug og
Sigfús. Samfeðra
eru bræður hennar
Guðfinnur Grétar og Jóhannes.
Ingibjörg var fjórða í röðinni og
eru Sigfús, Guðfinnur Grétar og
Jóhannes eftirlifandi.
Ingibjörg giftist Bjarnhéðni Elí-
assyni frá Oddhól á Rangárvöllum
30. desember 1945. Foreldrar
hans voru Sveinbjörg Bjarnadóttir
og Elías Steinsson. Börn Ingi-
bjargar og Bjarnhéðins eru fjögur
og í aldursröð: 1) Árni, f. 1. mars
1944. Eiginkona hans er Halldóra
Filippusdóttir og börnin eru í ald-
ursröð: Helga Brá, Þórunn Dögg,
Haukur og Breki. Barnabörnin
eru orðin fimm. 2) Margrét Ás-
laug, f. 3. janúar 1950. Eiginmaður
hennar er Grétar Hafnfjörð Jón-
atansson og börn þeirra í aldurs-
röð: Skarphéðinn Rúnar, Bjarn-
héðinn, Ingibjörg og Margrét.
Barnabörnin eru orðin sex. 3)
Þröstur, f. 13. maí 1957. Eigin-
kona hans er Áslaug
Rut Áslaugsdóttir
og börn þeirra í ald-
ursröð: Ósk, Birg-
itta, Þengill, Sandra
Rós og Brynja.
Barnabörnin eru
orðin fjögur. 4) Elías
Bjarnhéðinn, f. 6.
júlí 1964. Unnusta
hans er Sigrún Við-
arsdóttir og börnin
eru í aldursröð:
Daníel, Bjarnhéðinn
Gunnar og Helena
Sól. Eitt barnabarn
er komið í heiminn.
Ingibjörg ólst upp í Vestmanna-
eyjum og bjó þar til æviloka. Hún
rak blóma- og gjafavöruverslun í
Eyjum í um fimmtíu ár, auk þess
sem hún vann að æskulýðs- og
bindindismálum með hundruðum
ungmenna í Eyjum. Hún gegndi
auk þess margvíslegum trúnaðar-
störfum í félagsmálum og stýrði
starfi templara um áratuga skeið
og starfaði með Stórstúku Íslands,
landssamtökum bindindismanna.
Ingibjörg vann við barnavernd,
tók virkan þátt í starfi kirkju og
KFUM og K og sinnti þannig
margs konar þjónustu í Vest-
mannaeyjum fyrir hugsjónir sín-
ar.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Landakirkju í Vestmannaeyj-
um í dag og hefst athöfnin klukk-
an 10.30.
Glæsileiki og móðurmildi voru í
rauninni aðalsmerki hennar þótt hún
væri margslungin eins og veðrið á
Stórhöfða og andstæðurnar í nátt-
úrunni á heimaslóðinni. Móðir mín
vann ótrúlega þéttan vinnudag frá
æskuárum til áttræðs, síðust til
svefns, fyrst á fætur, á heimili sem
minnti stundum á járnbrautarstöð
með gestum og gangandi, verbúð
færeyskra sjómanna um árabil og
blómabúðin niðri opin allan sólar-
hringinn ef menn þurftu á að halda.
Það var oft sagt að á Skólaveginum
væri boðið upp á blóm, kjöt og
kransa, því að það var alltaf matur
og góðgerðir á boðstólum hjá móður
minni, fyrir hvern sem bar að garði.
Hvort sem það þurfti óvænt að hýsa
tvo eða tuttugu þá var það ekkert
vandamál og lambalærum skotið í
ofninn eftir þörfum. Bjarnhéðinn
faðir minn sem var harðsækinn skip-
stjóri og útgerðarmaður átti stund-
um ekki orð yfir umsvif frú Ingi-
bjargar og var hann þó þekktur fyrir
annað en að verða orðs vant. Nótt
eina á leið í nætursprænið á nærbux-
unum mætti hann tveimur óvæntum
gestum mömmu í stiganum sem
spurðu hvaða ferðalagi hann væri á.
„Hún Ingibjörg á engan sinn líka,“
sagði pabbi oft um konu sína með tal-
stöðvarhnykk og sínum frægu blóts-
yrðum, en þessi tvö stjarnkerfi báru
mikla virðingu hvort fyrir öðru. Þau
töluðu bæði tæpitungulaust og auð-
vitað hvessti stundum í eldhúsinu. Í
miðjum stormi með fullt af gestum
hringdi dyrabjallan og mamma rauk
til dyra, en pabbi reri fram í gráðið
foxillur og sagði með blússandi
áherslu: „Hún hefur aldrei verið mín
týpa.“ Þau voru búin að vera gift í 41
ár og hún var sannarlega hans týpa.
Það fylgdi þeim líf og fjör, skin og
skúrir eins og gengur, en það var al-
veg sama hvað kom upp þá afgreiddi
mamma það með sjónarmiðinu að
allt hefði sinn tilgang og síðan var
gert gott úr.
Félagsmálastarf mömmu með
unglingum í bindindisstarfi, barna-
verndarstarfi og fjölmörgum fé-
lagssamtökum, svo sem fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn, var með þeim hætti
að maður hélt stundum að hún væri
fremur stofnun en einstaklingur.
Hvar sem hún kom stormaði af henni
og hún átti urmul vina heima og
heiman, enda var hún í sjálfu sér eins
og heilt björgunarskip og alltaf var
maður stoltur af því hvað margir litu
á hana sem móður sína og velgjörða-
mann. Hjálpsemi hennar var galdur.
Hún hélt fullri reisn í hugsun til
síðustu stundar og húmorinn var
aldrei langt undan. Fyrir nokkrum
mánuðum sagðist Palli Helga hafa
hitt hana á gangi sjúkrahússins.
Hann tók utan um hana og kyssti
hana á kinnina og þá sagði mamma:
„Palli, mikið er þetta skemmtilegt,
það hefur verið svo lítil eftirspurn
eftir þessu upp á síðkastið.“
Nú er hún sigld blessunin hún
móðir mín. Eftir situr þakklæti og
virðing í brjóstum okkar systkin-
anna, Áslaugar, Þrastar og Elíasar
og afkomenda fyrir magnaða móður.
Guð gefi henni góða ferð og gleði
þeim sem eftir lifa. Það er víst að hún
mun storma inn í dýrð himnanna
með slæðurnar sínar og meðfæddum
glæsibrag.
Árni Johnsen.
Elsku mamma mín, það er svo
skrítið að setjast niður og skrifa
nokkrar línur til þín, þetta er svo
óraunverulegt. Mér fannst þú svo
ung miðað við aldur, ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa átt svona góða
mömmu og þú varst börnum okkar
og okkur svo góð og alltaf til taks
hvenær sem var. Við vorum ekki
bara mæðgur heldur líka vinkonur,
okkur kom alltaf vel saman, en það
kom þó fyrir að við vorum ekki sam-
mála, en við virtum skoðanir hvor
annarrar.
Þú varst alltaf svo jákvæð og sást
alltaf björtu hliðarnar á öllum mál-
um, sagðir alltaf: „Þetta bjargast allt
og boðar bara eitthvað miklu betra.“
Það var ótrúlegt hvað þú gast gefið
öllum tíma, sólarhringurinn hjá þér
var miklu lengri en hjá öðrum. Þú
varst í búðinni allan daginn en samt
var aldrei neitt mál ef einhver þurfti
á hjálp að halda við að sauma, mála,
baka eða hvað sem var, þú hafðir
alltaf tíma. Þú sást um að við systk-
inin fengjum kristilegt uppeldi. Þú
og pabbi voruð mér og fjölskyldu
minni alltaf svo góð og það verður
skrítið að geta ekki leitað til þín eins
og svo oft.
Ég man eftir því að þegar mig
langaði í nýjan kjól eða pils fyrir
næsta ball var það ekki málið. Þá var
bara sagt: „Við reddum því í kvöld og
ef vinkonur þínar langar líka í, segðu
þeim bara að koma með efni.“ Svo
var saumað og farið í nýjum fötum á
næsta ball.
En nú er lokið baráttu þinni við
þennan erfiða sjúkdóm, sem þú
barðist við eins og hetja. Þú sagðir
alltaf að þetta myndi lagast og það
eru ekki nema svona tvær vikur síð-
an þú baðst mig og Söndru að koma
með stóra góða poka því að þú ætl-
aðir að fara að pakka niður dótinu
þínu því þú værir alveg að komast
heim. Ég veit að núna líður þér vel,
laus við allar kvalir og ég veit að
pabbi, afi, amma og öll systkinin þín
taka á móti þér opnum örmum og
faðma þig.
Ég bið góðan Guð að varðveita þig,
elsku mamma mín, og ég veit að þú
verður alltaf hjá okkur. Sofðu rótt,
elsku mamma mín.
Kveðja.
Þín dóttir
Margrét Áslaug
Bjarnhéðinsdóttir.
Það er sárt að sjá á eftir sínum
nánustu. Jafnvel þó að aðdragandinn
sé langur og þetta sé í raun það eina
sem við vitum fyrir víst í lífinu, þá er
maður aldrei tilbúinn að kveðja og
það snertir mann mjög.
Elsku mamma mín, ég þakka þér
fyrir öll árin með návist, hjálpsemi
og væntumþykju þinni og ævintýr-
unum víða um heim og að hafa fengið
að vera ekki bara sonur heldur vinur
líka alla tíð.
Þú kenndir mér allt það besta sem
er í mínu fari, fyrir það og allt er ég
ævinlega þakklátur.
Guð blessi þig og varðveiti um alla
eilífð.
Þinn
Þröstur.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast hennar Imbu, mömmu hans Elí-
asar, eins og við kölluðum hana. Er
ég sit hérna í Hafnarfirði og rifja upp
okkar fyrstu kynni fyrir sex árum,
þegar yngsti sonur hennar kynnti
okkur, þá koma margar minningar
upp í hugann. Hún tók mér strax
mjög vel og bauð mig velkomna. Þá
var hún farin að láta á sjá vegna
sjúkdóms en bar sig vel. Bjó hún
heima og keyrði bílinn sinn sem
veitti henni mikið frelsi til að komast
að heiman stund og stund. Þrátt fyr-
ir heftan gang þá munaði hana ekk-
ert um að steikja handa okkur sínar
frábæru fiskibollur og elda kjötsúpu
þegar hún tók á móti okkur í heim-
sóknum okkar til Eyja. Um tíma
þegar hún sótti Reykjalund til end-
urhæfingar þá gisti hún oft hjá okk-
ur og Daníel sonur minn gekk glaður
úr rúmi sínu fyrir hana og svaf í stof-
unni þegar svo bar undir og tóku þau
hvort öðru strax eins og nánir vinir.
Ræddum við oft um heima og geima
og þegar mér fannst eitthvað órétt-
látt og vildi að hlutirnir væru öðru-
vísi þá var hennar viðkvæði oft:
„Þetta er bara svona,“ og vildi meina
að við breyttum ekki öðrum.
Imba var mjög væn og sérstök
kona, með mikla kímnigáfu. Hún
hafði mikil áhrif á samferðafólkið sitt
með styrk sínum og trausti.
Undir það síðasta vorum í síma-
sambandi og fengum fréttir hvor hjá
annarri. Þegar við vorum hjá henni
undir lokin þá hafði ég alltaf á tilfinn-
ingunni að hún vissi af okkur og fólk-
inu sínu í kringum sig. Börnin henn-
ar viku ekki frá henni og voru afar
dugleg að hugsa um hana. Það verð-
ur skrítið að koma til Eyja og fá ekki
að hitta Imbu en ég kveð hana með
þakklæti og virðingu.
Þú skalt vera stjarna mín, Drottinn
yfir dimm höf
yfir djúpa dali
og eyðimerkur
ég geng í geisla þínum
og eitt sinn mun geisli þinn verða að gullstiga
þar sem ég geng upp fagnandi skrefum.
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
Árna, Áslaugu, Þresti, Elíasi og
öðrum aðstandendum sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur. Guð
veri með ykkur.
Sigrún.
Það er skrýtið að tengdamóðir
mín hún Ingibjörg Johnsen, þessi
sterki karakter, sé farin, þó svo að
við höfum öll vitað að það væri ekk-
ert framundan hjá henni í þessu lífi.
Þessi sjúkdómur er hræðilegur og
það var erfitt að horfa upp á þessa
góðu konu kveljast svona mikið.
Maður spyr sig hver tilgangurinn sé.
Ég man þegar ég kynntist tengda-
móður minni fyrst árið 1968 á Skóla-
vegi 7, þá nýkominn til Eyja á vertíð.
Fannst mér ótrúlegt hvað hún hafði
stórt hjarta og ekki bara fyrir fjöl-
skyldu sína heldur fyrir alla, hún
mátti ekkert aumt sjá, hún sendi
jólagjafir um allan heim og gaf sér
tíma fyrir alla sem erfitt áttu. Hún
virtist hafa 48 tíma í sólarhringnum.
Ég man þegar við keyptum Hilm-
isgötu 5, þá var tengdamamma
fyrsta manneskjan sem kom til að
mála og hjálpa til.
Alltaf var okkur boðið með þegar
átti að fara í sumarfrí og fórum við í
margar ferðir til Spánar saman, það
voru ógleymanlegar ferðir.
Við vorum stundum ósammála við
Ingibjörg en við vorum aldrei lengi
ósátt því það var ekki hennar stíll að
erfa neitt, hún var kletturinn sem við
öll stóluðum á. Það var gott að vita af
henni ekki langt undan, ég vissi allt-
af þegar ég var á sjó að hún fylgdist
með konu minni og börnum.
Ingibjörg mín, mig langar að
þakka þér fyrir dóttur þína sem þú
fæddir í þennan heim og er konan
mín í dag, ég er lánsamur maður að
hafa fengið að vera með ykkur í öll
þessi ár og þakka ég fyrir það. Þín
verður sárt saknað, Ingibjörg mín.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er ver.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið það líður allt of fljótt.
(Vilhj. Vilhj.)
Kveðja.
Grétar Jónatansson.
Elsku amma. Orð fá ekki lýst
hversu erfitt er að kveðja. Þú sem
varst ávallt svo stór partur af lífi
okkar og
hefur alltaf verið okkur öllum til
halds og trausts. Við systkinin eigum
öll óteljandi minningar um þig og
fengum við öll alltaf að taka þátt í
öllu sem þú tókst þér fyrir hendur.
Sama hvort það var í blómabúðinni,
stúkunni, spila Olsen eða bara hanga
saman og horfa á Leiðarljós. Allt
þetta og allar þær stundir sem við
fengum með þér eru mikils metnar
og minninguna um þær geymum við
öll í hjartastað.
En nú er langri baráttu þinni við
erfiðan sjúkdóm lokið og þó að erfitt
sé að sætta sig við að þú sért farin,
þá er gott að vita að þér líður betur
og loks hefurðu fengið langþráða
hvíld. Við elskum þig og söknum þín
ólýsanlega mikið og þú verður alltaf
með okkur í huga og hjarta.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Sofðu vært hinn síðsta blund,
unz hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem)
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Þín barnabörn
Bjarnhéðinn, Ingibjörg
og Margrét.
Elsku amma við þökkum þér fyrir
allar góðu stundirnar og allt sem þú
hefur gert fyrir okkur, allar minn-
ingarnar sem við geymum hjá okkur
um alla tíð.
Við kveðjum þig með söknuði.
Ósk, Birgitta, Þengill,
Sandra Rós, Brynja.
Ingibjörg Johnsen er fallin frá og
margs að minnast. Kærleikurinn var
stærsti strengurinn í lífi hennar og
gjafmildi var tjáning hans. Hún vann
sífellt að velferð barna, unglinga og
fjölskyldna; að bindindismálum og
aðhlynningu aldraðra, ásamt ræktun
eigin fjölskyldu.
Rekstur blómabúðarinnar var
henni mikilvægur. Hún kallaði
blómabúðina Magasín og brá fyrir
Kaupmannahafnarglansi í augum
hennar er hún nefndi hana á nafn.
Útstillingar gerðu búðina að lista-
safni og afgreiðslutími var nánast
allur sólarhringurinn. Ef ekki var
flugfært til blómakaupa í Reykjavík
voru gerðir lyngkransar, blandaðir
úr Eyjaflóru, og prýddu kistur í
Landakirkju sem henni var svo hug-
leikin. Eftir kirkjuferð á sunnudög-
um var barnastúkufundur á Hótel
HB, síðar um kvöldið farið í bíó og
vinna í barnaverndarnefndinni dag-
inn eftir. Aldrei eyða í dagskránni.
Á annan í jólum var siður að fara í
Ásnes þar sem hundrað manns komu
saman í húsi Imbu og Bjarnhéðins
þar sem borð svignuðu af veitingum.
Lystisemdirnar voru matreiddar að
hætti Imbu sem enginn lék eftir.
Sósutækni var t.d. eitt af leyndar-
málum hennar. Það var einnig
tækniundur hvernig hægt var að
steikja öll þessi lambalæri í litla ofn-
inum í Ásnesi.
Heimskonan Imba vílaði ekki fyrir
sér að bjóða fjölskyldunni til Spán-
arstranda þar sem starfsfólk gæða-
hótelanna bauð henni í afmælisveisl-
ur barna sinna og ættingja.
Húmoristinn Imba naut sín oft í
tækifærisræðum, sem voru margar
og misalvarlegar, allt frá stórafmæl-
um til landsfunda. Orðfæri hennar
og orðaforði voru oft gáskafull og til-
svörin fleyg á góðum stundum.
Imba hafði sterk áhrif á börn sín
og þau endurspegla þá ástúð sem
þau hlutu frá henni. Við vottum þeim
og fjölskyldum þeirra innilegustu
samúð okkar við þennan missi.
Þegar klukkur Landakirkju sem
svo oft hafa hringt á stórum stund-
um – í Tyrkjaráni og eldgosum –
hringja yfir kistu Ingibjargar John-
sen verða afgerandi tímamót í lífi
okkar allra sem þekktum hana.
Blessuð sé minning góðrar
frænku.
Þorsteinn Ingi og Bergþóra.
Imba frænka var einstök í heim-
inum. Það lærði maður snemma á
lífsleiðinni. Glæsilegur og sterkur
persónuleiki umvafði allt sem hún
vildi nálgast. Vilji hennar var að
færa öðrum styrk til að gera betur.
Mælikvarðinn á lífsgæði og hegðun
var vissulega hennar og oftast sam-
hljóða hinum almennu gildum. Þessa
naut fjölskyldan auðvitað fyrst og
fremst en í litlu samfélagi Eyjanna
var enginn undanskilinn.
Frumkvöðulsstarf hennar í barna-
stúkunni og ungtemplurum var slíkt
verkefni.
Miðstöð rökræðu var í Ásnesi hjá
Imbu og Bjarnhéðni.
Við Þröstur frændi minn áttum
mörg ævintýri og leyndarmál saman
í æsku, enda á svipuðum aldri. Imba
var líklegust til að brjóta upp læs-
ingar að leyndarmálum okkar eða
prakkarastrikum. Hún hafði ein-
stakt lag á að ná til okkar á hrað-
ferðum sínum um bæinn og rann-
sóknareðli. Við komumst þó
klakklaust frá okkar ævintýrum og
Imba fyrirgaf öll spellvirki, þótt
henni væru þau flest óviðkomandi.
Eitt verkefni okkar var henni þó
alls ekki óviðkomandi því hún hafði
gríðarleg áhrif á ungdóminn í Eyjum
í gegnum Barnastúkuna Eygló og
Ungtemplarahreyfinguna.
Svo alvarlega tókum við stúku-
uppeldi Imbu að við Þröstur frændi
fórum um Dalinn að morgni Þjóðhá-
tíðarlaugardags og sprændum í
áfengisflöskur sem þeir allra róttæk-
ustu sváfu með sér við hlið í brekk-
unum eins og elskurnar sínar. Þann-
ig töldum við okkur hafa tekist að
stöðva eða deyfa ölvunardrykkju
margra. Við sögðum að sjálfsögðu
Imbu og ættingjum hróðugir frá
þessu framlagi okkar til afvötnunar
drykkjumanna. Allir urðu frávita af
harmi yfir þessu uppátæki þótt frá-
rennsli átta ára peyja væri tiltölu-
lega hreint. Nema Imba. Hún brosti
og blikkaði okkur, tók okkur afsíðis
INGIBJÖRG Á.
JOHNSEN