Morgunblaðið - 29.07.2006, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ 2006 45
MINNINGAR
Runólfur Gíslason,
eða Runi á Hvann-
eyri, er allur, langt
fyrir aldur fram. Mig
langar með þessum
orðum að minnast hans og þakka
samfylgdina sem hefur varað frá
unglinsárum í gagnfræðaskóla. Þar
minnist ég helst þátttöku í gam-
anleikjum sem settir voru upp á
árshátíðum skólans. Þar fór Runi
fremstur í flokki. Leiklistin átti
eftir að fylgja honum en hann tók
öflugan þátt í starfi Leikfélags
Vestmannaeyja um árabil. Einnig
var hann leiðtogi í hópi jafnaldra
þegar kom að árgangsmótum sem
haldin hafa verið reglulega á und-
anförnum áratugum. Þar sparaði
Runi ekki kraftana og var sá sem
blés til leiks hverju sinni þegar
komið var að undirbúningi næsta
móts.
Árlegar jólaveislur hjá Margó og
Runa á Brekastígnum voru jafnan
fjörugar og líflegar. Þar fór Runi
oft á kostum þegar hann rifjaði
upp ýmsa atburði og sögur af sjálf-
um sér og öðrum. Hann var stál-
minnugur og mundi ólíklegustu at-
burði og tímasetningar þannig að
okkur hinum, sem jafnvel vildum
gleyma bernskubrekunum, þótti
nóg um.
Við Egill og fjölskylda eigum
eftir að sakna Runa sárt en minn-
ing um góðan dreng lifir. Við send-
um Margó, Andra, Sóleyju, Lokesh
og öðrum ættingjum hans og vin-
um innilegar samúðarkveðjur.
Erna Jóhannesdóttir.
Kveðja frá 50-árgangnum
Skólafélagi okkar og fermingar-
bróðir, hann Runi á Hvanneyri,
hefur kvatt þennan heim. Með
nokkrum fátæklegum orðum minn-
umst við góðs félaga.
Árgangurinn okkar hefur verið
duglegur við að hittast. Oftast yfir
helgi síðla í maí og að sjálfsögðu í
Eyjum. Þessi árgangsmót okkar
hafa verið vel undirbúin af hörðum
kjarna búsettum í Eyjum og var
Runi einn þeirra sem lagði hvað
mesta alúð við undirbúninginn.
Hann lét sig ekki vanta á einn ein-
asta undirbúningsfund, enda hafði
hann mikið gaman af árgangsmót-
unum og honum fannst alls ekki of
þétt að hafa þau á 5 ára fresti. Það
er svo gaman að hitta allt þetta
fólk, sagði hann. Hann vildi hafa
þetta flott og lagði sitt af mörkum
til að svo mætti verða. Hann ýmist
tók að sér að vera veislustjóri,
halda ræðu eða tók þátt í einhverju
skemmtiatriðinu. Það var gaman
að vinna með honum fyrir þessi ár-
gangsmót, honum fannst þetta svo
skemmtilegt.
Þegar árgangurinn hittist öðru
sinni, 1990, vantaði Runa. Hann
RUNÓLFUR
GÍSLASON
✝ Runólfur Gísla-son fæddist á
Hvanneyri í Vest-
mannaeyjum 31.
maí 1950. Hann lést
á heimili sínu í Vest-
mannaeyjum 9. júlí
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Landakirkju 15. júlí.
var erlendis á ferða-
lagi. Þá helgina var
viðkvæðið manna á
meðal, að það væri
ekki alvega að marka,
því það vantaði jú
Runa. Ekki svo að
skilja að okkur hafi
leiðst, – en samt …
það vantaði Runa.
Hann var „heiðurs-
gesturinn sem ekki
var viðstaddur“. Það
var nefnilega sama
hvar Runi kom, alltaf
setti hann svip á um-
hverfið. Í okkar hópi verður hans
minnst sem kraftmikils gleðigjafa,
einnar af styrkustu stoðunum sem
haldið hafa samfélagi 50-árgangs-
ins gangandi. Kannski af því að
hann var óborganlega fyndinn,
kannski af því að hann var stór-
kostlegur leikari, kannski af því að
hann var prakkari allt sitt líf,
kannski af því að hann var kraft-
mikill og drífandi. Því allt þetta var
hann og meira til.
Runi var baráttumaður, sem
ávallt hafði kjark til að tjá skoðanir
sínar. Hann hafði sterka réttlæt-
iskennd og ríka sjálfstæðisþörf. Í
barna- og gagnfræðaskóla hefur
kennurunum vafalaust oft þótt erf-
itt að þurfa að rökstyðja alla skap-
aða hluti gagnvart Runa. Þeir sem
höfðu völd og ábyrgð komust ekki
upp með að rökstyðja ákvarðanir
sínar með „af því bara“. Áhuga-
málum sínum sinnti Runi ávallt af
alúð og kostgæfni. Þannig fylgdist
hann með grósku Bítlatímabilsins
af slíkum ákafa að hann var eins og
gangandi alfræðiorðabók og vissi
bókstaflega allt um allar hljóm-
sveitirnar og öll lögin. – Og við
höfum notið góðs af þessu ótrúlega
minni Runa æ síðan. Hann mundi
nánast allt sem gerst hafði, bæði í
skólanum og utan hans. Og þegar
við bættist að hann var frábær
sögumaður, þá er kannski ekki að
undra að hann var gjarnan mið-
punktur athyglinnar þegar við hitt-
umst til að rifja upp gamla daga.
Það varð snemma ljóst að þessi
fjörmikli og orðheppni prakkari
hafði mikla hæfileika á sviði leik-
listarinnar. Ekki var haldin sú
skólaskemmtun að Runi kæmi þar
ekki við sögu með eftirminnilegum
hætti. Eftir að skóla lauk fór hann
fljótlega að leggja Leikfélagi Vest-
mannaeyja lið og hefur verið einn
af burðarásum þess um ártuga
skeið.
Næst þegar við í 50-árgangnum
hittumst, mun vanta Runa. Og eins
og síðast þegar hann vantaði verð-
ur hans sárt saknað. Það verður
vitnað í hann og sagðar af honum
sögur. „Eitthvað hefði nú Runi haft
að segja um þetta“, verður sagt.
Andi hans mun svífa yfir vötn-
unum, því minningin um góðan
dreng verður aldrei frá okkur tek-
in.
Við sendum Margo, börnum
þeirra, tengdasyni, Gísla tvíbura-
bróður hans og öðrum ættingjum
hugheilar samúðarkveðjur. –
Blessuð sé minning Runa vinar
okkar.
Fyrir hönd 50-árgangsins í Vest-
mannaeyjum,
Kristín (Kiddý) og Gylfi.
Fyrstu þrjú árin bjó
Helga og fjölskylda
hennar að Laugateigi
29 í Reykjavík, en flutti
síðan í nýbyggt ein-
býlishús að Þinghóls-
braut 44 (síðar 52) á suðurhlið Kárs-
ness í Kópavogi. Á þessum tíma var
mikið byggt á Kársnesi, enda erfitt að
fá lóðir í Reykjavík. Leiksvæði Helgu
og annarra barna á Kársnesi voru
byggingarsvæðin. Þessi leiksvæði
voru spennandi en hættuleg. Naglar,
vírar, steypujárn og vinnupallar or-
sökuðu ófáar skrámur og jafnvel fót-
og handleggsbrot hjá æskulýð Kópa-
vogs á þessum árum. Helga var hepp-
in að eiga yndislega æsku og marga
leikfélaga á þessum fallega stað.
En æskan er ekki einungis leikur,
Helga var aðeins fimm ára gömul
þegar hún hóf nám í Listdansskóla
Þjóðleikhússins. Fljótlega fór hún að
taka þátt í danssýningum skólans.
Upp frá þessu var Þjóðleikhúsið
hennar annað heimili, þar til að hún
flutti af landi brott.
Æskuheimili Helgu á Kársnesi var
fallegt og gestríkt, þar sem áheyrsla
var lögð á menningu, garðyrkju og
hesta. Framtíðin sá jafn ljós út og for-
tíðin hafði verið. Þegar Helga var
fjórtán ára gömul deyr Jón faðir
hennar, eftir skamma óheilsu. Lilja
móðir Helgu, var nú ein og atvinnu-
laus með fimm börn, olíukynt ein-
býlishús og há lán. Í þokkabót var
kreppa og því sem næst ómögulegt að
selja dýr einbýlishús og aðrar eignir.
Lánardrottnar flykktust að og heimt-
uðu að eignir yrðu seldar og lánin
greidd þegar í stað. Húsið, góðhestar
og bílar voru nú seldir fyrir því sem
næst ekki neitt til að greiða lánin, en
fjölskyldan flutti að Kaplaskjólsvegi
HELGA
ELDON
✝ Helga Eldonfæddist 9. júlí
1953. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 3. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Dómkirkjunni 9.
maí.
55 í Reykjavík. Lilja
vann þá vinnu sem hún
fékk í kreppunni, en
launin hrukku
skammt. Ekki sáust
gestir á Kaplaskjóls-
vegi 55, enda þeim ekki
veitt þar af sömu rausn
og þeim hafði verið á
Þinghólsbraut 44.
Helga var kjörin
fulltrúi ungu kynslóð-
arinnar 1969 og komst í
úrslit í Miss Young Int-
ernational-keppninni í
Japan árið eftir. Þrem
árum síðar var hún kjörin ungfrú Ís-
land. Sama ár varð hún önnur í
keppninni Ungfrú alheimur sem hald-
in var í Tókýó. Mörgum fannst feg-
urðarsamkeppnir lítt við hæfi á þess-
um árum kvennaverkfalls og bernsku
pólitísks femínisma á Íslandi. Gekk
svo langt að Helga varð fyrir aðkasti
fyrir uppátækið, en fékk fáar þakkir.
Fjölmiðlar voru í vasa pólitíkusa á
þessum árum og fór því fremur hljótt
þar um afrek Helgu. Enginn stjórn-
málamaður eða flokkur vildi, í þessu
andrúmslofti, sjást vera hlynntur
„kroppasýningum“. Lilja varð að
greiða ferðakostnaðinn með matar-
peningunum, þó að aðrir hefðu hvatt
til fararinnar og lofað að borga brús-
ann.
Íslenski dansflokkurinn var stofn-
aður á þessum árum og var Helga ein
af fyrstu dönsurum flokksins. Árið
1978 hélt Helga til New York þar sem
hún æfði og dansaði med Harkness-
ballettfloknum, sem á þeim árum var
annar aðalballettflokkur borgarinnar.
Eftir nokkur ár í höfuðborg dansins,
flutti Helga til Los Angeles og dans-
aði þar um hríð. Þar tók hún m.a.
nokkrum sinnum sporið með John
Travolta!
Í svanalíki lyftist moldin hæst.
Hann ljómar fegurst og hann syngur skær-
ast …
Svo reisist brjóstsins hvíta, hreina mjöll,
hver hreyfing er sem stilltur bogadráttur.
Og hálsinn ljósi liðast mjúkt og réttir
sig langt yfir dalaþorpin öll.
Sem bylgjur tóna líða vængir léttir
í loftsins fríðu, víðu söngvahöll …
(Einar Benediktsson.)
Í Los Angeles fær hún heimboð frá
Íslendingi sem bjó í Seattle og hún
hafði hitt stuttlega í Reykjavík.
Skömmu eftir að til Seattle var komið
spyr maðurinn Helgu, hvort hún sé
ekki til í að skreppa með honum til
Alaska. Hún slær til. Ferðalaginu
lauk ekki fyrr en fyrir einu og hálfu
ári! Íslendingurinn heitir Gunnar
Guðjónsson. Gunnar var skipstjóri,
útgerðarmaður og frægur aflakóngur
á Alaskamiðum. Helga var kokkur,
háseti og stjórnarformaður útgerðar-
innar í rúm tuttugu ár. Komust þau
Gunnar þar oft í hann krappan, eins
og geta má nærri.
Útsær, þú hastar á hjartað og göfgar þess
ama.
Þú hylur í þögn vor fögnuð og gjörir hann
ríkan …
Þó deyi hjá þér okkar vonir, sem nefna sig
nöfnum,
Og nísti þinn kali vort brjóst, er vald þitt hið
sama;
Því handan þín enginn átti að búast við
höfnum.
Eilífð og himinn er landsýnin þar fyrir
stöfnum.
(Einar Benediktsson.)
Gunnar og Helga fluttu heim til Ís-
lands fyrir rúmlega einu og hálfu ári.
Helga leit þá ekki út degi eldri en þeg-
ar hún kvaddi landið fyrir nær þrem
áratugum. Nokkru eftir að heim var
komið varð Helgu ljóst að hún gekk
ekki heil til skógar. Í ljós kom að hún
gekk með ólæknandi krabbamein og
töldu læknar að hún ætti skammt eft-
ir ólifað. Helga var ekki vön að gefast
upp baráttulaust og var sú raunin nú
sem endranær. Helga lifði mun leng-
ur en nokkur hafði þorað að vona og
læknar gátu útskýrt. Hún lifði sínu
daglega lífi þar til hún lést. Hún sá um
öll húsverk, lagaði mat, verslaði, sat
fundi, fór í leikhús, á bíó og tók á móti
gestum af sömu rausn og ætíð og
henni var í blóð borið. Um sjúkdóm-
inn ræddi hún opinskátt og af æðru-
leysi.
… í vöggunar landi skal varðin standa.
(Einar Benediktsson.)
Sveinn Eldon.
Undirrituðum bárust þau leiðu tíð-
indi að frændsystkini mín þau Hjör-
dís og Magnús frá Vallá hefðu látist
þann sama dag 4. júlí sl. Í erli nú-
tímans er því tekið sem ákveðnum
söknuði en hlut sem ekki verður við
ráðið. En þegar komið er til hinstu
kveðjustundar skerpist minnið og við
hugljúfa kyrrðarstund í Grafarvogs-
kirkju með séra Önnu Sigríði Páls-
dóttur, listamönnunum Hallveigu
Rúnarsdóttur, Hilmari Erni Agnars-
syni og Sigurði Halldórssyni sem
fluttu sinn þátt af athöfninni af stakri
prýði ásamt félögum úr Karlakór
Kjalnesinga og vinum úr Karlakór
Reykjavíkur hrannast upp minning-
arnar.
Ef farið er langt langt aftur í tím-
ann koma fyrst fram nöfn, saga og ör-
lög. Kynslóðir sem maður þekkti og í
HJÖRDÍS
JÓNSDÓTTIR OG
MAGNÚS JÓNSSON
✝ Hjördís Jóns-dóttir fæddist á
Litlu-Vallá á Kjalar-
nesi 24. maí 1952.
Hún lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi þriðjudaginn 4.
júlí síðastliðinn.
Magnús Jónsson
fæddist í Reykjavík
10. ágúst 1953.
Hann varð bráð-
kvaddur þriðjudag-
inn 4. júlí síðastlið-
inn.
Útför systkinanna
var gerð frá Grafarvogskirkju 14.
júlí.
dag sjáum við samferðafólkið, jafn-
aldrana og að lokum unga fólkið og
börn sem við höfum náð að kynnast
nú á síðustu árum og í erfidrykkjunni
hitti ég afabarn Magnúsar, Jón Arnar
Gústafsson, „sæll, Sverrir frændi“
sagði hann, enda frændi minn í báðar
ættir.
Benedikt Sigurðsson var bóndi í
Varmadal. f. 26. janúar 1807. Magnús
Benediksson bóndi á Vallá og Þerney,
f. í Varmadal 10. október 1831. Bene-
dikt Magnússon, f. í Leirvogstungu
22. ágúst 1867 bóndi á Vallá 1895–
1937, kvæntur Gunnhildi Ólafsdóttur.
Magnús Benediktsson, f. á Vallá 1903
og bóndi þar, kvæntur Guðrúnu
Bjarnadóttur. Gréta Magnúsdóttir, f.
á Vallá 22. ágúst 1930, gift Jóni Eng-
ilbert Júlíussyni, ættuðum af fjöl-
mennri ætt af Kjalarnesi, eru forfeð-
ur hans kenndir við Nes í
Brautarholti, Ártún og Tindstaði.
Hjördís og Magnús teljast því til
þeirrar Kjalarnesættar sem margir
eru komnir af. Föðurætt Hjördísar og
Magnúsar þekki ég vel.
Þorgeir Jónsson bóndi í Gufunesi
föðurbróðir minn sagði eitt sinn við
mig er við keyrðum fram hjá Kolla-
firði „voða var hann Óli Þorkels dug-
legur í Kollafirði“ en Ólafur þessi var
bróðir Júlíusar afa Hjördísar og
Magnúsar. Faðir þeirra og þau systk-
inin voru alveg eins, með afbrigðum
dugleg.
Hjördísi þekkti ég lítillega en var
þó alltaf hreykinn af því að hún var
skírð í höfuðið á systur minni sem al-
nafna, en systir mín annaðist heimili
þeirra á Litlu-Vallá þegar móðir
hennar ól hana, Hjördís í Varmadal
var þá unglingsstúlka, falleg og
ógleymanleg.
Kynni okkar Magnúsar urðu miklu
meiri og öll góð, Magnús var víkingur
í sjón og raun. Þau verk sem hann
vann Kjalnesingum verða seint þökk-
uð. Á sviði stjórnmála á Kjalarnesi
var hann ofur virkur og allt í öllu en á
Kjalarnesi var hart barist og auðvitað
allt of hart í svona lítilli sveit og má
segja þó við Magnús værum á móti
sameiningu við Reykjavík að hún
hefði verið til góðs því það er ekki gott
að fólk skiptist í tvær stjórnmálalegar
einingar sem ekki lyndir saman.
Það sem ég minnist fyrst og fremst
í fari Magnúsar er óeigingjarnt starf
hans og framtakssemi við sína sam-
borgara á Kjalarnesi og hjálpsemi við
þá sem voru að byggja húsin sín alveg
eins og faðir hans gerði en þeir voru
báðir þúsundþjalasmiðir. Á heimili
mínu eru fallegir munir sem Magnús
hafði frumkvæði að láta gera fyrir
hönd vina okkar á Kjalarnesi og færa
mér í tilefni tímamóta í lífi mínu.
Þannig var Magnús, hugsaði vel til
allra.
Blessuð sé minning þeirra systkina
Magnúsar og Hjördísar.
Jón Sverrir Jónsson, Varmadal.
Morgunblaðið birtir minningargrein-
ar alla útgáfudagana.
Skil Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
– smella á reitinn Senda efni til
Morgunblaðsins – þá birtist valkost-
urinn Minningargreinar ásamt frek-
ari upplýsingum.
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi). Ef út-
för hefur farið fram eða grein berst
ekki innan hins tiltekna skilafrests
er ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda
þótt grein berist áður en skilafrest-
ur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Minningargreinar