Morgunblaðið - 30.08.2006, Qupperneq 30

30 MIÐVIKUDAGUR 30. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Jóhann, elskulegur
bróðir og kær vinur,
er fallinn frá. Hann
háði afar erfitt stríð
við krabbamein sem uppgötvaðist í
febrúar sl. Jói var yngstur okkar
þriggja bræðranna og við tímamót
sem þessi er margs að minnast, en
ævi- og starfsferillinn er hér að
framan. Jói var mjög vinmargur
maður, hann var í góðra vina hópi
hrókur alls fagnaðar, átti gott með
að ná röddum fólks, t.d. var gaman
að rifja upp með honum gömlu árin
frá Hvammstanga þegar hann var
að segja frá minnisstæðu fólki.
Hann sótti mikið norður, átti þar
marga vini, t.d. meðal hestamanna
og hann og Daddi vinur hans og
æskufélagi höfðu hesta sína þar að
sumrinu og voru þar oft í fríum.
Þeir fóru í réttir árlega og smöluðu
á Vatnsnesfjallinu til Hamarsréttar.
Foreldrar okkar höfðu, eins og jafn-
an var, 1–2 kýr og nokkrar kindur
okkur til framfæris. Það kom því all-
oft í hlut okkar strákanna að hjálpa
til við þau störf sem þessu voru
samfara.
Jói kynntist henni Svanhildi sinni
fyrir norðan, en heimili stofnuðu
þau í Reykjavík. Í Svanhildi átti Jói
góðan að, þau voru mjög samhent í
því sem þau tóku sér fyrir hendur,
ferðuðust mikið heima og erlendis.
Jói var mikill náttúruunnandi fór
víða um á hestum í fríum sínum og
þekkti víða til hér innanlands. Í all-
mörg ár hefur Svanhildur stýrt
starfi aldraðra í Mosfellsbæ. Í öllum
þeirra ferðum með því fólki innan-
lands og utan var Jói ætíð farar-
stjóri, sat frammí með hljóðnemann
og skýrði frá því sem fyrir augu bar.
Er hans nú sárt saknað hjá þessu
fólki öllu. Í starfi sínu sem fram-
kvæmdastjóri Lágafellssóknar, um-
sjónarmaður kirknanna að Lágafelli
og Mosfelli og kirkjugarðanna, var
til þess tekið hversu nærgætinn
hann var og gott til hans að leita t.d.
við útfarir. Margir hafa haft þetta á
orði. Það var gott að koma í Mark-
holtið til þeirra hjóna, ætíð var tekið
á móti fólki með bros á vör og af
hlýju. Um leið og bróðir er kært
kvaddur og beðið blessunar Guðs,
sendum við hjónin Svanhildi og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að blessa
þau. Góður drengur á góðrar heim-
komu von.
Mjöll og Ólafur Steinar.
Það er með sorg og trega sem við
kveðjum hann Jóa, hann var ynd-
islegur maður. Í návist hans leið
okkur alltaf vel, frá honum stafaði
hlýja og væntumþykja. Hann var
alla tíð mjög hjálpfús og hrókur alls
fagnaðar. Engum lét betur en hon-
um að segja skemmtilegar sögur frá
fyrri tímum, hans er sárt saknað.
Um engi og tún og ásinn heima ég aftur
reika,
sest í brekkuna silkimjúka og sóleyjarbleika
(Davíð Stefánsson.)
Við vottum Svanhildi, börnum
þeirra og fjölskyldum okkar dýpstu
samúð.
Trausti og Áslaug, Hrefna,
Bára og fjölskyldur.
Í dag kveð ég mág minn Jóa sem
reyndist mér betur en besti bróðir,
var sannur vinur og félagi, stoð mín
og stytta þegar á þurfti að halda.
Var reyndar ekkert ánægð er ég
kom norður að Efra-Vatnshorni og
Jóhann Sæmundur
Björnsson
✝ Jóhann Sæ-mundur Björns-
son fæddist á
Hvammstanga 20.
febrúar 1942. Hann
andaðist á Landspít-
alanum 20. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Bústaðakirkju 29.
ágúst.
uppgötvaði mér til
skelfingar að hann
hafði svo gott sem
„stolið“ systur minni
og bestu vinkonu
Svanhildi frá mér. Það
leið þó ekki langur
tími þar til hann hafði
brætt mig og sýnt
fram á að ég fengi
góða hlutdeild í Svaldi
minni. Þannig var
upphafið að okkar
góðu vináttu sem aldr-
ei bar skugga á enda
Jói slíkur geðprýðis-
maður, gegnheill og hjartahlýr.
Nú þegar Jói er horfinn á braut,
alltof fljótt, eftir snarpa glímu við
ofurefli, sitjum við vinir hans eftir,
með sæg af góðum minningum um
góðan dreng, sem oftar en ekki var
hrókur alls fagnaðar, enda gleði-
maður að upplagi, fjölfróður um alla
skapaða hluti. Hafa eldri borgarar í
Mosfellsbæ notið góðs af því í gegn-
um árin á ferðlögum utanlands og
innan. Fylgdi hann Svanhildi, sem
séð hefur um starf eldri borgara um
árabil og gegndi hlutverki vel upp-
lýsts fararstjóra sem á flestu vissi
skil. Sjálf naut ég þeirrar ánægju að
fá að ferðast með Jóa og Svanhildi
og á ég þar safn dýrmætra minn-
inga.
Hjálpsemi var Jóa í blóð borin og
hef ég og mín fjölskylda notið henn-
ar ríkulega gegnum tíðina. Á hann
að baki mörg handtökin í Víðiteign-
um hjá okkur enda flinkur smiður
og útsjónarsamur, það sem manni
fannst vera stór vandamál, voru
honum ávallt auðveld verkefni eða
verðug viðfangsefni.
Jói var einn af þessum traustu
stólpum sem alltaf var á vísum stað,
tiltækur þegar á þurfti að halda og
meira en reiðubúinn að styðja vini
sína og styrkja, þá sem þess þurftu
með. Sérstaklega er mér í fersku
minni er ég þurfti að fara í ferð til
Austurríkis með stuttum fyrirvara,
brýnna erinda og óaði við að þurfa
að aka ein langa leið. Eins og svo oft
áður var leitað í Markholt 18 og eins
og við manninn mælt þótti honum
sjálfsagt að skjótast með þótt fyr-
irvarinn væri aðeins einn dagur og
Svanhildur kom líka þótt ferðinni
væri heitið á hestamót, þar með
skapaðist grundvöllur að breyta
vinnuferð í skemmtiferð að hluta.
Margt gerðist í ferðinni þótt stutt
væri og fyrir bragðið varð hún
ógleymanleg okkur öllum og oft ver-
ið rifjuð upp margháttuð atvik.
Þótt Jói og Svanhildur hafi verið
ákaflega samrýnd alla tíð hef ég
alltaf fengið góðan „aðgang“ að
systur minni og segir það meira en
mörg orð um þeirra hjartalag. Þar
var rýmið óendanlegt sem hefur
glöggt mátt greina í umsjón þeirra
beggja með ferðalögum eldri borg-
ara, þar sem ég hef einnig fengið að
fljóta með.
Hún verður undarleg tilveran án
Jóa og erfitt að trúa því að hann sé
nú horfinn á braut með svo skjótum
hætti. Eftir sitjum við með stórt
skarð í fjölskyldunni sem verður
vandfyllt.
Sárastur er vísast söknuðurinn
hjá afabörnunum sem fengu að
njóta ómældrar hjartahlýju og leið-
sagnar þessa fjölfróða afa sem vissi
alla skapaða hluti og útskýrði svo
vel allt sem virtist svo flókið og und-
arlegt.
Besti kosturinn hefði að sjálf-
sögðu verið sá að fá að njóta lengri
samvista við Jóa en næstbesti kost-
urinn eru allar þessar hlýju og góðu
minningar sem hann skilur eftir og
munu þær veita Svanhildi, börnum,
tengdabörnum og öllum aðstand-
endum og vinum þann styrk sem
þarf til að axla þá miklu sorg sem að
steðjar.
Samneytið við Jóa var svo sann-
arlega mannbætandi og mun ég
verða eilíflega þakklát forsjóninni
að fá að kynnast slíkum manni.
Brynhildur.
Elsku mágur og svili er látinn og
það fyrsta sem kemur upp í hugann
er minning um einstaklega þægileg-
an mann með góða nærveru og dag-
farslega alltaf eins. Hann lærði tré-
smíði hjá mági sínum og ráku þeir
ásamt Friðþjófi trésmíðaverkstæði í
mörg ár. Jói var góður vinnumaður
og hafði góða innsýn í fagið og aldr-
ei skyggði á samstarf þeirra. Marg-
ar veiðiferðirnar voru farnar,
ógleymanleg utanlands- og innan-
landsferð. Jói hafði gaman af að
segja sögur og var gaman að sitja
með honum því að frásagnarhæfi-
leikinn var góður. Hann var með
græna fingur og eru ófá trén og rós-
irnar sem hann hefur plantað og
spruttu gúrkur og tómatar á sínum
tíma í litla gróðurhúsinu hans.
Dætur okkar kölluðu hann
Skeggja til að aðgreina hann frá
öðrum Jóa og hafði hann gaman af
og kom og kítlaði þær með skegginu
sínu.
Svanhildur ung þú Jóa fannst
hann brosti til þín og þú til hans,
hann gaf þér allt sem þú gast fengið.
Er sorgarstundir frá þér líða
og blessað lífið áfram gengur
mun hann í eilífðinni eftir þér bíða.
Elsku Svanhildur, Keli, Alfa,
Tobbi, tengdadætur og afabörn,
missir ykkar er mikill. Guð blessi
ykkur.
Einar, Kristín og dætur.
Ég tek Jóa upp í Markholtinu –
Hann hendir sínu hafurtaski í bílinn
– Við höldum norður.
Ef til vill í réttir, í langa eða
stutta hestaferð ellegar að snúast
eitthvað við hesta. Hugsanlega til að
gista í Ánastaðaseli, eða bara til að
hitta vini og kunningja og fá sér
ferskt norðlenskt fjallaloft í lungun.
Við ökum rólega, það er létt yfir
köllum, við höfum margt að spjalla.
Ferðafélaginn er góður sögumaður,
tóbaksdósin er innan seilingar og
hver veit nema hann skjóti á sig ein-
um bjór á leiðinni. Þegar Vatnsnes-
fjallið birtist okkur á Holtvörðuheið-
inni getur hent að við raulum saman
nokkur vísukorn.
Félagi minn telur fátítt að æsku-
félagar hafi rækt jafnnána og ein-
læga vináttu sín í milli eins og í okk-
ar tilviki; vináttu sem varað hefur í
um 60 ár. Langminnugur rifjar
hann upp athafnasemi okkar strák-
anna á Hvammstanga, fámennu
þorpi, þar sem allir þekktu alla og
líka flesta þá sem bjuggu í sveitinni.
Það voru ljúfir tímar. Leikskólinn
hafði tæpast verið fundinn upp, fátt
talað um hættur, dorgað á bryggj-
unni eða bátkænum, beljur reknar í
og úr haga, sleða- og skíðaferðir iðk-
aðar og safnað í áramótabrennu.
Allt útheimti þetta útsjónarsemi og
ærið erfiði. Mikið var sniglast kring-
um vinnandi menn sem gáfu sér
tíma til viðræðna og leyfðu okkur að
taka til hendinni, tjarga bát, hamra
glóandi járn í smiðju, og jafnvel
keyra bíl ef vel stóð í ból eig-
endanna.
Jói sótti um skólavist á Reykja-
skóla seinna en við hinir og varð því
að taka með sér dívan að heiman,
sem holað var niður í herbergið þar
sem við lágum fjórir fyrir. Seinna
vorum við þar í skólanum tveir sam-
an í ofurlítilli kytru, hann svaf í efri
kojunni og ég í þeirri neðri. Næsta
haust hófum við saman störf í kaup-
félaginu og Jói keypti Morrisinn.
Það var hann sem við, ásamt einum
félaga okkar, festum í aurbleytunni
á afleggjaranum heim að Efra-
Vatnshorni og heimasætan kom til
okkar í rökkrinu, í háu gúmmístíg-
vélunum föður síns og bauð okkur í
bæinn. Það var afdrifaríkt innlit og
síðan hefur tíðast verið talað um þau
saman Jóa og Svanhildi.
Þau ílentust ekki fyrir norðan en
hófu búskap hér syðra þar sem Jói
stundaði verslunarstörf hjá fleiri en
einu fyrirtæki Seinna stofnaði hann
ásamt öðrum Hunangsbúðina, sem
hann rak síðan einn í nokkur ár.
Kaupmennskan var honum ekki
hugleikin. Hann lokaði búðinni harla
feginn og tók að starfa við trésmíðar
með tengdaföður sínum og mágum.
Jafnframt lauk hann meistaranámi í
þeirri grein samhliða miklum um-
svifum í fyrirtækinu.
Þrátt fyrir vík milli vina hélst vin-
skapurinn óslitinn. Nú tóku við
gagnkvæmar heimsóknir. Hann
varð að komast norður, hitta aldr-
aða foreldra sína, vini og kunningja,
fylgjast með því sem þar var að ger-
ast, komast í veiði, eða bara keyra
um sveitir og rifja upp gamlar sög-
ur. Við fjölskyldan gistum hjá þeim
fyrir sunnan og saman fórum við
með börn okkar í prímus- og tjald-
ferðalög víða um land. Eftir að þau
þroskuðust frá slíkum samvistum
keyrðum við saman um hálendið á
tveimur Lada-jeppum og síðan höf-
um við tíðum, en þó of sjaldan,
ferðast saman um landið tvenn hjón
í einum bíl.
Töluverðu áður en ég flutti suður
tóku samskipti okkar að snúast um
hesta og hestaferðir og Jói kom
norður til að taka þátt í slíkum ferð-
um. Þegar suður kom hafði hann óð-
ar útvegað mér pláss fyrir hestana
hjá góðu fólki á Laugabakka í Mos-
fellsdal, þar sem við höfum síðan
verið með hesta saman í góðu yf-
irlæti að vetrinum. Samtímis hafði
ég eignast aðstöðu til að halda hesta
að sumrinu og fram á vetur á Grund
í Vesturhópi. Lá þá beint við að ríða
norður snemma sumars og saman
fórum við margar slíkar ferðir
ásamt sameiginlegum vinum okkar
að norðan, sem fluttu hestana hing-
að suður á bíl til að geta riðið með.
Ýmist var þá farið norður heiðar eða
með byggð og teknir ýmsir útúr-
krókar. Mörg atvik úr þeim ferðum
gleymast seint og hafa orðið kveikja
margra skemmtilegra sagna og
vísna. Sannarlega naut hann þess-
ara ferða og ekki síður við sem átt-
um hann að ferðafélaga og vini. Þar
var hann hrókur alls fagnaðar og
sannur gleðigjafi. Hestarnir gáfu
okkur tilefni til margra norðurferða.
Þangað þurftum við að mæta í
ferðalög með vinum okkar, komast í
göngur og réttir, líta eftir hestunum
að hausti og vetri og koma þeim aft-
ur suður á hús. Jóa var ætíð vel
fagnað fyrir norðan og þar áttum
við saman marga glaða daga og
kvöld á heimilum vina okkar eða í
góðum félagsskap á Grund.
Jói tók við starfi framkvæmda-
stjóra sóknarnefndar Lágafells- og
Mosfellskirkju fyrir um einum og
hálfum áratug og hafði umsjón með
kirkjugörðunum. Slíkt starf krefst
reglusemi, snyrtimennsku og tillits-
semi. Þar var réttur maður á réttum
stað. Þannig tók hann þátt í gleði og
sorgum meðborgara sinna. Hann
bjó lengst af í Mosfellsbænum,
þekkti þar í sveitinni og á Kjalarnesi
og í Kjós vel til allra staðhátta,
kennileita, örnefna og fólks. Þeirra
kynna hef ég notið með ýmsum
hætti, ekki síst í tengslum við hest-
ana. Oft var þá glatt á hjalla og auð-
fundið að hann var vinmargur hér
syðra eins og fyrir norðan. Þegar
við Ella fluttum suður fyrir 16 árum
þróaðist vinskapurinn nær því í dag-
leg samskipti. Það hefur verið okkur
mikil gæfa að eiga þau að vinum,
Jóa og Svanhildi og þeirra fólk, í öll
þessi ár. Nú var það annar sem tók
besta vin okkar og félaga með sér í
ferðalag. Nú verða það aðrir sem
njóta glaðværðar hans og greið-
vikni. Eftir lifa minningar um öð-
lingsmann. Við þær verður ljúft að
orna sér og tíðum verður við þær
staldrað þegar vinir hans hittast á
glöðum stundum, hvort sem er fyrir
norðan eða sunnan. Við Ella og fjöl-
skyldur barna okkar sendum Svan-
hildi, börnunum, tengdabörnum,
barnabörnum og bræðrum hans
innilegar samúðarkveðjur.
Þórður Skúlason.
Ég man ekki hvenær við Jói hitt-
umst fyrst. Hann var bara allt í einu
orðinn hluti af kunningjahópnum og
ekkert var sjálfsagðara. Kannski er
þetta lýsing á honum í hnotskurn.
Það þurfti engar serimóníur þegar
Jói var annars vegar, hann var bara
þarna og við báðir og það var eins
og það átti að vera. Algengasta
ávarpið sem maður fékk frá honum
finnst mér hafa verið: „Sæll, Sig-
urður, það var gott að þú komst …“
Á sama máta var alltaf gott að
leita til hans er maður þurfti á
hjálparhönd að halda. Allt sem í
hans valdi stóð var til reiðu með svo
sjálfsögðum hætti að það var eins og
maður væri að gera honum greiða
frekar en leita sér aðstoðar.
Nú er hann allur. Sem ungur tré-
smiður var asbest eitt af þeim efn-
um sem hann þurfti að meðhöndla,
saga og bora og hvað sem til féll.
Allir grunlausir um að rykið sem af
þessu stafaði og fór ofan í lungu
þeirra sem við það unnu væri þeim
um leið þeirra eigin aftaka, blund-
andi óvinur sem á einhverjum tíma-
punkti aldarfjórðungi síðar eða ríf-
lega það yrði að óviðráðanlegum,
banvænum krabba.
Þegar þessi óvinur ræskti sína
rámu raust tók Jói því með því jafn-
aðargeði og bjartsýni sem honum
var lagið. Hlustaði á þær raddir sem
sögðu honum að góðar líkur væru á
að hægt væri að hemja óvininn og
eiga með honum þokkalegt líf um
allmörg ár, þó ekki væri hægt að
vinna á honum fullnaðarsigur. Gekk
í þá meðferð sem talin var nauðsyn-
leg eins og hvert annað verk sem
þurfti að vinna og ljúka, staðráðinn í
að gera sitt besta í því verkefni eins
og öðrum sem hann hafði tekist á
hendur um ævina.
En hér var við ofurefli að etja.
Óvinurinn varð yfirsterkari og hafði
fullnaðarsigur. Lagði þennan öfluga,
góða og glaðsinna dreng að velli að
kvöldi einhvers fallegasta dags sem
komið hefur á þessu sumri í Mos-
fellsbæ. Í dag verður hann borinn til
eilífrar hvíldar í þann stað sem verið
hefur starfsvettvangur hans undan-
farin ár og hugsaði um af lífi og sál.
Lengi verður hans minnst þegar þar
verður gengið um garð og þegar ég
sjálfur verð lagður í mold kæmi mér
ekki á óvart þó mér yrði kumpán-
lega heilsað hinum megin: „Sæll,
Sigurður, það var gott að þú
komst …“
Þakka þér fyrir samfylgd á þess-
ari jörð, Jói. Það var gott að þú
komst.
Fólkinu þínu bið ég blessunar.
Sigurður Hreiðar.
Hugurinn hvarflar í Mosfellsbæ-
inn. Það eignuðumst við marga góða
vini. Einn af þeim var Jói. Hann var
mikilvægur hlekkur í mannlífinu í
Mosfellsbænum, mikill gleðigjafi og
allra hugljúfi. Við hjónin kynntumst
Jóa þó best í litla ferðaklúbbnum
sem skipaður er fyrrverandi og nú-
verandi starfsmönnum Mosfellsbæj-
ar og þeirra mökum. Ferðir okkar
um landið voru yndislegar. Þar lék
Jói á als oddi og hafði einstakt lag á
því að gleðja samferðafólkið. Ferðin
okkar á heimaslóðir Jóa á Hvamms-
tanga og þar um kring var að sönnu
toppurinn á þessum ferðum. Jói
kunni þar skil á öllu og hrein unun
að heyra hann segja sögur af mönn-
um og málleysingjum þar um slóðir.
Kæri Jói. Það var gott að eiga þig
að vini. Góða skapið var alltaf með í
þínu farteski. Minningin um þig er
okkur yndisleg og dýrmæt. Við
kveðjum þig með virktum þegar þú
býst til þinnar hinstu ferðar.
Af öllum þeim gæðum sem okkur veitir
viturleg forsjá til ánægjuauka er vináttan
dýrmætust.
(Epíkúros, grískur heimspekingur.)
Elsku Svanhildur. Megi góður
Guð geyma þig og þína fjölskyldu.
Hugur okkar er með ykkur.
Anna og Róbert.
Hann gekk hér um að góðra drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi hans
vinarþel hins drenglundaða manns.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Það er margs að minnast og
margt sem við viljum þakka í kynn-
um okkar við Jóhann. Við kynnt-
umst honum þegar við opnuðum
blómabúðina Hlín Blómahús í Mos-
fellsbæ árið 1993 og Jói, en svo var
hann ávallt kallaður, kom og bað um
blómvendi í altarisvasa Lágafells-
kirkju, skreytingar fyrir jól, páska,
útfarir, skírnir eða hvað sem var
sem sneri að kirkjunni okkar, sem
okkur þykir báðum svo vænt um.
Jóa var mikið í mun að allt væri fal-
legt, hreint og snyrtilegt í kirkjunni
bæði utan- og innandyra.
Með tímanum skapaðist mikil vin-