Morgunblaðið - 30.08.2006, Page 33

Um morguninn spjölluðum við
amma um heima og geima eins og við
vorum vanar. Það var alltaf svo nota-
legt að tala við hana. Áður en ég fór
gaf hún mér útvarpsvekjarann sem
afi hafði átt. Mér þótti mjög vænt um
það. Ég faðmaði hana vel að skilnaði
og hún sagðist ætla að koma í heim-
sókn fljótlega og skoða nýju íbúðina.
Aldrei hefði mig grunað að þetta
væri í síðasta skipti sem ég sæi hana.
Ég hélt við ættum eftir að eiga marg-
ar góðar stundir saman.
Það voru forréttindi að eiga svo
unga ömmu og afa. Forréttindi sem
ég hefði viljað njóta svo miklu lengur.
Ég vildi fá að hafa þau hjá mér, að
eiga öruggt skjól í Ásgarðinum sem
nú stendur auður og kaldur. Hlýjan
og lífsgleðin horfin og við sem eftir
stöndum í sárum. Söknuðurinn er svo
sár, mig skortir orð til að lýsa tóminu
sem er innra með mér og ég veit að
ekki er hægt að fylla.
Seinna meir ylja ég mér við allar
minningarnar. Minningar um þau,
fullar af hlýju og gleði. Þær getur
enginn tekið frá mér.
Auður Stefánsdóttir.
Elsku amma mín, ég sakna þín svo
heitt, þú varst mér svo góð. Þetta
gerðist bara svo hratt, að ég trúði
þessu ekki. Ég veit að þú ert farin og
kemur aldrei aftur, en ég veit að þú
ert alltaf hjá mér. Kysstu afa frá mér.
Kem ég nú að kistu þinni,
kæra amma mín,
mér í huga innst er inni
ástarþökk til þín.
Allt frá fyrstu æskustundum
átti ég skjól hjá þér,
í þínu húsi þar sem við undum,
þá var afi líka hér.
Kem ég nú að kveðja ömmu,
klökkvi í huga býr.
Hjartans þökk frá mér og mömmu,
minning lifir skýr.
Vertu sæl í huldum heimi.
Horfnir vinir fagna hljótt.
Laus við þrautir, Guð þig geymi.
Góða amma, sofðu rótt.
(Helga Guðm.)
Þinn að eilífu,
Aron Tómas.
Dáin, horfin, harmafregn.
Elsku Nína, að skrifa kveðjuorð um
þig finnst mér ákaflega óraunhæft.
Þegar andlát ber svona snöggt að er
maður enn í afneitun, vill ekki trúa en
verður samt að gera það.
Ég man vel þá stund er við sáumst
fyrst. Sæmundur bróðir minn kom
með þig í heimsókn og þú varst dálítið
feimin, en ég sagði þér að með ykkur
væri hjónasvipur og að mér litist
ágætlega á ykkar kynni. Ljómaðir þú
þá af ánægju. Við urðum brátt góðar
vinkonur. Þú svo trygg og traust og
vildir allt gera fyrir alla í fjölskyld-
unni, boðin og búin, alltaf til staðar.
Eftir andlát bróður míns í fyrra urð-
um við ennþá nánari og töluðum sam-
an í síma flesta daga. Ég var mjög
glöð 1. ágúst sl. er þú heimsóttir okk-
ur. Varst þú í fínu formi, brún og sæl-
leg og greinilega búin að yfirstíga erf-
iðasta hjallann.
Ég á ekkert nema góðar minningar
um þig og mun sárt sakna þess að sjá
þig ekki né heyra. Þú varst dugleg að
hringja í Renie og vera í sambandi við
Norðlendingana okkar, fjölskyldu-
rækin og ráðagóð.
Ég vil þakka allar okkar góðu sam-
verustundir, kaffihúsaferðir o.fl. o.fl.
Mig dreymdi nóttina eftir andlát þitt
að bróðir minn kæmi ljómandi af
ánægju og sagði hann: „Nú er hún
Nína komin til mín.“ Ég hugsaði: En
hvað hann er ruglaður, hún Nína er
ekki dáin, hún er því ekki hjá honum.
Svo vaknaði ég og mundi drauminn
og hugsaði, gott að þetta var bara
draumur, Nína er á lífi. En svo mundi
ég að þú varst líka farin frá okkur.
Vonandi líður ykkur vel, sameinuð á
ný. Þið voruð hvort öðru svo mikils
virði.
Hvað er lífið,
ef það eigi ástar vermir sunna blíð?
Líkast dimmum villuvogi,
vetrarnótt í svartri hríð,
ást er sól á sumardegi,
sem að gyllir dal og hlíð.
Ástin mannsins ævi skreytir,
ástin harða mýkir lund,
ástin þrek í þrautum veitir,
þreyttum vænan gefur blund.
Ástin sorg í sælu breytir,
sætir hverja gleðistund.
(Jón Th.)
Hafðu þökk fyrir allt, elsku vin-
kona.
Guð blessi minningu þína og styrki
okkur öll í sorginni.
Auður Guðvinsdóttir.
Að kveðja þig, Nína mín, kæra vin-
kona, er mjög erfitt. Ekki var ég und-
ir það búin að þurfa að kveðja þig
svona snemma og svona stuttu eftir
að þú misstir hann Sæmund þinn. Við
sem ætluðum í aðra Flórídaferð eins
og ferðina sem við fórum í þegar við
vorum fimmtugar.
Héðan fórum við í kulda og trekki
um miðjan desember og áttum frá-
bæra daga úti, sem við ætluðum okk-
ur að endurtaka. En nú sit ég hér og
kveð þig og minnist margra góðra
stunda sem eru of margar til að telja
upp hér. Þú varst góð vinkona og þó
að við værum ekki alltaf í miklu sam-
bandi, þú stödd hinum megin á hnett-
inum og ég einhvers staðar allt ann-
ars staðar. En ég man þó alltaf eftir
vorinu þegar við vorum báðar staddar
á Íslandi og hittumst á miðju Banka-
stræti með elstu stelpurnar okkar
sem eru fæddar á sama ári. Höfðum
þá ekki hist lengi, en það sýndi það
hvað margt var líkt með okkur að
þegar við komum auga hvor á aðra þá
voru stelpurnar okkar eins klæddar.
Það er svo margt sem ég gæti
skrifað um liðin ár og um þær minn-
ingar sem við áttum saman yfir meira
en 40 ára tímabil. En ég kveð þig nú,
Nína mín, og votta fjölskyldu þinni
samúð mína.
Hafdís „Heidi“ Benediktsdóttir.
Er fegurst fölna blómin
og frostið bítur svörð,
þá verður tár að daggar-dropum
er drjúpa á visna jörð.
Nú sorgin hjartað hrellir
og hvarminn vætir minn,
en trú og traust á Drottin
þerrar tár á kinn.
Hönd þína ljáðu ljúfi Faðir,
léttu erfiðan gang,
er vonir bregðast þrautir þyngja
þjáning sest í fang,
þá brýtur bænin hlekki
byrðin þunga fer
það flýtur enginn að feigðarósi
er finnur skjól hjá þér.
(Ók. höf.)
Elsku Nína, það er svo óendanlega
sárt að horfa á eftir þér svona fyr-
irvaralaust.
Okkar kynni hófust fyrir tæplega
fimm árum er við fluttum í sama hús
og þú.
Við mæðgurnar vorum fyrst í stað
kvíðnar yfir því að flytja í tvíbýli, en
sá kvíði var algjörlega ástæðulaus.
Við hefðum ekki getað verið heppnari
með fólk en ykkur Sæma. Við eign-
uðumst nýja vini.
Oft urðu samræðurnar ansi fjörleg-
ar við eldhúsborðið, en sem betur fer
höfðum við öll mjög svipaðar skoðanir
og lífsviðhorf.
Þegar Sæmi (Sæmundur Guðvins-
son) dó í fyrra, reyndist það þér mjög
erfitt, en við trúum því að hann hafi
tekið á móti þér og nú séuð þið sam-
einuð á ný.
Með kveðju og þökk fyrir allt og
allt.
Við vottum fjölskyldu Nínu og öll-
um aðstandendum dýpstu samúð
okkar.
Fríða og Ingibjörg.
Elsku vinkona.
Bernskuleikir líða um minni,
leikir, æska, gömul kynni.
Þar sem varst þú vina mín.
Þegar áfram ævin líður,
aldrei tíminn biðlund býður.
Er nú þrotin ævin þín.
Þá var alltaf sól í sinni,
sífelld gleði í minningunni.
Æskudraumur einn við völd.
Lífið hefur hrjúfar mundir,
heggur sundur gleðistundir.
Enginn flýr sitt ævikvöld.
Tíminn þylur æviárin,
allar stundir gleði og sárin.
Áfram heldur okkar líf.
Bróðir svefns þig burtu kallar,
bregður egg á vonir allar.
Engu hlífa örlög stíf.
Minningarnar einar eftir,
endurfundi lífið heftir.
Gefin er okkur afmæld stund.
Góða vina af guði valin,
gengur þú í himnasalinn.
Góða ferð á guðs þíns fund.
(Guðný Jónsdóttir.)
Sigríður Gestrún.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. ÁGÚST 2006 33
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
KRISTÍN GUÐMUNDSDÓTTIR
(Didda),
Steinagerði 1,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 31. ágúst kl. 15.00.
Blóm vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Félag áhugafólks og aðstandenda Alzheimersjúklinga.
Stefán Eysteinn Sigurðsson,
Sigurður M. Stefánsson, Soffía H. Magnúsdóttir,
Guðmundur Skúli Stefánsson,
Gunnar H. Stefánsson, Sæunn Halldórsdóttir,
Guðrún M. Stefánsdóttir, Paul Siemelink,
Andri Stefánsson, Harpa María Örlygsdóttir,
Hólmfríður Pálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg dóttir okkar og systir,
UNNUR BETTÝ GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést af slysförum mánudaginn 28. ágúst.
Guðmundur K. Sigurbjörnsson, Guðrún Elín Björnsdóttir,
Björn Svavar,
Brynjar Örn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓHANNA PÁLSDÓTTIR
frá Skál á Síðu,
lést á dvalarheimilinu Klausturhólum mánudaginn
28. ágúst.
Útförin auglýst síðar.
Anna Hildur Árnadóttir, Steingrímur Lárusson,
Guðrún Árnadóttir,
Sigurbjörn Árnason, Hjördís Sigurðardóttir,
Guðríður Árnadóttir,
Páll Árnason,
barnabörn og langömmubörn.
Ástkær móðir okkar,
UNNUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
Skúlagötu 78,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum aðfaranótt laugar-
dagsins 26. ágúst.
Jarðarförin verður gerð frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 1. september kl. 11.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur Ó. Skarphéðinsson, Chrisanta Skarphéðinsson,
Ólafía Skarphéðinsdóttir, Óli Árni Vilhjálmsson,
Elsa Skarphéðinsdóttir, Sigurbjörn Hreindal Pálsson,
Lovísa Ósk Skarphéðinsdóttir, Jónas Óskarsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Maðurinn minn og faðir okkar,
PÉTUR MAACK ÞORSTEINSSON,
Kópavogsbraut 1a,
áður Urðarbraut 5,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju föstudag-
inn 1. september kl. 13.00.
Agla Bjarnadóttir,
Pétur Maack Pétursson, Bjarndís Markúsdóttir,
Bjarni Pétursson, Sólveig Valdimarsdóttir,
Þorsteinn Pétursson, Ingibjörg Hjaltadóttir,
Egill Pétursson, Guðbjörg Björnsdóttir,
Sigurður Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Jón SandholtJónsson plötu-
smiður fæddist í
Bolungarvík 26.
desember 1922.
Hann andaðist á
Landspítalanum við
Hringbraut 19.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Jóns
voru hjónin Jón
Jónsson sjómaður
og Ástríður Guð-
bjartsdóttir. Faðir
Jóns Sandholts
fórst í sjóslysi er
móðir hans gekk með hann. Ást-
Jensen bifvélavirki.
Jón bjó um árabil í óvígðri
sambúð með Jóhönnu Rósants
Júlíusdóttur í Hafnarfirði. Jó-
hanna sem var ekkja átti 4 börn
uppkomin.
Eftir venjulega skólagöngu
þess tíma fór Jón að vinna.
Stundaði sjóróðra og vann við
fiskverkun hjá útgerðarmönnum í
Bolungarvík, m.a. þeim Bjarna
Eiríkssyni og Einari Guðfinns-
syni. Jón Sandholt fluttist síðar til
Reykjavíkur og hóf störf í járn-
iðnaði. Hann starfaði m.a. hjá vél-
smiðjunni Keili hf. og Stálvík hf.
Hann öðlaðist sveinsréttindi í
plötu- og ketilsmíði.
Útför Jóns Sandholts verður
gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
ríður giftist aftur og
var stjúpi Jóns
Steinn Sveinbjörns-
son. Eldri bræður
Jóns voru þeir Jón
Ásgeir og Matthías.
Yngri bróðir Jóns
sammæðra var Ólaf-
ur Steinsson. Þeir
bræður eru nú allir
látnir. Dóttir Jóns
Ásgeirs, Alda, ólst
upp á heimilinu hjá
ömmu sinni og þeim
bræðrum. Alda býr í
Reykjavík og er eig-
inmaður hennar Ingibergur V.
Við kynntumst Jóni Sandholt þeg-
ar hann fluttist til móður okkar Jó-
hönnu Rósants Júlíusdóttur og
bjuggu þau saman, þar til hún lést.
Það myndaðist góð vinátta með þeim
og áttu þau góð ár saman.
Þegar heilsu móður okkar hrakaði,
annaðist Jón hana með miklum kær-
leika. Kom drengskapur Jóns þá
greinilega í ljós. Jón varð snemma
einn af fjölskyldunni, dagfarsprúður
og góður maður. Nokkuð dulur en
traustur. Hann var kirkjurækinn og
velviljaður öllum.
Við minnumst með gleði jólaboð-
anna á jóladag þegar allir í fjölskyld-
unni sem gátu komið því við hittust og
nutu jólahátíðarinnar.
Margs er að minnast, en nú á
kveðjustund er okkur efst í huga,
þakklæti fyrir liðna tíð. Góður dreng-
ur er genginn. Veri hann guði falinn.
Ingibjörg Stefánsdóttir og
systkini og þeirra fjölskyldur.
Jón Sandholt Jónsson