Morgunblaðið - 27.10.2006, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. OKTÓBER 2006 49
MINNINGAR
✝ Elínborg Gísla-dóttir fæddist á
Arnarnesi við
Dýrafjörð hinn 15.
ágúst 1914. Hún
lést á hjartadeild
Landspítala há-
skólasjúkrahúss
sunnudaginn 15.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Gísli
Þ. Gilsson óðals-
bóndi á Arnarnesi,
f. 13. febr. 1884, d.
29. mars 1962, og
kona hans Sigrún Guðlaugs-
dóttir húsfrú, f. á Þröm í Eyj-
arfirði 4. febr. 1881, d. 27. mars
1960. Systkini Elínborgar eru
Guðrún, f. 6. febr. 1916, d. 1.
nóv. 2003; Friðdóra, f. 24. sept.
1917; Höskuldur, f. 26. nóv.
1918, d. 25. nóv. 1931; Svan-
fríður, f. 4. júlí 1923, gift Páli
Eiríkssyni, f. 16. júlí 1921; og
Þórlaug, f. 6. nóv. 1922, d. 5.
mars 1925.
Eiginmaður Elínborgar var
Einar Þórir Steindórsson, f. 9.
okt. 1916, d. 19. apríl 1991. For-
Elínborg barðist við berkla á
sínum unglingsárum og dvaldi
þá fjarri heimahögunum á Krist-
neshælinu í Eyjafirði en nálægt
móðurættingjum sínum. Vann
hún fullnaðarsigur í þeirri bar-
áttu og flutti til Reykjavíkur og
hóf þar störf við saumaskap og
verslunarstörf. Eftir giftingu
hélt hún heimili að Sölvhólsgötu
10 fyrir sig og stórfjölskyldu
eiginmanns síns. Upp úr 1963
hóf hún störf hjá Landsíma Ís-
lands sem matráðskona og starf-
aði þar í fjölmörg ár. Byggði
hún mötuneytið upp frá því að
vera kaffi- og súpueldhús í að
verða fullkomið mötuneyti fyrir
fjölda starfsmanna fyrirtækisins.
Elínborg var alla tíð mjög
músíkölsk og unni góðri tónlist í
hvaða formi sem hún var. Söng
hún í fjölda kóra undir stjórn
þekktra aðila. Má þar telja Sam-
kór Reykjavíkur, Alþýðukórinn,
kirkjukór Óháða safnaðarins,
kirkjukór Bústaðakirkju, kirkju-
kór Áskirkju og nú síðast, eða
allt þar til hún veiktist, í kór
eldri borgara í Reykjavík. El-
ínborg og Einar fluttu í Álfta-
mýri 56 árið 1965 og bjuggu þar
síðan.
Útför Elínborgar verður gerð
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
eldrar hans voru
Steindór Björnsson
frá Gröf, f. 3. maí
1885, d. 14. febr.
1972, og Guðrún
Guðnadóttir frá
Keldum, f. 13. okt.
1891, d. 1.nóv. 1925.
Börn Elínborgar og
Einars eru: 1) Sig-
rún Björk, hennar
maður var Knútur
Hákonarson, d. 13.
sept. 2004, og eiga
þau fjögur börn og
fimm barnabörn. 2)
Þórlaug Erla, gift Erling Þór
Hermannssyni og eiga þau þrjú
börn og fjögur barnabörn. 3)
Höskuldur Haukur, kvæntur Sig-
ríði R. Ólafsdóttur og eiga þau
þrjú börn og þrjú barnabörn.
Einar átti tvö börn frá fyrra
hjónabandi. Þau eru: Gunnar
Helgi, f. 15. ágúst 1936, d. 25.
júlí 1999, kvæntur Málfríði Erlu
Lorange, f. 5. júlí 1936, d. 21.
des 2002, og áttu þau þrjú börn
saman; Guðrún, gift Kristjáni
Sæmundssyni og eiga þau fimm
börn.
Elsku amma-Ella. Ég á svo bágt
með að byrja þetta. Áttum held ég
öll von á því að þú yrðir með okkur
lengur en raun bar vitni. En þinn
tími var víst kominn. Þú slasaðir
þig illa í sumar og áttu læknarnir
ekki von á góðu en þú sýndir þeim
og öllum í tvo heimana, en ekki
hvað. Ótrúleg barátta sem þú háðir
þá. En það var erfitt að sjá þig þá.
Amma Ella, sem alltaf var svo
frísk – gaf allavega ekki annað upp
– og til í allt. Amma Ella sem gjör-
samlega hafði „mann“ í stigahlaup-
um í Álftamýrinni, bjó á 4. hæð og
varla blés úr nös við að hlaupa
þær. Amma Ella sem fannst fátt
skemmtilegra en að kíkja í Kringl-
una, skoða falleg föt og spá í
tískuna. Var nú orðin veikburða og
allt í einu svolítið gömul að manni
fannst. Það átti ekki við þig að
vera öðrum háð, vildir geta farið
þínar eigin leiðir og gert það sem
þig langaði þegar þig langaði.
Minningarnar eru svo margar
enda varstu alltaf dugleg að sinna
okkur barnabörnunum. Allar úti-
legurnar sem ég fékk að fara í með
þér og afa, kirkjuferðirnar á
sunnudögum og kaffi í safnaðar-
heimilinu á eftir, næturpassanirnar
þar sem ég fékk að vaka aðeins
lengur, fékk snakk í skál með hag-
anlega röðuðu súkkulaði ofan á,
Tjarnarferðirnar, Kringluferðirn-
ar, bæjarferðirnar, ömmu-Ellu-úti-
legurnar sem við fjölskyldan byrj-
uðum á að fara í fyrir nokkrum
árum, þú lést sko aldeilis ekki ald-
urinn né þrek stoppa þig í að fara í
þær og svo margt margt fleira.
Þú varst alltaf með puttann á
púlsinum, varst alltaf með allt á
hreinu um okkur barnabörnin og
langömmubörnin sem að sjálfsögðu
löðuðust að þér sem og önnur börn.
Þrátt fyrir aldur leistu alltaf vel
út, þér fannst gaman að hafa þig til
og vera fín, notaðir hvert tækifæri
sem gafst til að klæða þig upp og
varst alltaf flott. Sjúkrabeðurinn
stoppaði þig ekki einu sinni í því,
elsku amma mín. Á skoðunum þín-
um lástu aldrei, hvort sem það var
í sambandi við klæðaburð okkar
eða annað, og er mér mjög minn-
isstætt eitt skipti þegar ég kom
heim úr skóla sem unglingur í rifn-
um gallabuxum sem voru í tísku þá
og þú hreinlega áttir ekki til orð,
gallabuxur voru nú aldrei hátt
skrifaðar hjá þér og hvað þá rifnar.
Það var svo gaman að hlusta á
þig rifja upp og segja sögur frá því
í gamla daga. Sögur frá Arnarnes-
inu sem þér þótti svo vænt um, ég
hef ekki enn heimsótt Arnarnesið
og þykir mér það mjög miður að
hafa ekki náð því á meðan þú varst
meðal okkar en ég kem til með að
gera það með þig í hjarta.
Elsku amma-Ella, það er mikið
og stórt skarð sem þú skilur eftir,
skarð sem erfitt verður að fylla.
Mér þótti svo vænt um þig og kem
til með að sakna þín. Ég veit að
þér líður vel núna og átt eftir að
fylgjast með okkur.
Þín
Elínborg (Ella „litla“).
Komin er kveðjustund. Ammella
ákvað að nú væri gott komið og er
farin til hans afa.
Ég veit ekki hvenær ég man
fyrst eftir Ömmellu, í huga mínum
hefur hún bara alltaf verið. Amma
hafði lag á að fylla umhverfi sitt
enda bar hún af hvað varðar glæsi-
leika og stolt.
Stærstu minningar mínar um
hana Ömmellu eru auðvitað ná-
tengdar afa og ferðalögunum en
þau höfðu unun af því að ferðast
um landið og voru dugleg við það.
Á hverju sumri var farið eitthvað
út í buskann en ávallt var upphafs-
punkturinn eða lokaáningin á Vest-
fjörðunum, Dýrafirðinum.
Dýrafjörðurinn er fallegasti og
besti staðurinn í öllum heiminum,
sagði amma og á hverju sumri var
stefnt vestur að Arnarnesi, þar
sem amma var fædd og uppalin.
Þar naut hún sín einna best, þekkti
hverja þúfu, hverja laut og hvern
stein. Það er því stórkostlegt að
hafa farið þangað síðastliðið sumar
og að hún hafi getað komið til okk-
ar og dvalið með okkur. Snemma
síðasta vor fór hún að tala um að
vestur þyrfti hún að komast, svona
í síðasta sinn til að laga legsteina í
kirkjugarðinum á Þingeyri, skoða
Skrúð og auðvitað að kveðja Arn-
arnesið. Við gistum á Núpi enda
bærinn hennar ekki í íbúðarhæfu
ástandi miðað við kröfur dagsins,
en við eyddum heilum degi á Arn-
arnesinu þar sem amma gekk létt-
fætt um jörðina með dóttur sinni
og tengdasyni, barnabörnum,
tengdabörnum og barnabarnabörn-
um og sagði þeim frá því hvað
hefði verið í hverju húsi og hverri
tóft og hvernig lífið hafði verið
þarna á hennar uppvaxtarárum.
Hún mundi þetta eins og gerst
hefði í gær, enda var hugurinn allt-
af á Arnarnesi. Það var ekki að sjá
að þarna færi kona á tíræðisaldri
þegar hún gekk um túnið teinrétt
og tíguleg og niður í fjöru til að ná
sér í stein. Hún kvaddi Arnarnesið
á steininum innan við hlið, stein-
inum sem regnið hafði slípað í skál
og vatnið sem safnaðist þar var
lífsvatnið. Ég er viss um að frá
þessum steini og úr þessu vatni
hafi Ammella fengið orku sína,
styrk og úthald.
Ammella var ótrúlega sterk og
mikil kona og ég held að við höfum
stundum ekki alveg gert okkur
grein fyrir því hve vel henni fórst
öll stjórnun úr hendi en einhvern
veginn endaði allt samkvæmt
hennar höfði.
Ammella var alls ekkert á því að
dagur væri að kveldi kominn í
hennar lífi enda fannst henni hún
ekki vera orðin neitt tiltölulega
gömul. Hún fór enn allra sinna
ferða sjálf, hún passaði enn upp á
að neglur væri lakkaðar og hárið
nýlagt, fötin lýtalaus og allir skart-
gripirnir á sínum stað. Þrátt fyrir
að hún kvartaði stundum yfir að
sjónin mætti vera ögn skarpari, fór
ekkert fram hjá henni hvað varðaði
„setteringar“ og fatastíl og hún lá
ekki á skoðunum sínum með það.
Auðvitað saknaði hún afa og talaði
oft um hann, en henni fannst bara
að hún ætti svo margt eftir ógert
og það var ekki ömmu siður að
ganga frá hálfkláruðu verki.
Ég er viss um að afi var orðinn
óþreyjufullur og ég veit að hann
bíður við leiðarenda Ömmellu og
tekur á móti henni með glampa í
brúnu augunum sínum og geislandi
brosi, enda búinn að bíða í rúm
fimmtán ár. Ég efast ekki um að
hann er ferðbúinn, útilegukassinn
kominn á sinn stað og saman munu
þau finna sitt Arnarnes og þegar
tími er kominn munum við öll hitt-
ast þar, setjast við vegginn, undir
stofugluggann og drekka saman
kaffi í sólskininu.
Elsku Ammella, nú þegar þú
leggur upp í þína síðustu ferð héð-
an, óskum við Maggi og Arnar
Snær þér góðrar ferðar. Ástar-
þakkir fyrir allar stundirnar, allar
ferðirnar og allar minningarnar
sem þú hefur gefið mér og okkur
öllum.
Ammella, takk fyrir allt.
Þín
Elín.
Elsku amma Ella mín, nú ertu
farin, ég var hjá þér rétt áður, ég
vissi í hvað stefndi, þekkti öll ein-
kenni, þú varst ekki kvalin og ég
veit að nú líður þér vel og ert eng-
um háð. Þvílík barátta sem þú háð-
ir í sumar þegar þú dast, ég gerði
ekki ráð fyrir að þú myndir ganga
á ný en það var nú öðru nær. Spít-
alalífið átti ekki við þig, þú gast
ekki hugsað þér að vera innilokuð,
varðst að finna fríska loftið og
hreyfa þig. Þú varst svo dugleg að
bjarga þér og fylgdist með öllu.
Vildir vita allt um okkur, hvað við
værum að gera og hvert við værum
að fara og þú varst alltaf svo glöð
að heyra í okkur þegar við komum
heim úr ferðalögum. Það var eins
og þér væri létt að við værum kom-
in heim heil á húfi en þú skildir
samt svo vel að okkur langaði til að
ferðast, því það var líf þitt og yndi.
Við barnabörnin munum eftir
ferðalögum með ykkur afa í tjald-
vagninum í gamla daga og á hverju
ári fórstu með okkur öllum í fjöl-
skylduútilegu.
Tíska og útlit var nokkuð sem þú
spáðir mikið í og fyrir mörgum ár-
um sagðir þú mér að þegar þú
myndir hætta að fylgjast með tísk-
unni gætir þú alveg eins kvatt
þennan heim. Ég man þegar þú
varst að sauma kjóla á okkur syst-
urnar, man líka eftir jólunum þeg-
ar þú keyptir þér kjól í Vero Moda
eins og við systurnar. Alveg fram á
það síðasta hugsaðir þú um útlitið,
gast til dæmis ekki verið í spít-
alasokkum undir sænginni (þó að
enginn sæi þá) af því að þeir eru
svo ljótir, greiðan varð að vera þar
sem þú náðir í hana strax og þú
vaknaðir og mjög mikilvægt var að
naglalakkið væri í lagi, þó að súr-
efnismettunin væri ekki í lagi.
Dætur mínar, Þórunn Björk og
Rakel Þöll, hafa misst mikið og
sakna þín sárt, þú og Þórunn Björk
mín voruð góðar vinkonur, þið gát-
uð talað um svo margt og ekki
þótti ykkur leiðinlegt að spjalla um
Arnarnesið þar sem þú ólst upp og
við heimsækjum á hverju ári og
njótum einstakrar náttúrufegurðar
og berum heim steina úr fjörunni
til að færa þér. Við munum sakna
þess að geta ekki hringt í þig af
„blettinum“. Ég er mjög þakklát
fyrir þann tíma sem ég og fjöl-
skylda mín höfum átt með þér og
þakklát fyrir að dætur mínar fengu
að njóta nærveru þinnar, því þrátt
fyrir háan aldur varstu svo skýr og
það gladdi þig svo mikið að vera
með okkur. Þú munt alltaf eiga
stóran hlut af okkar hjarta.
Elsku amma, guð geymi þig og
varðveiti, við elskum þig og mun-
um alltaf sakna þín.
Þín
Elsa Björk og fjölskylda.
Fregnin um andlát frænku minn-
ar Elínborgar kom ekki alveg á
óvart. Hún náði háum aldri þrátt
fyrir ýmiss konar veikindi fyrr á
ævinni.
Elínborg fæddist og ólst upp á
Arnarnesi við Dýrafjörð. Gísli Gils-
son faðir hennar var bróðir ömmu
minnar í móðurætt og Sigrún Guð-
laugsdóttir móðir hennar var systir
afa míns í föðurætt. Samskipti fjöl-
skyldna okkar voru því mikil og
margvísleg.
Landslag á Arnarnesi er stór-
brotið, fagurt en einnig hrikalegt.
Þar hef ég séð kvöldsól að sum-
arlagi hvað fegursta á Íslandi og
heyrt stormgnýinn í Óþolanum
mikilfenglegri en almennt gerist. –
Þar getur einnig ríkt alger kyrrð.
Ég nefni landslag á Arnarnesi
vegna þess að mér finnst það hafa
á einhvern hátt mótað skapgerð
frænku minnar. Hún var stórbrot-
inn persónuleiki.
Ég man fyrst eftir henni rúm-
lega tvítugri, dáðist auðvitað að
henni. Hún var fínleg og fallega
vaxin og hélt þessari tígulegu og
miklu reisn alla ævi.
Hún var mikil hannyrðakona og
bráðdugleg til allra verka. Tónlist
var henni í blóð borin eins og öllu
hennar fólki, enda söng hún í
fjöldamörgum kórum á sinni löngu
og farsælu ævi.
Allt sem hún gerði virtist leika í
höndum hennar. Afburða góð
greind, gæfa og gjörvuleiki ein-
kenndu dagfarið. Hún var vel hag-
mælt en fór dult með. Hún unni
ljóðum, tónlist og öllu sem fagurt
má teljast. Söngröddin var há
sópranrödd sem hún beitti af
smekkvísi.
Hún vandist tónlist frá barn-
æsku. Gísli faðir hennar lék vel á
harmoniku og stofuorgel. Nær
daglega var leikið á hljóðfæri eða
sungið á æskuheimili hennar.
Ég hef sennilega verið 11 ára
gamall þegar ég var eitt sinn send-
ur út að Arnarnesi. Veður var milt
og gott. Kyrrð og friður ríkti þarna
í sveitinni er ég kom út fyrir
Hrygginn. Það var hljóðbært og
því ánægjulegt að heyra óminn af
rödduðum söng frá Arnarnesbæn-
um. Ég fór mér hægt síðasta spöl-
inn og naut þess að heyra heim-
ilisfólkið æfa söng fyrir messu.
Eftir nokkra stund áræddi ég að
trufla söngfólkið, berja að dyrum
og skila bréfi sem ég var sendur
með. Í endurminningunni er þetta
dýrmæt helgistund. – Það var vel
tekið á móti litlum sendiboða og
vel gert við hann í mat og drykk.
Tíminn leið. Elínborg fór að
vinna í Reykjavík. Hún kynntist
Einari og þau hófu búskap. Þau
komu vestur í Dýrafjörð á hverju
sumri, oftast akandi á Willys-jeppa
sem Einar hafði alltaf í góðu lagi.
Þessar heimsóknir voru alltaf kær-
komnar. Þar voru góðir gestir á
ferð.
Enn leið tíminn. Ég fluttist til
Reykjavíkur, fékkst við margvísleg
störf og gerðist m.a. organisti í Ás-
kirkju í Reykjavík. Alltaf var gott
samband við frændfólkið. Nokkru
eftir 1980 gengu þau Einar til liðs
við okkur í Kór Áskirkju. Það var
góður liðsauki. Einari entist ekki
aldur en Elínborg starfaði til 2001
er ég hætti störfum.
Við Sigrún kona mín þökkum
henni fyrir alla hlýju og elskusemi.
Kórfélagar biðja fyrir kveðjur og
þakka innilega fyrir samstarfið.
Öllum ástvinum vottum við inni-
lega samúð. Minningin um góða
konu gleður okkur.
Vertu Guði falin. Hann verndi
okkur öll.
Kristján Sigtryggsson,
fv. organisti Áskirkju.
Ég varð glaður er menn sögðu við mig,
Göngum í hús Drottins.
Sálm. 122.
Þessi orð úr Davíðssálmum
komu í huga minn, er ég kveð góða
vinkonu og söngsystur, Elínborgu
Gísladóttur.
Mér er ljúft að minnast hennar
en leiðir okkar lágu saman í kirkju-
kór Áskirkju fyrir um 25 árum.
Maðurinn hennar, Einar Stein-
dórsson, kom líka í kórinn og var
með okkur til dánardægurs. Hann
lést árið 1991. Blessuð sé minning
hans.
Þá voru þau búin að vera mörg
ár í kór Bústaðakirkju, og fleiri
kórum, en síðast var Ella einn af
stofnendum Kórs eldri borgara í
Reykjavík og starfaði þar af krafti,
þar til hún veiktist í ágústmánuði
sl.
Ég minnist sumarferða okkar
um landið, og kóramóta í Skálholti,
sem voru einstaklega uppbyggileg
og skemmtileg. Í öllum þessum
ferðum var Ella hrókur alls fagn-
aðar, og ekki vantaði húmorinn. Öll
hennar framkoma var fáguð og það
var svo mikill innileiki í túlkun
hennar í söngnum. Ég er viss um
að kirkjan og kirkjusöngurinn voru
hennar hjartans mál. Hún trúði af
einlægni á frelsara sinn og fól hon-
um líf sitt og sinna nánustu. Ég og
fjölskylda mín sendum fjölskyldu
Elínborgar innilegar samúðar-
kveðjur.
Það var gefandi að fá að þekkja
og starfa með Ellu okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Petrína Kristín Steindórsdóttir.
Þegar Elínborg, glæsilega konan
frá Arnarnesi í Dýrafirði, er fallin
frá, þjöppum við kórfélagarnir
okkur saman og hugsum okkar ráð.
Það var dýrmætt að fá að kynn-
ast Elínborgu. Hún hafði yndi af
söng og var einn af stofnfélögum
Kórs Félags eldri borgara í
Reykjavík árið 1986, sat í fyrstu
stjórn og var ritari kórsins í 15 ár.
Þegar Elínborg var níræð skrif-
aði hún, fyrir heimildasafnið, sögu
kórsins fyrstu starfsárin.
Allt sem hún gerði var unnið af
vandvirkni og samviskusemi. Þess
naut kórinn öll árin. Elínborg hafði
líka gaman af að dansa, flott á gólfi
og steig ekki feilspor, enda hafði
hún taktinn. Við söknum Elínborg-
ar, en hvað segir ekki Tómas Guð-
mundsson:
En kannske á upprisunnar mikla morgni
við mœtumst öll á nýju götuhorni?
Og þá verður sungið og dansað.
Elínborg er kvödd með virðingu
og þakklæti.
Kór Félags eldri borgara
í Reykjavík.
Elínborg Gísladóttir