Morgunblaðið - 16.03.2007, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2007 39
✝ Einar Ingi Sig-geirsson fæddist
á Eyrarbakka 26.8.
1921 og lést 7.3.
2007. Foreldrar
hans voru Magnús
Siggeir Bjarnason
og Guðrún Pálína
Guðjónsdóttir og
eignuðust þau fjögur
börn og var Einar
elstur, þá Erlendur,
f. 16.5 1924, Sigríð-
ur, f. 5.4. 1927, og
Guðborg yngst, f.
15.4. 1929, og eru
þau öll á lífi. Að loknu barnaskóla-
prófi lá leið hans í Hólaskóla í
Hjaltadal þar sem hann lauk prófi
1938. Árið 1944 hélt hann til náms
við Ríkisháskólann í Norður-
Dakóta í Bandaríkjunum og lauk
prófi þaðan MS-prófi og BS-prófi í
plöntusjúkdómum og erfðafræði.
Hann sneri aftur til Íslands 1949 og
sinnti þar ýmsum störfum, m.a. á
margar fræðigreinar í innlendum
og erlendum fagtímaritum. Hinn
1.1. 1958 kvæntist hann eftirlifandi
eiginkonu sinni Kristínu Friðriks-
dóttur (f. Christel-Marilse Becke-
meier) frá Lübeck í Þýskalandi,
fædd 13.4. 1924, og eignuðust þau 3
börn. Þau eru 1) Gylfi Magnús Ein-
arsson, f. 15.9. 1959, kona hans er
Katrín Jónína Björgvinsdóttir, f.
26.11. 1960. Þeirra börn eru:
Henný Guðrún, f. 23.3. 1977, Björg-
vin, f. 27.5. 1993, og Erla Hrönn, f.
15.5. 1995. 2) Helgi Valgarð Ein-
arsson, f. 26.11. 1960, kona hans er
Linda María Stefánsdóttir, f. 9.1.
1962. Þeirra börn eru: Inga Björk,
f. 7.9. 1979, hennar maður er Guð-
mundur Ágústsson, f. 8.8. 1975, og
eiga þau soninn Sævar Inga, f. 28.8.
2006. Atli Steinn, f. 21.6. 1988, og
Kristín Lilja, f. 15.2. 1996. 3) Mar-
grét Ástrún Einarsdóttir, f. 15.8.
1963, maður hennar er Þórir Krist-
insson, f. 6.5. 1952, og þeirra börn
eru: Einar Már, f. 12.8. 1991, Orri
Fannar, f. 1.8. 1996.
Jarðarför Einars Inga fer fram
frá Háteigskirkju föstudaginn 16.
mars klukkan 13.
Keflavíkurflugvelli,
við Garðyrkjuskólann
á Reykjum og einnig
við norska landbún-
aðarháskólann. Árið
1959 lá leiðin á ný til
Norður-Dakóta til
frekara náms og það-
an einnig til Hann-
over í Þýskalandi. Ár-
ið 1961 var Einar
ráðinn kennari við
Réttarholtsskólann
og starfaði þar til
1989 er hann lét af
störfum vegna aldurs.
Árið 1977 lauk hann doktorsprófi
frá Tækniháskólanum í Hannover
Þýskalandi. Einar sótti margar
ráðstefnur erlendis og flutti víða
fyrirlestra í sínu fagi. Einar hefur
setið í stjórnum og nefndum hinna
ýmsu félaga eins og t.d. Garðyrkju-
félagi Íslands, iðnfræðslunefnd,
skrúðgarðyrkju og Hinu ísl. mann-
fræðifélagi. Eftir hann liggja
Nú þegar við skiljumst að í bili
pabbi minn langar mig til að þakka
þér fyrir öll þau skemmtilegu ár sem
að baki eru.
Það er ekki nema rúmur mánuður
síðan þú lagðist inn á Landspítalann
til rannsóknar og eftirlits og ekki
hvarflaði það að okkur þá að svo stutt
væri eftir sem raunin varð á. Og þú
varst sjálfur fullviss um að þú kæmir
fljótt aftur heim í Stangarholtið. En
fljótt breytast oft aðstæður og veik-
indin sem þú hafðir barist við í svo
mörg ár af svo miklum hetjuskap
sóttu fast á þig en þú hélst ró þinni
sama hvað á gekk og varst staðráðinn
í að koma aftur heim. Allan þann tíma
sem þú lást á spítalanum hélstu glað-
værð þinn og kímni og sagðir sögur
frá ferðalögum þínum heima og er-
lendis og af kynnum við margs konar
fólk. Þetta er sá eiginleiki sem ein-
kenndi þig alltaf og við öll sem um-
gengumst þig dáðumst að. Þú varst
alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd og
aðstoð í öllu sem ég leitaði til þín um.
Mér er minnisstætt sumarið sem
við byggðum kartöfluskúrinn uppi í
Skammadal þar sem áhugamál þitt,
kartöfluræktin, fór að mestu fram,
það var grenjandi rigning svo til alla
daga og ég ekki nema óharðnaður
unglingur á þeim tíma. En allan tím-
ann í bleytunni og rokinu fannst þú
upp á einhverju skemmtilegu að gera
meðfram byggingaframkvæmdunum,
ég fékk t.d. að keyra gamla wolks-
vagninn á vegaslóðum í kartöflugarð-
inum eða við sátum í skjóli í skurð-
inum og drukkum heitt kakó og þú
sagðir mér einhverja skemmtilega
sögu og áður en maður vissi af var
komið kvöld og maður hlakkaði til að
koma aftur daginn eftir til vinnu.
Þarna komu hæfileikar þínir vel í ljós
í því að umgangast fólk og afla þér
vináttu þess. Í þennan eiginleika þinn
sóttu síðan tengdabörn þín og barna-
börn.
Ég kveð þig nú pabbi minn og
þakka þér fyrir samveruna með hlý-
hug og ást.
Þinn
Gylfi Einarsson.
Ég vil þakka þér yndislegi tengda-
pabbi minn fyrir allar þær samveru-
stundir sem við höfum átt. Ég var
mjög ung þegar ég kynntist Gylfa
þínum. Og þú tókst mér opnum örm-
um, svo hjartahlýr en spurull og glett-
inn. Slík umhyggja verður aldrei full-
þökkuð.
Þið Kristín hafið alltaf verið mjög
samrýnd í einu og öllu og stóðuð alltaf
svo vel saman, ekki síst í gegnum
veikindin. Þú þakkaðir henni líka oft-
sinnis af einlægni fyrir alla hjálpina,
því hjálp hennar gerði það að verkum
að þú gast verið svona lengi heima í
Stangarholtinu þar sem þú kunnir
best við þig.
Gestkvæmt var á heimili ykkar,
enda ævinlega vel tekið á móti öllum á
ykkar hlýja og góða heimili þar sem
ávallt var fjöldi gesta, jafnt erlendra
sem innlendra.
Þeir eru ógleymanlegir bíltúrarnir
á Eyrarbakka þar sem þú sýndir okk-
ur heimaslóðir þínar að Smiðshúsum
á Eyrarbakka. Það var alltaf komið
við í kirkjugarðinum og legsteinar
ættingja þrifnir og hreinsaðir vel og
vandlega. Og sögur sagðar um þá sem
þar lágu. Þú reyndist börnum okkar
Hennýju, Björgvini og Erlu Hrönn
einstaklega vel. Alltaf gastu frætt þau
um margvíslega hluti þegar þau leit-
uðu til þín. Enda varstu einstaklega
fróður maður um lífið og tilveruna.
Það er skrítið að koma í Stangar-
holtið nú þegar þú ert ekki þar. Því að
í hvert skipti sem fjölskyldan kom
saman varstu manna hressastur og
sagðir okkur skemmtilegar sögur.
Allar yndislegu minningarnar
geymi ég í hjarta mínu. Ég bið þig
Einar minn að hafa ekki áhyggjur af
Kristínu þinni, við skulum hugsa vel
um hana.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér,
þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Það er með söknuði og trega sem
ég kveð yndislegan tengdaföður minn
og þakka honum fyrir einstaka vin-
áttu og tryggð í gegnum árin.
Þín tengdadóttir,
Katrín Jónína Björgvinsdóttir.
Ég man alltaf eftir honum afa mín-
um sem algjörum prakkara. Honum
fannst fátt skemmtilegra en að stríða
barnabörnum sínum, segja okkur
sögur sem oft höfðu minna sannleiks-
gildi en ætla mætti. Og man maður
eftir honum þar sem hann er með
skólastráksglottið eftir að hafa sagt
sögu sem honum þótti ægilega snið-
ug. Afi vissi líka allt. Það er ótrúlegt
hvað þessi maður geymdi af upplýs-
ingum. Hann vissi allt um alla og
hvernig allt virkaði. Ég er mjög for-
vitin og spyr mjög mikið og fá flestir
fljótt leið á spurningaflóðinu sem vell-
ur úr mér, en afi þreyttist aldrei og
fannst gaman að segja mér frá hinu
og þessu, öllu milli himins og jarðar,
allt frá því hvernig kartöflur fjölga
sér til þess hvernig virkismúrar í
gömlu Róm voru uppbyggðir.
Þegar líða tók á seinni hlutann hjá
afa mínum svaf hann mun meira. Það
kom ekki að sök og var hann oft bráð-
skemmtilegur þegar hann var sof-
andi. Ég man t.d. mjög vel eftir því
þegar ég fór í sumarbústað í Húsafelli
og ég og frændi minn skemmtum
okkur stórkostlega við það að horfa á
hann sofa. Afi hafði lagt sig eftir anna-
samann dag og sofnaði í stofunni, ég
og frændi minn vorum eitthvað að
bardúsa á stofugólfinu og heyrðum í
afa hrjóta lágt. En svo allt í einu hrýt-
ur hann svo hátt að heyrðist til næsta
bústaðar, bara ein hrota, og svo stuttu
seinna önnur. Hann hélt þessu áfram
í nokkra stund og skemmtum við okk-
ur í bústaðnum alveg hreint konung-
lega á þessum hrotum hans.
Núna fyrir stuttu var afi lagður inn
á sjúkrahús. Í fyrstu var hann ekkert
slappur og sögurnar flugu frá honum
eins og ekkert væri sjálfsagðara. Sér-
staklega er mér minnisstætt þegar
hann var uppi á sjúkrahúsi og sagði
Pönnukökusöguna frægu og mar-
gýktu. En þá hló hann svo mikið að
það skildist varla orð af því sem hann
sagði. Þannig man ég eftir honum,
skellihlæjandi með skólastráksglott-
ið.
Afi, ég mun aldrei gleyma þér, þú
varst besti afi heimi.
Atli Steinn Valgarðsson.
Í minningunni man ég ávallt eftir
því þegar ég var í pössun
í Stangarholtinu og þegar við vor-
um búin að fá okkur að borða fór afi
inn í stofu að lesa Morgunblaðið. Svo
fékk ég að sitja í kjöltunni á afa í afa-
stól og svo sagði hann mér sögu.
Eftir það fékk hann sér lúr og
steinsofnaði og hraut alveg rosalega
sem mér fannst alltaf svo fyndið og
skemmti mér mikið.
Svo man ég líka eftir pönnuköku-
sögunni frægu.
Á Landspítala þar sem hann var
mikið hressari sagði hann þessa sögu
en hann hló svo mikið að hann
gleymdi næstum hvert hann var kom-
in í sögunni og táraðist af hlátri eins
og allir hinir sem voru að hlusta.
Alltaf átti hann nammi og gaf okk-
ur barnabörnunum þegar við komum
í heimsókn. Hann læddist alltaf þegar
amma var á klósettinu eða ekki ná-
lægt og gaf okkur lítið nammi og
sagði alltaf: „Ekki segja ömmu frá!“
Hann afi hafði mjög fjörugt ímynd-
unarafl og hafði yndi af að segja sög-
ur. Skipti þá engu hvort um var að
ræða sögur af náttúrunni, fólki eða
bara skáldsögur sem hann bjó til á
staðnum. Elsku afi minn,takk fyrir að
vera hjá mér þessi yndislegu ár.
Kristín Lilja 11 ára.
Þegar ég hugsa um Einar afa þá er
góðmennskan mér efst í huga og
glottið sem færðist yfir andlitið þegar
hann lumaði á góðri sögu. Hann var
mikill húmoristi og afskaplega fé-
lagslyndur og hafði unun af því að
segja sögur og kryddaði þær oft ansi
skemmtilega.
Fyrsta minningin sem ég á um afa
minn er úr Stangarholtinu. Þá sat
hann í stólnum sínum með mig í fang-
inu og sagði mér frá öllum nöfnunum
sem dýrin hafa og afkvæmum þeirra
um leið og við lásum Vísnabókina.
Hann vissi svo margt um allt mögu-
legt og var gífurlega fróðleiksfús og
kenndi mér svo margt. Þess vegna
átti hann líka svona auðvelt með að
kynnast og tala við alls kyns fólk. Afi
hafði þann hæfileika að geta verið í
herbergi fullu af ókunnugu fólki en
áður en yfir lauk verið kominn með
hóp af fólki í kringum sig. Þetta sann-
aðist líka á því að hvert sem afi og
amma fóru á ferðalögum sínum
þurftu þau næstum aldrei að gista á
hóteli, þau þekktu alltaf einhvers
staðar fólk sem bauð þeim að gista hjá
sér. Enda voru oft útlenskir gestir í
heimsókn hjá afa og ömmu á sumrin
því þau vildu endurgjalda gestrisnina.
Afi tók mig líka stundum með sér í
Réttarholtsskólann þegar hann var
að kenna og það þótti mér ótrúlega
mikið sport, enda voru kennslustund-
irnar oftar eins og sögustund en hefð-
bundin kennsla. Þannig var þetta allt-
af, það var aldrei neitt vandamál að
hafa mig í eftirdragi og ég fór með
þeim út um allt, á alls kyns sýningar, í
óperuna, frímerkjaklúbbinn, garð-
yrkjufélagið, Hótel Esju, til Þýska-
lands og í Skammadalinn að setja nið-
ur eða taka upp kartöflur. Það var
alltaf ótrúlega gott að vera í kringum
afa og ömmu og nóg um að vera enda
hef ég alltaf sótt mikið í þeirra fé-
lagsskap.
Eftir að afi fór að veikjast reiddi
hann sig mikið á ömmu og hugsaði
hún um hann af mikilli umhyggju og
fyrir það var afi alltaf þakklátur.
Hann var alltaf blíður og góður framá
síðasta dag. Elsku afi minn, ég á
margar góðar og fallegar minningar
um þig sem ég mun varðveita vel.
Sævar Ingi fær líka að heyra um þig
þegar hann eldist en ég veit hvað þú
varst glaður að fá að upplifa það að
vera langafi. Á milli ykkar var aldrei
neinn misskilningur og þið nutuð fé-
lagsskaparins hvor við annan. Elsku
afi, góða ferð og gangi þér vel á nýja
staðnum. Takk fyrir mig og takk fyrir
að hafa verið til.
Inga Björk, Sævar Ingi
og Gummi.
Elsku afi.
Við söknum þín mikið því þú varst
svo frábær afi en við huggum okkur
við það að þér líður betur núna.
Okkur langar að þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
með þér. Alltaf hafðirðu tíma fyrir
okkur og sagðir okkur svo skemmti-
legar sögur. Bæði sannar og ósannar.
Við gátum alltaf leitað til þín ef okkur
vantaði svör við einhverju. Þú varst
einsog alfræðiorðabók. Svo var líka
svolítill púki í þér því þér fannst svo
gaman að stríða okkur en það var allt-
af allt í góðu. Stundum þurfti hún
amma að stoppa þig af. Það var gam-
an að koma til ykkar ömmu í hádeg-
inu á sunnudögum og borða með ykk-
ur sunnudagssteikina. Það var lagt á
borðstofuboðið og þú áttir þitt sæti,
amma sitt sæti og við okkar. Þú varst
svo vanafastur og við urðum það líka.
Þú áttir þinn stól sem þú sast í inni í
stofu í Stangarholtinu og við munum
báðir sjá um að verma hann þegar við
heimsækjum ömmu okkar og munum
hugsa til þín.
Elsku afi okkar.
Við kveðjum þig nú í hinsta sinni og
þökkum fyrir allt sem þú gafst okkur í
gegnum árin, samverustundirnar,
hlýjuna og góðmennskuna.
Guð geymi þig.
Einar Már og Orri Fannar.
Núna þegar við systkinin kveðjum
hann afa er svo margt sem kemur upp
í hugann sem hann hafði sagt okkur
frá og kennt. Hann afi hafði alltaf sög-
ur að segja þegar við fórum í ferðalög
með honum, hann sagði sögur um alla
þá staði sem við keyrðum fram hjá og
fræddi hann okkur um þá. T.d. þegar
við fórum til Húsavíkur að horfa á sól-
myrkvann þá sagði hann okkur frá
mörgu því sem á vegi okkar varð á
leiðinni frá Reykjavík til Húsavíkur,
hvort sem það voru álfar og tröll eða
nöfn á hólum eða fjalli. Hann hjálpaði
okkur líka oft með náttúrufræðina og
skýrði allt fyrir okkur nákvæmlega
sem við spurðum hann um. Já hann
afi var svo fróður og vitur.
Afi borðaði mikinn lakkrís og þegar
maður kom í heimsókn gat maður
alltaf búist við að vera boðið upp á
lakkrís, öllum til mikillar ánægju.
Einu sinni þegar við komum í heim-
sókn til afa og hringdum bjöllunni þá
hljóp hann til dyra og opnaði fyrir
okkur, svo áður en við fórum inn í
stofu gaf hann okkur lakkrís og hvísl-
aði til okkar: „Ekki segja ömmu frá
þessu.“ Þetta fannst okkur svo fyndið,
hann afi var svo fyndinn stundum.
Afi stundaði mikla frímerkjasöfnun
og var páfinn þar fremstur í flokki af
þeim frímerkjum sem hann safnaði.
Eitt sinn fórum við á frímerkjasýn-
ingu hjá honum og sáum þar öll frí-
merki milli himins og jarðar, en heill
veggur var þar tileinkaður páfanum
og afi var mjög stoltur af honum enda
fékk hann verðlaun fyrir hann. Afi
kenndi okkur allt um frímerki:
Hvernig ætti að safna þeim, leysa frí-
merkin frá blaðinu sem þau voru á í
vatni og raða þeim í bók.
Afi fylgdist ávallt vel með því sem
við vorum að gera, bæði í skólanum og
í íþróttum, og var alltaf tilbúinn að
gefa okkur góð ráð.
Við eigum eftir að sakna hans svo
rosalega mikið og það verður skrítið
að koma í Stangarholtið og sjá að
hann afi er ekki þar í stólnum sínum.
Við þökkum þér fyrir allar samveru-
stundirnar sem við áttum með þér.
Víst ávallt þeim vana halt:
Vinna, lesa, iðja.
Umfram allt þó ætíð skalt
elska guð og biðja.
(Hallgrímur Pétursson)
Við munum alltaf elska þig af öllu
hjarta, elsku afi.
Þín afabörn,
Björgvin og Erla Hrönn.
Fregnin um andlát Einars I. Sig-
geirssonar barst félögum í Garð-
yrkjufélagi Íslands fimmtudagsmorg-
uninn 8. mars. Þótt sú fregn hafi ekki
komið á óvart setti mig samt hljóða.
Einar hafði verið eitt af haldreipum
félagsins í meira en hálfa öld. Þegar
ég tók sæti í stjórn GÍ. hafði Einar
verið meðstjórnandi um langt árabil
eða frá 1965 og hann gegndi því starfi
til 1995 þegar hann dró sig í hlé vegna
heilsubrests. Hann sat því í stjórn fé-
lagsins í full 30 ár og eins og nærri má
geta kom hann að fjölmörgum málum
sem skiptu félagið miklu. Eitt sýni-
legt dæmi er merki GÍ sem Eiríkur
Smith vann að forsögn Einars. Merk-
ið sýnir annars vegar opna bók með
fjöðurstaf á, tákn mikilvægis fræðslu,
en hins vegar æskumann við gróður-
setningu, sem minnir á að ræktun á
erindi til allra.
Lengst sat Einar þó í ritstjórn eða
frá 1951–1960 og 1965–1999 alls 43 ár.
Einar skrifaði fjölmargar greinar í
Garðyrkjuritið, þá fyrstu árið 1950 og
þótt hann hætti í ritstjórn dvaldi hug-
ur hans enn við gagnasöfnun og út-
gáfumál félagsins. Greinar Einars
voru allar fróðlegar en mest gagn hef-
ur hann þó líklega unnið félaginu með
heimildasöfnun sinni. Hann skildi
gjörla hve mikilvægt var að halda til
haga því sem skrifað var um ræktun í
landinu og með reglulegu millibili
birtust í ritinu skrár yfir það. Eins tók
hann saman góðar skrár um efni og
höfunda ritsins frá upphafi, sem
prentaðar voru sem fylgirit þess. Í
þessar skrár hafa margir leitað sér til
gagns og gamans.
Þegar Garðyrkjufélagið varð
hundrað ára birtist í ritinu fróðlegt yf-
irlit yfir starfsemi félagsins frá fyrstu
tíð, Einar skrifaði bróðurpartinn af
þeirri félagssögu. Eins skrifaði hann
margar greinar í Blóm vikunnar, þátt
Garðyrkjufélagsins um ræktun í
Morgunblaðinu. Einar var hámennt-
aður í ræktunarfræðum en lét þó
aldrei skína í það við okkur sem vor-
um aðeins að þreifa okkur áfram.
Hann gaf góð ráð þegar eftir því var
leitað og eins var hann góður sögu-
maður og komst þá stundum á flug og
var alveg óborganlegur þegar best
lét. Hann hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum og hélt sínu fram en hlust-
aði þó vel á aðra.
Einar var kennari við Garðyrkju-
skóla ríkisins um tíma og kenndi lengi
við Réttarholtsskóla, þar sem synir
mínir voru meðal nemanda hans. Við
kennsluna var hann nákvæmur, sam-
viskusamur og velviljaður og þessum
eiginleikum kynntumst við í Garð-
yrkjufélaginu svo vel.
Á hundrað ára afmæli Garðyrkju-
félags Íslands hlotnaðist mér sú
ánægja að sæma Einar gulllaufinu,
æðstu viðurkenningu félagsins, sem
veitt er fyrir vel unnin störf.
Einar unni félaginu mjög og það
voru ótaldar stundirnar sem hann
varði í þess þágu. Að leiðarlokum vilj-
um við þakka Kristínu og fjölskyld-
unni fyrir að hafa deilt honum með
okkur. Stjórn Garðyrkjufélagsins og
velunnarar þess hafa ákveðið að koma
upp minningarbekk um Einar á kom-
andi sumri. Bekknum verður valinn
staður í gróðurreit og á honum verður
áletrun til að minnast þess mæta
manns, Einars I. Siggeirssonar.
Kær kveðja frá Garðyrkjufélagi Ís-
lands.
Sigríður Hjartar, fv. formaður.
Einar Ingi Siggeirsson