Morgunblaðið - 16.03.2007, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 16. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingvar Árnasonfæddist í
Reykjavík þann 25.
nóvember 1947.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 4. mars.
sl.
Foreldrar hans
eru Gerða Garð-
arsdóttir f. 17. ágúst
1927 og Árni Ingv-
arsson f. 23. nóv-
ember 1926. Bræð-
ur Ingvars eru
Björn f. 1950 og Auðunn f. 1959.
Ingvar kvæntist þann 2. júlí
1966 Elsu Aðalsteinsdóttur, f. 27.
júlí 1943, frá Kálfhóli á Skeiðum.
Móðir hennar er Eyrún Guð-
mundsdóttir f. 1921 og fósturfaðir
Þórður Gestsson f. 1920, d. 2002.
Synir Ingvars og Elsu eru: 1)
Árni, f. 26. maí 1966, kvæntur
Helenu Jensdóttur, f. 14. apríl
1963, börn þeirra eru: Arnar, f.
1987, sambýliskona hans er Þór-
unn Helga Ármannsdóttir f. 1989,
og Elsa Rún f. 1991. Sonur Árna
og Hrannar Bene-
diksdóttur er Ingv-
ar f. 1985.
2) Þórður Rúnar
f. 11 maí 1973,
kvæntur Önnu Mar-
íu Bryde, f. 7. jan-
úar 1967, sonur
þeirra er Ásgeir
Bragi f. 2005.
Ingvar ólst upp í
Hafnarfirði og bjó
þar alla tíð. Auk
hefðbundinnar
skólagöngu tók
Ingvar skipstjórn-
arréttindi fyrir minni báta. Hann
fór ungur til sjós, stundaði sjó-
mennsku og trilluútgerð áratug-
um saman. Einnig vann Ingvar
ýmis störf í landi s.s. í bygging-
ariðnaði, fiskvinnslu og við sendi-
bifreiðaakstur. Hann byggði upp
ásamt konu sinni veitingastaðinn
Kænuna við höfnina í Hafnarfirði,
sem þau ráku árum saman. Síð-
ustu ár stundaði Ingvar leigu-
bifreiðaakstur.
Útför Ingvars fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag kl. 13.
Við komum til að kveðja hann í dag,
sem kvaddi löngu fyrir sólarlag.
Frá manndómsstarfi á miðri þroskabraut,
hann má nú hverfa í jarðarinnar skaut,
sem börnum átti að búa vernd og skjól
er burtu kippt af lífsins sjónarhól.
Þessar ljóðlínur skáldkonunnar
Guðrúnar Jóhannsdóttur koma
ósjálfrátt upp í hugann á kveðjustund
þegar kvaddur er með sárum söknuði
elskaður sonur og bróðir, látinn langt
um aldur fram eftir snarpa og erfiða
baráttu við illkynja sjúkdóm.
Ingvar Árnason var góður sonur og
bróðir. Hann var líka góður eiginmað-
ur, faðir og afi. Glaðvær og bjartsýnn
í eðli sínu, dugnaðar- og fram-
kvæmdamaður. Hjartalagið gott,
lundin viðkvæm, húmorinn aldrei
langt undan og stríðinn í meira lagi.
Elsa, synir hans tveir og barnabörnin
voru honum allt, og leiddist honum
ekki að spilla barnabörnunum þegar
færi gafst til. Hann unni hinu góða og
fagra í lífinu og umhverfinu.
Ingvars verður sárt saknað af öll-
um sem til hans þekktu, ekki síst okk-
ur, sem næst honum stóðum. Sökn-
uðurinn verður þó mestur hjá Elsu,
Árna, Þórði og afabörnunum. Við ósk-
um þeim allrar blessunar og biðjum
góðan Guð að veita þeim huggun og
stuðning í sorg þeirra og söknuði.
Far þú heill sonur, bróðir og vinur
yfir móðuna miklu og geymi þig Guð
og englar hans um eilífð alla.
Mamma, pabbi, Björn
og Auðunn Gísli.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
fyrir um sex árum var mér strax ákaf-
lega vel tekið og ekki vantaði áhugann
hjá tengdapabba mínum, honum
Ingvari, um hvaðan ég væri og hverra
manna ég væri. Þau hjónin voru okk-
ur Dodda góð fyrirmynd, þau voru
samhent í öllu sem þau gerðu og
studdu svo sannarlega við bakið á
hvort öðru sem og okkur hinum.
Þegar Ásgeir Bragi sonur okkar
kom í heiminn áttum við Doddi hauk í
horni þar sem Afi Ingvar og Amma
Elsa voru, þau voru tilbúin að passa
hvenær sem var og báðu oftar en ekki
um að fá strákinn „lánaðan“. Senni-
lega svo þau gætu dekrað við hann í
friði!
Þegar litli afastrákurinn kom í
heimsókn þá var oft fjör á bænum,
hann rauk beint í fangið á afa sínum,
svo varð alltaf að fá ís og alltaf náði
hann í einn fyrir afa líka svo var farið í
smá bíló inní herbergi eða bara horft
á boltann í smá stund með afa.
Og við vorum nú ekki alltaf komin
inn fyrir þegar hann vildi fá fréttir af
sjónum, hvernig gengi hjá Dodda að
fiska og hvenær von væri á honum
heim.
Fyrir ca ári síðan bjuggum við hjá
þeim Elsu og Ingvari í nokkra mánuði
og ekki veit ég hvor þeirra var ánægð-
ari með það, afinn eða strákurinn. Og
nutum við þess tíma mikið.
Sárt verður þessa góða manns
saknað, við ætlum að passa Elsu
ömmu vel.
Kær kveðja
Anna María.
Kæri mágur og vinur
Nú þegar við kveðjumst hinsta
sinni langar okkur að þakka þér fyrir
allar góðu og glöðu stundirnar sem
við höfum átt saman í gegn um tíðina.
Þakka þér fyrir hvernig þú tókst á
móti okkur systkinunum þegar þið
Elsa fóruð að búa og við komum ung
til Reykjavíkur. Alltaf var heimili þitt
opið fyrir okkur og þú reyndist okkur
sem besti bróðir.
Þakka þér fyrir vinnustundirnar
sem við áttum saman en duglegri og
skemmtilegri vinnufélaga er ekki
hægt að hugsa sér. Þakka þér fyrir að
vekja hjá mér veiðiáhugann og fyrir
allar veiðiferðirnar, sem farnar voru á
hverju sumri. Ekki spillti gleðinni að
fara vel nestaður frá Elsu.
Þótt þú kveðjir ungur að aldri hef-
ur þú afrekað meira en margur á
langri ævi og nú eftir að þú veiktist
hefur verið aðdáunarvert hversu
hetjulega þú barðist, allan tímann.
Kæri vinur, þú lætur eftir þig fjöl-
margar minningar sem við munum
varðveita. Að lokum viljum við senda
Elsu systur, Árna, Dodda og þeirra
fjölskyldum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Valur og Kristín
Elsku afi minn og nafni er fallinn
frá. Eftir alltof stutta ævi hafði illvígt
krabbameinið vinninginn. Erfið veik-
indi þín tóku sinn toll enn alltaf barstu
þig eins og ekkert væri að. Þú varst
einn af þessum nöglum sem áttir að
vera ósigrandi. Krabbameinið var
bara eitt af þessum verkefnum sem
þurfti að klára sem fyrst því þú kunn-
ir því illa að vera sjúklingur. Vinnan
var dyggð og samhliða erfiðri lyfja-
meðferð vannst þú þína vinnu eins og
ungur maður. Hörkuna og dugnaðinn
fékkstu af veru þinni á sjónum.
Þú varst góður maður, traustur,
gjafmildur og umhyggjusamur. Þær
stundir sem við áttum saman voru
ómetanlegar, horft á fótboltaleiki og
rökrætt sem alltaf endaði þó með
sameiginlegari niðurstöðu. Þegar við
ræddum um skólagöngu mína fékk
maður alltaf mikinn stuðning en þó
líka aðvörun um að lesa ekki yfir sig.
Ég á eftir að sakna hlátursins sem
smitaði svo skemmtilega út frá sér og
stríðninni sem alltaf var saklaus. Það
voru fleiri en við barnabörnin sem
löðuðumst að þér. Ferfætlingar innan
fjölskyldunnar sóttu mikið í þig.
Hvort það var humarinn, pulsurnar
eða nautakjötið sem gerði það að
verkum fáum við ekki að vita en eitt
er ljóst að þú varst góður við þína.
Fátt fannst þér betra en að borða
góðan mat og mér er minnisstætt eitt
kvöldið þar sem ég bauðst til að baka
pizzu fyrir þig og ömmu. Þú tíndir til
það álegg sem þú vildir hafa og allt
var sett á pizzuna. Eini gallinn var sá
að þú vildir hafa svo mikið á pizzunni
að hún náði ekki að bakast. Pizzan var
borðuð hálfhrá en samt var þetta með
bestu pizzum sem þið höfðuð smakk-
að.
Undanfarin tvö ár hafa verið erfið.
Uppskurðir og ströng lyfjameðferð
sem enda tók síðasta sumar en eftir
hana tóku við bjartari og betri tímar.
Þú safnaðir kröftum og leist alltaf
betur og betur út. Alvarlegt bakslag
kom hins vegar í kringum jólin. Illvígt
krabbameinið hafði skotið upp koll-
inum á ný. Önnur veikindi herjuðu á
þig samfara krabbameininu og fram-
undan var enn önnur lyfjameðferð.
Þú tókst þessu eins og hverju öðru
verkefni. Þetta verkefni reyndist þó
þyngra en áður. Þrátt fyrir mikil veik-
indi þín undir lokin var alltaf stutt í
húmorinn sem minnti mann á afa
Ingvar eins og hann hafði alltaf verið.
Þær stundir sem við áttum saman
þína síðustu daga munu veita mér
huggun og styrk í sorginni. Ég veit
elsku afi minn að nú ert þú laus við
veikindin sem hrjáðu þig og þér líður
betur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Það er mér sannur heiður að bera
nafn þitt.
Hvíl í friði elsku afi.
Þinn
Ingvar.
Elsku afi. Með þessum orðum vilj-
um við systkinin nú kveðja þig í hinsta
sinn með söknuð í hjarta.
Ég sendi þér kæra kveðju,
Nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
Ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
Þá sælt er að vita af því,
Þú laus ert úr veikinda viðjum
Þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
Þá auðnu að hafa þig hér.
Það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þá minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Arnar og Elsa Rún.
Elsku afi,
Láttu nú ljósið þitt,
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
Þinn afastrákur,
Ásgeir Bragi
Það eru gáskafullar og ljúfar æsku-
minningarnar sem koma upp í hug-
ann þegar ég kveð frænda minn Ingv-
ar Árnasonar. Í myndasafni
fjölskyldunnar finnast hálfrar aldar
gamlar myndir af okkur bræðrunum
mér og Sigurjóni ásamt Ingvari og
Bjössa bróður hans, með fótbolta, og
ásamt Garðari afa og Jónu ömmu við
Núpstún, lítið hús í Lækjarbotnum.
Þar áttum við sumardvöl í umhverfi
sem í huga ungra drengja var ævin-
týraland. Ingvar var elstur af okkur
fjórum og hafði forystuhlutverk í
leikjum okkar. Vafalaust hefur hann
verið settur í það af mæðrum okkar
að hafa eftirlit með okkur sem yngri
vorum, einkum mér sem var fjórum
árum yngri en hann. Ég man skýrt
hvað mér fannst þessi stóri frændi
minn sterkur og traustur en einkum
skynjaði ég umhyggju Ingvars, eink-
um þegar hann gerði sér það að leik
að taka mig á bak sér og bera mig um
móana. Ekki voru fullorðnir alltaf
ánægðir með uppátæki ungra
drengja eins og t.d. þegar athafna-
semin fékk útrás í að sprauta vatni á
vélina í bíl pabba míns til að hreinsa
hana. Það tók drjúga stund að þurrka
kerti og kveikju bílsins áður en unnt
var að aka heim.
Árin færðust yfir og fjölskyldurnar
stækkuðu. Ingvar og Elsa stofnuðu
heimili og ætíð fannst mér kraftur og
athafnasemi einkenna stóra frænda
minn. Hann útvegaði mér, ungum há-
skólanema, sumarvinnu við bygging-
arfyrirtæki sem hann vann hjá. Það
var sjaldan lognmolla hjá honum þeg-
ar við hittumst af og til gegnum árin
og ætíð fannst mér hann hafa einhver
járn í eldinum. Hann var að stofna til
veitingareksturs í Kænunni við Hafn-
arfjarðarhöfn, hann var að fara til
fiskveiða, hann var að sinna aksturs-
þjónustu og margt fleira var á dag-
skrá hjá Ingvari frænda. Við hittumst
í fjölskylduboðum, oft í Kænunni og
eins heima í stofunni hjá Ingvari og
Elsu. Alltaf hafði Ingvar lag á að
spyrja ögrandi spurninga og taka upp
hreinskiptna umræðu. Það urðu
stundum hressileg samtöl okkar um
þjóðmálin. Ætíð fann ég þó hjá hon-
um ræktarsemi og umhyggju stóra
frænda míns.
Innilegar samúðarkveðjur sendum
við Ingibjörg og fjölskylda okkar til
foreldra Ingvars, þeirra Gerðu og
Árna og eins til Elsu og sona þeirra
og annarra aðstandenda. Blessuð sé
minning Ingvars Árnasonar.
Garðar Mýrdal.
Þeir hnútar halda lengst sem vand-
lega eru hnýttir í upphafi. Við Ingvar
frændi minn bundumst hnútum vin-
áttu og tryggðar ungir strákar. Að
leiðarlokum hrannast upp minningar
af ærslafullum leikjum og spennandi
ævintýrum æskuáranna.
Það var gaman að fá þá bræður
Ingvar og Bjössa í heimsókn á Vest-
urgötuna til okkar bræðra og leika
saman og rannsaka umhverfið. Við
stálumst stundum í geymsluportið
hjá vélsmiðjunni Héðni eða niður í
fjöru við Selsvör. Ekki var síður
spennandi að heimsækja þá suður á
Hólabraut, fara könnunarferðir um
holtið eða spila fótbolta á Hvaleyrar-
vellinum. Svo komu þeir til okkar á
Baldursgötuna og þá var læðst og
prílað um bakgarða í Þingholtunum
og leyndardómar tilverunnar kannað-
ir. Stundum sátum við í eldhúsinu hjá
ömmu Jónu og afa Garðari í Skipholt-
inu. Þau sögðu sögur úr Fnjóskadal
og Svarfaðardal og við sporðrenndum
brauðsneiðum sem amma hafði ekki
undan að smyrja ofan í okkur. Ekki
var síst gaman að dvelja í Núpstúni,
læðast í móunum við Lækjarbotna
eða ærslast í hlöðunni á Túnhólnum.
Ingvar var örlítið eldri en við og sjálf-
kjörinn foringi í strákahópnum, áræð-
inn, sterkur og hugmyndaríkur.
Svo uxum úr grasi, leiðir lágu í ólík-
ar áttir og samskiptin urðu stopulli,
en hnútar vináttu og trausts héldu.
Ingvar var heppinn að hitta hana
Elsu sína og þau eignuðust mann-
vænlega stráka. Þegar við frændur
hittumst var ætíð stutt í bros og glett-
ið augnaráð og hæfilega stríðni. Ég
kveð Ingvar með trega og þakklæti.
Við Maja sendum innilegar samúð-
arkveðjur til Elsu, Árna, Þórðar og
fjölskyldu þeirra og til Lillu, frænku
minnar, og Adda.
Sigurjón Mýrdal
Systursonur minn Ingvar Árnason
er fallinn frá langt um aldur fram .
Baráttan var hörð og ströng við ill-
vígan sjúkdóm. Hann háði hana af
hugrekki og því æðruleysi, sem
gjarnan einkennir íslenska sjómenn.
Hann hlaut þó að lúta í lægra haldi að
lokum.
Ingvar var maður dugandi og starf-
samur. Einstaklega góður drengur,
traustur og hjálpsamur, hin mesta
barnagæla. Hann var líka glaðlyndur,
örlátur og gestrisinn, höfðingi heim
að sækja. Hann var snyrtimenni og
fagurkeri, sem hafði sérlega næmt
auga fyrir fegurð og notagildi gamalla
brúkshluta, vildi varðveita þá og sýna
þeim þá rækt er þeim bar.
Hann var lánsamur í einkalífi sínu,
eignaðist góðan og traustan lífsföru-
naut þar sem Elsa Aðalsteinsdóttir
var og með henni tvo mannvænlega
syni.
Ingvar dvaldi oft sem barn hjá afa
og ömmu á Vesturgötu 58 í Reykja-
vík. Ég var þá á unglingsaldri og fékk
að gæta hans, aka honum um í barna-
vagni. Hann var svo laglegt barn að
eftir var tekið og ég ákaflega stolt af
þessum frænda mínum. Þannig hefur
það verið alla tíð síðan.
Ég færi samúðarkveðjur frá systr-
um mínum og fjölskyldum okkar til
Elsu, drengjanna og afabarnanna,
svo og til Gerðu, Árna og bræðranna
og kveð þig með þessu ljóði:
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæll á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Auður Garðarsdóttir
Sunnudaginn 4. mars bárust mér
þær fréttir að vinur minn og starfs-
félagi til margra ára væri dáinn. Ingv-
ar var aðeins tæplega 60 ára gamall
þegar hann lést eftir sjúkdóm sem
svo margir þurfa að láta í minni pok-
ann fyrir.
Í hugann koma upp margar góðar
minningar frá áttunda og níunda ára-
tug, er við vorum á sömu skipum,
mest þó á m/b Óskari Halldórssyni
RE 157 og Svani RE 45. Aðallega
voru stundaðar nótaveiðar á þessum
árum, loðnu- og síldveiðar og lítils-
háttar netaveiðar. Oft mátti veiða
mikið á þessum árum, sumar, haust
og vetur. Var þá oft verið lengi að
heiman. Þá var gott að hafa duglega
og létta menn í skapi um borð. Þarna
var Ingvar í essinu sínu, feikna dug-
legur og klár sjómaður, mikill og góð-
ur sögumaður ásamt því að vera mik-
ill húmoristi. Hann var fljótur að sjá
og finna spaugilegu hliðarnar á hlut-
unum, eins hafði hann gaman að því
að ræða pólitík og var þá gott að vera
blár ef hinn var rauður. Allir þessir
góðu kostir sem Ingvar hafði urðu til
þess að maðurinn var mjög vel liðinn
bæði til sjós og lands. Ekki var sjó-
mennskan það eina sem var í pípun-
um hjá Ingvari á þessum árum því
þau hjónin Ingvar og Elsa byggðu
matsölu- og kaffihús sem fékk nafnið
Kænan og var staðsett við suður-
bryggju í Hafnarfirði. Eftir nokkur ár
var byggt nýtt stórt og glæsilegt hús
sem fékk einnig nafnið Kænan. Elsa
sá um reksturinn á Kænunni í mörg
ár af miklum dugnaði og myndarskap
eins og allt sem hún tekur sér fyrir
hendur. Eftir að leiðir okkar Ingvars
á sjónum skildu var hann áfram á sjó.
Fór hann á trillu og var í trilluútgerð
um tíma. Síðustu árin stundaði Ingv-
ar leigubílaakstur. Ég er þakklátur að
hafa kynnst svo góðum manni eins og
Ingvari Árnasyni.
Ég samhryggist innilega Elsu,
börnum þeirra Árna og Þórði,
tengdadætrum, barnabörnum, öðrum
ættingjum og vinum hans.
Viðar Sæmundsson
Mikið góður maður er látinn langt
fyrir aldur fram, Ingvar Árnason.
Ótal minningar brjótast fram á þess-
ari sorglegu stundu, allt frá því að ég
var lítil stelpa að koma í heimsókn úr
sveitinni til ykkar Elsu fram til dags-
ins í dag. Alltaf voru hlýjar kveðjurn-
ar sem ég fékk og orð sem óma sér-
staklega í huga mínum þegar ég
hugsa til þín eru „Sæl elskan, hvað er
að frétta“ sem þú sagðir á svo sér-
stakan og innilegan hátt því þú varst
trúr vinur og lést þig varða hvað mað-
ur var að gera. Og nú í seinni tíð hvað
það voru notalegar og góðar stundir
sem við áttum við eldhúsborðið á
spjalli um allt milli himins og jarðar
með sterku og góðu kaffi og yfirleitt
leiddust umræðurnar fljótlega út í
börnin okkar, þ.e.a.s. ég talaði um
börnin mín og þú um barnabörnin þín,
sem voru þér svo kær og þú varst svo
stoltur af þeim.
Vinahópurinn ykkar Elsu er sér-
staklega breiður og ekki hafa verið
nein aldurstakmörk til að komast þar
inn, hvorki þarf að tilheyra neinni sér-
stakri stétt eða stöðu til þess að vera
alltaf velkomin hjá ykkur.
Daginn eftir að þið Elsa komuð úr
Ameríkuferðinni í haust kom ég við
hjá ykkur, þið voruð svo sæl og
ánægð, ferðin hafði greinilega verið
ykkur góð og þú sagðir „Þarna ætti
maður nú bara að vera“. Vonandi,
elsku Ingvar, ertu kominn á stað þar
sem þér líður vel. Elsku Elsa, missir
Ingvar Árnason