Morgunblaðið - 22.07.2007, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JÚLÍ 2007 49
MINNINGAR
BMW, árg. '01, ek. 96 þús. km.
Dekurbíll, aðeins 2 eigendur. Auka-
hlutir & búnaður: ABS hemlar,
aksturstölva, armpúði, álfelgur,
fjarstýrðar samlæsingar, geislaspil-
ari, glertopplúga, höfuðpúðar að
aftan, líknarbelgir, pluss áklæði, raf-
drifnar rúður, rafdrifnir speglar, reyk-
laust ökutæki, samlæsingar,
smurbók, útvarp, veltistýri, vökva-
stýri og þjónustubók. Upplýsingar í
síma 699 5889 eftir kl. 15.00.
Mercedes Benz S500.
Árg. ‘96, 218 þ. Mikið endurnýjaður.
Biluð sjálfsk. Álf.; aðrar low-profile
fylgja. Áhv. 600 þ. Tilboð óskast.
Upplýsingar í síma 694 2240.
www.seglagerdin.is
Útborgun kr. 0,-
Mánaðargreiðsla kr. 28.610,-
miðað við 84 mánuði
Chalet
A-liner
Eyjarslóð 5 S: 511 2200
100.000,- kr.AFSLÁTTUR
Tilboð kr. 1.790.000,-
Verðsprenging, Delta 2007.
Sumarsmellur. Erum að selja 2
síðustu Delta hjólhýsin, áfram með
100.000 kr. lækkun. Verð aðeins
1.678.400 kr. Innifalið í verði: raf-
geymir, hleðslutæki, gaskútur og
varadekk. Tilbúin í ferðalagið, til af-
hendingar strax. Fortjald á hálfvirði.
Allt að 100% lán.
Uppl. í síma 587 2200 og 898 4500.
www.vagnasmidjan.is
VW Passat 1800.
Árg. ‘00, ek. 148 þús. Vel með farinn í
mjög góðu ástandi. Nýskoðaður. Einn
eigandi. Ný sumar- og vetrardekk.
Viðmiðunarverð 873 þús. en fæst á
750 þús. stgr. Uppl. í síma 669 1348.
Ford Econoline Fleetwood E-350.
Mjög rúmgóður, þægilegur og sterk-
byggður húsbíll. Lengd 31 fet, árg.
‘94, ek. 87 þ. míl. Svefnpláss f. 6-8,
sjálfskiptur, cruise-control o.fl o.fl.
Uppl. í s. 857 2737.
Þjónustuauglýsingar 5691100
Til sölu Range Rover 4.0SE.
Nýskr. 03/2000. Einn eigandi. Ekinn
140.000. Gott viðhald. Nýir loftpúðar.
Verð 1.790.000. Sími 567 4000.
ÁSKRIFTASÍMI
569 1100
Húsbílar
Látin er Esther
Þórðardóttir föður-
systir mín.
Svo náskyld mér en
sem ég þekkti þó aldrei
persónulega. Eftir að hún veiktist
kynntist ég henni þó óbeint í gegnum
Hebu dóttur hennar. Í þau skipti sem
ég hitti hana var hún orðin það léleg
til heilsunnar og minni hennar stopult
að hún þekkti mig ekki. En hún hýrn-
aði öll þegar ég sagði henni að ég væri
dóttir hans Bubba bróður hennar, sá
ég þá gamlan glampa í augum sem
minnti á aðra tíma, meiri lífsgleði og
þrótt.
Einhverra hluta vegna höfðu systk-
inin lítið sem ekkert samband í gegn-
um tíðina. Kannski þess vegna greip
ég sem barn þær sögur sem ég heyrði
er pabbi talaði um frænku mína. Því
þó hann hefði ekki samband við syst-
ur sína þá leyndi sér ekki hlýja í henn-
ar garð í frásögnum hans. Ein sagan
var frá því er þau voru börn í skóla.
Því var þannig háttað við skólann að
Esther Þórðardóttir
✝ Esther Þórð-ardóttir fæddist
í Ólafsvík 5. janúar
1921. Hún lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 6. júlí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Neskirkju 16. júlí.
fyrir framan stéttina
við skólahúsið hafði
myndast stór pollur.
Einhverju sinni var
stór strákur að stríða
pabba í skólanum
þannig að hann beygði
af. Á brún stéttarinnar
stóð þessi strákur
hreykinn með hendur í
vösum og lét eins og
hann ætti heiminn.
Þetta gat Esther ekki
horft aðgerðalaus á og
stjakaði við honum
þannig að hann datt
eins og planki á nefið í pollinn og sást
ekki meira í skólanum þann daginn.
Þó Esther væri ekki stór né kraft-
mikil þá abbaðist enginn upp á hana
því hún gat varið sig sjálf. Esther var
strax mjög sjálfstæð stúlka, hvatvís
og ákveðin þó hún væri smágerð og
fíngerð, bæði líkamlega sem og til-
finningalega. Sem ung kona naut hún
ferðalaga og gekk mikið á fjöll sem
ekki margar konur gerðu þá. Esther
var ekki allra og fór sínar eigin leiðir í
lífinu og eins og oft vill verða kannski
ekki þær auðveldustu. Esther giftist
aldrei en eignaðist tvö börn en þau
voru sorgin og gleðin í lífi hennar.
Eins og ég nefndi áðan þá kynnist
ég Esther í samskiptum okkar Hebu.
Það var hrein unun og fegurð að fylgj-
ast með Hebu sinna móður sinni síð-
ustu árin. Hvílík virðing og ást sem
snerti hvern þann er vildi sjá. En seg-
ir þetta ekki okkur sem stöndum fyrir
utan að þar upppskar Esther eins og
hún sjálf hafði sáð til. Enda hafði
móðir mín orð á því hve vel Esther
sinnti Hebu. Með ást sinni og ábyrgð í
samskiptum þeirra mæðgna græddi
Esther kannski um leið sitt stærsta
hjartasár. Þegar ég frétti af andláti
Estherar kom mér strax í huga ljóð
eftir Jakobínu Johnson þar sem ég sé
Esther svo sterkt fyrir mér.
Jú, ég hef áður unnað – en aldrei svona heitt.
Ég veit ei veðrabrigði – og verð ei framar þreytt.
Jú, ég hef áður unnað, en aldrei svona heitt.
Því ef ég sé hann sofa, með sælufrið um brá,
þá kýs ég alla ævi þann yndisleik að sjá.
– Og vofum veruleikans ég vildi bægja frá.
En aftur ef hann vakir, og augun dökk og skær,
með brosi trausts og blíðu allt blessa nær og
fjær,
þá langar mig þau lýsi eins lengi og hjartað slær.
Og ef hann leggur arma með ástúð mér um háls,
og mjúkur vangi vermir – þá vaknar sál mín
frjáls,
að syngjáum ást og yndi, þó oft sé varnað máls.
Og ef hann mælir: „mamma“ – þá man ég ekki
neitt,
nei, ekkert sem mér amar, og er ei vitund þreytt.
– Jú, ég hef áður unnað – en aldrei svona heitt.
Fyrir hönd föður míns og fjöl-
skyldu okkar vottum við Hrafni,
Hebu og fjölskyldum þeirra okkar
samúð.
Guðríður Þórðardóttir.
Ég frétti í gær um
lát vinar míns, Svein-
bjarnar Þorsteinsson-
ar. Ég var ekki mjög leið vegna
þess að hann hafði ná þeim virðu-
lega aldri 93. Hinsvegar sakna ég
vinar.
Ég var í sveit 13 ára, eins og tíðk-
aðist í „den“ að Hurðarbaki í Reyk-
holtsdal. Þar kynntist ég sveitalífi
eins og það gerist best á Íslandi. Og
þar kynntist ég vini mínum Svein-
birni, konu hans Svölu og hreiðri
þeirra Garði. Garður var afdrep sem
Sveinbjörn hafði smíðað í kringum
fjölskyldu sína í túnfæti Hurðar-
baks. Hann hafði svo mikið verkvit
og smíðaði allt sjálfur, einnig sund-
laugina sem þáði vatnið frá Hurð-
arbakshvernum.
Samband mitt við Svölu og Svein-
björn hélst eftir að ég hætti í sveit-
✝ Sveinbjörn Þor-steinsson fædd-
ist á Hurðarbaki í
Reykholtsdal í
Borgarfirði 18.
mars 1914. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
29. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Fossvogs-
kirkju 9. júlí.
inni, en við hittumst
ekki oft, enda er það
ekki nauðsynlegt. Eft-
ir að Sveinbjörn
missti Svölu, sem
hann kallaði alltaf
sinn betri helming, þá
varð vinátta okkar
mér mjög mikilvæg.
Sveinbjörn var 50 ár-
um eldri en ég og
hafði verið kennari
alla sína ævi, hann
hafði svo margt að
kenna mér. Okkar
lífsviðhorf voru mjög
svipuð, svona vináttu er erfitt að
meta, og fáir fá að njóta slíks.
Nokkrar bækur gaf Sveinbjörn
vinur mér, en ég vil vitna í eina
þeirra.
Það er bókin „Samræður um
trúarbrögðin“ eftir David Hume.
Fyrsta og mikilvægasta skrefið, sem
menntamaður stígur í átt til þess að verða
sannkristinn maður, er það, að hann gerist
heimspekilegur efasemdarmaður.
(bls. 198)
Ég vil nota tækifærið og senda
Kristínu, Guðrúnu, Helgu og Unni
mínar samúðarkveðjur og öllum
niðjum Sveinbjarnar. Hann var
merkilegur maður.
Anna Benkovic Mikaelsdóttir.
Sveinbjörn
Þorsteinsson
Hafi ég einhvern
tíma þekkt mann sem
verðskuldar ein-
kunnina „hógvær og af
hjarta lítillátur“ þá var Hans Christi-
ansen slíkur maður. Við sáumst fyrst
haustið 1953 þegar báðir voru að
setjast í 1. bekk nýstofnaðs mennta-
skóla á Laugarvatni og fylgdumst
þar að næstu fjóra vetur. Hans var
þá þegar fremur hávaxinn og grann-
leitur og dró þannig að sér athygli en
í framkomu hans og viðmóti var fyr-
irferð líklega hið síðasta sem nokkr-
um gat komið í hug. Hann hélt sig
reyndar svo fast við hliðarlínuna að
það tók sinn tíma að kynnast þeim
mannkostum hans sem minni-
stæðastir verða nú þegar hann er
horfinn úr hópnum, hinn áttundi
þeirra 27 sem luku stúdentsprófi frá
ML 1957.
✝ Hans Christian-sen fæddist í
Hveragerði 14. nóv-
ember 1937. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands að
morgni 5. júlí síðast-
liðins og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskapellu 12. júlí.
Hans var á vissan
hátt þroskaðri en
mörg okkar hinna.
Hann tók t.a.m. lítinn
þátt í ærslum okkar og
kjánalátum en af-
greiddi slíkt með gam-
ansemi og græsku-
lausri launfyndni. Við
gerðum okkur líka tak-
markaða grein fyrir
hinni ríkulegu mynd-
listargáfu hans; viss-
um reyndar að hann
hafði myndskreytt
fyrstu forsíðu skóla-
blaðsins Mímisbrunns þar sem Óðinn
seilist af áfergju eftir drykknum úr
hendi Mímis sem að sínu leyti kapp-
kostar að láta endurgjaldið, auga Óð-
ins, ekki ganga sér úr greipum. Hans
gætti þess að halda þessu hugðarefni
sínu ekki að öðrum þrátt fyrir yfir-
burði sína, svo fjarri var það honum
að láta á sér bera. Ég er ófróður um
myndlist, samt er ég nokkuð viss um
að verk hans frá þeim tíma er hann
tók meir að helga sig þeirri köllun
sinni, eiga eftir að vekja æ meiri at-
hygli dómbærra manna. Hlédrægni
hans fór ekki saman við auglýsinga-
kröfur samtímans.
Það sem ríkast er í minningu minni
um Hans er þó líklega hlýja hans í
viðmóti, jafnaðargeð og hófstilling
þótt á móti blési. Mesta áfalli sínu,
missi eiginkonu langt um aldur fram,
tók hann af reisn, aðeins kunnugir
fundu hve nærri það gekk honum.
Margir munu vilja draga í efa hina
fornu hetjulýsingu, að bregða sér
hvorki við sár né bana. Þó er ekki
fjarri lagi að hún hafi sannast á Hans.
Frá því er hann veiktist snemma s.l.
vetur og í sjúkdómsstríði hans fram
undir hið síðasta ræddi hann í gam-
ansömum tón um veikindi sín, sagðist
vera „stálsleginn“ þegar þrálát bein-
brot voru lagfærð með stálnöglum.
Slík var viðleitni hans að létta heldur
en þyngja hug þess er sat við sjúkra-
beðinn.
Ég veit að ég mæli fyrir munn okk-
ar allra, bekkjarsystkina Hans
Christiansens, þegar ég kveð hann
með þakklæti fyrir samfylgd og
ógleymanlega viðkynningu. Fjöl-
skyldu hans og öðrum þeim er næst
honum standa votta ég einlæga sam-
úð.
Kristinn Kristmundsson.
Ég var tíu ára gamall þegar for-
eldrar mínir fluttu búferlum í Ölfus-
ið. Þegar skólagangan hófst um
haustið í Barnaskólanum í Hvera-
gerði blasti við mér nýr hópur skóla-
félaga. Athyglin beindist strax að
renglulegum strák sem dró mig að
sér. Ekki var það vegna hávaða eða
forystutilburða, heldur þvert á móti.
Hans skar sig úr hópnum. Við lentum
fljótlega í sama bekk og eftir það sát-
um við hlið við hlið í barnaskólanum,
gagnfræðaskólanum og menntaskól-
anum, eða í tíu ár samfleytt. Þar að
auki deildum við herbergi öll árin á
Laugarvatni. „Við vorum eins og tví-
burar,“ sagði Hans við mig þegar við
hittumst í vetur sem leið. Þá hlýnaði
mér um hjartarætur.
Hans var alla tíð góður námsmað-
ur, var tvítyngdur í æsku, hraðlæs og
næmur. Mér fannst hann aldrei hafa
fyrir námi. Hann var mjög drátthag-
ur og strax í æsku tjáði hann hug
sinn með myndum og svo var það alla
tíð. Þar naut skopskynið sín hvað
best. Við fórum í Menntaskólann að
Laugarvatni og fyrr en varði stóðum
við keikir með hvítu kollana. Þá skildi
leiðir að nokkru, Hans fór í kennara-
nám og ég í læknanám. Samgangur-
inn var þó alltaf náinn eða allt þar til
við hjónin fluttum norður til Húsa-
víkur, þá skildi leiðir í efnislegum
skilningi. Hans fann hana Dóru sína
og ekki spillti hún sambandinu. Við
héldum áfram að hittast við öll mögu-
leg tækifæri og þó stundum liði langt
á milli funda, þá var það rétt eins og
við hefðum kvaðst í gær, þegar fund-
um bar næst saman. Og þannig hélst
það til hinstu stundar.
Um miðjan aldur gerði Hans það
sem okkur hefur eflaust öll dreymt
um. Hann svaraði kalli hjartans,
hvarf frá fastri vinnu og helgaði sig
listinni, gerðist listmálari, málaði
f.o.f. með vatnslitum. Myndir hans
báru hinni mildu skaphöfn hans vitni
og endurspegluðu næmi fyrir hinu
blæbrigðaríka og smáa í umhverfinu.
Oft var einhver franskur léttleiki yfir
myndum hans. En nokkru seinna fór
heilsuleysi að hrjá Hans og löngu síð-
ar uppgötvaðist að hann var með
hækkaðan þrýsting í heilahólfum.
Eftir aðgerð varð hann aftur sjálfum
sér líkur, en náði sér aldrei að fullu.
Og vanheilsan skildi ekki við fjöl-
skylduna, Dóra fékk krabbamein
sem dró hana til dauða og Hans var
ekkjumaður síðustu sjö ár ævinnar.
Þetta var þungt högg, en enn á ný
náði Hans sér að mestu. Sjálfur
greindist hann með krabbamein fyrir
nokkrum árum, sem talið var læknað
að meðferð lokinni. En annað kom í
ljós síðastliðið haust og nú er Hans
allur.
Við sem þekktum Hans syrgjum
góðan dreng. Það er erfitt að kveðja
besta æskuvininn, það snertir djúpt
og leiðir hugann að eigin tilvist. En
það var sannarlega ekki stíllinn hans
Hans að leggjast í sorg og sút. Við
skulum því vera glöð í sinni og þakk-
lát fyrir að hafa átt Hans að vini, fyrir
allar stundirnar með honum sem
auðguðu líf okkar og gerðu það svo
miklu skemmtilegra.
Ég votta hans nánustu mína
dýpstu samúð. Blessuð sé minning
Hans Christiansen.
Gísli G. Auðunsson.
Meira: mbl.is/minningar
Hans Christiansen