Morgunblaðið - 09.08.2007, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2007 31
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður, tengdamóður, ömmu, langömmu
og langalangömmu,
SIGRÍÐAR ÁLFSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Sunnuhlíðar
fyrir einstaka umhyggju og hlýtt viðmót.
Fyrir hönd aðstandenda,
Eygló Jónasdóttir, Kristján Gunnarsson,
Álfheiður Jónasdóttir, Absalon Poulsen,
Guðmundur Jónasson,
Magnús Jónasson, Rannveig Einarsdóttir.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra er sýndu stuðning og
vinarþel við andlát okkar ástkæru,
ÁSTU EINARSDÓTTUR,
Vogatungu 111,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki í Víðinesi
og til annarra er önnuðust hana.
Jarðarför hefur farið fram.
Ágústa Guðmundsdóttir, Ólafur Gunnarsson
Egill Guðmundsson,
Böðvar Guðmundsson, Hólmfríður Zophoníasdóttir,
Einar Guðmundsson Björg Anna Björgvinsdóttir
og fjölskyldur,
Ólafur Gunnarsson.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
EINAR JÓNSSON
fyrrv. verslunarmaður,
Njálsgötu,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Landakoti
aðfaranótt sunnudagsins 5. ágúst.
Útförin fer fram í Fossvogskapellu, föstudaginn
10. ágúst kl 13:00.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
RAGNHEIÐUR GUÐBRANDSDÓTTIR
GUÐJOHNSEN,
áður til heimilis
í Hvassaleiti 58,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni, föstudaginn
10. ágúst kl. 13.00.
Stefán Guðjohnsen, Árný J. Guðjohnsen,
Eiður Guðjohnsen, Arnrún Sigfúsdóttir,
Guðbrandur Þór Guðjohnsen,
barnabörnin og fjölskyldur þeirra.
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Sendum
myndalista
Af því að amma bjó á Hornafirði
hitti ég hana ekki alveg jafn mikið og
ég hefði kosið. Ég reyndi samt að
heimsækja hana einu sinni á ári og
var það alltaf jafn gaman. Eftir að
veikindin byrjuðu var hún meira og
meira hjá okkur og er ég afskaplega
þakklát fyrir þann aukna samveru-
tíma sem ég fékk með henni síðasta
árið.
Ég á endalausan stafla af yndisleg-
um minningum til að velja úr þegar
ég hugsa um ömmu mína, minningar
sem gera það auðveldara að kveðja
hana í síðasta skipti.
Tschüs, amma.
Heiða.
Amma Margot og ég vorum alltaf
góðar vinkonur. Þegar ég fæddist
hætti amma að vinna svo það væri
einhver til að passa mig þegar
mamma og pabbi voru að vinna.
Amma kom til okkar á Hrísbrautina
og var hér alla daga. Hún bjó til
margar dúkkur og tuskudýr handa
mér og prjónaði og heklaði alls konar
föt fyrir mig og dúkkurnar mínar.
Þegar ég stækkaði gerðum við
margt saman. Við föndruðum, hún
las með mér bækur, sagði mér sögur
og kenndi mér vísur bæði á íslensku
og þýsku. Hún talaði stundum við
mig þýsku, til dæmis þegar við vorum
að spila á spil.
Ég fékk oft að gista hjá ömmu inni
í Borgum og það var alltaf gott og
gaman. Oft breiddi ég teppi yfir hana
þegar hún sofnaði í sófanum í stof-
unni. Stundum hjálpaði ég henni að
búa til kaffi og taka til í eldhúsinu.
Skemmtilegast fannst mér þó þegar
amma leyfði mér að sitja með sér
þegar hún var að mála. Stundum fékk
ég að búa til myndir og mála þær með
silkilitunum hennar.
Þegar ég byrjaði í skóla fór ég oft
til ömmu í Ekruna. Ég lærði hjá
henni og hún hlustaði á mig spila á
flautuna. Hún sagði mér hvort tón-
arnir væru góðir eða ekki. Í haust
ætla ég að fara að læra á þverflautu
og amma ætlaði að hjálpa mér með
nóturnar. Nú verður hún bara að
fylgjast með mér af himninum og ég
verð að reyna að vanda mig. En ég
veit að nú líður ömmu vel og hefur
loksins hitt afa Skírni aftur.
Hafdís Lára.
Við vorum á leiðinni á slóðir ís-
lenskra landnema í Vesturheimi þeg-
ar okkur barst fregnin um andlát
okkar kæru Margotar Gamm.
Það má eiginlega segja að Margot
hafi verið landnemi heima á Horna-
firði þegar hún kom þangað 17 ára
gömul til að leita skjóls fyrir þeim
miklu hörmungum sem landið henn-
ar hafði orðið fyrir í heimsstyrjöld-
inni síðari. Hún var komin til þess-
arar afskekktu eyju og ákvað að hér
skyldi hún eiga sitt framtíðarland og
hún lagði sig fram um að verða góður
Íslendingur. Fljótlega eftir komuna
hingað kynntist hún Skírni Hákonar-
syni sem bjó á föðurleifð sinni, í Borg-
um í Nesjum, ásamt systrum sínum.
Þau Margot og Skírnir giftu sig og
eignuðust 5 mannvænleg börn, sem
ólust upp við ástríki í Borgum. Mar-
got féll vel inn í það gestrisna and-
rúmsloft sem var á Borgarheimilinu
og þar bar oft gesti að garði á meðan
enn tíðkaðist að fólk kæmi óboðið í
heimsóknir og oft var glatt á hjalla,
enda Skírnir glaðsinna og orðhepp-
inn og hafði gaman af að koma fólki
til að hlæja og Margot hló líka að „vit-
leysunni í honum“ eins og hún sagði
gjarnan. Margot hafði mikla og fal-
lega sópranrödd og var byrjuð að
læra söng sem ung stúlka í Þýska-
landi. Bjarni Bjarnason, hinn aldni
organisti og stjórnandi kirkjukórsins,
tók henni fagnandi ásamt félögum í
kirkjukór Bjarnaneskirkju og var
hún burðarás þar í mörg ár. Hún lét
sér annt um málefni kirkjunnar og
starfaði um árabil í sóknarnefnd, m.a.
var hún formaður sóknarnefndar
þegar Bjarnaneskirkja var vígð 1976
og verður hennar minnst fyrir þessi
óeigingjörnu störf í þágu okkar litla
samfélags. Margot söng stundum
einsöng á skemmtunum áður fyrr og
síðustu árin söng hún með Gleðigjöf-
um, kór aldraðra á Höfn. Margot var
mjög listhneigð. Ýmiskonar málun og
hannyrðir voru hennar áhugamál
ásamt söngnum og sjást víða eftir
hana myndir og kort unnin á silki.
Hún leitaði sér oft viðbótarmenntun-
ar á því sviði. Hún kenndi handa-
vinnu í mörg ár, fyrst eingöngu í
Nesjaskóla og síðan einnig í skólun-
um á Höfn. Við hjónin áttum samleið
með Margot í öllum störfum hennar
fyrir samfélagið í Nesjum. Fyrir það
viljum við þakka og biðjum góðan
Guð at varðveita hana og styrkja ást-
vini hennar í sorg þeirra.
Hreinn Eiríksson og
Kristín Gísladóttir,
stödd í Winnipeg.
Að leiðarlokum minnumst við vin-
konu og nágranna. Margot setti svip
á mannlífið í Nesjum. Hún kom með
sína menningararfleið inn í þetta litla
samfélag en varð um leið ein af okkur
í sveitinni og gaf ríkulega af hæfileik-
um sínum og lífsreynslu. Heimili
Margotar og Skírnis í Borgum var
menningarheimili sem við minnumst
með hlýju og þakklæti. Í Borgum var
bæjarbragurinn gleðiríkur og þar var
alúð og natni í hvívetna.
Þú varst langt að kominn
með arfinn í höndum þínum og tungu
– arfinn sem gerir mannsbarnið að manni –
og blómið sem þú sáðir til
og viðurinn sem þú hlúðir að
og fuglinn sem þú gafst korn í nef
– allt heldur nú vörð yfir lífi þínu –
og blessar það í krónum sínum og söng.
(Jóhannes úr Kötlum)
Ásta Karlsdóttir og
systkinin á Sunnuhvoli.
Það hlýtur að hafa verið mikil
breyting fyrir unga stúlku frá stríðs-
hrjáðu landi að flytjast inn á rótgróið
íslenskt sveitaheimili um miðja síð-
ustu öld. Það varð hlutskipti Margot-
ar Gamm. Hamborgarstúlkan unga
fann hamingjuna í Nesjum í Horna-
firði þegar hún giftist bóndanum í
Borgum, Skírni Hákonarsyni. Þar
fann hún líka kyrrðina, sem var henni
alla tíð svo mikilvæg eftir að hafa sem
barn upplifað hörmungar stríðs, þar
fann hún frelsið og fegurð náttúrunn-
ar, með einstökum fjallahring:
Öræfajökull í fjarska, skriðjöklar
Vatnajökuls skríða fram í norðri,
Ketillaugarfjall, Meðalfell og Bergár-
dalsheiði rísa í austri. Og ljúfur niður
Laxár rétt við bæjardyrnar. Frá
fyrsta degi undi Margot sér best hér.
Og allt til hinstu stundar vildi hún
helst hvergi annars staðar vera. Í
Borgum ól hún upp 5 mannvænleg
börn, og við systurbörn Skírnis áttum
þar öruggt skjól. Allt það góða sem
Margot kenndi mér sem barni og
unglingi hefur reynst mér ómetan-
legt á lífsleiðinni. Frá 6 ára aldri
dvaldi ég í Borgum öll sumur og í
minningunni var þetta hreinn sælu-
tími. En vissulega var lífsbaráttan
hörð, nútíma lífsgæði að mestu
óþekkt, ekkert rafmagn, þar af leið-
andi engin rafmagnstæki, þvottur
þveginn í höndum og skolaður í Lax-
ánni. Allt þetta leysti unga konan á
sinn einstaka hátt. Þegar börnin
stálpuðust voru Borgarhjónin sam-
hent við að styðja og hvetja þau til
mennta. Og systkinin hafa öll launað
stuðning foreldra sinna ríkulega, svo
glæsilega að fátítt er. Mestu ánægju-
stundir hjónanna í Borgum voru þeg-
ar gestir voru í bænum, þeir nutu þar
ætíð höfðinglegra móttaka, Margot
sá um góðgjörðir en Skírnir ræddi við
gesti, sagði sögur og gamanmál, orð-
heppni hans og kímni var einstök og
brást ekki. Söngur var þeim hjónum
einnig sameiginlegt áhugamál, þau
voru þátttakendur í kórastarfi í
Hornafirði í áratugi. Ég á margar
góðar minningar um Margot mína.
Ég gleymi t.d. aldrei fögru sumar-
kvöldi 1958. Foreldrar mínir og syst-
ur höfðu verið í heimsókn í Borgum.
Þótt drengurinn, á áttunda ári, væri
mjög ánægður með dvölina í Borgum
fór ekki hjá því að hann yrði leiður við
brottför sinna nánustu. Margot tók
strax eftir tári á vanga, tók í höndina
á mér og leiddi heim í bæ, sagði að nú
skyldum við fara upp í norðurher-
bergi. Hún kom með skál af volgu
vatni, umslög með frímerkjum og
sagði að hún ætlaði að gefa mér frí-
merki og kenna mér að leysa þau af
pappírnum. Síðan yrðu þau orðin
þurr morguninn eftir og þá gæti ég
raðað þeim inn í bók. Þetta fannst
mér spennandi og skemmtilegt og í
stað þess að fara leiður að sofa sofn-
aði ég fullur tilhlökkunar að sjá frí-
merkin mín morguninn eftir. Svona
var Margot, svo glögg að átta sig á
hlutunum og finna jákvæðar lausnir.
Í vor greindist Margot með krabba-
mein í nýra. Von um bata brást, og nú
er þessi góða kona búin að fá hvíldina.
Hún var sú síðasta af kynslóðinni
sem tóku við merki frumkvöðulsins
og hugsjónamannsins Hákonar
Finnssonar í Borgum. Nú er það okk-
ar sem erum af næstu kynslóð að
halda merkjum þessa góða fólks á
lofti. Ég þakka Margot minni fyrir
allt og allt og bið Guð að geyma hana.
Hákon Hansson.
Margot er látin, eftir harða baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Fram í hugann streyma minningar
um elskulega konu með brosmild
augu. Konu sem sat aldrei auðum
höndum. Ýmist að bera fram kræs-
ingar í eldhúsinu eða með handa-
vinnu, að prjóna eða sauma, eða mála
því Margot var mikil listakona. Og
það eru ófá verkin eftir hana sem við
höfum notið á liðnum árum. Myndir
sem prýða heimili okkar og aðrir fal-
legir hlutir sem hún hefur málað,
saumað, heklað og prjónað og fært
okkur með hlýhug við ýmis tækifæri í
lífi okkar og barnanna okkar. Margot
hafði sterkan persónuleika, hún var í
senn ákveðin og afar hlý manneskja
og okkur leið alltaf vel í návist henn-
ar. Fyrir rúmum 25 árum vorum við
systurnar svo lánsamar að kynnast
fjölskyldunni í Borgum og þeirri ein-
stöku hlýju og gestrisni sem einkenn-
ir þessa fjölskyldu. Þarna kynntumst
við, fæddar og uppaldar í Reykjavík,
fyrst lífinu í sveitinni. Þær eru ófáar
minningarnar sem við eigum um
gleðirík sumur, úti á túni og inni í
fjárhúsi, að ógleymdum stundum við
borðið í eldhúsinu þar sem margt var
skrafað og hlegið yfir kaffibolla og
ljúffengum heimabakstri. Þessar
dýrmætu minningar varðveitum við í
huganum um ókomna tíð.
Margotar er sárt saknað. En kær
minning um góða konu mun lifa með
okkur áfram. Kæra fjölskylda,
Hjödda, Einar, Hafdís Lára, Hákon,
Kalli, Rósa, Inga, Krister, Sigurgeir,
Ingibjörg og börn og aðrir aðstand-
endur, við vottum ykkur innilega
samúð og biðjum Guð að veita ykkur
styrk í sorg ykkar.
Elín og Sigrún Ragna
og fjölskyldur.
Margot Anna Clara Gamm hét hún
fullu nafni, en notaði alltaf það fyrsta.
Ættarnafninu hélt hún alla ævi. Lífs-
ferill hennar var einstaklega fjöl-
breytilegur, en fyrst og fremst mót-
aði hún hann sjálf með sínum sterka
vilja, útsjónarsemi og aðlögunarhæfi-
leika. Hún átti í reynd þrjú líf, og
naut hins fjórða er hún lést.
Hún fæddist og ólst upp í Þýska-
landi. Sumarið 1943 bjó hún í Ham-
borg þegar tugir þúsunda borgarbúa
biðu bana í loftárásum sem stóðu yfir
í marga daga. ,,Af hverju liggja allar
þessar dúkkur á götunni?" spurði ell-
efu ára barnið móður sína, er þau
flúðu í loftvarnabyrgi. Hún vildi ann-
ars lítið ræða þessar hörmungar, og
virtist lítið hugnast vopnabrak og
styrjaldir.
Þegar hún var sautján ára sá hún
auglýsingu í blaði þess efnis að óskað
væri eftir fólki til starfa við íslensk
sveitaheimili. Þar með hófst annað
lífshlaup hennar. Hún fékk ráðningu.
Hún fór ein. Engin vinkona fór með
henni. Viljafesta hennar kom þarna
skýrt í ljós, því lítt var hún uppörvuð
til farar, og kannske að vonum. Til-
viljun ein réð því að Margot barst til
Hornafjarðar. Á Borgum bjó þá fjall-
myndarlegur bóndi, Skírnir Há-
konarson, sem ekki hafði verið að
flýta sér í hjónabandið, en breytti um
skoðun við komu Margotar í ná-
grennið. Og þau giftust og hún flutti
að Borgum. Þeim búnaðist vel, og
hún lét sitt ekki eftir liggja. Þessu
fylgdi mikið líkamlegt erfiði, því enn
var ekki mikið vélvætt. Þau voru
mjög samhent og virtu vel hvort ann-
að þó bæði væru skaprík.
Margot varð ekkja innan við fimm-
tugt, eftir langvinnt banastríð Skírn-
is, sem tók mjög á hana og börn
þeirra fimm. Spurð að því löngu síðar
hvaða lag væri henni öðrum hug-
stæðara, svaraði hún að bragði:
,,Stand by your man“.
Þá hófst hið þriðja lífshlaup henn-
ar. Hún fór að starfa utan heimilisins,
lærði á bíl þótt erfitt væri á hennar
aldri, en léttist mjög þegar hún
komst á sjálfskiptan bíl. Á honum ók
hún til vinnu til Hafnar, og þó að aðrir
efuðust um leikni hennar og hefðu af
áhyggjur, þá komst hún sína leið
nema í verstu aftökum þegar hún
fékk aðstoð ættingja eða yfirvalda.
Hún fékkst við kennslu sem smám
saman jókst, þannig að að lokum
fannst henni að nóg væri komið og
hætti að bæta á sig kennslu, þó að um
væri beðið. Hún kenndi handmennt
og þýsku við grunnskólann. Henni
líkaði kennslan vel, en erfiðleika nem-
enda sinna átti hún til að taka inn á
sig, og reyndi stundum úr að bæta,
þótt ekki færi það hátt.
Að starfslokum tók við hinn fjórði
hluti lífshlaups hennar. Þá naut hún
sín við handverk og silkimálun. Í
slíku starfi fann hún ró og lífsfyllingu.
Margot varð Íslandi happafengur.
Hún varð Íslendingur án þess að
gleyma uppruna sínum. Hún talaði
lýtalausa íslensku. Hún var fé-
lagslynd og tónelsk og starfaði
löngum í kirkjukór síns safnaðar.
Gengin er frábær mannkostakona,
sannarlega vammlaus kona og víta.
Ég og fjölskylda mín minnumst
með þakklæti tryggðar og vináttu
Margotar og barna hennar, sem við
höfum lengi notið, og vottum ástvin-
um hennar okkar dýpstu samúð.
Ámundi H. Ólafsson.