Morgunblaðið - 09.08.2007, Blaðsíða 32

32 FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Guð-jónsson fæddist
á Fornuströndum í
Eyjafjallahreppi 27.
nóvember 1918.
Hann lést á líknar-
deild Landakots-
spítala þriðjudaginn
31. júlí síðastliðinn.
Foreldrar Sig-
urðar voru þau
Guðjón Einarsson, f.
29.7. 1886, d. 30.8.
1968, og Guðríður
Jónsdóttir, f. 20.6.
1886, d. 17.4. 1974.
Börn þeirra urðu 8 og var Sig-
urður fjórði í aldursröðinni.
Systkini Sigurðar eru Pálína, f.
29.10. 1914, Einar, f. 2.2. 1916, d.
29.8. 1982, Jón, f. 27.3. 1917, d.
21.10. 1994, Egill, f. 15.1. 1921, d.
16.2. 1994, Sigríður, f. 17.9. 1923,
Elín, f. 4.5. 1926 og Guðlaug, f.
13.10. 1929.
13.1. 1978 kvæntist Sigurður
Hólmfríði Ásu Jónasdóttur, f.
13.4. 1929 á Hellissandi á Snæ-
fellsnesi. Hólmfríður er dóttir
Þórunnar Ásbjörnsdóttur, f. 15.3.
1898, d. 2.11. 1993 og Jónasar
Magnússonar, f. 20.9. 1898, d.
29.6. 1937. Dóttir Hólmfríðar er
Þórunn Ólafsdóttir, f. 14.3. 1954.
Maki Þórunnar er Sigurður H.
Björnsson, f. 15.9.
1953 og börn þeirra
eru Snorri Páll, f.
13.11. 1979 og Hólm-
fríður Björk, f. 6.10.
1985.
Árið 1931 fluttist
fjölskylda Sigurðar
að Berjanesi í Land-
eyjahreppi. Sigurður
fór til sjós í Vest-
mannaeyjum 1934,
þar tók hann minna
mótorvélstjórapróf
1941. Lauk Iðnskól-
anum á Selfossi 1945
og iðnnámi hjá Kaupfélagi Árnes-
inga á Selfossi 1946. Árið 1947
lauk Sigurður meira mótorvél-
stjóraprófi í Reykjavík. Því næst
lauk hann vélstjóraprófi frá Vél-
skólanum í Reykjavík 1958 og raf-
magnsdeild 1959.
Sigurður starfaði sem vélstjóri
hjá Eimskipafélagi Íslands frá
1948 þar til hann hætti störfum
vegna aldurs árið 1984. Eftir það
starfaði hann hjá Nesskip þar til
hann hætti sjómennsku árið 1993,
þá 75 ára að aldri. Sigurður hlaut
heiðursmerki Sjómannadagsins
1988.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Nafni minn og tengdafaðir Sig-
urður Guðjónsson lést á líknardeild
Landakotsspítala 31. júlí sl. eftir
erfið veikindi.
Ég kynntist Sigurði fyrir þrjátíu
árum er við kona mín vorum að
hefja okkar búskap. Reyndar hafði
ég séð Sigurð oft áður, þar sem við
bjuggum í sama hverfi. Ég í Skjól-
unum og hann á Ægisíðu. Alla mína
skólagöngu bæði í Melaskóla og
Hagaskóla gekk ég framhjá húsi
hans við Ægisíðu á leið minni í og úr
skóla. Oft sá ég þennan stóra mann
með alpahúfuna vera að dytta að
húsi sínu eða vinna eitthvað í bíl-
skúrnum.
Sigurður var vélstjóri hjá Eim-
skip, farmaður í millilandasigling-
um. Hann var því mikið fjarverandi
og stoppin oft stutt. Þessi veröld
hans held ég að hafi mótað Sigurð á
ákveðinn hátt. Þrautseigja, áræði
og reglufesta eru orð sem mér dett-
ur helst í hug þegar ég hugsa til
Sigurðar nafna míns.
Það var alltaf gott að leita til Sig-
urðar þegar mig vantaði aðstoð eða
ráðgjöf varðandi hinar ýmsu fram-
kvæmdir heima við eða í sumarbú-
staðnum. Bílaviðgerðir voru t.d.
aldrei mitt áhugasvið og okkar
fyrstu bílar voru oft í ódýrari kant-
inum og höfðu tilhneigingu til að
bila. Alltaf var Sigurður tilbúinn til
að skoða málið, en ég varð að vera
með honum við verkið. Sjálfsagt
hefur hann verið að vonast til að
einhver verkkunnáttta eða verk-
lagni gæti sigið inn í kollinn á mér.
Nú er Sigurður farinn, bílakost-
urinn hefur batnað til muna og
byggingarframkvæmdun að mestu
lokið. Margt hef ég lært af Sigurði,
m.a. það að ganga óhikað til allra
verka. Byrja á hverju verki og síðan
sjá hvert það leiðir þig.
Til ömmu Fríðu á Ægisíðu sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Við afa Sigga, sem nú er lagður
af stað í sína síðustu ferð og sjálf-
sagt að hefja sína batagöngu, vil ég
segja. Takk fyrir allt, gamli vinur.
Góða ferð og Guð blessi minningu
þína.
Sigurður.
Afi minn, Sigurður Guðjónsson
vélstjóri, lést 31. júlí sl eftir erfið
veikindi. Þær minningar sem koma
einna fyrst upp í hugann um afa
Sigga eru þegar ég var lítill og ég
var í pössun hjá honum hálfan dag-
inn. Í raun standa þessar minningar
upp úr frá öðrum æskuminningum
sem renna oft saman, því umhverfið
og hversdagslegir hlutir hjá okkur
tveimur voru svo allt öðruvísi en
það sem ég hafði vanist á leikskól-
anum eða heima. Þessi maður sem
drakk lýsi úr einhverskonar dúnki,
borðaði súrt skyr í pokkum og
hestasaltkjöt úr fötum. Nokkuð sem
ég eða mín kynslóð í leikskólanum
þekktum ekki, framandi heimur
fyrri kynslóða.
Við gerðum líka ýmislegt sem
jafnaldrar mínir gerðu ekki s.s.
hanga út í skúr að gera við bíla,
baka flatkökur, leggja kapal, eða
fara í hinar ýmsu sendiferðir á
verkstæði og bílaumboð, nú eða nið-
ur á höfn að skoða skipin. Allt mjög
spennandi hlutir fyrir litla gutta
eins og mig.
Afi var vélstjóri en hafði ekki
möguleika á að fara í skóla fyrr en
seint á lífsleiðinni. Hann talaði
stundum um hvað ég væri heppinn
að geta verið í skóla að læra það
sem mig lysti og að ég ætti að nota
tækifærið sem best. Þegar ég sagði
honum svo að ég ætlaði í véla- og
iðnaðarverkfræði var hann mjög
sáttur við þá ákvörðun mína og
þótti honum þá sem við ættum sam-
eiginlegan flöt í námi.
Oft snerust umræðurnar í heim-
sóknum mínum á Ægisíðunni um
námið yfir mjólk, harðfisk og ran-
dalínum. Fyrir mann af sinni kyn-
slóð, og jafnvel mun yngri, var hann
einstaklega víðförull og átti margar
sögur frá ferðum sínum út um öll
heimsins höf.
Síðustu árin voru erfið, sérstak-
lega þar sem ég hef verið erlendis í
framhaldsnámi og hitti afa og fjöl-
skylduna ekki nema með margra
mánaða millibili. Heilsu afa hefur
hrakað síðustu fjögur ár og breyt-
ingarnar síðustu tvö árin hafa verið
miklar og hef ég séð honum hraka
með hverri heimsókn. Margvísleg
veikindi tóku sinn toll og það varð æ
augljósara með hverri heimsókn
heim að hár aldur afa, sem fram að
þessu hafði ekki háð honum, var nú
farinn að segja til sín mun meira en
áður.
Ég lauk námi nú í júní en því mið-
ur hafði afi ekki tækifæri til að vera
viðstaddur útskrift mína en sendi
ömmu Fríðu sem sinn fulltrúa. Ég
kom síðan heim nú í júlí og náði að
heimsækja afa minn nokkrum sinn-
um áður en hann lést.
Það er mikil söknuður af afa mín-
um. Hann var einstaklega jafn-
geðja, þolinmóður og góður maður.
Hann lifði innihaldsríku og góðu lífi
með ömmu Fríðu, sem ég votta nú
mína dýpstu samúð. Þrautum afa er
nú lokið. Hvíl í friði, afi minn, þín
verður sárt saknað.
Snorri Páll.
Þegar ég hugsa um afa Sigga
minnist ég yndislegs manns. Ég sé
hann fyrir mér stóran, sterkan og
mikinn en samt svo ljúfan og góðan.
Afi gat gert við allt, ef maður fór
með bilaðan hlut til afa, hvarf hann
út í skúr og kom svo með hlutinn
eins og glænýjan til baka. Afi var
alltaf mjög ákveðinn. Þrjóskari og
þrautseigari manni hef ég varla
kynnst. Að gefast upp var ekki til í
orðaforða hans. Ef hann var búinn
að ákveða eitthvað var ómögulegt
að láta hann skipta um skoðun. Það
sem hann taldi vera rétt var það
eina rétta í stöðunni. Hann skellti
sér til dæmis í að mála þakið á hús-
inu þeirra á Ægissíðunni kominn
vel yfir áttrætt. Sama á við með
spilastokkinn hans, ég veit ekki
hversu oft við gáfum honum nýjan
spilastokk, afi notaði alltaf sama
gamla stokkinn. Jafnvel þó ekki hafi
sést lengur í tölurnar eða lit spil-
anna hélt hann samt áfram að nota
sama gamla stokkinn og leggja
sama kapalinn.
Afi var mjög góður, hjartahlýr og
umhyggjusamur maður. Ég man
þegar ég fann þrastarunga sem
dottið hafði úr tré á Grenimelum.
Um leið og ég fann hann, vissi ég
upp á hár hver gæti bjargað honum.
Ég fór með hann vafinn í klút beint
heim til ömmu og afa á Ægissíðuna.
Afa fannst þetta vera óttaleg vit-
leysa í mér og sagði að ég hefði átt
að skilja hann eftir. Stuttu seinna
vorum við búin að búa til lítið rúm
handa honum í eldhúsglugganum og
skíra hann Sillu. Silla bjó í góðu yf-
irlæti á Ægissíðunni. Afi fór oft á
dag út í garð að tína handa henni
ánamaðka og amma sá um að þrífa
upp leifarnar eftir hana um allt eld-
húsið. Silla bjó hjá ömmu og afa þar
til hún var orðin fullfleyg og nógu
stór til að geta bjargað sér sjálf. Þá
fórum við upp í Heiðmörk og
slepptum henni.
Ég og Snorri bróðir minn erum
einu barnabörn ömmu og afa. Þau
hefðu þurft að eiga mun fleiri
barnabörn svo þau gætu dreift allri
sinni ást og umhyggju sem þau hafa
veitt okkur systkinunum. Afi sýndi
alltaf mjög mikinn áhuga á öllu sem
við gerðum og spurði okkur spjör-
unum úr um allt, hvort sem það
voru áhugamálin, námið eða hvað
eina sem við vorum að gera merki-
legt á þeim punkti í lífinu. Þessu
hélt hann áfram jafnvel þó hann
lægi sárlasinn á spítalanum. Við
vissum að við vorum augasteinarnir
hans. Við fundum hve stoltur hann
var af okkur og hversu vel honum
fannst við standa okkur í öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Afi hafði legið lengi inn á sjúkra-
húsi lasinn. Hann vissi hve veikur
hann var orðinn og sagði oft að
núna væri það bara biðin ein eftir.
Seinustu vikurnar voru mjög erf-
iðar, það tók á að fara í heimsókn til
hans og horfa upp á hve illa honum
leið svona sárkvöldum, sérstaklega
síðustu dagana. Loksins er biðin
hans á enda og ég veit að hann er
kominn á betri stað þar sem tekið
hefur verið vel á móti honum. Góði
guð, verndaðu ömmu Fríðu og
veittu henni styrk í sorginni.
Fríða Björk.
Mér er þungt um hjartarætur
þegar ég kveð síðasta bróður minn.
Þó að það sé gott að hann sé laus við
kvalirnar er stórt skarð höggvið í
fjölskylduna. Það er svo ótal margt
sem kemur upp í hugann frá langri
ævi. Frá því að við vorum krakkar
að leika okkur að kögglum og svo
áfram þegar við vorum látin hjálpa
til við þau störf sem við réðum við
hverju sinni. Sækja kýrnar, færa á
engjarnar, fara á milli. Það varð að
nýta alla krafta til að afla heyja.
Þegar bræður mínir Sigurður og
Jón voru 8 og 9 ára var þeim sagt að
ef þeir gætu slegið á 20 hestburði af
heyi úti í Vondukeldu (það var skar-
arkelda úti í hagmýri) þá fengju
þeir lamb í félagi. Ég man vel þegar
þeir voru að labba með orfin sín. En
á 20 hestburði slógu þeir. Það þætti
mikið vinnuálag á börn í dag, en eru
þau nokkuð betur sett að sitja fyrir
framan tölvur eða sjónvarp heilu
dagana? Foreldrar okkar bjuggu á
Fornusöndum undir Eyjafjöllum
þar sem föðurafi og -amma höfðu
búið og hún síðan með börnum sín-
um eftir fráfall afa. Síðan tóku for-
eldrar okkar við búinu. Sjór var
alltaf sóttur út af söndunum þegar
gaf á sjó seinnipart vetrar og á vor-
in. Faðir okkar var með bát sem
hann átti í félagi við aðra og var
ekki eftirbátur annarra að stunda
sjóinn.
Kaupfélag Hallgeirseyjar hafði
reist pakkhús á Gljábakkanum fram
af Lambhúshóli og fékk vörur með
skipi upp söndunum sem var síðan
skipað upp og fluttar með hestvögn-
um í pakkhúsið. Við krakkarnir vor-
um ólöt við að fara í sandinn og þeg-
ar Siggi var 4 ára tók pabbi hann
með eina ferð út í skipið sem hér
Borg. Skipsmönnum fannst mikið
til um að fá svona lítinn mann í
heimsókn og leystu hann út með
gjöfum. Segja má að hann hafi byrj-
aði snemma á sjónum og varð far-
mennskan hans ævistarf. En árin
liðu við störf og leik. Vorið 1931
fluttum við að Berjanesi í Landeyj-
um. Ærnar voru ekki allar bornar
og varð Siggi eftir til að hugsa um
þær þá 12 ára. Gunnar nýi ábúand-
inn dáðist mikið að samviskusem-
inni í honum þegar hann var að fara
á nóttunni til að líta eftir þeim.
Þessi mikli dugnaður og áreiðan-
leiki fylgdi honum alla tíð. Við Siggi
hugsuðum um skepnurnar i 3 vetur
þegar faðir okkar var við sjóróðra.
Ég vann aldrei á ævinni með nein-
um sem var eins gaman að vinna
með. Þetta lifandi kapp að stoppa
aldrei fyrr en búið var að gera það
sem þurfti hverju sinni. En svo fór
Siggi að fara á sjóinn og var um
stundar sakir á vélbátum og 1942
var hann á Öldu frá Vestmanna-
eyjum þegar mikið fárviðri skall á
og fórust 2 bátar en Ölduna rak á
land í Grindavík eftir miklar hrakn-
ingar en mannbjörg varð. Siggi lauk
síðan vélstjóraprófi og starfaði sem
vélstjóri lengst af hjá Eimskip eða í
40 ár. Hann kom oft hingað austur
þegar hann átti frí og spurði þá
hvað væri bilað núna, sem ég er
hrædd um að hafi oft komið sér vel
og ég nú að leiðarlokum færi inni-
legt þakklæti fyrir.
Far þú í friði.
Friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín systir,
Pálína Guðjónsdóttir.
Siggi frændi dáinn. Það er erfitt
að trúa því þrátt fyrir löng og erfið
veikindi. Siggi sýndi mikið þrek og
skapfestu í baráttunni við illvígan
sjúkdóm og kom það engum sem
þekkti hann á óvart. Siggi frændi
var í augum okkar æðri vera, stór
og sterkur, fallegur, gjafmildur og
umburðarlyndur. Þegar hann bjó
um tíma á heimili foreldra okkar
fylgdumst við daglega með skipaf-
réttunum í útvarpinu því við ferð-
uðumst með honum í huganum.
Hvar væri hinn eða þessi Fossinn
sem hann sigldi á hjá Eimskip –
Boulogne, Rotterdam, Gdansk eða
Halifax?
Og svo þegar hann kom í land, þá
upphófst veislan. Lyktin úr her-
berginu hans angaði af blandi af
vindlareyk og Wrigleys-tyggi-
gúmmíi. Mackintosh-dósirnar voru
risastórar. Og jólin, þá var alltaf
byrjað á því að opna pakkann frá
Sigga frænda sem var auðvitað
stærsti pakkinn. Siggi frændi eign-
aðist ekki börn
sjálfur en það er víst að hann átti
mikið í öllum systkinabörnunum og
líka í systkinabarnabörnum.
Alltaf, þegar hann var í landi, var
opið hús í bílskúrnum hjá honum til
að líta á bílana og vélhjólin hjá
frændunum ef eitthvað bilaði.
Heimili þeirra Hólmfríðar var
ávallt opið og gestrisnin þeim með-
fædd. Hólmfríður hefur staðið sig
sem hetja í veikindum Sigga. Við
sendum henni og fjölskyldu innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Nína Gautadóttir,
Skúli Gautason og börn.
Sigurður Guðjónsson, fæddur á
Fornu-Söndum undir Eyjafjöllum,
hefur nú kvatt þennan heim. Siggi
frændi, eins og við systkinin, börn
Egils bróður Sigurðar, kölluðum
hann alltaf, munum fyrst eftir hon-
um þegar hann var á skipum Eim-
skipafélagsins, að minnsta kosti við
sem yngri erum. Þá birtist hann oft
austur á Selfossi, alltaf með eitt-
hvað gott í pokahorninu handa okk-
ur systkinunum. Hann var eitthvað
svo framandi í okkar litla heimi,
stór, höfðinglegur, öðruvísi klæddur
og alltaf góður við okkur krakkana.
Seinna þegar við urðum eldri og
við bræðurnir vorum í sveit í Berja-
nesi munum við eftir honum þegar
hann kom þar í sínum fríum og lag-
aði allt sem þurfti að laga og meira
til, því Siggi gat lagað allt og ég
held að hann hafi stundað fyrir-
byggjandi viðhald löngu áður en
menn fóru að gera það almennt.
Einu sinni þegar ég var í Berjanesi
þá var Siggi að taka upp vatnsdæl-
una sem var í kjallaranum og ég
hékk yfir honum. Þá kom Palla
frænka og vildi endilega láta mig
gera eitthvað en Siggi tók það ekki í
mál því ég væri að hjálpa honum.
En ég man ekki eftir því að hafa
gert nokkuð, en mikið var ég
ánægður.
Það var engin tilviljun að við fjór-
ir af fimm bræðrum gerðumst sjó-
menn um lengri eða skemmri tíma
og þrír vélstjórar eins og Siggi, því
við litum upp til hans og bárum fyr-
ir honum mikla virðingu enda sótt-
um við í að heimsækja hann þegar
færi gafst.
Þegar ég heimsótti Sigga fyrir
nokkru á Landspítalann þá stiklaði
hann á stóru. Siggi sagði mér frá
því þegar hann var innan við tíu ára
aldur og fór á sjó með pabba sínum.
Þau bjuggu þá á Fornu-Söndum en
pabbi hans var þá formaður á bátn-
um.
Sigga gekk vel að draga fisk og
voru hásetarnir ánægðir með stubb-
inn, hann var hörkuduglegur, gaf
fullorðnum ekkert eftir og ekki
skemmdi fyrir að aflinn hans skipt-
ist jú á milli þeirra. Siggi byrjaði því
sína sjómennsku snemma. Hann
sagði mér frá því að þegar hann fór
í Vélskólann þá vann hann og safn-
aði fyrir öllu sínu námi sjálfur. Reri
mikið á bátum frá Vestmannaeyj-
um, s.s. tvílembingum (tveir bátar
sem reru með eina síldarnót) og
fleiri bátum sem hann var á. Hann
var aldrei í vandræðum með að fá
pláss.
Sigga fannst hann hafa átt gott
lífshlaup og mjög heppinn að hafa
fengið að kynnast og búa með Fríðu
því hún væri einstök kona, hún og
dóttir hennar hefðu reynst sér ein-
staklega vel.
Siggi frændi er nú farinn á sjó
annars staðar, annaðhvort á síld-
arbát eða fraktara. Ef hann er ekki
að því þá er hann örugglega að gera
við eitthvað. En við systkinin
gleymum Sigga aldrei, hann var
okkur öllum mikil hvatning í lifanda
lífi.
Pálmi Egilsson.
Nú er Siggi frændi fallinn frá og
hugurinn hvarflar til baka aftur til
æskuáranna. Við systkinin kölluð-
um Sigurður Guðjónsson föðurbróð-
ur okkar alltaf Sigga frænda. Hann
var góður frændi sem reyndist okk-
ur systkinunum vel á okkar upp-
vaxtarárum.
Hann var vélstjóri hjá Eimskip
meirihluta af sinni starfsævi m.a. á
Tröllafossi sem sigldi mest til Am-
eríku. Þar keypti hann marga hluti
fyrir okkur systkinin, leikföng,
ávexti o.fl. sem ekki var til á Íslandi
á þessum árum.
Siggi frændi átti myndavél sem
hann notaði óspart, tók myndir í út-
löndum sem hann varpaði á vegg og
sagði okkur frá framandi slóðum,
eins tók hann myndir af systkina-
börnum sínum, því eru margar
skemmtilegar myndir til frá þessum
árum.
Þegar við systkinin vorum orðin
níu þá kom hann með sjálfvirka
þvottavél handa móður okkar og
varð þetta algjör bylting í heimilis-
haldinu.
Siggi frændi var góða fyrirmynd
fyrir okkur öll. Hann var reglusam-
ur, snyrtilegur og alltaf að auka við
þekkingu sína. Siggi frændi átti
alltaf flotta ameríska bíla og bauð
okkur oft í ferðalög sem var nú ekki
ónýtt á þess árum. Eins fóru bræð-
urnir með honum í siglingar til út-
landa á þeim skipum sem hann var
vélstjóri.
Sigurður Guðjónsson