Morgunblaðið - 16.11.2007, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2007 37
✝ Karl (Kristjáns-son ) Ragnars-
son fæddist í Nes-
kaupstað 12.
nóvember 1930.
Hann lést á sjúkra-
húsi Akraness 9.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Ragnar
Kristjánsson, f. á
Seyðisfirði 14.9.
1907, d. 15.3. 1975,
og Lovísa Friðrikka
Lúðvíksdóttir, f. á
Djúpavogi, 4.9.
1904, d. 30.10. 1970, þau skildu.
Systkini Karls eru Kristján Egg-
ert, f. 1929, kvæntur Steinlaugu
Gunnarsdóttur, þau búa á Höfn í
Hornafirði, Elín, f. 1931, gift Matt-
híasi Helgasyni, þau búa í Reykja-
vík og samfeðra þeim er Kristín
Ása, f. 1928, gift Guðfinni Péturs-
syni.
Árið 1949 kvæntist Karl Ernu
Benediktsdóttur, f. í Reykjavík
16.3. 1930. Kjörforeldrar hennar
voru Benedikt Guðbjartsson og
Magnúsína Jakobsdóttir. Karl og
unum 1932-1946 og gekk í barna-
og unglingaskóla. Fluttist þá til
Reykjavíkur þar sem hann vann
við verslunarstörf, fyrst í Verð-
anda og síðan hjá Sláturfélaginu.
Karl var í leiklistarskóla Lárusar
Pálssonar 1946-1947 og starfaði
síðar með leikfélagi Akraness.
Karl og Erna hófu búskap í Hlíð-
unum í Reykjavík en fluttust upp
á Akranes árið 1954 og hafa búið
þar síðan. Á Akranesi hóf Karl
störf hjá Mjólkurstöðinni, var síð-
an matsveinn til sjós til margra
ára, en hann fékk matsveinarétt-
indi frá Sjómannaskólanum í
kringum 1965. Karl var lengst af á
Sólfara, og síðar á Óskari Magn-
ússyni og sementsflutningaskip-
inu Freyfaxa. Með sjómennskunni
vann Karl við innrömmun og eftir
að hann kom í land upp úr 1981
stofnaði hann Innrömmun Karls
Ragnarssonar á Skólabraut 25a,
sem var síðar til húsa á Skóla-
braut 2. Í tvö ár var hann hús-
vörður í Brekkubæjarskóla. Karl
var um tíma félagi í Rótarýklúbbi
Akraness. Hann hlaut heið-
ursmerki sjómannadagsins á
Akranesi árið 2001.
Útför Karls verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Erna eignuðust sex
börn og eru fimm
þeirra á lífi. Þau
eru: 1) Magnús
Benedikt, f. 21.2.
1950, fyrri kona Ás-
laug Einarsdóttir,
þau eiga þrjú börn,
sambýliskona Guð-
finna Óskarsdóttir.
2) Ragnheiður, f.
20.1. 1951, gift Guð-
mundi Pálma Krist-
insyni, þau eiga
fjögur börn. 3) Ólaf-
ur, f. 23.5. 1952, d.
4.8. 1971. 4) Sigrún, f. 17.9. 1955,
giftist Ottó Sveinssyni, d. 28.4.
1997, hún á tvö börn og er í sam-
búð með Eugeniuz Michon. 5)
Karl Örn 24.3. 1957, kvæntur
Guðrúnu Garðarsdóttur, þau eiga
tvö börn. 6) Lúðvík. f. 21.6. 1963,
hann á einn son. Langafabörnin
eru nítján og eitt langalangafa-
barn. Heiðrún dótturdóttir þeirra
bjó einnig hjá þeim til margra
ára.
Karl fluttist með foreldrum sín-
um til Akraness, bjó þar á ár-
Hugurinn leitar 39 ár aftur í tím-
ann, þegar ég kem í fyrsta sinn á fal-
legt heimili tengdaforeldra minna á
Framnesvegi í Vesturbæ Reykjavík-
ur. Mér var tekið opnum örmum allt
frá fyrsta degi sem ég hitti þau.
Síðan fluttu þau, Lilla og Kalli,
upp á Brekkubraut á Akranesi.
Fyrri heimahagar toguðu í Kalla.
Hann hætti verslunarrekstri í
Reykjavík og hóf sjómennsku og ým-
is störf upp á Skaga. Kalli var afar
vandaður maður, fjölhæfur og hafði
skemmtilegan húmor. Hann var
duglegur, iðinn, traustur og ábyrgur
gerða sinna, það endurspeglaðist
ekki síst í vinsælli innrömmun hans á
Skaganum. Mikill fjölskyldumaður
og héldu tengdaforeldrar mínir
ávallt mjög gott og snyrtilegt heimili
á þeim stöðum þar sem þau bjuggu á
Akranesi.
Kalli var áhugamaður um pólitík
og áttum við alltaf spjall um stöðuna
í bæjarmálum Skagans og borgar-
málum hjá Reykjavíkurborg. Hann
spurði mig um álit mitt á einstökum
borgarstjórum en aldrei náði ég því
að vita með vissu hvaða flokk hann
styddi en hann var alltaf mjög mál-
efnalegur.
Akraborgin gamla var nauðsynleg
fyrir Skagann og ekki síður Hval-
fjarðargöngin. Alltaf heyrði ég hann
tala jákvætt um þessi samgöngumál
og hrósaði hann sérstaklega þeim
sem stóðu að gangagerðinni. Hann
taldi að göngin ættu eftir að verða til
góðs fyrir Akranes og reyndist það
rétt.
Hann var áhugasamur um skyld-
fólk sitt og er mér í fersku minni ferð
mín, konu minnar, elsta barnabarns
og tengdaforeldra á ættarmót
sumarið 2002 sem haldið var á
Djúpavogi og Stöðvarfirði. Hann var
einn af afkomendum Hans Jónatans
frá Vestur-Indíum sem settist að á
Djúpavogi.
Austfirðirnir skörtuðu sínu feg-
ursta og fróðlegt var að hitta frænk-
ur hans í Sjólyst. Komið var við hjá
bróður hans, Kristjáni, á Höfn í
Hornafirði.
Kalli var mikill fjölskyldumaður
og voru þau Lilla einstaklega sam-
heldin hjón. Kalli bar velferð fjöl-
skyldunnar mjög fyrir brjósti og
fylgdist vel með hvað hver og einn
var að gera og hann hafði lifandi
áhuga á öllu því sem hver tók sér fyr-
ir hendur. Missir okkar er mikill.
Tveir af kostum Kalla finnst mér
vera vinnusemi og jafnaðargeð. Nú
er komið að kveðjustund. Þú varst
góður maður og við söknum þín sárt.
Ég votta Lillu, tengdamóður
minni, og fjölskyldunni allri samúð
mína.
Guð geymi þig.
Guðm. Pálmi Kristinsson.
Ljúfum ferli lokið er,
lífsins bók er skráð,
upp þú skerð af akri hér,
eins og til var sáð.
Nú komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
genginn ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
(Kristján Runólfsson.)
Síðastliðinn föstudagsmorgun
laukstu vegferð þinni hér á jörð,
elsku tengdafaðir minn. Þú áttir að-
eins 3 daga í 77 afmælisdaginn, en
líkamanum fannst nóg komið. Eftir
langvarandi veikindi ákvað hann að
gefast upp. Ég hugsaði oft að þú
hlytir að hafa 9 líf. Ég held að þitt
létta geð, kannski í bland við
þrjósku, hafi haldið í þér lífinu eins
lengi og raunin varð. Ég dáðist oft að
því, hve þú tókst veikindum þínum
vel. Á annan áratug rak hvert áfallið
annað en alltaf varstu jákvæður á líf-
ið og gerðir jafnvel grín að ástandi
þínu á stundum og ekki sakaði að
eiga káta og hláturmilda eiginkonu,
sem elskaði lífið eins og þú. Þú varst
laghentur með eindæmum og vinnu-
samur, svo mörgum þótti oft nóg um.
Ég veit að þínir fimu fingur nutu sín
vel í innrömmuninni og ekki síður við
kabyssuna. Ég man ekki eftir ljótu
orði úr þínum munni, þú þagðir frek-
ar en að segja eitthvað óhugsað.
Þetta eru ekki ónýtir mannkostir.
Glettin augu, létt lund, hlýtt
hjarta.
Þannig mun ég minnast þín.
Þín tengdadóttir,
Guðrún.
Frá því ég man eftir mér hefur afi
Kalli verið á alveg sérstökum stalli
hjá mér. Alveg frá fæðingu og nánast
alla tíð bjó ég hjá honum og ömmu
Lillu og er ég þeim ævinlega þakklát
fyrir að vilja hafa mig öll þessi ár.
Þegar ég var lítil hnáta var afi
Kalli í siglingum á milli landa og var
mikill fögnuður þegar hann kom í
land því alltaf hafði hann eitthvað
skemmtilegt í pokahorninu. Þá var
að sjálfsögðu mikið sport að fá út-
lenskt nammi og gos. Stóru dúkkuna
mína hana Köllu hafði hann eitt sinn
meðferðis sem og fyrstu reiðhjólin
mín.
Seinna þegar afi fór að vinna í
landi á innrömmunarverkstæði sínu
átti ég það til að hanga svolítið mikið
hjá honum og þykjast vera að vinna
eitthvað. Reyndar fékk ég alltaf að
ryksuga og þurrka af og á sumrin
fékk ég leyfi til þess að taka arfann á
milli hellnanna fyrir framan búðina.
Skemmtilegustu Þorláksmessur sem
ég man eftir voru í búðinni hjá afa.
Þá fékk ég að stimpla í kassann og
pakka inn myndum.
Afi Kalli var rólegheitamaður og
kannski var það þess vegna sem ég
sótti í að vera nálægt honum. Mér
leið afskaplega vel í návist hans þó
svo að engin orðaskipti ættu sér stað
jafnvel svo tímunum skipti. Það gaf
mér tímarúm til þess að hugsa svolít-
ið ásamt því að vera nálægt mann-
eskju sem mér þótti afskaplega mik-
ið vænt um. Þó svo að afi Kalli hafi
verið hæglátur maður var hann mik-
ill húmoristi. Hann var með pínulítið
svartan húmor og átti mjög auðvelt
með að gera grín að flestum hlutum.
Þegar ég hugsa um afa Kalla kem-
ur orðið þakklæti fyrst upp í huga
minn. Ég er honum og ömmu svo
þakklát fyrir að hafa alið mig upp,
fætt mig, klætt og gefið mér ást og
umhyggju öll þessi ár. Þakklát fyrir
að þau gáfu mér tækifæri til þess að
stunda tónlistarnám því án þeirra
væri ég örugglega ekki tónlistar-
kennari í dag og hvað þá í framhalds-
námi erlendis. Ég er svo þakklát fyr-
ir að hafa fengið að kynnast svona
heiðarlegum, vinnusömum og dug-
legum manni því það er hlutur sem
ég hef náð að temja mér á mínum
fullorðinsárum. Það er eitthvað sem
mér finnst að allir eigi að taka til fyr-
irmyndar og ég kenni mínum börn-
um. Einmitt þess vegna finnst mér
svo ósanngjarnt að afi hafi ekki feng-
ið tækifæri til þess að njóta þess að
vera gamall.
Eitt af því erfiðasta sem ég hef
upplifað er að hafa verið svona langt
í burtu frá afa í veikindum hans.
Samt hefur hann verið nálægt mér á
sinn hátt því að ég hef hugsað svo
mikið til hans. Ég trúi því að hann
hafi fundið það. Mig langaði bara svo
mikið til að segja: „Mér þykir svo
vænt um þig afi og takk fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig“.
Heiðrún.
Efst í huga mínum er sorg og
söknuður er ég hugsa til baka um afa
á Akranesi. Ég minnist er ég var
yngri og komið var í heimsókn á
Skagann þá tóku afi og amma á móti
okkur með opnum örmum. Afi heils-
aði fullorðna fólkinu fyrst og sneri
sér svo að yngra fólkinu og þegar
kom að mér þá kom oftar en ekki
„Nei hver er nú þetta! Er þetta ekki
nafni!? Hvað segir nafni nú gott?“
eða „Komdu nú sæll og blessaður
nafni.“ Það þurfti ekki meira á ungan
dreng til að fylla hann stolti yfir því
að vera skírður í höfuðið á afa sínum.
Heilsað var með handabandi og
passað uppá að sú athöfn færi rétt
fram. Taka skal þéttingsfast í hönd-
ina á þeim sem heilsað er, sagði afi
alltaf og hef ég haft það efst í huga,
frá unga aldri, er ég heilsa fólki.
Rætt var um heima og geima og
reynt að fylgjast með því sem var að
gerast í lífi hvor annars hverju sinni.
Því þótt vegalengdin sé ekki svo löng
þá vantar oft tímann í hinu daglega
amstri.
Oft fékk maður að sjá hvað afi
vann við, svo sem þegar hann vann á
Akraborginni. Þá var farið með
drenginn og honum leyft að sjá skip-
ið frá öllum sjónarhornum og prófa
ýmislegt. Svo einnig í seinni tíð, er
afi vann við og rak innrömmunar-
verkstæði, þá var gaman að koma
þangað og fá að skoða tæki og tól.
Sjá hvernig innrömmun fór fram og
hvernig vanda skal til verks. Það var
alltaf gaman að koma í heimsókn
hvort sem það var í skemmri eða
lengri tíma. Eins tók hann á móti
langafabörnum sínum þegar komið
var í heimsókn nú í seinni tíð. Alltaf
með sama góða hlýja viðmótinu og
smá glott út í annað munnvikið. Öll-
um látið líða vel og alltaf boðinn og
búinn að stjana í kringum gesti sína
hvort sem heilsan var til staðar eður
ei. Þetta sést einna best í því að þeg-
ar börnin mín áttu að keppa á
íþróttamótum á Skaganum síðustu
þrjú ár þá var boðið uppá gistingu
með liðinu þeirra eða hjá afa og
ömmu. Það þurfti ekki að bjóða uppá
annan kostinn því að ef ekki var
minnst á gistingu hjá afa og ömmu
þá var alltaf spurt: Getum við ekki
fengið að sofa hjá afa og ömmu?
Við munum varðveita minningar
um afa í huga og hjörtum okkar hér í
Jónsgeislanum um ókomna framtíð.
Minningar um mann sem smitaði út
frá sér með væntumþykju og dreng-
skap.
Ég votta ömmu og öðrum ættingj-
um mínum, vinum og kunningjum
afa samúð mína og segi við góðan
dreng: Vertu blessaður nafni.
Karl Pálmason
Með örfáum, fátæklegum orðum
minnumst við hér frænda okkar,
Karls Ragnarssonar. Hann var syst-
ursonur móður okkar og henni alla
tíð mjög kær og hugstæður og voru
tengsl þeirra hlý, þó oftast skildu
fjarlægir landshlutar.
Þessi náni og kæri frændi kynnti
sig strax vel í bernsku með því að
senda kornungri frænku fallega
föndursmíð úr skóla, brúðu-sófasett,
einstaka kjörgripi sem lifa í minn-
ingunni, en tímans tönn hefur fyrir
löngu unnið á. „Fyrrum átti ég falleg
gull,“ kvað listaskáldið góða.
Hugur og hönd fylgdust að í öllu
hjá þessum góða frænda og var
minnisstæð frásögn móður okkar frá
frumbernsku hans, eitt sinn þegar
jól voru í nánd og hin þrjú elskulegu
systurbörn voru spurð af aldraðri
fóstru – staðgengli móður, er hún
gegndi hjúkrunarstörfum á vegum
Akraneskaupstaðar – hvers þau
vildu óska sér að gjöf. Svar frænda
var ekki eigingjarnt. Hann óskaði
þess „að Guð gæfi honum séra Frið-
riki gott og fallegt hús.“ En á þeim
árum mun hinn þekkti barnavinur
hafa starfað á Akranesi og markað
sín spor.
Þessi hlýja umhyggja gagnvart
velferð og aðbúnaði skynjuðum við í
fjarlægð að væri ríkur þáttur í fari
frænda okkar alla tíð, ásamt elsku-
legri ættrækni. Geislandi hlýleiki,
mjúk rödd og rósemi. Þannig var
persóna frænda okkar, hins góða
heimilisföður stórrar fjölskyldu í
gleði og sorg.
Við viljum þakka hinni elskulegu
fjölskyldu alla ræktarsemi. Löngu
jólatilskrifin öll, kæra Erna, hafa ylj-
að um hjartarætur í áraraðir. Nöfn
ykkar eru svo órjúfanlega tengd að
ógerningur er að nefna aðeins annað.
Þessi nákomni frændi kveður
jarðlífið um haust. Okkur var ljóst
hvert stefndi. Sem persónuleg
kveðja sendist ljóð, sem leitað var til,
og gerð tilraun til að túlka í þýðingu,
Haust, eftir Rilke.
Sjá lauf sem fölnuð falla endalaust
sem fögur hryndi mynd er brothætt var
í vor sem leið, hún horfin er í haust.
Um himinhvelin stjörnusteinar falla
um stundarbil er jörð á skuggans valdi.
Oss sorgin sækir heim og dauðinn alla,
en sýn að eilíf verndarhönd þá haldi
um hnetti geims og líf, svo hlý og traust,
og himnagarðar bleikra laufa svar.
(Þýð. KS)
Hjartanlegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Ester og Kristín
Sigfinnsdætur.
Það var hluti af æskuvináttunni
við Óla Karls að kynnast foreldrum
hans, þeim einlægu og góðu hjónum.
Mikið var oft um að vera á því heim-
ili, enda ekki langt á milli margra vel
lukkaðra barna. Engu að síður stóðu
heimilisdyrnar ávallt opnar okkur
vinum Óla. Hvort það var á Skaga
eða Reykjavík breytti engu.
Óvænt reiðarslag dundi yfir alla
eitt sumarið þegar allt átti að vera
svo bjart, glatt og fagurt. Það var
stórkostlegt áfall fyrir nánustu vini
Óla Karls að missa hann fyrirvara-
laust frá okkur í djúp Ægis. Fram-
tíðin blasti við okkur öllum, spræk-
um og lífsglöðum strákunum,
komnum af táningsárunum, orðnir
þroskaðir ungir menn og varla farið
að sumra í framtíðaráformunum.
Enginn okkar kunni á slíkt, að missa
einlægan, tilfinningaríkan, vinsælan
og góðan vin sem hafði hlegið með
þeim dagana áður, mánuðina og árin
eins og alltaf.
Kalla Ragnars kynntist ég enn
betur og persónulega á þeim árum
sem á eftir komu. Þar fór hæglátur,
traustur og ljúfur maður sem öllum
vildi vel. Nærvera hans var alltaf
traust og hlý. Leiðir okkar lágu oft
saman og enn frekar þegar hann var
á skipum Þórðar Óskarssonar og síð-
ar. Við deildum minningunni um son
hans og sjaldnast þurfti neitt að
segja, augun, þétt handtök og sláttur
yfir um herðar var það sem kom í
stað orða.
Ég varð oft var við einstakan vel-
vilja Kalla Ragnars. Eftirminnileg-
ast er þó atvik sem lýsir þessum vini.
Eitt árið sagðist hann þurfa að ræða
við mig undir fjögur augu. Erindi
hans var að kanna hvort við litla fjöl-
skyldan sem þá var orðin til, værum
tilbúin að flytjast til höfuðborgarinn-
ar handan fjarðar. Kalli sagðist hafa
heimild nafngreinds fyrirtækjaeig-
anda að bjóða mér á hans fund í
borginni að ræða starfsráðningu.
Laus væri ábyrgðarstaða sem Kalli
sagði henta mér afar vel, þetta væri
gott framtíðartækifæri í grósku-
miklu og þekktu fyrirtæki. Þótt á
endanum yrði niðurstaðan hjá litlu
fjölskyldunni að hleypa ekki heim-
draganum og yfir fjörðinn það sinn-
ið, þá sýndi þetta mér best þann
trausta vin sem ég átti í Kalla Ragn-
ars. Kynni mín af fyrirtækjaeigand-
anum urðu síðar, þar fór annar sér-
stakur sómamaður. Þetta einstaka
vinarþel Kalla sáði engu að síður
þeim fræjum sem urðu síðar til að ég
sá betur hvar tækifærin gætu verið,
við lögðum þá yfir fjörðinn með allt
okkar hafurtask.
Það var Kalli Ragnars sem hafði
bent mér í upphafi á hvert ég ætti að
horfa, þau fræ spíruðu vel. Um langt
árabil hef ég ekki hitt þennan gamla
vin. Síðasta föstudag brá svo við þar
sem ég var á akstri langa leið einn að
Kalli Ragnars kom mjög ákveðið upp
í hugann og staldraði lengi við, þetta
var óvænt. Þetta gerðist ítrekað til
dagsloka, hugsanir um þá feðga Óla
Karls og Kalla Ragnars blönduðust
mikið saman í huganum. Þetta var
óvenjulegt. Helgin fór í hönd, ég
leiddi hugann að hvað þetta hefði
verið sérstakt og sterkt. Síðar frétti
ég að Kalli Ragnars væri látinn.
Frekari skýringar þurfti ekki!
Megi guð varðveita þá feðga og
blessa jákvæðu straumana sem
minning þeirra gefur frá sér til okk-
ar, alla tíð.
Pálmi Pálmason.
Karl Ragnarsson
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birtist
valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minn-
ingargrein á útfarardegi verður
hún að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar