Morgunblaðið - 16.11.2007, Qupperneq 39

Morgunblaðið - 16.11.2007, Qupperneq 39
kærleika þeirra alla lífsins leið. Það fylgir því mikill söknuður, þegar þau smám saman týna tölunni. Þó er í huganum fyrst og fremst gleði yfir því að hafa fengið að njóta þeirra flestra um langan veg. Hanna var í miðjum hópnum, orð- in 16 ára þegar ég fæddist. Hún sagði mér oft í glettni að við Áslaug systir okkar sem var ári eldri en ég, hefðum stundum truflað hana á kvöldin, þegar táningurinn vildi komast út á djammið. (Það hét að vísu eitthvað annað þá). Í minningu minni er Hanna fallega, síkáta og brosandi systirin sem passaði upp á okkur og umvafði kærleik sínum í bernsku okkar. Brosið hennar og kátína hefur fylgt Hönnu allt lífið, þótt það væri ekki alltaf dans á rós- um, frekar en hjá flestum okkar. Hanna breyttist aldrei, kát og glöð, skrafhreifin og hláturmild til ævi- loka. Eiginmaður Hönnu, Sveinn Ólafs- son, var mikill listamaður, einn fremsti tónlistamaður okkar um langt skeið. Hann var yndislegur karakter og ást þeirra Hönnu lýsti af þeim alla tíð. Það var ekki létt að vera atvinnulistamaður á Íslandi í þá tíð og reyna að lifa af því með konu og börn. En þau voru samhent hjón- in og ekki lá Hanna á liði sínu við að halda fjölskyldunni gangandi, vann af samviskusemi hverskonar störf, seinast sem bókavörður við Borg- arbókasafnið við mikinn orðstír. Nú eru afkomendurnir stór og glæsileg- ur hópur. Þau voru henni öll mjög kær og öll dáðu þau ömmu sína og langömmu. Dauðann ber að með ýmsum hætti. Ég og eflaust fleiri geta öfundað Hönnu systur af henn- ar hlutskipti. Á dánarbeðnum lá hún á tíræðisaldri, ásamt ástvinum sín- um sem hún elskaði, leit þau í síð- asta sinn og hvarf svo á fund hinna sem farnir voru á undan. Það er gott að eiga minningarnar um þessa góðu systur. Við Anna biðjum Guð að blessa minningu hennar og eftirlif- andi fjölskyldu. Björn Sigurbjörnsson. Kært var á milli föður míns og Hönnu systur hans sem sannast best á því að þau bjuggu í sama húsi í um 70 ár. Fyrst í foreldrahúsum, síðan við Hrefnugötu 4 og loks í Sig- túni 29 þar sem sambýlið varaði í um 40 ár. Sú staðreynd segir allt sem segja þarf. Ólíkt föður mínum var hún Hanna bæði mælsk og lá hátt rómur. Það þurfti því engin gjallarhorn til að kalla drengina inn á kvöldin eða þeg- ar koma þurfti áríðandi skilaboðum til Svenna út um stofugluggann á risinu í Sigtúninu ef hann hafði gleymt einhverju sem reyndar var ósjaldan. Hún var hreinskiptin og hispurs- laus, talaði ekki í gátum og því erfitt að misskilja hana. Hún sankaði ekki að sér glingri, var einkar gjafmild og mátti ekkert aumt sjá. Minnið var óbrigðult allt til hinstu stundar. Aldrei var lognmolla í kringum hana og ekki skorti umræðuefnin. Ef menn voru ekki fyrir spjallið gefnir, nú þá talaði hún bara, fór létt með og flestir nutu. Hún var barngóð og hláturmild þegar sá gállinn var á henni og víðsýn en staðföst á þeim góðu gildum sem hún hafði verið nestuð með úr föðurhúsum. Við Hanna bjuggum í sama húsi við Sigtún 29 í yfir 20 ár. Hún leit stundum eftir mér á kvöldin og var ég þá ávallt öruggur á köldum vetr- arkvöldum. Hún lokaði gluggum sem skelltust aftur þegar kári gerði vart við sig. Hún bað með mér bæn- irnar og söng fyrir mig Ástarfaðir og Jesú bróðir besti. Hún var einlæg- lega trúuð kona hún Hanna. Uppi hjá Hönnu og Svenna var allt leyfilegt og því ævintýri að skjótast til þeirra á kvöldin til að horfa á sjónvarpið, spjalla eða ærsl- ast með félögum mínum. Þau voru ekkert að stressa sig eða kippa sér upp við tilraunir eða njósnaleiki, höfðu bara gaman af og fengu hlát- urskast með okkur eins og sannir jafningjar. Hanna og Svenni voru óumflýj- anlegur hluti af tilveru minni og mér þótti sérlega vænt um þau þótt okk- ar nánu samskipti hafi kunnað að vera bæði nokkuð skrautleg og jafn- vel gustasöm á köflum eins og svo náið sambýli getur eðlilega orðið. Þá voru þau fyrst og fremst skemmti- leg, auðgandi og mannbætandi krydd og vídd í tilveruna. Ég er þakklátur fyrir að hafa vitj- að hennar daginn fyrir andlátið. Á meðan ég stóð við opnaði hún augun, ég bað yfir henni, bað góðan Guð að opna nú fyrir henni himnahliðin og taka vel á móti henni og flutti henni blessunarorðin. Ég fann að andar- drátturinn breyttist, hún var ekki meðvitundarlausari en það. Hún var með í bæninni og það var friður yfir henni. Dýrmæt kveðjustund sem ég þakka svo innilega. Hjá henni var Addó sonur hennar sem hún talaði svo oft um og bar svo mikla umhyggju fyrir og bað fyrir á hverjum degi að eigin sögn eins og öllum öðrum afkomendum sínum. Hún Hanna hafði stórt hjarta og þar var rými fyrir allt fólkið hennar. Hún var að eigin sögn orðin södd líf- daga og var farin að biðja þess að hún fengi einhvern krankleika sem hún gæti farið úr. Og nú hefur henni orðið að ósk sinni. Ég mun sakna þín Hanna mín, það verður erfitt að hugsa sér til- veruna án þín. Þinn bróðursonur, Sigurbjörn Þorkelsson. Að eiga sér samastað í tilverunni er hverjum manni mikilvægt til þess að lifa. Fátt er betra en fjölskylda, sem er til staðar í blíðu og stríðu all- an lífsins æviveg. Þannig var fjöl- skylda Sigurbjörns Þorkelssonar kaupmanns í Vísi, barna hans og af- komenda. Hanna Sigurbjörnsdóttir, föðursystir mín, var einn máttar- stólpi þessarar ættar, síungur gleði- gjafi, sem lagði sig í líma við að gera öðrum lífið bærilegra og skemmti- legra. Hún menntaði og útskýrði. Starf hennar á Borgarbókasafninu var ómetanlegt í uppeldi og þroska margra þar sem hún leiðbeindi, hjálpaði og hvatti til dáða í ævin- týraheimum bókanna. Hún hafði sjálf kynnst sorginni þegar móðir hennar, Gróa Bjarnar- dóttir, dó frá stórum skara ungra barna í Spænsku veikinni 1918. Fað- irinn þurfti á öllu að halda til þess að fjölskyldan tvístraðist ekki. Litlu móðurleysingjarnir studdu hver annan í sorginni og þar hefur eflaust mótast sú ást og væntumþykja sem einkenndi þennan systkinahóp alltaf síðan. Það fór ekki framhjá neinum ef einhver átti afmæli, barn eða barnabarn, þá var stórfjölskyldan mætt til að gleðjast saman, ungir og gamlir. Hanna var lífsglöð og skemmtileg og eiginmaðurinn Sveinn Ólafsson var listamaður í fremstu röð, braut- ryðjandi í saxófónleik á Íslandi og síðar fiðluleikari í Sinfóníuhljóm- sveit Íslands. Heimili þeirra var gestrisið menningarheimili. Þar ólu þau upp þrjá mannvænlega syni. Svenni var eini sósíalistinn í fjöl- skyldunni sem þó var átakalaust þó margir tryðu á Sjálfstæðisflokkinn til jafns við guð almáttugan. Þau voru húmanistar, sem mátu mann- gildi manna og boðuðu réttlæti til handa öllum. Þau söfnuðu ekki auði í anda þeirrar græðgisvæðingar sem nú ógnar íslensku mannlífi, þegar siðlausir menn ræna auðlindunum og eyðileggja undirstöður menning- arinnar, það sem þjóðin á sameig- inlega. Einhverjar bestu stundir fjölskyldunnar voru sumrin í sumar- bústaðnum Brekku á Kiðafelli í Kjós. Þá voru hamingjutímar í Dan- mörku þegar þau bjuggu um tíma í Kaupmannahöfn hjá Ninnu stóru systur Hönnu og Holgeir manni hennar. Þar var lífsafstaðan sú sama og lífshamingjan höndluð í því að njóta stundarinnar í góðra vina hópi, í myndlist, við tónlist eða á hvítum ströndunum við sumarhúsið Esju, þar sem kristaltært hafið ber á land raf og eðalsteina sem glitra í sólinni. Hanna starfaði á yngri árum við að annast fötluð börn hjá Sesselju Sigmundsdóttur á Sólheimum í Grímsnesi. Þar nutu sín mannkostir hennar og kærleiki sem hún gaf af og umvafði börn sem sum voru ekki ofhaldin af ást. Síðar á ævinni þegar Hanna hafði lokið sínum starfsdegi og var sest í helgan stein tók hún upp þráðinn að nýju og fór vikulega og tók þátt í leiklistarkennslu með vistmönnum á Skálatúni. Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur. Við kveðjum góðan ástvin og þökkum fyrir samfylgdina. Þorvaldur Friðriksson og Elísabet Brekkan. Meira: mbl.is/minningar Mig langar að minnast hennar Hönnu minnar á Bókó. Ég kynntist henni þegar ég, 7 ára gömul hnáta, kom á bókasafnið í Sólheimum, í mína fyrstu heimsókn þangað. Þar voru þá að vinna þær Ingibjörg, Jó- hanna P., Elísabet og Hanna og urðu þær allar vinkonur mínar. Hanna var alltaf svo hress, með hnellinn hlátur og gott skap. Vegna mikils lestraráhuga míns varð Sól- heimasafnið svo að segja mitt annað heimili og alltaf gaf Hanna sér tíma til að spjalla. Ekki sakaði að við átt- um sama afmælisdag og kom ég allt- af með kökur á safnið í tilefni dags- ins. Síðar meir varð ég samstarfskona Hönnu þegar ég lagði fagið fyrir mig. Við unnum saman í nokkur sumur og fékk ég ýmsar ráðleggingar og heilræði hjá henni, sem ég hef farið eftir. Það eru mikil forréttindi að hafa kynnst og þekkt hana Hönnu á Bókó. Ég sendi fjölskyldu hennar mínar innilegustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning heiðurskon- unnar Hönnu. Borghildur Stephensen. Elsku Hanna, besta frænka mín. Nú hefur þú fengið ósk þína upp- fyllta, þú sagðir mér fyrir löngu að þú værir tilbúin, en kallið kom ekki fyrr en nú. Þú, með öll þín ár á bak- inu og alla þína sögu, varst alltaf hetja. Minningarnar hrannast upp í mínum huga. Þegar við krakkarnir vorum hjá ykkur Helgu í Brekku, hvað það var gaman, þar lærði ég að prjóna og hekla. Alltaf funduð þið upp á einhverju skemmtilegu að gera og hvað þið voruð þolinmóðar við okkur. Og ekki er hægt að gleyma jólaboðunum í Sigtúninu. Og síðast í Seljahlíðinni. Það var alltaf svo gott að tala við þig, þú varst allt- af svo góður hlustandi og skilnings- rík, við náðum svo vel saman. Þú hafðir alltaf létta lund og kvartaðir aldrei. Mér leið alltaf vel eftir að hafa verið hjá þér, þú varst svo skýr fram undir það síðasta, og gafst mér svo mikið af þér. Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð, hjartans þakkir fyrir liðna tíð, lifðu sæl á ljóssins friðar strönd, leiði sjálfur Drottinn þig við hönd. (Guðrún Jóhannsdóttir) Elsku frænka mín, ég kveð þig með trega, en við sjáumst síðar. Ég votta sonum þínum og þeirra fjölskyldum mína dýpstu samúð. Þín frænka Gróa Kristín. MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2007 39 ✝ Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, ELÍNAR MARÍUSDÓTTUR, Langagerði 96, Reykjavík. Sérstaklega viljum við þakka starfsfólki hjúkrunarheimilisins Skógarbæjar fyrir kærleiksríka umönnun, hlýhug og alúð. Ólafur Björn Guðmundsson, Björn Már Ólafsson, Sigríður Ólafsdóttir, Þórey Vigdís Ólafsdóttir, Guðmundur Eiríksson, Maríus Ólafsson, Helga Sigurðardóttir, Elín Soffía Ólafsdóttir, Gylfi Magnússon, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Ástkær bróðir okkar, KJARTAN HERBJÖRNSSON frá Snæhvammi, Breiðdal, verður jarðsunginn frá Heydalakirkju laugardaginn 17. nóvember kl. 14:00. Fyrir hönd aðstandenda, Ásta María, Herborg Aðalbjörg og Hlíf Bryndís. ✝ Eiginkona mín, móðir, amma og langamma, KATRÍN GUÐMUNDSDÓTTIR, lést á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar miðvikudaginn 14. nóvember. Fyrir hönd aðstandenda, Páll Gíslason, Ólöf Pálsdóttir, Ari Már Þorkelsson, Jóhanna Pálsdóttir, Þorsteinn Haraldsson, Ágústa Pálsdóttir, Böðvar Eggertsson, Guðmundur Pálsson, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu okkur hlýhug og samúð vegna andláts og útfarar eiginkonu, móður, tengdamóður, tengdadóttur og ömmu, KRISTÍNAR S. KVARAN kaupmanns, Skipholti 15, Reykjavík. Sérstakar þakkir færum við hjúkrunaþjónustunni Karitas og starfsfólki krabbameinsdeildar Landspítalans, 11E, fyrir einstakan hlýhug og ljúft viðmót. Guð blessi ykkur öll. Einar B. Kvaran, Bertha G. Kvaran, Jón Þ. Ólafsson, Ragna E. Kvaran, Egill Erlendsson, Thelma Kristín Kvaran, Ingvar B. Jónsson, Guðrún V. Kvaran og barnabörn. ✝ Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, HJALTI ÞORSTEINSSON málarameistari, andaðist sunnudaginn 11. nóvember á Dvalar- heimilinu Hlíð á Akureyri. Útförin verður frá Akureyrarkirkju föstudaginn 23. nóvember kl. 13.30. Sigrún Hjaltadóttir, Sævar Sigmarsson, Jón Hjaltason, Lovísa Björk Kristjánsdóttir Anna Hrönn Hjaltadóttir, Einir Örn Einisson Þorsteinn Hjaltason, Hrafnhildur Björnsdóttir Anna Björg Björnsdóttir og afabörn. Morgunblaðið birtir minningar- greinar alla útgáfudagana. Lengd | Minningargreinar séu ekki lengri en 3.000 slög (stafir með bil- um - mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna. Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda inn. Þar koma fram upplýs- ingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, fæddist, hvar og hve- nær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvað- an útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningar- greinunum. Undirskrift| Minningargreinahöf- undar eru beðnir að hafa skírn- arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.