Morgunblaðið - 17.12.2007, Qupperneq 32

32 MÁNUDAGUR 17. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón GunnarGrjetarsson
fréttamaður fædd-
ist í Reykjavík 9.
janúar 1961. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 8. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar Jóns
Gunnars eru Grétar
Þorsteinsson forseti
ASÍ, f. 20.10. 1940
og Sandra Jóhanns-
dóttir, f. 16.12.
1941. Þau skildu.
Foreldrar Grétars voru Þorsteinn
Sigmundsson, f. 22.4. 1915, d. 13.3.
1992 og Jónína Árnadóttir, f. 15.6.
1920, d. 25.9. 1992. Foreldrar
Söndru voru Jóhann Guðmunds-
son, f. 3.11. 1915, d. 1.4. 1993 og
Sesselja Guðmundsdóttir, f. 18.8.
1920, d. 10.4. 2003. Systkini Jóns
eru: Nína Karen, f. 1962, gift
Gylfa Guðmundssyni, þau eiga
eina dóttur, Sigrúnu Elísu. Hjört-
ur Þór, f. 1968, kvæntur Önnu
Kristínu Pétursdóttur, þau eiga
þrjú börn, Halldóru Kristínu, Ingi-
björgu Önnu og Hjört Andra.
Selma Björk, f. 1971, gift Halldóri
Gunnarssyni, þau eiga þrjá syni,
Lúðvík Þór Leóson, Gunnar Frey
og Grétar Má.
varpsins frá 1996 og þar til hann
lést. Jón Gunnar hefur alla tíð tek-
ið þátt í félagsstörfum af ýmsu
tagi. Hann sat í Háskólaráði Há-
skóla Íslands á námsárum sínum,
hann var í stjórn Félags frétta-
manna frá 1999-2005 og formaður
þess frá 2001-2005. Jón Gunnar
gegndi einnig ýmsum trúnaðar-
störfum innan íþróttahreyfingar-
innar, sat meðal annars í stjórn
Tennissambands Íslands frá 1997
og var formaður Íþróttabandalags
Hafnarfjarðar frá 2003 og þar til
hann lést.
Jón Gunnar var mikill fjöl-
skyldumaður og ásamt konu sinni,
gerði hann upp gamalt hús í Hafn-
arfirði. Hann lagði mikla alúð og
vinnu í endurnýjun hússins og
ekkert verk í húsinu var honum
ofviða. Helsta áhugamál Jóns
Gunnars var stangveiði og leit
hann á fluguveiði sem ákveðna
vísindagrein. Hann hefur veitt
mikið í gegnum árin með föðurafa
sínum sem ungur drengur og föð-
ur sínum og sínum eigin syni á síð-
astliðnum árum. Hann sat í ár-
nefnd Steinsmýrarvatna, ásamt
góðum félögum, og var formaður
árnefndar frá því um vorið 2006.
Útför Jóns Gunnars verður gerð
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Seinni kona Grét-
ars er Elísa Þor-
steinsdóttir, f. 28.8.
1946. Þau skildu.
Uppeldisdóttir Grét-
ars og dóttir Elísu er
Jódís Jóhannsdóttir,
f. 1966.
Jón Gunnar hóf
sambúð með Önnu
Sigurborgu Harðar-
dóttur leikskóla-
kennara, f. 16.6.
1959, árið 1980. Þau
giftu sig í janúar árið
1986. Foreldrar
hennar eru Hörður S. Óskarsson,
f. 4.7. 1932 og Dagný Jónsdóttir, f.
20.1. 1933, d. 17.4. 2000. Börn
Jóns Gunnars og Önnu Borgar
eru: 1) Andri, f. 12.10. 1984, BA-
Sport Management frá Flagler
College, Flórída. 2) Sandra, f.
11.5. 1989, nemi í Hamrahlíð. 3)
Tinna, f. 15.10. 1991, nemi í Flens-
borg.
Jón Gunnar hóf störf hjá Ríkis-
útvarpinu 1987, að loknu sagn-
fræðiprófi frá Háskóla Íslands.
Hann var dagskrárgerðarmaður
með hléum á Rás eitt og á Sjón-
varpinu til 1990. Hann var í fram-
haldsnámi í sagnfræði í Háskól-
anum í Lundi í Svíþjóð 1989-1995
og fréttamaður á fréttastofu Sjón-
Ástin mín, ótrúlegt að þurfa að
kveðja þig svo ungan og í blóma lífs
okkar. Ég vil þakka þér fyrir frá-
bæra ævi saman þar sem ástin, virð-
ingin og vinskapurinn fengu notið
sín.
Vildi ég til þín veginn finna
– vorið fór á burt með þér –
Þú ert mér fjarri einhversstaðar,
einhversstaðar fjarri mér.
Þótt ég leiti heiminn hálfan
hvergi ber þig fyrir mér.
Leggi ég bara augun aftur
engan sé ég nema þig.
(Halldóra B. Björnsdóttir)
Við hittumst síðar, þín
Anna.
Það er dimmt úti, ég heyri í rokinu
og rigningunni berjast á glugganum
í kalda herberginu mínu. Þegar ég
vakna, einn, finn ég enn fyrir tóm-
leikanum. Ég var ekki að vakna upp
frá réttu martröðinni. Þungur og
þéttur köggull er fastur í hálsinum.
Mér finnst eins og síðustu dagar,
vikur og mánuðir hafi runnið í eitt,
martröð sem tekur engan enda. Ég
bíð þess að einhver klípi í mig, eða
hristi mig því þetta er svo sárt. Orð
fá því ekki lýst … Það er svo órétt-
látt að þú skulir hafa átt að kveðja
okkur svona snemma pabbi. Af
hverju þú? Hvernig kveður maður
þig? Þú sem ert bara akkúrat helm-
ingi eldri en ég? Og ég er bara 23! Ég
hef komist að þeirri niðurstöðu að ég
kveð þig aldrei, þú ert bara farinn í
ferðalag og ert að bíða eftir okkur
hinum á betri stað. Ég á svo erfitt
með að skilja pabbi. Hjálpaðu mér!
Gefðu mér eitthvað af þínum styrk,
kjarki, jákvæðni og baráttu til að
geta komið mér fram úr rúminu og
takast á við þennan dag, einn af
mörgum. Mig langar svo að taka í
höndina á þér, faðma þig. Hvað sem
er, ég geri hvað sem er til að geta séð
þig aftur. Ég sakna þín svo mikið
pabbi. Manstu öll þau skipti sem við
hringdum í hvor annan á sama tíma?
Eða sms-in? Það er eins og hluti af
mér sé horfinn, farinn. En með
hverri minningunni sem ég rifja upp
þá lifnar lítill hluti við, hægt og ró-
lega. Þú kenndir mér svo margt, ég
gæti ekki átt betri pabba og læri-
meistara lífsins og tilverunnar.
Ég gleymi því aldrei hvað það var
gott að sofna á bringunni á þér og
anda samtaka þér þegar ég var lítill.
Betra en litla trérúmið mitt.
Ég gleymi því aldrei þegar við
byggðum saman Lego-skipið og
kastalann sem þið mamma gáfuð
mér í jólagjöf. Var alveg límdur við
Legoið í marga mánuði eftir á.
Ég gleymi því aldrei þegar ég
vakti þig klukkan 7 á hverjum
morgni til að sýna þér hvað ég gat
slegið tennisboltanum oft í vegginn
án þess að klikka. Og þú komst alltaf
með.
Ég gleymi því aldrei þegar við lág-
um í grasinu við bakka Grenlæksins
og horfðum bara upp í heiðskíran
himininn og skildum ekki af hverju
þessir 25 punda birtingar vildu ekki
taka. Skildum ekkert í því.
Ég gleymi því aldrei að hafa
hringt í þig eftir alla sigrana mína,
og ósigra. Þú varst svo ánægður og
stoltur og alltaf svo jákvæður, sama
hver úrslitin voru.
Ég gleymi því aldrei þegar ég kom
hlaupandi að þér og faðmaði þig eftir
útskriftina mína. Við vorum í eins
skyrtum og ég held að við höfum ver-
ið eins sveittir því hitinn var óbæri-
legur þennan dag.
Ég gleymi því aldrei að hafa kysst
þig og haldið í hönd þína og verið
með þér þegar þú kvaddir okkur.
Það var svo erfitt, en þú svo mikil
hetja.
Ég held ég ætli að koma mér fram
úr, það er svo gott og hlýjandi að
minnast þín svona vel. Allt sem við
gerðum saman, fjölskyldan og ég og
þú, það gleymist aldrei. Skrýtið að
byrja skrifa með tárin í augunum en
vera brosandi núna. Það er bara svo
margt gott sem þú gafst frá þér að
það er ekki hægt annað en að brosa
til þín núna. Ég veit að þú verður
alltaf hjá okkur, gefur okkur styrk,
kjark, jákvæðni og baráttuanda til
að takast á við hvern dag. Þú ert svo
frábær pabbi. Ég elska þig, besti vin-
ur minn. Gæsin lifir að eilífu.
Þinn stúfur,
Andri.
Elsku besti pabbi labbi.
Síðustu dagar hafa verið frekar
skrítnir og fremur fjarlægir eins og í
draumi, slæmum draumi. Við getum
engan veginn ímyndað okkur hvað
þú hefur þurft að upplifa né hvað þú
ert að upplifa einmitt núna. Við syst-
urnar söknum þín sárt og það verður
erfitt að sleppa þér, en við munum
aldrei gleyma þér. Líf okkar verður
aldrei samt eftir þessa reynslu með
þér í gegnum sjúkdóm þinn. Þú hef-
ur kennt okkur svo margt og verið
okkur mikill innblástur. En við skul-
um lofa því að minnast þín með gleði
og hlýju í hjarta en ekki með sorg og
þunglyndi, það hefðir þú ekki viljað.
Þegar við komum til þín á 11E þá
tókstu alltaf á móti okkur með gleði
og hlátur í augum og alltaf gastu tal-
að um heima og geima eins og við
værum bara heima eitthvert kvöldið
að spjalla yfir matnum. Hjá þér leið
okkur eins og heima hjá okkur, þú
varst ,,heima“. Heimilið er öðruvísi
án þín, það verður ekki mamma,
pabbi, Andri, Sandra og Tinna leng-
ur. En við lofum því að við höldum
áfram að lifa lífinu með þín viðmið að
leiðarljósi; lífið er frábært! Við lítum
ekki svo á að erfidrykkja sé sorg-
arstund og minnast andláts þíns. Við
erum að fagna þínu lífi og tíma hér
hjá okkur og hvernig þú fylltir líf
okkar gleði og ljósi. Þín verður
minnst með gleði og hlátri á okkar
heimili sem þú bjóst til með mömmu
og sem við systkinin áttum einnig
hlut að máli.
Áður fyrr hefðum við farið til þín
og beðið þig um hjálp við málfars- og
stafsetningarvillur en nú þurfum við
að standa á eigin fótum og spjara
okkur hjálparlaust. Við fengum allt-
af 9,5 – 10,0 fyrir allar ritgerðirnar
sem þú fórst yfir með okkur. Það er
bara vonandi að við lærðum pínu af
þér og höldum áfram að fá góðar ein-
kunnir í lífi og skóla.
Með þessu kveðjum við systurnar
á okkar máta: ,,Sjáumst síðar pabbi
labbi!“
Sandra og Tinna.
Á skólaárum dóttur minnar, Önnu
Sigurborgar, í Reykjavík kom hún til
okkar foreldra sinna með ungan og
glæsilegan mann sér við hlið. Við
bjuggum þá á Selfossi, ég og eigin-
kona mín, Dagný Jónsdóttir, en árið
2000 lést Dagný úr sama sjúkdómi
og nú hefur tekið Jón Gunnar frá
okkur.
Þegar ég sá þennan unga mann
skildi ég strax hvers vegna Anna
vildi síður koma heim um helgar,
heldur læra bara í bænum. Síðan
hafa leiðir þeirra legið saman. Þau
voru glæsilegt par, sómdu sér hvar-
vetna og voru til fyrirmyndar.
Við Jón Gunnar náðum fljótt sam-
an og tengdumst vináttuböndum.
Feður okkar, Grétar Þorsteinsson
og Óskar Garibaldason, voru óþreyt-
andi baráttujaxlar fyrir verkalýðs-
hreyfinguna og oft var mikill sam-
hljómur þegar rætt var um landsins
gagn og nauðsynjar.
Eftir nám og vinnu hér heima fóru
þau Anna og Jón í framhaldsnám til
Svíþjóðar og dvöldu þar í fimm ár. Í
Svíþjóð fæddist yngri dóttirin,
Tinna, en fyrir áttu þau Andra og
Söndru.
Það er þyngra en tárum taki þegar
ungt fólk fellur frá í blóma lífsins.
Lífið virðist blasa við. Fólk gerir
framtíðaráætlanir og framundan er
leikur einn. Allt í einu syrtir að – og
allt er breytt. Erfiður sjúkdómur
breytir lífinu í algera martröð.
Jón Gunnar greindist með illkynja
sjúkdóm í maí sl. Í fyrstu voru bata-
horfur góðar – en sú von brást og á
örfáum vikum hrundi þessi kraft-
mikli, glæsilegi maður og er kvaddur
á brott. Það var aðdáunarvert hvern-
ig hann af æðruleysi og lífsvilja tókst
á við þessi grimmu örlög, barðist af
hetjulund og þrautseigju fyrir því
sem okkur öllum er dýrmætast – líf-
inu sjálfu. Hann sagði: ég get, ætla
og skal. En enginn má sköpum
renna.
Andri, Sandra og Tinna sjá nú á
bak elskulegum föður. Sorg þeirra
er mikil. Jón var einn af þeim mönn-
um sem settu heill og hamingju fjöl-
skyldu sinnar ofar öllu. Samhentari
og traustari fjölskylda en þeirra er
vandfundin. Þeir feðgar, Jón og
Andri, voru mikið saman; við veiðar
og íþróttir. Ég varð vitni að ein-
stökum kærleika og umhyggju
þeirra í milli. Sömu umhyggju bar
Jón fyrir dætrunum og var allt gert
til að styðja við þroska þeirra og að
þær fengju notið sinna góðu hæfi-
leika.
Sár er söknuður eiginkonu og
barna, þau hafa misst mest. Foreldr-
ar Jóns Gunnars, Sandra og Grétar,
sjá nú á eftir elsta barni sínu. Það er
erfið lífsreynsla.
Öllum leið vel í návist Jóns Gunn-
ars. Hann var ljúfmenni, hnyttinn,
glaðvær og skemmtilegur.
Söknuður minn er mikill og ég
mun minnast hans í hjarta mínu.
Við sem eftir lifum eigum að ein-
beita okkur að því að hlúa að hverj-
um degi, hverri stund sem okkur
gefst, með ástvinum okkar. Enginn
veit – hve lengi.
Hörður S. Óskarsson.
Þau örlög okkar allra að deyja
verða ekki umflúin, en ótímabær
dauði náins vinar og ættingja er svo
mikill harmur og dynur yfir mann
eins og þungt reiðarslag. Elskulegur
mágur minn og vinur, Jón Gunnar
Grjetarsson, andaðist langt fyrir ald-
ur fram, aðeins 46 ára gamall, á
Líknardeild LSH í Kópavogi, þann 8.
desember sl.
Það var svo erfitt að trúa því þeg-
ar Jón Gunnar greindist í vor með ill-
kynja æxli, því fram að því hafði
hann alltaf verið hreystin uppmálað
og fyrirmynd varðandi gott og
heilsusamlegt líf.
Að upplifa það þegar maður á
besta aldri mætir örlögum sínum
með slíku æðruleysi, eins og Jón
Gunnar gerði, fær það mann til að
hugsa um tilgang lífsins, um hvað
skiptir máli og hvað er aukaatriði.
Fyrir 27 árum síðan byrjuðu Jón
Gunnar og Anna systir að slá sér upp
og fóru fljótlega að búa saman á
Reynimelnum í Reykjavík. Ég var
ákaflega stolt hvað Anna hafði náð
sér í gott mannsefni. Jón Gunnar var
ekki bara gáfaður og fallegur, heldur
einnig skemmtilegur, glaðlyndur og
hjálpsamur. Samband þeirra ein-
kenndist alla tíð af ást, umhyggju og
virðingu fyrir hvort öðru.
Frá upphafi bar heimili þeirra vott
um sameiginlegan og fallegan smekk
og húsið þeirra á Brunnstígnum í
Hafnarfirði er einkennandi fyrir
atorkusemi þeirra, stíl og fegurðar-
skyn. Jón Gunnar var einstaklega
laghentur og vandvirkur og var ég
alltaf jafn undrandi að sjá „lista-
verk“ hans, eins og faglærður smið-
ur en ekki sagnfræðingur hefði verið
þar að verki.
Eftir nám í sagnfræði við HÍ
ákváðu Jón Gunnar og Anna að fara
til Lundar í Svíþjóð til framhalds-
menntunar. Þá áttu þau fyrir börnin
Andra og Söndru og fóru þau öll leik-
andi létt með að aðlagast nýjum
heimkynnum. Þessi ár í Svíþjóð voru
þeim lærdómsrík og kær og eignuð-
ust þau ekki aðeins þriðja barnið sitt,
Tinnu, heldur einnig marga sína
bestu vini.
Eftir heimkomuna hóf Jón Gunn-
ar að starfa á fréttastofu Sjónvarps-
ins og vann þar til æviloka. Áður
hafði hann sýnt og sannað að hann
átti heima í þessum geira með dag-
skrárgerð hjá RÚV. Kom vel fyrir,
var vandvirkur og kröfuharður á
sjálfan sig. Hann var fagmaður í húð
og hár.
Ársins í ár og þá sérstaklega í
sumar reyndu Jón Gunnar og fjöl-
skylda hans að njóta sem mest sam-
an. Hver einasti dagur var mikilvæg-
ur og það sem einkenndi þau var
samheldni og einlægni. Þau keyptu
fellihýsi í samlagi við yngsta bróður
okkar Önnu til að njóta útivistar all-
ar helgar og tóku þau mig með í eina
slíka ferð. Sú ferð var dásamleg. Jón
Gunnar naut lífsins og sló á létta
strengi eins og vanalega og var alltaf
stutt í húmorinn hjá honum.
Stórt skarð hefur verið höggvið
með fráfalli Jóns Gunnars, en Anna
og börnin, Andri, Sandra og Tinna
hafa sýnt ótrúlegt æðruleysi og hug-
rekki á þessum erfiðu tímum og ekki
vikið frá eiginmanni og föður sínum
og umvafið hann allri sinni ást og
hlýju.
Ég kveð þig, Jón Gunnar, með
trega í hjarta og þakklæti fyrir allt,
ekki síst fyrir að hafa tekið því sem
sjálfsögðu að ég væri allar stórhá-
tíðir hjá ykkur, rétt eins og sjötti
meðlimurinn í fjölskyldunni.
Harpa Harðardóttir.
Jón Gunnar, frændi okkar, er lát-
inn. Hann var hugljúfur og indæll og
alltaf reiðubúinn að rétta hjálpar-
hönd ef litlu frænkurnar hans þurftu
á að halda. Síðustu árin sáum við
hann ekki oft. Við systurnar flutt-
umst báðar af landi brott, en í hvert
skipti sem við komum heim á sumrin
beið okkar heimboð til Önnu og Jóns
Gunnars. Þar var veglega tekið á
móti okkur og við systurnar hlökk-
uðum alltaf jafn mikið til að koma í
heimsókn. Við munum minnast hans
sem eins geðbesta og vingjarnleg-
asta manns sem við höfum þekkt.
Það er ekki öllum gefið að vera eins
góður drengur og Jón Gunnar var.
Aldrei heyrðum við hann segja illt
orð um neinn, og ávallt hélt hann
sínu góða skapi. Jákvæði hans og
styrkur fylgdi honum í gegnum veik-
indi hans og gerði þau léttbærari.
Löngunin til að segja eitthvað fallegt
og viturlegt er mikil, en orð mega sín
lítils. Jón Gunnar var slíkur maður
að hans líkar finnast sjaldan og miss-
ir ykkar er þungbær.
Elsku Anna, Andri, Sandra og
Tinna, við systurnar samhryggjumst
ykkur innilega og hugur okkar er
með ykkur á þessari stundu.
Brynhildur og Þórey Mjallhvít.
Það er ólýsanlega sárt að horfa á
eftir kærum vini sem í blóma lífsins
hefur nú orðið að láta undan síga í
baráttunni við illvígan sjúkdóm.
Þessi sterki og stálhrausti maður
sem lét engin viðfangsefni vaxa sér í
augum, hvorki til hugar né handa.
Hugurinn skarpur, næmur og minn-
ugur, sama hvar borið var niður, og í
höndunum lék hvert verk og bar vott
um góða verkkunnáttu, skipulag og
snyrtimennsku. Traustur sem klett-
ur smitaði hann út frá sér með lífs-
orku sinni, jákæði, einlægni og gleði.
Að skrifa þessi orð er eins og að
vera kippt út úr raunveruleikanum
þar sem maður vonar að hverfulleiki
eins og þessi sniðgangi mann í
lengstu lög. Hvert okkar hefði órað
fyrir að hlutirnir ættu eftir að æxlast
á þennan hátt þegar við kynntumst í
Lundi í Svíþjóð árið 1990 eða þegar
við ekki alls fyrir löngu ræddum um
að kaupa okkur hús á Kýpur og verja
þar efri árum saman? Allt frá byrjun
varð til einstæður samhljómur á milli
okkar og þeirra Jóns og Önnu, vin-
átta og sameiginleg lífssýn sem
bundið hefur fjölskyldur okkar
órjúfanlegum böndum. Af þeim sök-
um er þetta líka svo sárt, tómleikinn
hellist yfir en minningar tala. Fyrst
árin í Lundi, ferðir með börnin lítil
um sveitirnar á Skáni, samræður í
kaffi- og matarboðum þar sem gleði
og kátína réð ríkjum, tímamótin sem
við fögnuðum saman, árshátíðirnar
og þorrablótin þar sem því fínasta
var skartað. Meðan við bjuggum í
Jón Gunnar Grjetarsson
Tennisfélag Kópavogs vill
þakka Jóni Gunnari fyrir
framlag hans til tennisiðk-
unar á Íslandi.
Hann var góður félagi og
áhugasamur um framgang
íþróttarinnar.
Við kveðjum Jón Gunnar
með söknuði og hlýhug og
vottum fjölskyldu hans okk-
ar dýpstu samúð.
F.h. Tennisfélags Kópa-
vogs,
Sigurður Þorsteinsson.
HINSTA KVEÐJA