Morgunblaðið - 03.01.2008, Blaðsíða 18

ferðalög
18 FIMMTUDAGUR 3. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
H
anna Borg fór til Suð-
ur-Afríku í byrjun
september til að vinna
á munaðarleysingja-
heimili. Þetta var þó
ekki í fyrsta sinn að hún lagði land
undir fót í sjálfboðavinnu því hún
hafði áður farið til Frakklands í sama
tilgangi, þá á vegum Stúdentaferða
Exit og lá því beinast við að hafa
samband við fyrirtækið aftur. Ferða-
skrifstofan er í samvinnu við staði
víðsvegar í heiminum þangað sem
hægt er að fara og vinna í sjálfboða-
vinnu. Að lokinni nokkurra vikna
vinnu gefst sjálfboðaliðunum síðan
kostur á að að ferðast um á safarí-
jeppum í litlum hópi með fararstjóra.
Afríka heillar
„Ég hafði áhuga á að fara til Afr-
íku og Höfðaborg í Suður-Afríku var
eini staðurinn sem boðið var upp á,“
útskýrir Hanna. Á heimilinu þar sem
hún starfaði voru 43 börn á aldrinum
0 til 5 ára. Hanna hafði umsjón með
hópi barna á aldrinum tveggja til
þriggja ára en tveir sjálfboðaliðar
störfuðu í hverjum hópi. „Flest börn-
in sem bjuggu á heimilinu voru mun-
aðarlaus. Það var mikil upplifun fyrir
þau að fara í dagsferð með okkur út
fyrir veggi heimilisins einn daginn.
Flest þeirra voru að uppgötva að
heimurinn væri stærri en bara heim-
ilið.“
Lífið í Höfðaborg var frekar ein-
angrað því mikið var búið að vara
Hönnu við öllum þeim hættum sem
þar væri að finna enda er glæpatíðni í
Suður-Afríku með því hæsta sem
gerist í heiminum.
„Eftir á að hyggja hefði ég getað
notið borgarinnar betur ef ég hefði
ekki verið sífellt að hugsa um það að
passa mig. Það kom ekkert fyrir mig
allan þann tíma sem ég var í Afríku
og eiginlega skondið að segja frá því
að sama dag og ég kom heim til Ís-
lands var ég rænd,“ segir Hanna og
kímir.
Eftir átta vikna vinnu á heimilinu
fór Hanna í þriggja vikna ferðalag
með hópi ungs fólks á vegum ferða-
skrifstofunnar Nomad og ferðuðust
þau á stórum jeppa frá Suður-Afríku
til Namibíu, Bótsvana og Simbabve.
Namibía í uppáhaldi
„Ég var hrifnust af Namibíu,“ seg-
ir hún dreymin. „Alls staðar þar sem
við komum var ótrúlega fallegt og
öðruvísi en við eigum að venjast í
Evrópu. Eyðimörkin og sandöld-
urnar voru einstakar. Þar prófaði ég
fallhlífarstökk og get ekki beðið eftir
því að komast aftur í síkt. Öll aðstaða
við tjaldstæði þar sem við gistum var
mjög góð. Í Namibíu fórum við einn-
ig og heimsóttum Himbana sem er
nokkuð frumstæð hirðingjaþjóð og
fórum í Etosha-þjóðgarðinn þar sem
getur að líta öll dýr merkurinnar.“
Hún segir að dýrin hafi staðið upp úr
í huga ferðafélaga sinna, en hvað
hana sjálfa varðar var það upplifunin
sjálf, náttúran og fólkið.
„Mér fannst líka ótrúlega
skemmtilegt þegar við vorum í
Bótsvana á svæði sem heiti Oka-
vagno Delta, sem er eins konar
vatna- eða síkjasvæði. Þar skildum
við bílinn eftir í þrjá daga og fórum á
báti um vötnin, m.a. á eintrjáningum.
Áður fyrr voru þessir bátar búnir til
úr sausage tree-viðnum en vegna
skorts á þeirri viðartegund hafa
menn nú tekið í notkun míkrófíber-
efni við gerð bátanna,“ útskýrir
Hanna.
„Við enduðum síðan við Viktoríu-
fossa í Simbabve. Alla ferðina var bú-
ið að byggja upp ákveðna spennu í
kringum þann stað og fararstjórinn
sagði oft „við gerum þetta bara þegar
við komum að Viktoríufossum“, en
vonbrigðin urðu mikil þegar við loks-
ins komum þangað. Það var eiginlega
bara hræðilegt ástand í Simbabve;
ekkert fékkst til neins og það sem þó
var til sölu kostaði margar milljónir
Simbabvedollara. Fólk var mjög
ágengt í sölu varnings og óskaði t.d.
eftir fötunum sem við vorum í og
þess háttar sem greiðslu en vildi
enga peninga þar sem verðbólgan át
þá jafnóðum.“
Hamingjan felst
í að vera – ekki eiga
En hvað er það helsta sem stendur
upp úr eftir svona reynslu?
„Ég lærði einna mest um sjálfa
mig enda fór ég ein út. Þar fyrir utan
kemst maður að því að við þurfum
ekki eins mikið og við höldum. Það
var ótrúlegt hvað fólkið þarna úti var
nægjusamt, brosmilt og glatt. Lífið
þarna er heldur ekki eins hræðilegt
og margir halda.“
Hanna telur að þessi reynsla eigi
eftir að nýtast henni í framtíðinni því
hugurinn stendur til náms í mann-
réttindum, jafnvel í þágu barna. Hún
segist ekki myndu hika við að grípa
tækifærið aftur ef aðstæður byðu
upp á að fara aftur út í heim og vinna
í þágu bágstaddra barna.
Ljósmynd/Hanna Borg Jónsdóttir
Blóðrautt sólarlag Hanna sá mörg falleg sólsetur í Afríkuferðinni, meðal annars þar sem hún var í bátsferð með ferðafélögum sínum á landamærum Namibíu og Angólu.
Rænd á
Íslandi eftir
ellefu vikur í
Afríku
Margt ungt fólk dreymir um að ferðast á fram-
andi slóðir og jafnvel að vinna sjálfboðavinnu í fá-
tækum ríkjum heims. Halldóra Traustadóttir
hitti Hönnu Borg Jónsdóttur, 22 ára lögfræði-
nema, sem lét drauminn rætast.
Í heimsókn Himba-ættbálkurinn sem býr í miðri Namibíu tók á móti hópn-
um og fannst skrýtið að hitta fyrir svo ljóshærða og bláeyga stúlku.
Knús Á munaðarleysingaheimilinu ásamt litlu vinum
sínum, Justin, Beverly og Mauricia.
Í lausu lofti Hanna reyndi fyrir sér í fallhlífarstökki og stökk úr 10 þúsund
feta hæð yfir eyðimerkursandinum með aðstoð kennara.
Útsýni Hanna fagnaði 22 ára afmæli sínu við Fish River
Canyon í Namibíu sem er næststærsta gljúfur heims.
www.blog.central.is/hannaiafriku
exit.is