Morgunblaðið - 04.05.2008, Blaðsíða 25

land í 40 ár,“ segir Sigurður og kem-
ur sér betur fyrir í leðursófanum
svarta og sýpur á kaffibolla.
„Ég hef ekki unnið við annað en
sjómennsku fyrr en nú í þessum hót-
elrekstri,“ bætir hann við.
Árið 1973 var Sigurður kominn
með Freyjuna, frægt aflaskip sem
áður hét Víðir II úr Garði. Síðar sama
ár fór hann á Bergvíkina og var með
hana í tvö ár. Hann rótfiskaði og
bauðst fljótlega stýrimannsstaða á
Spánartogara hjá Markúsi Guð-
mundssyni, einum þekktasta afla-
skipstjóra landsins. Leiðir þeirra
skildi þegar Markús fór í sjávar-
útvegsráðuneytið en Diddi til Pól-
lands að ná í nýtt skip. Árið 1980 var
Sigurður orðinn útgerðarmaður og
stjórnaði eigin skipi – Guðfinni KE
19.
„Það gekk mjög vel á þeim bát í
áratugi. Hann var upphaflega 30 tonn
en var orðinn 80 tonn þegar yfir lauk,
þá hafði ég gert á honum margar
breytingar. Þegar kvótakerfið kom á
1980 var lokað fyrir allan innflutning
á skipum og þannig var það í mörg
ár. Þetta var því eina úrræðið sem ég
hafði. Ég fékk ekki miklar aflaheim-
ildir því ég var á rækju á viðmiðunar-
árunum. Meðan aðrir söfnuðu í sarp-
inn til að fá þorskkvóta, þá var ég
sem sagt á rækju. Við vorum yfirleitt
sex á bátnum. Vélstjórinn var hjá
mér í 20 ár, ég var með sömu menn í
lykilstöðum í mörg ár og áratugi,“
segir Diddi.
Það er ekki ofsögum sagt að Sig-
urður Friðriksson hafi aflað vel.
Menn trúðu því varla að hann færi
löglega að, svo var bátur hans afla-
hár. Hann var því margkærður til yf-
irvalda og það endaði með því að sett-
ir voru honum til höfuðs tveir
fiskveiðieftirlitsmenn, einn um borð
og einn í landi. Niðurstaða rannsókn-
arinnar var sú helst að skipstjórinn
væri afburðafiskimaður og sennilega
betri en allir þeir sem kærðu til sam-
ans.
„Við vorum í dagróðrum, komum í
land undir kvöld . Ég var þá löngu
orðinn fjölskyldumaður. Ég kvæntist
Margréti Sigurðardóttur og við eign-
uðumst tvær dætur saman. Þegar við
Margrét kynntumst árið 1975 átti
hún tvær dætur og aðra þeirra ólum
við upp, hin var hjá ömmu sinni. Ég
var í góðum efnum þegar ég kvæntist
og átti húsnæði, menn höfðu það gott
þarna sem voru við sjómennsku, þeir
sem fóru þá leiðina. Menn byrjuðu
smátt og klóruðu sig áfram og þannig
er það enn í dag.“
Ekki segist Sigurður hafa lent í
neinum sérstökum svaðilförum á sjó.
„Versta veðrið sem ég lenti í var 1.
febrúar 1973. Það var aftakaveður
þann dag.“
Þorsteini segist svo frá að eitt sinn
hafi hann þurft að ná í Didda sem þá
var á nýjum Guðfinni sem hann hafði
látið smíða. „Ég náði í hann í NMT-
símann. Ég spurði hann hvort það
væri nokkuð sjóveður. „Jæja, svona
og svona ég fór aðeins með 20 bjóð og
er einskipa,“ svaraði Diddi.“
Þorsteinn hváði. „Já, ég er einn á
sjó, hinir réru ekki.“ Þorsteinn spurði
hvort ekki væri rok. „Jú, smá pus,“
svaraði Diddi. „Um það bil sjö metra
ölduhæð.“ Um kvöldið landaði hann
fimm tonnum. Það var eini aflinn sem
kom á bryggju í Sandgerði þann dag-
inn.
Þetta sýnir að Sigurður hefur
kunnað vel á allar aðstæður, Reykja-
nesröstina og innsiglinguna í Sand-
gerðishöfn úr því að honum heppn-
aðist þessi lending í kolbrjáluðu
veðri.
Ég spyr Sigurð hvort hann hafi
kannski reitt sig á æðri máttarvöld
við svona aðstæður?
„Ég er trúaður og hef haft á tilfinn-
ingunni að yfir mér væri vakað,“
svarar hann blátt áfram. Þetta kem-
ur heim og saman við frásögn Þor-
steins af myndinni af Jesú Kristi í
stýrishúsi Guðfinns KE 19 sem þann-
ig var hengd upp að vel mátti sjá
hana frá þeim stað þar sem staðið var
við stýrið.
„Ég bað ekki sjóferðabænir nema
innra með mér, ég sýndi engum að ég
væri trúaður,“ segir Diddi þegar ég
nefni þetta. „Ég flíkaði ekki tilfinn-
ingum á nokkurn hátt,“ bætir hann
við.
Ég spyr hvort það sé erfitt eða ein-
manalegt að vera skipstjóri?
„Líklega er það erfiðasta hlutskipti
sjómannsins. Bæði að sjá um að
stjórna skipinu og að útgerðin gangi
vel. Ég var alveg búinn á því þegar ég
hætti árið 2006. Ég var þó aldrei ein-
angraður sem skipstjóri, ég átti góða
félaga í skipshöfn minni. Við vorum
mjög samheldnir. En það kom aldrei
til greina annað en að ég réði, það er
bara einn skipstjóri á hverju skipi.
Ég gaf mér tíma til að hugsa áður en
ég tók ákvarðanir. Þær þurfti þó oft
að taka það snöggt manni gafst varla
tími til að hugsa, þá tók áunnin ára-
tugareynsla völdin. Ég var nánast
fæddur og uppalinn á sjó. Mitt öryggi
var úti á sjó og þá skipti ekki máli
hvernig veðrið var. En sjómennskan
breyttist mjög við kvótakerfið. Þá
hvarf mönnum kappið og glansinn fór
af þessu – aðalljóminn fór. En ég réri
þó eins og ég gat þótt kvótakerfið
væri sett á, leigði bara meiri kvóta.“
Sigurður ber Sandgerði vel söguna
en bætir við: „Ég held raunar að það
sé sama hvar maður er ef líðanin og
heilsan er góð og maður hefur næga
atvinnu ,“ segir hann.
Ég spyr hvort drykkjuskapur hafi
verið mikill í sambandi við sjó-
mennskuna. Ekki er Diddi frá því að
svo sé og hafi verið. Í ljós kemur við
frekari umræður að sú tíð er liðin að
hann drekki áfengi. Nú er Sigurður
Friðriksson í stjórn SÁÁ og hefur
ríkan áhuga að því merka starfi sem
Samtök áhugamanna um áfeng-
isbölið inna af hendi í þessu sam-
félagi.
„Ég er hættur að drekka einn dag í
einu, þannig orðum við það,“ segir
hann. Dæmisögu segir hann mér í
framhaldi af þessum orðum.
„Ég á vin sem búið er að taka af
aðra löppina. Til stóð jafnvel til að
taka hinn fótinn af líka. Ég sagði við
hann: „Það er agalegt ef það þarf að
taka af þér hina löppina líka.“
Þá sagði vinur minn: „Það er ekk-
ert – en að vera „fótalaus,“ liggjandi
fyrir hunda og manna fótum ofurölvi,
það er ömurlegt.“
Ekki hefur Diddi komist áfalla-
laust í gegnum lífið frekar en aðrir.
„Við skildum ég og konan mín árið
2001. Það er erfið reynsla eins og þeir
vita sem slíkt hafa reynt. Einhverjum
mánuðum seinna kynntist ég Evelyn,
hún var þá nýlega orðin ekkja. Hún
er frá Filippseyjum. Við eignuðumst
dóttur 2004. Við Evelyn störfum
saman að þessum hótelrekstri. Ég
var búinn að hugsa mér að fara út í
annan rekstur þegar ég tók að þreyt-
ast á útgerð og sjómennsku og fannst
að ferðamennskan væri á uppleið. Ég
er enn á þeirri skoðun að svo sé. Að-
alatriðið er að hafa gott fólk, þá geng-
ur þetta.
Það er með erfiðleikana umræddu
í samfélaginu eins og kvótakerfið, ég
held bara áfram með það sem ég er
að gera. Það er búið að setja stefnuna
og þá er bara siglt – en mishratt auð-
vitað.“
siglt
Skipstjórinn Sigurður Friðriksson um borð í skipi sínu Guðfinni.Glæsilegur Kaffibarinn á neðstu hæð 4floor, Laugavegi 101.unnið vel saman.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. MAÍ 2008 25
„Það var árið 1990 að ég var vél-
stjóri í afleysingum á Guðfinni
KE 19. Við skiptumst á að toga,
vélstjóri, stýrimaður og skip-
stjóri. Ég stóð í brúnni að nóttu
til um klukkan fjögur við fyrsta
tog. Diddi var búinn að plotta
stefnuna og gerði mér grein fyr-
ir eftir hvaða línu ég ætti að
toga, brýndi það síðan fyrir mér
að ég mætti alls ekki sveigja af
leið heldur halda þessu striki og
ræsa hann svo eftir þrjá tíma,“
segir Guðjón Vilhelm Sigurðs-
son.
„Þegar ég var búinn að sitja
uppi í rúman klukkutíma og
toga heyrði ég kallað í talstöð-
ina: „Heyrðu Guðfinnur, við er-
um að koma á móti svo margir,
vildir þú ekki breyta um
stefnu?“ Ég svaraði um hæl í tal-
stöðina að kallinn hefði verið bú-
inn að marka línuna og ég mætti
alls ekki breyta um stefnu. Þeir
sem á móti komu lögðu hart að
mér að breyta um stefnu og
gerðu mér grein fyrir að illa
gæti farið ef ég gerði það ekki.
Með það fór ég niður. Ég vissi að
kallinn vildi ekki láta ræsa sig
fyrir smámuni en taldi þetta ær-
ið tilefni til að vekja hann. Ég
fór niður og pikka í hann þar
sem hann var í kojunni sofandi.
Ég sagði honum að það væru svo
margir að koma á móti að hætta
væri á árekstri og þeir væru
búnir að gera mér grein fyrir að
þeir myndu ekki breyta um
stefnu. „Hvað á ég að gera,
Diddi?“ sagði ég svo. Við það
stökk kallinn framúr, labbar upp
í brú og ég á eftir honum, labbar
að talstöðinni, slekkur á henni
og fer niður aftur að sofa. Þarna
voru skilaboðin skýr. Við vorum
ekki að fara að beygja.
Þetta fór þannig að þegar við
vorum komnir óþægilega nálægt
og ég farinn að svitna þá opn-
aðist glufa og hinir beygðu og
við héldum okkar striki. Mér er
minnisstætt að eftir þennan dag
vorum við með meiri afla en allir
hinir fimm bátarnir, sem við
höfðum mætt, til samans. Það
gefur auga leið að það voru ekki
allir sáttir við þessa og ýmsar
aðrar ákvarðanir Didda – en ár-
angur lét ekki á sér standa.“
Slökkti bara
á talstöðinni
Veislustjóri Guðjón Vilhelm Sig-
urðsson segir sögur af Didda.