Morgunblaðið - 04.05.2008, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 4. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Una SigríðurÁsmundsdóttir
fæddist á Teiga-
gerðisklöpp við
Reyðarfjörð 16. júní
1927. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Siglufjarðar 4. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ásmundur Sigurðs-
son, f. 18. mars
1901, d. 7. júní 1949,
og N. Jóhanna Ól-
sen, f. 5. nóv. 1903,
d. 18. júlí 1989.
Systkini Unu eru Jens, f. 18. mars
1929, Þórdís, f. 1. október 1930 og
Ragnheiður, f. 6. september 1943.
Una giftist 30. desember 1945
Páli Ágústi Jónssyni frá Kambi í
Deildardal í Skagafirði, f. 9. sept-
ember 1921, d. 13. febrúar 1995.
Þau eignuðust 9 börn, þau eru : 1)
og Guðrún. 8) Hólmfríður, f. 6.
des. 1961, gift Svavari Ottóssyni,
börn þeirra eru Sindri og Rut. 9)
Haraldur, f. 30. júlí 1965, sam-
býliskona Sigríður Þórarinsdóttir,
börn hans eru Sigurbjartur og
Sandra Huld.
Una var til heimilis að Norð-
urgötu 5 Siglufirði. Hún stundaði
nám við barna- og unglingaskóla
Reyðarfjarðar, lauk prófi frá hús-
mæðraskólanum frá Löngumýri í
Skagafirði 1945, flutti til Siglu-
fjarðar og vann þar m.a. í mötu-
neyti kúabúsins að Hóli, við síld-
arsöltun á sumrin, rak pylsuvagn
með manni sínum og ráku þau
Hótel Höfn frá árunum 1958 til
1968, hún vann í Sigló síld og svo
að lokum í matvöruverslun útibús
KEA í tæp fimmtán ár.
Útför Unu fór fram frá Siglu-
fjarðarkirkju 19. apríl í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Ásmundur, f. 20.
ágúst 1943, kvæntur
Elísabetu Sigurð-
ardóttur, börn þeirra
eru Karl, Una Sigríð-
ur, Sigurður Páll og
Ásmundur. 2) Jón
Hólm, f. 20. júní
1946, sonur hans Páll
Ágúst. 3) Róbert, f. 2.
júní 1947. 4) Anna, f.
5. janúar 1949, börn
hennar eru Guðný
Þórey, Díana Ósk,
Barbara Hafey og
Árni Páll. 5) Jóhanna
Sigríður, f. 7. nóvember 1952, son-
ur hennar er Ólafur Ingi. 6) Birg-
itta, f. 24. ágúst 1953, gift Þórði
Georg Andersen, dætur þeirra
eru Katrín Sif og Vigdís Rut. 7)
Pálína, f. 1. október 1959, maður
hennar er Kristján Flóvent Har-
aldsson, börn þeirra eru Kristján
Elsku langamma. Þegar ég hugsa
til þín þá fyllist ég af sorg og söknuði
en einnig ólýsanlegri hlýju. Þær
stundir sem við höfum átt saman eru
mér ómetanlega verðmætar. Þegar
við dönsuðum og sungum saman í
eldhúsinu á Norðurgötunni, það er
minning sem er mér mjög ofarlega í
huga. Þú varst svo sæt og fín í fallega
blómakjólnum þínum.
Það er mér einnig ómögulegt að
gleyma hversu óteljandi sögur þú
sagðir og fannst mér þú vita allt.
Tala nú ekki um öll ljóðin og söngv-
ana sem þú þuldir upp fyrir mig og
hin barnabarnabörnin, það var nú
gaman hjá okkur þá. Ég sakna þín
mikið og mun aldrei gleyma þér en
ég veit að þú ert hjá Guði nú því það
verðskuldar þú og gleður það mitt
litla hjarta. Langamma, ég elska þig.
Ástarkveðja,
Sunneva Smáradóttir.
Það er meira af vilja en mætti að
ég skrifa fáein kveðjuorð til elsku-
legrar frænku minnar Unu Siggu.
Vil ég þar með þakka henni símtölin
og hinn mikla kærleik. Það er sem ég
heyri hana segja, komdu sæl, Soffía
frænka, hvað er að frétta af ykkur?
Alltaf var hún hress og kát þegar við
töluðum saman. Oft sagði hún mér
sögur af Reyðarfirði, því Una Sigga
elskaði Reyðarfjörð, þar ólst hún
upp og átti margar góðar minningar
þaðan. Una Sigga var miklu eldri en
ég en það skipti aldrei máli okkar á
milli. Því alltaf var stutt í hláturinn
og hlógum við mikið saman.
Una Sigga var mjög hagmælt og
gerði mörg ljóðin og vísurnar og gaf
þau við hin ýmsu tækifæri. Nú kveð
ég elsku frænku mína og veit að vel
var tekið á móti henni og fylgist hún
nú með okkur hér. Ég set hér vísu
með, Endurfundi, sem hún sendi
mér þegar faðir minn lést.
Farðu í friði nú, frændi minn góður
til fagurra ókunnra blómríkra landa
Ég veit að þú faðmar mig fagnandi og
hljóður
er flýgur mín sál upp til himneskra
stranda.
Ég votta börnum og öðrum ætt-
ingjum mína dýpstu samúð.
Minningin lifir.
Kveðja,
Soffía frænka.
Hún amma mín lést aðfaranótt
föstudagsins 4.4. 2008. Blessuð sé
minning hennar.
Amma mín var merkileg og góð
kona. Hún bjó yfir frábæru innsæi í
okkur mannfólkið og virtist hafa
ótakmarkað umburðarlyndi. Hún
var hörkudugleg kona sem kom upp
9 börnum, hún var hlý, greind,
ábyrgðarfull og mjög svo hagorð.
Hún elskaði að semja kvæði, ljóð og
stökur ásamt því að hún naut þess að
syngja.
Mér þótti mjög vænt um hana
ömmu mína sem reyndist okkur
syskinunum oft öruggt skjól þegar
við vorum lítil.
Hún amma mín kenndi mér ým-
islegt og eitt af því sem hún kenndi
mér er mikilvægi þess að hrósa fólki
og benda fólki á góðar hliðar þess.
Þetta gerði hún fyrir mig, hún benti
mér á mínar góðu hliðar og dró fram
það besta í mér þegar ég þurfti sem
mest á því að halda. Hún minnti mig
á það hvað ég hafði verið gott og ljúft
barn og hún taldi upp góða eiginleika
sem hún þekkti í mér. Þetta varð
mér ótrúlega mikils virði og er enn.
Ég er ömmu minni innilega þakk-
lát fyrir allt og ég er mjög þakklát
fyrir að ég komst til hennar á spít-
alann á Siglufirði stuttu áður en hún
lést. Þar náði ég henni syngjandi
bæði á mynd og á upptöku. Þessi
heimsókn var síðasta stundin okkar
saman og var það virkilega góð
stund. Amma var svo jákvæð, glað-
vær og hress. Ég hafði fengið fréttir
af því að líklega væri amma að fara
að kveðja og því hafði ég tekið stelp-
urnar mínar og nána frænku okkar
með í heimsóknina svo þarna var ég,
ömmubarnið, ásamt þrem
langömmustelpum í kveðjuheimsókn
á Sjúkrahúsi Siglufjarðar og amma
fékk okkur allar til þess að syngja
langömmulagið aftur og aftur og aft-
ur bæði fyrir sig og með sér.
Hún amma mín er mér sterk fyr-
irmynd og ég mun stolt segja stelp-
unum mínum frá því hvað þær eiga
flottar rætur í henni ömmu.
Ég sendi öllum sem þótti vænt um
hana ömmu mína mínar samúðar-
kveðjur.
Díana Ósk Óskarsdóttir.
Una Sigríður Ásmundsdóttir
Elsku langamma mín. Það
gleður mitt litla hjarta að
hugsa til þín. Ég man það
enn þegar við sungum sam-
an. Mér fannst við syngja um
þig. Langamma mín, ég
gleymi þér aldrei.
Ástarkveðjur,
Amanda Líf
Pétursdóttir, 8 ára.
HINSTA KVEÐJA
Stefán, móðurbróð-
ir minn, fæddist árið
1920 að Kolbeinsá í
Hrútafirði og var því
tæplega 88 ára er
hann féll frá. Faðir hans, Krist-
mundur Jónsson og kona hans Sig-
ríður Ólafsdóttir, bjuggu þar ásamt
börnum sínum en þau voru fimm
sem komust á legg. Um tíma bjó fjöl-
skyldan síðan á Borðeyri, en þar var
Kristmundur faðir hans kaupfélags-
stjóri.
Árið 1935 fluttist fjölskyldan suð-
ur til Reykjavíkur og fljótlega var
ráðist í að byggja íbúðarhús á Bolla-
götu 10 sem átti eftir að verða at-
hvarf stórfjölskyldunnar næstu árin.
Á efri hæðinni bjuggu Kristmundur
afi og synir hans, en Marta, móðir
mín og systir Stefáns, ásamt fjöl-
skyldu í kjallaranum. Það voru ófáar
stundirnar sem ég dvaldi á efri hæð-
inni hjá afa og þeim bræðrum og
mikil forréttindi fyrir lítinn dreng,
að fá að alast upp við þessi skilyrði.
Ein af mínum fyrstu minningum
er frá því ég var fjögurra ára. Þá var
seinni heimsstyrjöldin í algleymingi.
Þá þótti mikið lán að geta sent börn í
sveit því enginn vissi hvernig stríðið
myndi þróast og ég var eitt af þess-
um lánsömu börnum. Ég var sendur
til Margrétar ömmusystur og Guð-
laugs manns hennar, en þau bjuggu í
Lyngholti sem er næsti bær við
Borðeyri. Með í farteskinu var for-
láta vörubíll sem Stefán hafði smíðað
fyrir litla frænda sinn. Þessi bíll
gekk að sjálfsögðu undir heitinu
„Stebbabíll“ og á honum var flutt
margt malarhlassið það sumarið.
Stefán frændi fékk sinn skammt
Stefán Baldur
Kristmundsson
✝ Stefán BaldurKristmundsson
fæddist á Kolbeinsá
í Hrútafirði 25. maí
1920. Hann lést á
heimili sínu hinn 21.
mars síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskapellu
2. apríl.
af mótbárum í lífinu.
Um þrítugt veiktist
hann af berklum og
glímdi við þá næstu
fimm árinu. Dvaldist
hann bæði á Vífilsstöð-
um og Reykjalundi
meðan á veikindunum
stóð. Á þeim tíma
kynntist hann ungri
stúlku sem einnig háði
sömu baráttu. Hún hét
Unnur Magnúsdóttir
og átti síðar eftir að
verða lífsförunautur
hans.
Þau hjónin reistu sér hús á Tungu-
vegi í Reykjavík og bjuggu þar alla
tíð síðan. Í bílskúrinn, sem stóð við
húsið, kom aldrei neinn bíll heldur
var hann notaður sem smíðaverk-
stæði. Stefán hafði nefnilega lífsvið-
urværi sitt í mörg ár af smíði eldhús-
innréttinga og skápa sem þóttu bera
af hvað gæði varðaði.
Síðasta sumar þurfti ég vinnu
minnar vegna að skreppa vestur í
Búðardal. Þetta var dagsferð og ég
ákvað því að bjóða þeim bræðrum
Stefáni og Þorvaldi með. Hringt var í
Júlíönu, frænku okkar sem býr á
Hrútsstöðum og pöntuð hjá henni
kjötsúpa. Eftir stutt stopp í Búðar-
dal var stefnan tekin yfir í Hrúta-
fjörðinn sem skartaði sínu fegursta
þennan dag og brátt komum við að
Kolbeinsá, fæðingarstað þeirra
bræðra, þar fórum við niður í fjöru,
en tókum síðan stefnuna á Borðeyri.
Heldur þótti okkur nú þar dauflegt
um að litast, kaupfélagið lokað og lít-
ið um að vera. Þeir bræður sögðu að í
ferðinni væru þeir að kveðja Hrúta-
fjörðinn en ég veit samt að þeir
höfðu í hyggju að endurtaka ferðina
nú í sumar.
Ég vil að lokum þakka Stefáni
frænda þátt hans í uppeldinu á mér
þegar ég var lítill snáði á Bollagöt-
unni og órofa vináttu alla tíð.
Elsku Maggi, Sigga og aðrir að-
standendur. Mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigurður Guðmundsson.
Það hafa eflaust fáir
fundið
förunaut af betri gerð.
Enda vafa engum bundið
að þú reyndist minnisverð.
Burtu hrindir böli og trega,
blákalt segi hér og nú
að þú fæddist örugglega
einmitt til að verða þú.
Þú hefur ávallt hugsun skýra,
hláturmildi frá þér skín.
Elsku tengdadóttir dýra,
dagar gæfu bíði þín.
(Ben. Björnsson.)
Þetta orti pabbi til Guðrúnar
þegar hún varð fertug.
Líf okkar Guðrúnar mágkonu
minnar hefur verið samofið í nærri
43 ár eða allt frá því samband
hennar með Vigni bróður mínum
hófst sumarið 1965. Þau voru búin
að þekkjast frá sjö ára aldri eða
síðan þau hófu skólagöngu sína í
Laugarnesskólanum.
Ég tel að lífið hafi verið Guðrúnu
bæði gjöfult og gott, ekki síst
Guðrún Ágústa
Magnúsdóttir
✝ Guðrún ÁgústaMagnúsdóttir
fæddist í Reykjavík
11. nóvember 1947.
Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 19. apríl
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Seljakirkju 25.
apríl.
vegna þess að hún
kunni að njóta alls
þess góða sem það
býður upp á.
Fjölskyldan var
henni allt og hún
hlúði vel að henni.
Heimilið í Hléskóg-
unum og sumarbú-
staðurinn í Öndverð-
arnesi varð athvarf
þeirra allra, sælureit-
ir sem þau Vignir
byggðu upp frá
grunni. Já, þau
byggðu margt upp og
voru samstíga. Þau byggðu jafnvel
skýjaborgir sem urðu að veruleika.
Með fáum fjölskyldum höfum við
hlegið meira og gert með svo
margt skemmtilegt.
Það var okkur öllum mikið áfall
að missa Vigni árið 2002.
En þannig er lífið. Stundum blæs
hressilega og þetta er ekki í fyrsta
sinn, á fáum árum, sem fjölskyldan
fær á sig stórsjó, missir stjórnina,
ruggar stjórnlaust og fær ekkert
að gert.
En með trúnni á æðri styrk og
með því að standa þétt saman veit
ég að við náum tökunum aftur.
Í þeirri vissu og trú að nú um-
vefji Vignir hana Guðrúnu mág-
konu mína í sínum stóra og hlýja
faðmi, sendi ég elsku Vigdísi, Dav-
íð, Andra og fjölskyldum þeirra,
móður Guðrúnar og fjölskyldu og
Gísla vini hennar samúð okkar
allra.
Hvíl í friði Guðrún mín.
Birna Dís.
Elsku Sævar
frændi.
Það er svo sárt til
þess að hugsa að þú
sért farinn, að geta
ekki talað aftur við
þig, hitt þig, séð þig með þeim sem
þú elskaðir mest, eiginkonu þinni
Ágústu, dætrum þínum, Svövu og
Öldu Láru, barnabörnum og
tengdasyni, Jóhönnu Marínu, Hall-
dóri, Þórunni Ágústu, Ellu og
Önnu Lillý, með systkinum þínum,
Láru, Birnu (mömmu), Ástu og
Binna, og móður, elsku ömmu okk-
ar, Þórunni Öldu.
Það hefur reynst mér erfitt að
sleppa þér, elsku frændi.
Jóhannes Sævar
Jóhannesson
✝ Jóhannes SævarJóhannesson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 15. júlí
1941. Hann lést 20.
mars síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Háteigskirkju 3.
apríl.
Kannski varstu
sem afi minn, alla
vega stór og sterkur
hlekkur í okkar ann-
ars svo góðu og
tryggu fjölkskyldu.
Þín er og verður sárt
saknað, þú skilur eft-
ir þig stóra hjörð af
fólki sem geymir þig
í hjartastað.
En auðvitað ertu
ekki farinn, þú ert og
verður alltaf hjá okk-
ur, í hjarta okkar,
huga, við eigum svo
góðar minningar um þig. Auðvitað
ertu bara kominn þangað sem við
förum öll, svo við biðjum þess að
vel sé á móti þér tekið, að þú fáir
að sjá alla dýrðina sem við hin eig-
um eftir að sjá um leið og við hitt-
um þig.
Þá vitum við, erum örugg, að þá
verður okkur tekið opnum örmum,
því þú ert þar, alltaf tryggur,
traustur, áreiðanlegur. Sá sem
passar upp á allt, reiðubúinn að
verja þína nánustu. Og reyndar
alla í kringum þig eins og ævistarf
þitt sem slökkviliðsmaður hefur
sýnt og sannað.
Elsku Ágústa mín. Elsku Alda
Lára, ég veit þú ert svo mikil
pabbastelpa. Elsku Halldór, Þór-
unn Ágústa, Ella og Anna Lillý,
elsku sterka duglega Svava mín og
þú fallega Jóhanna María. Hvað
getur maður sagt til að hugga ykk-
ur og styrkja á sorgarstund? Það
er sama hvað maður leitar í huga
sér að réttu orðunum, öll virðast
þau hálffátækleg, engin nógu stór
né öflug til að breyta nokkru. En
við getum lagst á bæn, beðið góð-
an Guð, Jesú Krist, að yfirnátt-
úrulegur kraftur, umvefji ykkur,
setji ykkur í bómul svo þetta sé
hægt, framkvæmanlegt, það sem á
ykkur er lagt. Við hugsum til ykk-
ar hverja stund, veltum því fyrir
ykkur hvernig þið hafið það, hvort
ykkur líði örlítið betur í dag en í
gær.
Við höldum áfram að biðja,
senda til ykkar góða strauma og
hugsa fallega til ykkar. Fylgjumst
vel með úr fjarlægð, en erum hjá
ykkur í hjartanu. Alltaf.
Upp mun koma sá dagur, sem
við sameinumst öll. Og þá höldum
við veislu. Elskum ykkur öll.
Erna og Alda og fjölskyldur.