Morgunblaðið - 22.06.2008, Blaðsíða 10

10 SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Eftir Orra Pál Ormarsson
orri@mbl.is
E
vrópumeistaramót lands-
liða í knattspyrnu árið
2048 stendur nú sem
hæst í Albaníu og fylgj-
ast landsmenn sem fyrr
grannt með þessum
stórviðburði í heimi
íþróttanna. Það er göm-
ul saga og ný að knattspyrna höfði til allra ald-
urshópa og við erum hér stödd á elliheimilinu
Músarnesi á Kjalarnesi. Okkur er sagt að einn
vistmanna, Búi Andríðsson, 77 ára, missi helst
ekki af leik. Er það rétt?“
Eftir þennan snaggaralega inngang rekur
unga sjónvarpskonan hljóðnemann upp í nefið
á mér.
Ha, segi ég í léttum tón.
„Þú sérð alla leiki á EM, ekki satt?“ hækkar
hún róminn.
Jú, staðfesti ég.
„Og áttu þér uppáhaldslið?“ spyr hún eins
og ég sé sjö ára.
Já, svara ég. Eins og ég sé sjö ára.
Hún hefur engan áhuga á að vita hvaða lið
það er.
„Þú manst væntanlega eftir mörgum stór-
mótum?“ hrópar hún næst eins og ég sé stadd-
ur í þarnæsta herbergi.
Já, fyrsta stórmótið sem ég fylgdist með var
HM í Argentínu 1978.
„Vá, hjartveikt,“ segir sjónvarpskonan
unga. „Það er langt síðan.“
Já, neyðist ég til að viðurkenna. Samt er
mér mótið í Sviss og Austurríki sumarið 2008
minnisstæðast. Frábært mót. Það er eins og
það hafi gerst í gær. Úrslitaleikurinn var engu
lík…
Hér stoppar sjónvarpskonan unga mig
skyndilega.
„Það vita nú allir hverjir unnu það mót,“
segir hún spekingslega.
Já, ætli það ekki.
„Við þökkum Búa kærlega fyrir skýr og
greinargóð svör. Þetta er Ylfa Lind Alexand-
ersdóttir fyrir Stöð 16 á elliheimilinu Mús-
arnesi.“
Þá er það búið.
Þar kom vel á vondan
Guð sé oss næstur, hugsa ég meðan ég
staulast á fætur. Ætla fjölmiðlamenn aldrei að
hætta að tækla öldunga eins og þeir séu óvit-
ar?
Ég sé útundan mér að Dúfa Mist hjúkr-
unarfræðingur brosir í kampinn. „Þar kom vel
á vondan,“ hugsar hún. Veit að ég starfaði
lengi á fjölmiðlum.
Ég þarf á hressingu að halda. Skunda því til
herbergis míns og teygi mig eftir einum ís-
köldum Víkingi í kæliskápnum. Ég má ekki
hafa neitt sterkara í skápnum enda er her-
bergisfélagi minn, Hreinn Kaldal, orðinn svo
kalkaður að hann man ekki hvort hann er bú-
inn að fá sér einn, eða tvo eða þrjá …
Óheppilegt.
Dúfa Mist er eldri en tvævetur í faginu og
man þá tíð að áfengi var ekki haft um hönd á
elliheimilum nema starfsfólk hefði umsjón með
því. „Sú var tíðin,“ segir hún jafnan mæðulega.
Við Hreinn erum samt hófsamir á vín. Þegar
við munum það.
Ekkert fer betur með ísköldum öllara en eð-
alborið rokk. Ég sæki Metallica inn á netið og
þeir kumpánar renna samviskusamlega í
Blackened. Það er sem adrenalíni sé sprautað
upp í afturendann á mér. Innyflin eru á iði og
myndirnar af börnunum, barnabörnunum og
barnabarnabörnunum hoppa og skoppa á hill-
unni. Tónlistarsmekkur minn hefur ekkert
breyst í áranna rás. Fyrst skipuðu foreldrar
mínir mér að lækka, síðan konan mín, börnin
og loks barnabörnin.
Gamalt bros tekur sig upp hjá Hreini Kal-
dal. Hann rífur af sér klossana og slær taktinn
á náttborðinu. Raunar við allt annað lag en það
gildir einu. Þið ættuð að sjá sælusvipinn á
kappanum!
Viljiði lææææææækka!
Í því ryðst Dúfa Mist inn í öllu sínu veldi.
„Viljiði lææææææækka,“ þrumar hún. „Eruð
þið gengnir af göflunum?“
Hvað er þetta Dúfa mín, segi ég yfirveg-
aður. Eini maðurinn sem heyrir hálfa heyrn
hérna á ganginum er jafn harðsvíraður þunga-
rokkari og við Hreinn.
„Kallinn þarna í Bónus?“
Mínus, Dúfa. Krummi í Mínus.
„Voddevör“, segir Dúfa Mist.
„Hann er niðri hjá Fjölni að fá sér nýtt
tattú,“ upplýsir hún.
Nú var einhver húðlufsa eftir? spyr ég
hvumsa.
„Já, það er víst,“ segir Dúfa Mist og glottir.
Eins gott að Fjölnir er ekki skjálfhentur.
Einu sinni í viku koma vistmenn á Mús-
arnesi saman í setustofunni og bera saman
húðflúr sín – og fletta ofan af þeim ef því er að
skipta. Dúfa Mist hefur trúað mér fyrir því að
það sé margfalt skemmtilegra að baða öldunga
nú en áður enda megi skemmta sér við að rýna
í húðflúrin í leiðinni.
Ég hef skrúfað niður í Metallica en Hreinn
slær enn taktinn með klossunum eins og hann
eigi lífið að leysa. Judas Priest, heyrist mér.
„Hreeeeeeeeiiiiiinn, viltu hætta!“ gellur
Dúfa Mist eins og loftvarnaflauta. Hreinn
hrekkur í kút.
„Ef þú hættir ekki þessum hávaða, tek ég
klossana af þér.“
„Fyrirgefðu, hver ert þú?“ Hreinn horfir á
hana í forundran. „Höfum við hist?“
Dúfa Mist hristir höfuðið.
Sama sagan með þetta unga fólk, hugsa ég,
það botnar hvorki upp né niður í almennilegri
rokktónlist. Það sem menn kalla rokk í dag!
Á bleiku skýi
Handan við ganginn líða þrjár áttræðar
stöllur um á bleiku skýi með legghlífar og
grifflur. Það er greinilega Duran Duran-dagur
í dag. Á morgun verður það Wham! Þær eru
vitlausar í George Michael.
Sálin hans Jóns míns nýtur mestrar hylli hjá
yngri stelpunum og Stefán Hilmarsson lítur
oft við og tekur lagið á kvöldvökum. Hann hef-
ur engu gleymt.
Já, dagar Örvars Kristjánssonar og Karla-
kórsins Heimis eru löngu taldir á íslenskum
elli- og hjúkrunarheimilum.
Þegar Stefán á ekki heimangengt spilum við
karlarnir Football Manager eða Mortal Com-
bat á Playstation-tölvu sem við leigjum á Þjóð-
minjasafninu en kerlingarnar hafa það huggu-
Að kasta
ellibelg
Það er hlutskipti margra að verja ævikvöldinu á dvalarheimili fyrir aldraða. Þá viljum við gjarnan fá trakteringar og hafa að-
gang að því sem okkur er kært. Hér skyggnist Morgunblaðið inn í framtíðina og upplýsir hvernig umhorfs verður á stofnun af
þessu tagi eftir rétta fjóra áratugi. Skyldi harmónikkan hafa vikið fyrir þungarokki og hertur þorskhaus fyrir sushi?