Morgunblaðið - 22.06.2008, Blaðsíða 48
48 SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku frændi minn
og frænka mín, Ásta
og fjölskylda. Ég votta
ykkur og fjölskyldunni mínar inni-
legustu samúðarkveðjur vegna frá-
falls mömmu, ömmu, langömmu og
öllum tengdum. Hennar mun verða
Ingibjörg Pálsdóttir
✝ Ingibjörg Páls-dóttir fæddist
14. október 1915 á
Kirkjulæk í Fljóts-
hlíð. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli 5. maí
sl.
Útför Ingibjargar
fór fram frá Breiða-
bólstaðarkirkju í
Fljótshlíð 17. maí sl.
sárt saknað. Ég held
að ég megi segja að
hún var með þeim
bestu konum sem ég
hef á ævinni þekkt.
Hún var algjör gull-
moli, alltaf svo góð,
bjartsýn, kát og já-
kvæð. Börnin mín öll
muna eftir henni og
einnig Frank. Hún var
alltaf svo góð og blíð
við þau öll þegar við
komum í heimsókn í
Borgarkot. Guð blessi
ykkur öll og styrki í
gegnum þetta sorglega tímabil. Kær
kveðja ætíð.
Ykkar frænka,
Guðný í Flórída og fjölskylda.
Í dag kveð ég góðan
fjölskylduvin okkar,
hann Jón Gunnlaugs eins og hann
var alltaf
kallaður af okkur.
Í æskuminningum mínum er Jón
alltaf með í ferðum okkar upp í Nes-
vík (þegar hundurinn ætlaði að pissa
á nestið okkar), á jólunum, í fyrstu
skíðakaupunum, í fermingunni, í
giftingunni og svona er hægt að
halda endalaust áfram. Hann var
stór hluti af lífinu og tilverunni.
Ein af fyrstu minningum mínum
um Jón eru jólin 1966 en þá fékk ég
brunabíl í jólagjöf og litli bróðir minn
fæddist. Pabbi og Jón voru í óðaönn
að setja saman brunabílinn minn
þegar síminn hringdi og tilkynnt
var um fæðingu einkasonarins
(þ.a.s.bróður míns). Pabbi stökk á
fætur og sveif út um dyrnar og skildi
Jón eftir með okkur systurnar Jón
var ekki einu sinni spurður hvort
hann gæti passað okkur.
Jón átti heima í sama fjölbýlishúsi
og við. Hann uppi á 4. hæð og við á
þeirri fyrstu. Það voru ófá skrefin
sem farin voru upp á efri hæð í heim-
sókn. Jón var goðið okkar, hann gat
svo margt og mikið. Hann gat spilað
Jón Magnús
Gunnlaugsson
✝ Jón MagnúsGunnlaugsson
fæddist 4. ágúst
1926 á Vallholti á
Dalvík. Hann ólst
þar upp og einnig á
Akureyri. Hann lést
sunnudaginn 4. maí
sl.
Útför Jóns Magn-
úsar fór fram frá
Langholtskirkju 15.
maí sl.
á gítar og ekki neinn
smá gítar heldur 12
strengja. Hann gat
jóðlað, hann reyndi að
kenna mér það en það
gekk ekki en áhugi
minn á hljóðfærum er
örugglega kominn frá
honum því hann leyfði
manni að prófa. Fyrst
var það stóri gítarinn
sem maður fékk að
prófa og síðan sá litli.
Jón fékk sér síðan org-
el og maður fékk á
glamra á það að vild.
Þvílík þolinmæði hjá honum.
Í minningu minni eignaðist Jón
bara allt í einu konu, hana Nínu og
eftir það var aldrei talað um annað
en Jón og Nínu, þau voru bara eitt.
Þau gerðu allt saman. Þegar þau
fóru erlendis fékk ég þá ábyrgðar-
stöðu að passa blómin hans Jóns.
Þetta var mikið vandaverk því eitt
blómið þurfti að vökva svona og hitt
hinsegin. Ég man nú ekki eftir því að
hafa drepið neitt blóm en oft hef ég
verið nálægt því og þess vegna bað
ég blómin svo innilega að lifa alla-
vega þangað til Jón og Nína kæmu
heim. Í dag á ég engin blóm því þau
bara drepast hjá mér.
En nú er Jón allur, ég veit ekki
hvort hann er að spila golf á himins
hæðum eða að skíða niður himneska
Alpa og jóðla í leiðinni en hvort sem
er þá vil ég bara þakka Jóni fyrir allt
og allt.
Elsku Nína mín, ég bið Guð að
styrkja þig og hugga á þessum tíma-
mótum og þakka þér fyrir allt í gegn-
um tíðina
Ykkar,
Arndís Birna.
Frændi minn Baldur
Ingimarsson lyfjafræð-
ingur er látinn. Hann
var yngstur þriggja
barna Ingimars Jónssonar söðlasmiðs
úr Eyjafirði og Helgu Jónatansdóttur
úr Hörgárdal. Eldri systkini hans voru
Rannveig og Þór.
Foreldrar Baldurs reistu sér hús á
Akureyri um 1920 og stendur það enn í
brekkunni rétt ofan göngugötunnar
Hafnarstrætis. Húsinu fylgdi smá-
landskiki enda höfðu flest heimili þá fá-
einar kýr. Rétt neðan við húsið var
sandfjaran í Hofsbót sem fyrir löngu
hefur verið fyllt upp og þar er nú Ráð-
hústorg bæjarins. Þarna var verkstæði
Ingimars og heimili þeirra og þar átti
Baldur sín fyrstu æviár, en örlög
grimm gripu í taumana og um 5 ára
aldur hafði hann misst báða foreldra
sína. Hann var tekinn í fóstur af föð-
Baldur Ingimarsson
✝ Baldur Ingi-marsson lyfja-
fræðingur fæddist á
Akureyri 15. ágúst
1925. Hann lést á
Sjúkrahúsi Ak-
ureyrar 5. júní síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Akureyrarkirkju
12. júní.
ursystur sinni, Guð-
rúnu Jónsdóttur ljós-
móður, og Birni
Jónssyni, sem þá
bjuggu í Tjarnargarðs-
horni í Svarfaðardal
sem síðar fékk nafnið
Laugahlíð; gengu þau
honum í foreldra stað
og ólst hann upp sem
yngsta barn þeirra.
Þá var þéttbýlt í
dalnum, heimilin fjöl-
menn, ungmennafélag
var stofnað og mannlíf
gott í sveitinni. Í Tjarn-
argarðshorni var volg laug og þar var
reistur Sundskáli Svarfdæla, ein fyrsta
innisundlaug á landinu. Búskapurinn í
Tjarnargarðshorni var ekki stór, en
farsæll og tók Baldur þátt í öllum bú-
störfum af lífi og sál þegar hann óx úr
grasi og hefði orðið góður bóndi, ekki
vantaði áhugann. Við laugina notaði
hann jarðvarmann til að rækta gulræt-
ur og tókst það vel. En hugurinn leitaði
annað og hann fór til náms við Mennta-
skólann á Akureyri og þaðan til náms í
lyfjafræði sem hann lauk í Kaup-
mannahöfn 1954.
Á námsárunum varð það honum til
gæfu að kvænast Þórunni Björgu
Magnúsdóttur frá Akureyri sem var
honum traustur lífsförunautur, en hún
lést fyrir 6 árum. Þau settust að á Ak-
ureyri þegar Baldur hafði lokið námi
og bjuggu fyrst í litla húsinu sem for-
eldrar Baldurs reistu, en síðar þegar
fjölskyldan stækkaði reistu þau nýtt
hús í eigin landi við Bjarmastíg. Þar
ræktaði Baldur garðinn sinn í orðsins
fyllstu merkingu. Annar sælureitur
kom til sögunnar með litlum sumarbú-
stað, í skógargili gegnt Vaglaskógi.
Þangað voru margar ferðir farnar til
að hlynna að gróðri, brúa lækinn,
græða upp melinn og njóta útiveru
með fjölskyldunni sem var hornsteinn-
inn í lífi hans. Þegar þau Þórunn fluttu
heim til Akureyrar hóf Baldur störf í
Stjörnuapóteki og var apótekari þess í
40 ár. Þá var rekstur apóteka með
öðru sniði en nú og mikil framleiðsla á
staðnum, mixtúrur blandaðar, smyrsli
löguð og töflur slegnar, en margt af
gömlum tækjum apóteksins er nú
varðveitt í Minjasafninu. Við það bætt-
ist vaktþjónusta auk framleiðslu og af-
greiðslu lyfja fyrir búfénaðinn í hér-
aðinu og var oft erilsamt um
sauðburðinn. Öllu þessu sinnti Baldur
af kostgæfni. Engu að síður sinnti
hann vel áhugamálum sínum, en hann
var laginn ljósmyndari og ötull bóka-
safnari. Það var honum þungbært í
fyrrahaust að missa sjónina, en hann
tók því með æðruleysi og sagði jafnan
að sér liði vel.
Þegar ég minnist Baldurs frænda
míns er þakklæti efst í huga. Hans
verður sárt saknað.
Björn Sigurðsson.
Elsku Krissa mín, þú
varst tekin frá okkur
allt of snemma en kallið
þitt er komið og erfitt
að sætta sig við það. Ég heyrði símann
hringja og mamma sagði mér að þú
værir látin. Okkur brá mikið. Okkar
kynni voru ekki löng en við mynduð-
um fljótt tengsl og gátum spjallað
mikið saman. Þú stóðst með mér í
gegnum veikindi mín og aðgerðirnar,
þér var alltaf umhugað um að mér
heilsaðist sem best og hvattir mig allt-
af áfram. Ég, Elvar og Hrafn söknum
þín mikið og hugsum fallega til þín og
rifjum upp góðu minningarnar okkar
með þér, Palla og strákunum og um
öll frábæru matarboðin. Þú eldaðir
meira að segja einu sinni fyrir hálfan
stigaganginn hamborgarhrygginn
góða og varst listakokkur. Þú varst
alltaf svo blátt áfram og mikill karakt-
er, ég heillaðist af hispurslausum
skoðunum þínum og skemmtilegri
frásögn af öllum skemmtilegu samtöl-
unum okkar sem við áttum oftast í
Kristjana Magnúsdóttir
✝ Kristjana Magn-úsdóttir fæddist
á Húsavík 29. mars
1982. Hún lést á
heimili sínu í
Reykjavík laug-
ardaginn 3. maí
2008.
Útför Kristjönu
hefur farið fram í
kyrrþey.
stofunni heima hjá þér
eða í eldhúsinu hjá
mömmu. Það var alltaf
svo mikill kraftur í þér
og stutt í jákvæðnina
og góða skapið. Við fór-
um stundum saman í
bíltúr og fórum í ljós,
fengum okkur að
borða, kíktum jafnvel í
Kringluna.
Ég sit hér og skrifa
þessa grein til þín og
kvíði fyrir tómleikan-
um því þú hringir aldr-
ei aftur og við hittumst
aldrei aftur. Ég finn sárt til með son-
um þínum sem eru svo góðir og ljúfir.
Ég bið guð um að hugga þá á hverjum
degi því þessi missir er erfiðastur fyr-
ir börnin og þau ber að vernda af var-
færni því lífið tekur svo snöggar
beygjur.
Það var svo frábært þegar við fór-
um þú, ég og Hrafn að ná í Ásgeir og
Magnús á flugvöllinn. Þú varst svo
glöð að sjá þá og þeir okkur og svo fór-
um við heim til þín og strákarnir fóru
út að leika og við spjölluðum í stofunni
þinni. Það er svo skrítið að koma til
mömmu og það kemur engin Krissa
brosandi með rauðu fallegu húfuna og
kastar kveðju eða kyssir mann á kinn.
Hrafn sonur minn var svo sérlega
hrifinn af þér og vildi manna fyrstur
banka á dyrnar hjá þér til að heilsa
upp á þig. Þú bauðst honum alltaf upp
á snarl og sýndir honum dótið og dvd-
myndirnar. Þú varst bara þannig. Það
var bara eitthvað við nærveru þína, þú
varst viðkvæm en hafðir alveg munn-
inn fyrir neðan nefið.
Þú varst búin að vera svo dugleg og
vildir hafa allt fínt og flott á heimilinu.
Ég trúi að þér hafi verið ætlað eitt-
hvert stórt hlutverk hjá guði. Elsku
vinkona, nú kveð ég þig í síðasta skipti
með kökk í hálsi og vot augu. Þessi
raunveruleiki er bitur og ósanngjarn,
kaldur og grimmur. Ég veit að þú
færð að hvíla örugg í guðs faðmi.
Elsku Palli, Ásgeir og Magnús. Ég
votta ykkur alla mína samúð því mikið
skarð er komið í líf ykkar og það verð-
ur ekki fyllt aftur en tíminn deyfir og
maður lærir að lifa með sorginni.
Sum börn sem gestir koma
sólríkan dag um vor
og brosið þeirra bjarta
býr til lítil spor
í hjörtum sem hljóðlaust fela
sinn harm og djúpu sár
við sorginni er bænin svarið
og silfurlituð tár.
Börn Guðs sem gestir koma
gleymum aldrei því.
Í minningunni brosið bjarta
býr hjarta okkar í.
Það gull við geyma skulum
og allt sem okkur er kært,
við vitum þegar birtu bregður
börn Guðs þá sofa vært.
(Bubbi Morthens.)
Stefanía.
Það var árið 1981
sem ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að
kynnast Einari Jóni
Eyþórssyni, þá nítján
ára gamall en hann
um tvítugt. Ég segi
gæfu því þessi kynni leiddu til tæp-
lega þrjátíu ára langrar óslitinnar
vináttu, þar sem Einar stóð alltaf
sem traustur klettur sem hægt var
að reiða sig á. Þannig var trygglyndi
og hjálpsemi Einars háttað.
Ótöldum stundum eyddum við fé-
lagarnir saman á Hjaltabakkanum
við umræður um eilífðamálin og ým-
is persónuleg efni, en Einar var víð-
lesinn og þá sérstaklega um andleg
málefni og stjörnuspeki. Ekki var
Einar Jón Eyþórsson
✝ Einar Jón Ey-þórsson fæddist
í Reykjavík 31. maí
1961. Hann lést 21.
apríl síðastliðinn.
Útför Einars Jóns
fór fram í kyrrþey
að hans ósk.
látunum fyrir að fara
og Einar gat verið
sammála um að vera
ósammála þó hann
væri fastur fyrir ef
hann vildi við hafa.
Það var nefnilega
þannig með hann Ein-
ar að hann gat vel séð
hið spaugilega í eigin
fari og hló þá sínum
smitandi hlátri. Þetta
er einkenni þroskaðra
einstaklinga sem ekki
taka sig of alvarlega
eða telja sig hafa
höndlað sannleikann. Þessi hugsun
kemur vel fram í bók Einars Ávöxt-
ur efasemda, þar sem hann lýsir
m.a. leið manna að sannleikanum á
myndrænan og ígrundaðan hátt. Það
tók mig nokkurn tíma að ná hugsun
Einars en eins og með alla góða
speki það tekur tíma að skilja hana
til fullnustu og síðan verður hún
bara betri með tímanum. Sannleiks-
leit var alltaf kirfilega samofin lífi
Einars.
Já, Einar skrifaði bók, hann sagð-
ist ætla að gera það og stóð við orð-
in, og ekki bara það, hann skrifaði
góða bók. Einar málaði einnig og
hafði góð tök á því, málaði í ýmiskon-
ar stíl en mest íslenska náttúru í
nekt sinni og raunveruleik, en ekki
glysið, það átti ekki við hann, vildi
horfast í augun við lífið eins og það
er. Kjarkur hjá manni sem var við-
kvæmur og næmur.
Vinmargur var Einar og vinur
góður, bóngóður og óspar á bæði
tíma og fé, þó hann ætti það til að
skera við nögl þegar kom að honum
sjálfum. Ráðleggingar hans og dóm-
greind, veit ég, lifa sínu sjálfstæða
lífi í huga mínum og okkar félaganna
sem finnst svo vænt um hann, allt til
enda.
Einar var myndarlegur á velli, bjó
yfir reisn og hafði hlýja nærveru,
það hafði hann ekki langt að sækja,
móðir Einars, Sigurbjörg var hans
stoð og stytta, ákaflega hjartahlý,
gestrisin og oft virkur þátttakandi í
umræðum okkar.
Sigurbjörg ég sendi þér, Arnbirni,
fjölskyldunni og vinum, mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Missir okk-
ar er sannarlega mikill.
Hér set ég punkt því hjarta mitt
er hljótt af harmi. Einar, minn gamli
vinur, sanni vinur, þakka þér sam-
fylgdina og allt annað. Fjársjóðinn
sem þú gafst mér mun ég varðveita.
Vertu sæll félagi og megi Guð fylgja
þér á þínum nýju vegum.
Sigurður Kolbeinn Gíslason.
Í fyrstu eftir að ég heyrði um frá-
fall Einars, þá fann ég söknuð og
dagana fram að útför hans var það
tómarúm aldrei fjarri, eins og stakur
skuggi á vorinu.
Einar hafði verið einn minn kær-
asti vinur allt frá því að við hittumst
fyrst í Blönduvirkjun hér um árið og
hann gekk rakleiðis að borðinu mínu
í mötuneytinu og við byrjuðum að
spjalla um alla heima og geima rétt
eins og við hefðum alltaf þekkst.
Þótt ég dveldi erlendis um áraraðir
héldum við alltaf sambandi – eða
sennilega meira hann. Og þótt bréfin
væru fá að tölu voru þau þeim mun
ríkari að innihaldi sem var ávallt
bæði djúpt og skemmtilegt sem og
einlægt og kærleiksríkt.
Daginn sem aðstandendur og vin-
ir Einars komu saman til að jarð-
syngja hann, skein sólin á voginn og
íslenskur blær lék sér með vorinu.
Og allt í einu heyrði ég einhvers
staðar innra með mér frá þennan
hjartanlega og einlæga hlátur sem
einkenndi Einar svo mjög. Þessi
hlátur kom alltaf frá svo djúpum
stað í Einari, var svo fullur af sannri
kátínu og aldrei án kærleika. Mér
fannst eins og kirkjan fylltist af
þessum hlátri og þerraði nokkur
hljóð tár, og þetta minnti mig á
hvernig Einar myndi sjálfur vilja að
eftir sér væri munað.
Ég er Einari ævinlega þakklátur
fyrir sanna og merkingarþrungna
vináttu. Skuggi hans og bergmál
hláturs hans eru mér velkomnir
förunautar á lífsbrautinni. Minning-
in um Einar Jón er mér styrkur sem
ég get ekki ímyndað mér að vera án.
Jón Egill Eyþórsson.