Morgunblaðið - 22.06.2008, Blaðsíða 46

46 SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Vegna mistaka birt-
ist þessi grein 17. júní
sl. með minningar-
greinum um Guðmund
Arason. Hlutaðeigandi
eru beðnir velvirðingar.
Guðmundur réð mig nýskriðinn úr
skóla til vinnu. Ári síðar urðu breyt-
ingar á högum okkar beggja þegar
Guðmundur og Garðar Þorsteinsson
skiptu upp fyrirtæki sínu og Guð-
mundur stofnaði Árvík hf. Upp komu
ný verkefni og vandamál sem Guð-
mundur gerði mér þann sóma að fá
að leysa sér við hlið. Ég hafði gagn
og gaman af samvinnu okkar því
hann hafði úr lærdómi lífsins sínar
bjargföstu skoðanir.
Góðar sögur lýsa honum vel. Guð-
mundur hafði erlendan viðskipta-
félaga í laxveiði og ekkert gekk.
Gesturinn særði þjóðarstolt Guð-
mundar með þeirri athugasemd að í
þessari á væri enginn fiskur. Til að
sanna íslenska veiðiá gróf Guðmund-
ur upp spún sem hann hafði fundið
við árbakka. Guðmundur kastaði og
dró í land 30, 28 og að síðustu 32
punda lax. Þá var sannað að fullt
væri af fiski og í framhaldi notuð
fluga sem ekki gaf ugga. Prinsipp-
málið var að spúnn var ójafn leikur
veiðimanninum í vil og því ekki not-
aður. Í viðskiptum var Guðmundur
samur, leikreglur skyldu haldnar.
Knattspyrnuhópur í ríkisfyrirtæki
sem Árvík byggði stóran hluta af-
komu sína á sendi bréf sem mátti
skilja að viðskipti gætu markast af
Guðmundur Árnason
✝ GuðmundurÁrnason fæddist
á Austurbakka í
Reykjavík 17. ágúst
1921. Hann lést um
hádegisbil 23. maí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grensáskirkju 2.
júní.
möguleikum þeirra til
að komast á knatt-
spyrnumót erlendis. Í
stað þess að senda
þeim farareyri sem
svo lymskulega var
farið fram á sendi
Guðmundur þeim fót-
bolta svo að þeir
mættu iðka sína íþrótt.
Það var aðdáunarvert
að fylgjast með Guð-
mundi fórna viðskipta-
möguleikum og halda
sinni sannfæringu. Ég
fékk að heyra álit fólks
sem dæmdi Guðmund ósanngjarnt
fyrir sína ákveðni. Sannleikurinn var
að Guðmundur hafði hátt og stóð á
sínu um það sem mátti betur fara.
Um góðverk sín var hann þögull sem
gröfin. Ég sá hins vegar Guðmund
fórna fé og tíma af ótrúlegri gjaf-
mildi. Í fyrstu það sem sneri að mér
og minni fjölskyldu en eftir því sem
tímar liðu sá ég einnig að hann lagði
út í mikla vinnu og fórnaði fé til
hjálpar öðrum. Að nefna slíkt gerði
hann aldrei og viðurkenndi ekki þótt
á hann væri gengið.
Ég hitti Guðmund síðast við útför
Höllu konu hans sem var hans stoð
og stytta. Hann trúði mér eitt sinn
fyrir því að sem ungur innkaupa-
miðlari íslenskra heildsala í Banda-
ríkjunum hefði honum og stofnanda
Hersheys-súkkulaðiveldisins orðið
vel til vina. Sá var barnlaus og vildi
að Guðmundur gerðist samstarfs-
maður sinn og kjörsonur með erfða-
rétti sem því fylgdi. Þessu tilboði
hefði hann hins vegar auðveldlega
hafnað því sín biði Halla og Ísland.
Hann sá aldrei eftir þessari ákvörð-
un enda var yndislegt að umgangast
þau hjón og upplifa þá ást og hlýju
sem var þeirra á milli.
Við Þóra minnumst Höllu og Guð-
mundar með hlýju og varðveitum
þakklát minningar um þau.
Sverrir Einarsson.
Fyrir um 21 ári
hlotnaðist mér sú gæfa
að fá að verða partur
af fjölskyldu þeirri er kennd er við
bæinn Innri-Kleif í Breiðdal. Þá
kynntumst við Ásta og við tók þá
óttablandin spenna varðandi að hitta
og kynnast tengdafólkinu tilvonandi
og eins og nýbakaðra tilvonandi
tengdasona er siður þá er það ekki
síst það að hitta tengdapabba sem
skapar mestu spennuna. Í minni
fyrstu ferð hvarf allur ótti, mér tekið
með kostum af öllum og ekki síst
tengdapabba svo eftir stóð virðing
og vinátta sem aldrei hefur borið
skugga á í gegnum tíðina og hefur
þeirra heimili ætíð verið mér sem
mitt eigið.
Nú þegar hann Ingólfur er allur
spretta minningarnar fram ljóslif-
andi og skemmtilegar. Ætíð hefur
verið mikið tilhlökkunarefni að fara í
sveitina, fara í dagsferðir með nesti
um sveitirnar þannig að ég hef
kynnst landinu mínu betur með
hverju árinu.
Í Breiðdalnum er ég búin að lifa
mínar sælustu stundir í faðmi
tengdafjölskyldunnar í gegnum ár-
in.
Ingólfur skilur eftir sig stórt
skarð sem ekki verður fyllt, svo stór
persónuleiki var hann á bænum,
ekki hár eða mikill vexti en á bænum
Kleif var hann risi og viskubrunnur
sem gaman var að gramsa í og gerði
ég það óspart og varð fyrir vikið
margs vísari og fróðari. Lungun
voru Ingólfi fjötur um alllangt skeið
en alltaf þótti mér hann tignarlegur
þegar hann var sestur upp í drátt-
arvél í heyskapnum og þar sló hann
ekki slöku við.
Skemmtilegustu bíltúrar sem ég
hef farið eru litlu bíltúrarnir niður í
tögl. Þá voru okkur sýndar nýrækt-
irnar með viðkomu við eina sleppi-
tjörnina við ána.
Litlir og stuttir túrar en afslöppun
bílstjórans Ingólfs gera þessa túra
að mínum uppáhalds og er ég þegar
farinn að sakna þeirra.
Ingólfur var mjög barngóður
maður og hlotnaðist m.a. börnunum
mínum sú gæfa að eiga afa og ömmu
í sveitinni sem alltaf voru tilbúin að
spjalla og segja frá og líka að hlusta
á það sem þau höfðu fram að færa.
Þannig var Ingólfur.
Davíð sonur minn kom oftar en
ekki eftir langt spjall í gemsann en
þá hafði afi í sveitinni hringt í hann
bara til að heyra hvernig hann hefði
það og hvernig honum gengi í hand-
boltanum og eins hvað hann og þau
væru að sýsla í sveitinni. Þessi sam-
skipti við afa og ömmu eru börnun-
um ómetanleg.
Ingólfur, ég hef alltaf borið fyrir
þér mikla virðingu.
Þú og Inga hafið alltaf verið mjög
mikilvægir stólpar í mínu lífi og fyrir
það er ég ævinlega þakklátur. Nú
þegar þú ert allur situr eftir sökn-
uður en ég veit að löng lega hefði
ekki átt við þig. Þú vissir í hvað
stefndi og tókst við því af æðruleysi.
Ég náði að hitta þig daginn áður en
þú kvaddir og eiga við þig gott spjall
eins og við höfum svo oft átt í gegn-
um tíðina og fyrir það er ég eilíflega
þakklátur.
Ég er stoltur af þér. Ég er þakk-
látur fyrir öll okkar samskipti í
gegnum tíðina og allt sem ég hef
fengið að læra af þér. Þú lærðir nú
líka af mér, að það er hægt að veiða
lax á flugu.
Guð geymi þig, Ingólfur! Og gefi
henni Ingu styrk sem og okkur hin-
um sem eftir sitjum og syrgjum.
Hafðu þökk fyrir allt og allt! Ég mun
aldrei gleyma þér.
Jón Gestur Ármannsson.
Ingólfur Reimarsson
✝ Ingólfur Reim-arsson fæddist í
Víðinesi í Fossárdal
í Beruneshreppi 18.
ágúst 1929. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 8. júní síð-
astliðinn og fór
útför hans fram frá
Heydalakirkju 16.
júní.
Elsku afi.
Einu sinni sagðir þú
við mig að það væri
bara snobb að fara oft-
ar en þrisvar á ári í
bað. En þó ætti maður
að reyna að tengja þau
við mannamót svo
annað fólk fyndi ekki
undarlega lykt af
manni. Þetta sagðir þú
þegar farið var að
ganga á vatnsbirgðirn-
ar á bænum. Böðin
þrjú fengu svo sitt
nafnið eftir því hvaða
mannamóti þau tengdust. Þú sagðist
fara í bað um páskaleytið, fyrir af-
mælið þitt og um jólin, enda eru
þessar árstíðir tengdar veisluhöld-
um. Það komu svo upp vandamál
þegar fara átti á ættarmót eða annað
þvíumlíkt því þá tíðkaðist að skella
sér í bað fyrir ættingjana. En þú
vékst ekki frá böðunum þrem svo þú
tókst bara afmælisbaðið snemma og
losnaðir þá við að fara fjórum sinnum
í bað það árið. Samtals fórstu í 232
böð.
Þú hlýtur að hafa farið í sturtu inn
á milli.
Afi gamli glettinn var,
ömmu stríddi mikið.
Keyrði út um sveitirnar
með eitt horn yfir strikið.
Hvíl í friði elsku afi
Margrét Liv.
Kæri afi! Minningar tengdar þér
eru margar. Allt frá því við vorum
litlir pjakkar varst þú mikill vinur
okkar og ávallt tilbúinn að miðla
þekkingu þinni til okkar eða segja
okkur skemmtilegar sögur. Róleg-
heitin sem fylgdu því að umgangast
þig voru líka einstök, og þú hafðir
áhuga á því sem við vorum að brasa,
sama hversu langt frá þínu áhuga-
sviði það var. Ökukennsluna á tún-
unum þökkum við bræður sérstak-
lega og búum að henni, en með
þolinmæði sagðir þú okkur til þannig
að okkur tókst að skilja hvernig
þetta virkaði allt og bíllinn fór af
stað. Eins minnumst við þess báðir
þegar þú kenndir okkur hvernig nota
skyldi hamar eins og karlmaður en
ekki bara negla oft og laust á puttana
á sér. Hjá þér var líka alltaf stutt í
gamansemina sem kom sér oft vel til
að létta lund þeirra sem voru við-
staddir. Traust frá fullorðnum manni
eins og þér var okkur mikilvægt og
fyrir stundirnar sem við áttum með
þér í sveitinni verðum við ævinlega
þakklátir, þó þær hefðu alveg mátt
vera fleiri.
Með söknuð í hjarta og þakklæti
fyrir að hafa átt þig að minnumst við
þín elsku afi.
Þínir dóttursynir,
Magni og Snævar.
Elsku Ingólfur.
Ég kveð þig eftir stutt kynni. Mér
finnist ég þekkja þig ágætlega, þar
sem Snævar hefur sagt mér svo
margt frá því þegar hann var á Kleif.
Þegar ég hitti þig fyrst var ég svo
ánægð, fannst ég hafa eignast afa á
ný, þú varst svo frábær, hress og
skemmtilegur. Eftir þig skilur þú
fallegar minningar sem eru öllum
svo dýrmætar.
Elsku Ingunn, þér og öllum hinum
votta ég samúð mína.
Elísabet Ýr.
Á stundu sem þessari rifjast
margt upp. Hann afi á Kleif hefur
verið kallaður á annan stað og upp
rifjast margar góðar minningar sem
tilheyra þessum góða manni. Hvað
var betra í æskunni en að fá að fara
inn í sveit og vera þar eins lengi og
mögulegt var. Við krakkarnir feng-
um að ganga í öll verk og ef við kunn-
um ekki var okkur kennt. Traustið
sem manni var sýnt var ótrúlegt.
Upp í kollinn koma myndir af krökk-
um sem fengu að snerta á störfum
sem fullorðna fólkið vann annars
staðar og ekki held ég að það hafi
skaðað nokkurt okkar. Það er oft bú-
ið að brosa að því þegar ég fékk að
prófa dráttarvélina í fyrsta skiptið.
Það var verið að heyja í Stekkanes-
inu og í hádeginu spurði afi við mat-
arborðið hvort ekki væri hægt að
nýta mig á einni vélinni. Ég sveif
auðvitað yfir stólnum mínum, svo
mikill var spenningurinn og út um
dyrnar fylgdi ég afa og vék ekki eitt
augnablik frá til að missa nú örugg-
lega ekki af þessu tækifæri. Þegar út
eftir var komið fórum við svo saman
upp á Fordinn og ég settist við stýr-
ið. Það var heytætla aftan í og við
fórum einn hring saman. Eftir það
hoppaði afi af dráttavélinni og ég var
látin halda áfram auðvitað talsvert
óörugg. Það var svo þegar amma
blandaði sér í leikinn að upp komst
að afi hafði ruglað okkur Ástu
frænku saman og fundist ég hafa oft
verið á dráttarvél áður. Þrátt fyrir
frumraun í dráttarvélaakstri hafðist
þetta allt saman og mikið var ég stolt
að hafa fengið að prófa.
Afi elskaði landið sem við búum á
og ferðaðist reglulega um það. Hann
fræddi okkur um staði og þekkti alla
króka og kima eins og lófann á sér og
allt var áhugavert. Eitt sinn þegar ég
var í Fjölbraut var tvísýnt um veður
yfir fjöllin og þá fylgdu pabbi og afi
mér yfir þau. Afi kom með mér í bíl
og það var eins og ég væri að ferðast
þessa leið í fyrsta skipti þrátt fyrir að
hafa farið hana óteljandi sinnum. Ný
nöfn og nýjar sögur um hvern stað
lærði ég í þessari ferð svo að leiðin
sem áður var frekar leiðinlegt að
keyra varð sem ný og framandi. Það
var alveg sama hvert við fórum, stutt
eða langt, þá voru sagðar sögur af
bæjum, dölum eða fjöllum. Það er því
eflaust ekki skrítið að eftirfarandi
hefur heyrst þegar við barnabörnin
vitum ekki um einhvern stað í ná-
grenninu: Hefurðu aldrei farið með
ömmu þinni og afa þangað? Því þau
gerðu hvert ferðalag svo ævintýra-
legt og áhugavert og við lærðum svo
ótrúlega margt um landið okkar.
Þó að afi hafi verið bóndi þá vann
hann líka á sjó um tíma. Hann elsk-
aði að vera á sjónum og fylgdist vel
með fiskiríinu hjá pabba. Heldur
fannst honum við hafa litlar fréttir að
færa ef við komum í Kleif og gátum
ekki sagt hvernig gengi á sjónum og
auðvitað lagði maður sig fram um að
hafa þessar fréttir á hreinu áður en í
sveitina kom.
Það var svo gaman að tala við þig
afi um alla heima og geima. Þú varst
svo opinn fyrir nútímanum og
óhræddur við að reyna eitthvað nýtt.
Það er sárt að þurfa að kveðja þig
elsku afi minn en við sem eftir sitjum
vitum að nú hefur þú það betra.
Elsku amma, megi góður guð
styrkja þig í sorginni.
Ykkar
Ingunn Berglind (Inga Lind).
Elsku afi.
Nú þegar að kveðjustund er komið
hrannast upp allar minningarnar um
góðan afa.
Ég er búin að vera að reyna að
rifja upp mína fyrstu minningu um
þig og ég held að hún sé þegar þú ert
að keyra gamla Rússajeppann þinn
út á Breiðdalsvík, ég og Gulli sátum
aftur á hillunni aftan við aftursætið.
Við vorum svona 3 og 4 ára og reynd-
um við að troða löppunum í ermarn-
ar á úlpunum. Þú áttir sko langflott-
asta jeppann fannst mér.
Það eru margar minningarnar
sem ég mun geyma ævilangt í hjarta
mínu og deila með börnum mínum
um hann Ingólf langafa þeirra í
sveitinni.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir allar góðu stundirnar
og allt það sem þú kenndir mér, takk
fyrir að vera afi minn.
Guð blessi minningu þína, elsku
afi, og veiti ömmu styrk.
Auður.
Ég kveð hér hann nafna minn og
afa, Ingólf Reimarsson
Ég held að fyrsta minning mín
sem ég man um hann sé árið 1998
þegar það gaus í Vatnajökli en þá var
ég aðeins 5 ára. Ég held að ástæðan
sé sú að það gaus, en hvað um það,
það sem ég á alltaf eftir að muna er
að hann kallaði mig alltaf Nafni,
aldrei neitt annað.
Ein skemmtilegasta saga sem ég
hef heyrt um hann var þegar pabbi
minn, sem er nokkuð stór, var að
leita að fötum til að vinna í og fann
galla sem endaði akkúrat þar sem
stígvélin byrjuðu. Síðan labbaði
pabbi út og þá sér afi pabba og segir:
„Ég hef lengi verið talinn meðal
stærri manna í Breiðdal, en núna er
ég viss.“ Því að þetta var galli af afa
sem var nokkuð lítill.
Ingólfur Daníel Árnason.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Ingólfi hin síðari ár er ég og fjöl-
skylda mín hófum mikla uppbygg-
ingu í aðstöðu fyrir veiðimenn á jörð
okkar Eyjum í Breiðdal og laxarækt
í Breiðdalsá. Var hann mikill áhuga-
maður um hag árinnar og fylgdist vel
með öllu sem þar var að gerast.
Varla leið árlega sú vika frá því
snemma á vordögum og til hausts að
undirritaður og/eða leiðsögumenn
Breiðdalsár ættu ekki fagnaðarfund
með Ingólfi á einhverjum veiðislóð-
anum þar sem Ingólfur var á ferð á
jeppanum sínum. Hann og sonur
hans Gulli voru ávallt tilbúnir til að
aðstoða ef þess var þörf eða ef lag-
færa þyrfti vegaslóða við ána, og
kom það alltaf jafn skemmtilega á
óvart á fyrstu vorferðum að koma að
nýjum eða endurbættum slóðum þar
sem þeir höfðu tekið til hendinni.
Ingólfur hefur verið í stjórn Veiði-
félags Breiðdæla nánast frá upphafi
félagsins og kynnst bæði slæmum og
góðum árum við ána. Það mátti sjá
að þegar honum voru sagðar glóð-
volgar nýjustu stórveiðisögur í lok
veiðidags að heldur betur „hýrnaði
yfir karli“, en þeim sögum hefur
stórfjölgað þar sem laxveiðin hefur
margfaldast í Breiðdalsá undanfarin
ár. Er ég sannfærður um að Ingólfur
mun áfram fylgjast með að „ofan“ og
gleðjast yfir ævintýrinu í Breiðdaln-
um.
Ég þakka góðar samverustundir
með Ingólfi og ég, Ása og starfs-
menn Veiðiþjónustunnar Strengja
sendum fjölskyldu hans innilegustu
samúðarkveðjur.
Þröstur Elliðason.
Sparifrændi minn,
ekki óraði mig fyrir því í haust
þegar þið Inga komuð til okkar að ég
mundi ekki hitta þig aftur en lífið er
hverfult það veit ég núna. Ég kallaði
þig oft Ingólf sparifrænda þegar ég
talaði um þig, því mér fannst alltaf
svo gaman að hitta þig, sem var alltof
sjaldan og voru fyrir mig algerar
sparistundir. Fyrir 9 eða 10 árum
fengum við mamma leigðan bústað
hjá ykkur Ingu og vorum við grann-
ar í eina viku og ekki vantaði að þið
Inga vilduð allt fyrir okkur gera svo
við gætum skemmt okkur sem best
og liðið vel.
Eitt var það þessa viku sem er mér
alltaf ofarlega í huga en það er þegar
þú komst í kaffi, þegar þú varst bú-
inn í fjósinu svona rétt fyrir hádegi,
þú settist alltaf í sama stólinn með
þetta sjarmerandi bros og kímni í
augum og sagðir okkur einhverjar
skemmtilegar fréttir og sögur, ég
man ég sat alveg heilluð og hlustaði
því þú sagðir svo skemmtilega frá
svo hlógum við að öllu saman.
Kæri frændi, það gefur mikið að
hafa kynnst þér og þínum, takk fyrir
allt.
Ingu og fjölskyldu votta ég mína
dýpstu samúð.
Guð geymi þig kæri frændi.
Stefanía (Villudóttir).