Skinfaxi - 01.03.1925, Qupperneq 8

8
SKINFAXI
á hljóðfæri, eru ekki allar réttar, þegar í byrjun, en
gera sitt gagn, er stundir líða fram.
pegar vér höfum virt fyrir oss fortið eða sögu rit-
blýsins, getum vér litið á framtíð þess, séð i hugan-
um, hvernig það eyðist við notkun, verður minna og
minna.
Ekki er það óliklegt, að hugurinn hafi hvarflað frá,
áður þessum athugunum var lokið. En þá er ekki ann-
að að gera, en að taka hugann og skipa honum liarðri
hendi, að stunda starf sitt, gera það, er honum hefir
verið sett fyrir.
]?að telja hugræktarmenn góðan sið, að grenslast
eftir því hverja leið hann hafi l'arið og leiða hann svo
aftur eftir sömu braut, sem hann hefir runnið og sýna
honum enga vægð, — vera honum harður sem her-
menskukennari.
Maður nokkur indverskur, er Patanjali hét, liélt þeirri
kenningu mjög á lofti, að með l'asthygli gæti menn lát-
ið hugann kenna sér margt, sem enginn gæti annar
kent. Er svo að sjá, sem hann Iiafi litið svo á liugann,
sem væri hann kyndill, sem liafa mætti til að lýsa inn
í hvern krók og kima tilverunnar. Vera má að sum-
um þyki þessi kenning hclst til öfgakend. En ýmsir,
er farið hafa eftir kenningum og reglum Patanjali, liafa
fallist á skoðun hans. Segja þeir, að þegar þeir hafi
lært að nota hugann, liafi hann orðið þeim sem logandi
kyndill, sem þeir geta látið varpa birtu iþangað, seni
áður var myrkt.
En enginn getur notað hugann þannig, fyrr en hann
hefir tamið sér fasthygli, og getur látið hugann sitja
og standa, eins og laann vill, ef svo má að orði kveða.
Eitt verða menn að varast. Fasthyglisiðkanir mega
eigi verða þeim þjáning. Enginn gerist fasthugull, sem
liefir eigi unun af iðkunum þessum. Áhuginn verður
fyrst að valcna, alveg eins og þegar menn temja sér
aðrar íþróttir. pegar hann er vaknaður, eru og flestir