Skinfaxi - 01.03.1936, Blaðsíða 11

SKINFAXI
11
fyrir löngu er orðið andvana og ófært til að bera
uppi framtiðarmerki mannkynsins.
Mætti ég þá vona, að þessar hugleiðingar hafi get-
að fært okkur heim sanninn um það:
að tilgangur og takmark íslenzkrar nútímakynslóð-
ar, og þá fyrst og fremst hins byltingasinnaða ör-
eigalýðs, er nákvæmlega hinn sami og allra annarra
liðinna kynslóða, sem verið hafa í vexti, sem sé meira
starf, aukin framleiðsla verðmæta, vaxandi menning-
arsköpun;
að alþýðan, hin stritandi stétt og kúgaða, býr ein
yfir þeim siðferðismætti, sem veitt getur nýju lífi í
þennan tilgang og gert liann að veruleika í framtíð-
inni; og
að meðvitundin um þennan tilgang og þennan sið-
ferðilega mátt, hlýtur, — þrátt fyrir alla áþján og
allt strit, öll hin ömurlegu ytri skilyrði, — að herða
á sjálfskyldulcröfum hvers vinnandi einstaklings, og
það æ meir, eftir því sem stéttabaráttan harðnar.
En þetta þarf okkur öllum að vera nægilega ljóst,
ekki aðeins sem persónuleg vitneskja, heldur og sem
félagsleg vitund, sterk, sameiginleg sannfæring, sem
mótar baráttuviljann og stælir, unz yfir lýkur. Því
hvað svo sem ætli yrði úr kúgun og eyðslu arðráns-
stéttarinnar, hvað ætli yrði úr bankavaldinu, kaup-
mannavaldinu, klerkavaldinu, ef bak við hvern ein-
stakling liinnar þjáðu, stritandi stéttar stæði kröftug-
ur, markvís persónuleiki, þjálfaður manndómur, ör-
ugg skapfesta? Hvað svo sem ætli yrði þá úr öllu
þessu annað en ekki neitt?
Nú lcynnu einhverjir að spyrja: En, góði maður!
hvar á þessi framleiðsluaukning verðmætanna að ger-
ast, hvernig eigum við að skapa vaxandi menningu
úr sivaxandi kreppu og atvinnuleysi ? Og það væri
ekki öldungis að ófyrirsynju þótt svona væri spurt.
Að vísu bíða 98 hundraðshlutar íslands eftir rækt-